 oord op Rijm
(1950)
 Ellery Queen keerde naar Wrightsville terug om er een mysterie op te lossen: een rijke man (waarvan men dacht dat die arm was) stierf aan 'ouderdom'. Een arme man (waarvan men dacht dat die rijk was) pleegde zelfmoord. De stadsdronkaard was verdwenen. Algauw begon het Queen te dagen dat de puzzel een patroon had. Een verdraaide geest pleegde moorden op rijm! Edelman, bedelman, dokter, pastoor,schuttersmajoor......en voor minstens één persoon in de stad was de schuttersmajoor Ellery Queen! Er waren reeds drie doden gevallen alvorens Ellery Queen bij de zaak werd geroepen ...
Maar dat was alleen maar het begin van het eind. Al gauw was er een nieuwe 'dode', en nog één en dan nog één...tot de moordenaar zeven keer had toegeslagen. De meest duivelse moordenaar die ooit het pad van Ellery Queen had gekruist...en bovendien geen sporen had nagelaten! |
|
|
"... En pas als Queen zelf - de "chef" - in
gevaar komt, wordt de moordenaar ontmaskerd en wordt een tamelijk zinloze
keten van slachtoffers verklaard. Niet zo'n hoog I.Q. voor E.Q. deze keer --
maar geoefend."
-- Kirkus Reviews "...terwijl de personages een zekere realiteit hebben, blijft het boek een interessante legpuzzel." -- The Age, Melbourne "Alles is inderdaad bijzonder knap, maar zelfs een bijna vervelende hoeveelheid details over de straatwinkeliers en de plaatselijke geografie van Wrightsville slaagt er niet in om volledig plausibel te zijn." -- The Sun, Sydney |
|
    |
|
|
Boven van links naar rechts: stof en
2 harde kaften voor Little, Brown & co., september 1949. Onder van links naar rechts: stof en harde kaft Book Club editie, stofomslag voor Gollancz edities (1950 & 1975) (Klik op de kaften om de verschillen te zien) * Opmerking: De Dollar Mystery Guild uitgaven verschenen in oktober 1950 (drie drukken: oktober 1950; juni 1951 en juli 1951). Niet zeker hoe de boeken eruit zagen. |
|
| The Mail, Adelaide, Crime Shelf door A.R. McElwain,
26 augustus 1950 "Het 'Vogelmeisje' is een grote hulp. IEDEREEN zo vaak besluit een bekwame beoefenaar een misdaadscriptie op te hangen aan een populaire oom. Agatha Christie deed het voortreffelijk met 'Ten Little Nigger Boys'. De Amerikaan Jonathan Stagge gebruikte 'Green Grow the Rushes-O' in een tour de force van geweld. Nu, geleerde, productieve Mr. Ellery Queen probeert zijn vaardigheid met 'Rich Man, Poor Man, Beggar Man, Thief'. De moordenaar in 'Double, Double' kiest slachtoffers die identiek zijn aan de karakters in die jingle, pakt ze in dezelfde volgorde. Het motief in dit geval lijkt me onwaarschijnlijk; niemand zou zo'n omslachtige manier hebben bedacht om een moord te plegen. Aan de andere kant biedt 'Double, Double' ons een magnifiek geconstrueerde puzzel, waarbij de moorden zich opstapelen en de spanning oploopt tot een enorme hoogte. Onze Mr. Queen heeft een machtige gave voor dit soort dingen. Voor een keer verschijnt Ellery's vader, inspecteur Queen, niet samen met zijn zoon. Misschien is de oude krijger weg, mompelend over zijn memoires, of zijn kool. In ieder geval redt Ellery het prima zonder vader. Een sympathiek natuurmeisje, Rima, houdt hem in haar greep, als ze niet met vogels praat, een grillige gewoonte die voor haar vanzelfsprekend is. Rima's vader, de stadsdronkaard, verschijnt als een van de corpore (?) ('Beggar Man') die 'Dubbel, Dubbel' op een positieve manier bezielen. Maar de meest onheilspellende muzieknoot van allemaal is te vinden in de laatste paragraaf van deze wel zeer ongewone plaat. Het laat me achter met de verontrustende indruk dat Ellery meer dan een professionele interesse heeft in het vogelmeisje. Ik heb het schadelijke effect van het huwelijk op het deductieve vermogen van menig veelbelovende speurneus met een scherp oog gadegeslagen en ik bid, als een van de meest toegewijde onderdanen van Queen, dat hij op tijd het licht mag zien." |
|
         |
|
| Het laatste volgroeide Wrightsville verhaal is zoals gebruikelijk sterk op gebied van karakterbeschrijving. Bepaalde deducties gemaakt op basis van de aangeboden aanwijzingen lijken meer speculatief dan logisch. Rima Anderson, door meerdere Queen critici meerdere malen over het hoofd gezien, komt naar voor als een soort "Nikki Porter"-achtige figuur, een gewoon meisje met vrij gewone interesse's (natuur). Maar opnieuw houdt dhr. Queen zijn interesse jegens Rima zeer dubbelzinnig. Jammer, dat ze slechts éénmaal haar opwachting in de Queensaga maakte. | |
| In de boeken vermeldt de figuur Ellery Queen maar één keer de
naam van zijn fictionele detective uit de boeken die hij schreef. Hier neemt hij Rima mee naar "Ben Danzig’s High
Village Rental Library and Sundries" en geeft haar een karmijnrode kopie van één
