Lijst van Personen: Lyn Murray (1909

Geboren in Londen, VK, als Lionel Breeze (of Breese) op 6 december 1909*, was Murray de zoon van violist Ethelbert George Walter Breeze en Ida Clough. Zijn vader werkte ook als smid en leraar.

Hij bracht zijn jeugd door in Haymarket, Leicester Square en Hammersmith, waar de populairste muziekzalen van Engeland gevestigd waren. Daar wist hij vrij regelmatig naar school te gaan. Maar zelfs deze betrekkelijk alledaagse dagen werden onderbroken door fietstochten door de Britse eilanden en het stiekem schilderen van snorren op bustes van koningin Victoria en Julius Caesar. Zijn streken leidden tot regelmatige straffen door de schooldirecteur.

Hoewel hij enkele lessen kreeg in ruil voor het aandrijven van de blaasbalg voor een kerkorganist in Barrow-in-Furness, was "Breezy" vooral een speelse jongen die onbedaarlijk lachte toen de piano van het gezin door de vloer zakte en in de kelder belandde, waardoor het eindeloze oefenen tijdelijk werd stopgezet. "Het was niet dat ik niet van muziek hield," legde hij later uit, "maar die Engelse salon was net een ijskast. Je had er de hele winter een stuk rundvlees kunnen hangen."

Volgens overlevering kreeg hij zijn eerste muzikale opleiding van zijn vader, een violist die de jonge Lyn vaak hielp een ritme te herkennen door het met zijn strijkstok op het hoofd van de jongen te tikken.

In 1925 verhuisde de familie Murray naar de Verenigde Staten en vestigde zich in Philadelphia. Hoewel Lyn de Quaker City leuk vond, hield hij nog meer van de zee. Op 17-jarige leeftijd begon hij aan een drie weken durende reis als vagebond op een vrachtschip, maar deze reis duurde uiteindelijk zes maanden. Zijn volgende reis, op een olietanker, werd snel beëindigd toen zijn moeder hem vlak voor vertrek letterlijk van het schip haalde. Zo eindigde dit avontuur. Tijdens deze periode werkte hij op verschillende schepen en bezocht hij Brits Trinidad, Cuba en diverse havens tussen New Orleans en Newfoundland.

De familie Breeze vestigde zich definitief in Philadelphia, en Lionel keerde daar uiteindelijk terug. Op de North East High School in de Quaker City schreef hij voor de schoolkrant Megaphone, sloot zich aan bij de toneel- en debatclub en besteedde veel tijd aan Engels, geschiedenis en muziek, naast zijn deelname aan sportactiviteiten.

Op een dag kreeg zijn muziekklas de opdracht een originele hymne te componeren. De docent weigerde echter de inzending van Lyn Murray goed te keuren, ervan overtuigd dat hij deze ergens had gekopieerd, ook al kon de bron niet worden achterhaald. Lyn voelde zich meer gevleid dan beledigd door deze scepsis, omdat hij wist dat het lied volledig zijn eigen werk was. Zijn groeiende liefde voor muziek kreeg hierdoor een onverwachte, zij het indirecte, stimulans. Hij voltooide zijn middelbare school met een cursus in muziektheorie.

Na zijn afstuderen werkte hij voor verschillende kranten, waaronder als verslaggever bij de Philadelphia Public Ledger. Zijn eerste stappen in de professionele muziekwereld zette hij als assistent-organist van de legendarische "Fats" Waller in een bioscoop voor stomme films in Philadelphia’s Little Harlem.

Al snel besefte hij dat muziek een veelbelovender carrière bood en nam hij een baan aan als kerkorganist voor 15 dollar per week. Hij had zijn muzikale talent waarschijnlijk geërfd van zijn moeder, die als amateurmuzikante over enige vaardigheden beschikte.

Op 19-jarige leeftijd trok Lyn langs de vaudevillecircuits als pianist bij eendaagse optredens, waaronder een zang- en dansact in het Guard Theater in Pennsylvania. Na enkele weken als acteur in een toneelgezelschap kwam hij terecht in Newport News, Virginia. Daar pionierde hij op het gebied van radio in de meest bijzondere vorm. Een hotel huisvestte de radiostudio WGH, en wanneer er geen echt geld beschikbaar was, ontdekten Murray en zijn collega’s dat ze de hotelmanager een solo konden laten zingen op de radio, waarna alle schulden werden kwijtgescholden. Lyn ontwikkelde hierdoor een levenslange afkeer van het lied Macushla, het enige nummer dat de manager kende.

Na zijn eerste radiowerk in Newport News verhuisde hij terug naar Philadelphia, waar hij bij WNAT naam begon te maken. Uiteindelijk belandde hij in New York, waar hij een orkest leidde in een nachtclub in Newark, New Jersey. In de tussentijd begon hij populaire nummers te arrangeren, een werk dat hem snel vestigde in zijn vakgebied.

Later werd hij naar WCAU geroepen om de leiding te nemen over zangers en een nieuw programma op te zetten: Bill and Ginger (WABC Columbia, mei1932-1934).

yn Murray (6 december 1909* - 20 mei 1989)
Lengte: 1m 78 Gewicht: 70 kg. Ogen: bruin Haar: bruin Huwelijken: (1) Carol(yn) Elizabeth Irwin (2 feb 1935 - 9 jul 1941, gescheiden) (2) Florence Baker, radio actrice (jan 1942 - 26 sep 1949, gescheiden) Kinderen: Joyce "Lynn" (1943 - ) Ann (1945 -) (3) Tina Gray (30 apr 1950 - 11 aug 1953, gescheiden) (4) Margaret Ann Pexton, modehistoricus (9 nov 1957 - 25 sep 1980, gescheiden) Broers & zussen: Kenneth (1915-1991) Alan (1922 - )

Geboren in Londen, VK, als Lionel Breeze (of Breese) op 6 december 1909, was Murray de zoon van violist Ethelbert George Walter Breeze en Ida Clough. Zijn vader werkte ook als smid en leraar. Hij bracht zijn jeugd door in Haymarket, Leicester Square en Hammersmith, waar de populairste muziekzalen van Engeland gevestigd waren. Daar wist hij vrij regelmatig naar school te gaan. Maar zelfs deze betrekkelijk alledaagse dagen werden onderbroken door fietstochten door de Britse eilanden en het stiekem schilderen van snorren op bustes van koningin Victoria en Julius Caesar. Zijn streken leidden tot regelmatige straffen door de schooldirecteur. Hoewel hij enkele lessen kreeg in ruil voor het aandrijven van de blaasbalg voor een kerkorganist in Barrow-in-Furness, was "Breezy" vooral een speelse jongen die onbedaarlijk lachte toen de piano van het gezin door de vloer zakte en in de kelder belandde, waardoor het eindeloze oefenen tijdelijk werd stopgezet. "Het was niet dat ik niet van muziek hield," legde hij later uit, "maar die Engelse salon was net een ijskast. Je had er de hele winter een stuk rundvlees kunnen hangen." Volgens overlevering kreeg hij zijn eerste muzikale opleiding van zijn vader, een violist die de jonge Lyn vaak hielp een ritme te herkennen door het met zijn strijkstok op het hoofd van de jongen te tikken. In 1925 verhuisde de familie Murray naar de Verenigde Staten en vestigde zich in Philadelphia. Hoewel Lyn de Quaker City leuk vond, hield hij nog meer van de zee. Op 17-jarige leeftijd begon hij aan een drie weken durende reis als vagebond op een vrachtschip, maar deze reis duurde uiteindelijk zes maanden. Zijn volgende reis, op een olietanker, werd snel beëindigd toen zijn moeder hem vlak voor vertrek letterlijk van het schip haalde. Zo eindigde dit avontuur. Tijdens deze periode werkte hij op verschillende schepen en bezocht hij Brits Trinidad, Cuba en diverse havens tussen New Orleans en Newfoundland. De familie Breeze vestigde zich definitief in Philadelphia, en Lionel keerde daar uiteindelijk terug. Op de North East High School in de Quaker City schreef hij voor de schoolkrant Megaphone, sloot zich aan bij de toneel- en debatclub en besteedde veel tijd aan Engels, geschiedenis en muziek, naast zijn deelname aan sportactiviteiten. Op een dag kreeg zijn muziekklas de opdracht een originele hymne te componeren. De docent weigerde echter de inzending van Lyn Murray goed te keuren, ervan overtuigd dat hij deze ergens had gekopieerd, ook al kon de bron niet worden achterhaald. Lyn voelde zich meer gevleid dan beledigd door deze scepsis, omdat hij wist dat het lied volledig zijn eigen werk was. Zijn groeiende liefde voor muziek kreeg hierdoor een onverwachte, zij het indirecte, stimulans. Hij voltooide zijn middelbare school met een cursus in muziektheorie. Na zijn afstuderen werkte hij voor verschillende kranten, waaronder als verslaggever bij de Philadelphia Public Ledger. Zijn eerste stappen in de professionele muziekwereld zette hij als assistent-organist van de legendarische "Fats" Waller in een bioscoop voor stomme films in Philadelphia’s Little Harlem. Al snel besefte hij dat muziek een veelbelovender carrière bood en nam hij een baan aan als kerkorganist voor 15 dollar per week. Hij had zijn muzikale talent waarschijnlijk geërfd van zijn moeder, die als amateurmuzikante over enige vaardigheden beschikte. Op 19-jarige leeftijd trok Lyn langs de vaudevillecircuits als pianist bij eendaagse optredens, waaronder een zang- en dansact in het Guard Theater* in Pennsylvania. Na enkele weken als acteur in een toneelgezelschap kwam hij terecht in Newport News, Virginia. Daar pionierde hij op het gebied van radio in de meest bijzondere vorm. Een hotel huisvestte de radiostudio WGH, en wanneer er geen echt geld beschikbaar was, ontdekten Murray en zijn collega’s dat ze de hotelmanager een solo konden laten zingen op de radio, waarna alle schulden werden kwijtgescholden. Lyn ontwikkelde hierdoor een levenslange afkeer van het lied Macushla, het enige nummer dat de manager kende. Na zijn eerste radiowerk in Newport News verhuisde hij terug naar Philadelphia, waar hij bij WNAT naam begon te maken. Uiteindelijk belandde hij in New York, waar hij een orkest leidde in een nachtclub in Newark, New Jersey. In de tussentijd begon hij populaire nummers te arrangeren, een werk dat hem snel vestigde in zijn vakgebied. Later werd hij naar WCAU geroepen om de leiding te nemen over zangers en een nieuw programma op te zetten: Bill and Ginger (WABC Columbia, mei1932-1934).
Hierboven: Samen repeteren Virginia Baker en Lyn Murray, de sterren van de Bill and Ginger-programma’s, voor een uitzending (Radio Stars, okt. 1933 & Radio Mirror, 1935).