van zijn boeken. "Ben’s stock seems to run more to fantasy fiction these days—but it’s virile enough to introduce you to the subject.” “But isn’t this fantasy?” “My dear child!” said Ellery in an injured tone. “Read the blurb. ‘Brute realism’—here, see it?” Nadat ze het boek gelezen heeft vraagt Ellery wat ze er van vond: “I laughed. Is that what’s known as a detective story?” “One kind of detective story.” “Detectives aren’t that way in life, are they? Kissing or slapping every girl they meet, beating up people, shooting off guns all the time?” “Most detectives I’ve known have forty-eight waistlines, chronically sore feet, don’t handle a gun from one year to another, and can’t wait for the weekend to water their lawns.” “And then that girl Ginger, the one Dave Dirk called ‘Gin’ and ‘Gingivitis’—” “His secretary.” “She made me tired. Getting into one silly mess after another. And why did she keep calling Dirk ‘Chief’? He wasn’t a policeman.” “He was her chief.” “Slang,” said Rima thoughtfully. “I wondered about that. Do all detectives’ secretaries call them Chief?” “All who have secretaries, I suppose.” “Do you have one?” “Not at the moment. But then, Rima, I’m not in a book.” “You ought to be!” Later lijkt Ellery zelf het hardgekookte karakter van zijn roman aan Rima uit te leggen: “At this point, baby, Dave Dirk usually grabs his doll, gets a half nelson on her, plants a few cynical smacks on her perfect mouth, and sends her off with a slap on the rump to the villain’s lair, so that ten pages later he can stroll in and cuff her from the jaws of somebody else’s lust. Ready?” “Ellery, don’t be silly.” “You don’t seem to get the point, babe. You never use my first name.” Ellery hissed, “Got that straight, Gingivitis?” This time she laughed. “Got you, Chief.” “With more humility.” “Chief.” ‘Yes. And don’t forget who is.” “Who is what?” “Head man.” “Oh, you are, Chief.” “I doubt it.” Deze hardboiled typering van de David Dirk boeken waren natuurlijk in de mode in 1950. Het kunnen zeker niet het type verhalen zijn geweest die Ellery in de "jaren '30" zou hebben geschreven.
Maar hier staat het dus zwart op wit: “Dave Dirk”! |
|
| The Argus, Melbourne, Sweeney Todd's Corner
door
C.T. 7 oktober 1950 "Maïs in dit moordcomplot. ELLERY QUEEN, de onberispelijke, van Harvard en New York, rust hier uit tussen het vreemde graan van Wrightsville, en een deel van het graan is in het verhaal terechtgekomen. Geloof het of niet, het is weer zo'n moordverhaal met een kinderrijmpje. Er zou een tussenseizoen moeten zijn voor kinderrijmmoorden, net als voor hoofdpersonen die niet meer weten waar het over gaat. De centrale figuur is Rima, het vogelmeisje van het bos - haar vader was de stadsdronkaard en een bewonderaar van W. H. Hudson, zoals we konden afleiden (Ellery komt er ook ook achter). De stadsdronkaard en een aantal andere mensen worden uit de weg geruimd, waarbij Ellery niet zo snel van begrip is als gewoonlijk. De oplossing is zo bevredigend als maar mogelijk is in dergelijke omstandigheden. Persoonlijk beschouwen wij dit verhaal als een fout van de kant van de auteurs van Ellery, een poging om in te haken op de heersende populariteit van kleine stadsmoorden en rustieke speurneuzen. Maar Ellery past niet. Zijn plaats is terug in New York, samen met zijn vader, de inspecteur, sergeant Velie, en de rest van de bende." The Sun, Sydney "Reading Guide" 14 oktober 1950 "De detective-avonturen van Ellery Queen zijn altijd ingewikkeld, subtiel bedacht en vlot verteld, en dit nieuwe verhaal is even boeiend als de beste die eraan vooraf zijn gegaan. Zoals de titel suggereert, is het een studie in de dualiteit der dingen, en het patroon van de verschillende gewelddadige sterfgevallen waarmee het is gevuld zijn op verbluffende wijze verbonden met het oude kinderliedje, 'Rich Man, Poor Man, &c.' Dit is niet de eerste keer dat dit thema wordt gebruikt, maar het is zelden zo handig toegepast. Alles is inderdaad heel slim, maar zelfs de bijna vervelende hoeveelheid details over de winkeliers en de plaatselijke geografie van Wrightsville slaagt er niet in om volledig plausibel te zijn." |
|
 |
|
| Boven: Double, Double werd gepubliceerd in Toronto Star Weekly als "complete roman", op 10 maart 1951. De lijst van uitgaven terug te vinden in de Pocket book editie geeft aan dat dit een gecondenseerde versie was. | |
|
|
 Andere artikels over dit boek (1) Reading Ellery Queen - Double, Double Jon Mathewson (May 2015) (2) The Grandest Game in the World Nick Fuller (Aug 2021) (3) The Green Capsule March 26. 2022 (4) Door Between/Double Double Moira Redmond at Clothes In Books (Oct 26 2023) |
|
| * Geïnteresseerde lezers moeten weten dat de icoontjes/kaften die op deze site worden toegevoegd vaak lange uitgebreide informatie hebben, die niet noodzakelijk in de tekst zelf wordt herhaald. Die informatie kwam ooit standaard als pop-up te voorschijn door met de muis de foto aan te wijzen. Firefox gebruikers kunnen deze handigheid activeren via een add-on genaamd "Popup ALT Attribute". Na installatie resulteert het aanwijzen van de iconen of kaften in een pop-up met extra of verduidelijkende informatie over de afbeelding. |
 Copyright © MCMXCIX-MMXXIV Ellery Queen, een website rond deductie. Alle rechten voorbehouden. |