In latere jaren, nadat Lyn voet aan de grond had gekregen in de radiowereld, herinnerde hij zich met grote dankbaarheid de hulp die hij kreeg van Bernard Herrmann en de inmiddels overleden Joseph Schillinger. Het was componist-dirigent Herrmann die hem als eerste aanmoedigde om muziek voor radio te schrijven en ervoor pleitte dat hij de kans kreeg om de eerste dirigent te worden van Columbia’s nieuwe kamerorkest. Maestro Schillinger gaf hem vervolgens de enige formele compositieles die hij ooit heeft gehad. (Lyn volgde ook een opleiding aan de Juilliard School of Music.)

Hierboven: Foto's die werden toegevoegd aan de bladmuziek van zijn composities The Umbrella Man (L) en At Least You Could Say Hello (R).

Van 1931 tot 1937 was hij stafdirigent en arrangeur bij WCAU in Philadelphia, Pennsylvania. Daarna ging hij naar CBS, waar hij tussen 1934 en 1947 dirigeerde, arrangeerde en muziek componeerde. Op 2 februari 1935 trouwde hij in Manhattan met Carolyn Elizabeth Irwin. Bij het CBS-hoofdstation WABC in New York dirigeerde hij orkesten en koorgroepen. Sinds het begin van zijn radiocarrière bestond Murray’s werk uit het coachen van vocalisten, het begeleiden van verschillende koren op piano, het arrangeren en repeteren van zijn eigen trio’s en kwartetten, en het dirigeren van zijn eigen orkest voor diverse vooraanstaande programma’s.

Boven: Lyn Murray (aan de piano), opkomend orkestleider en koordirigent, repeteert met bariton Barry Wood en Nan Wynn, de "Mistress of Song." Wood, Murray en Miss Wynn spelen samen in CBS' zondagavondprogramma Musical Gazette (Radio Guide, april 1938).
Boven links: Lyn Murray houdt er niets meer van dan een pijp te roken terwijl hij aan zijn muziek werkt. Hij beweert dat het hem helpt te ontspannen. Rudy Vallee gaf Lyn een pijp met een steel van acht inch lang, en sindsdien is dat zijn favoriet in zijn collectie. Door de lengte kantelde de pijp echter steeds, waardoor as op zijn pak viel. Daarom bedacht een van de jongens van het Four Clubmen-kwartet een hulpmiddel dat Murray om zijn nek klemt. Dit fungeert als een steun voor de pijp, vangt de as op en houdt een pakje lucifers vast... (Radio Guide, november 1939). Boven rechts: Lyn Murray, muzikaal directeur van *Ellery Queen* (The Radio Annual, 1940).

Het arrangeren van koormuziek voor This Is the Army was Murray's eerste Broadway-ervaring. Daarna maakte hij vocale arrangementen voor Swingin' the Dream (1939), Panama Hattie (1940–1942), Let's Face It! (1941–1943) en Finian's Rainbow (1947–1948; 2009–2010).
Op 9 juli 1941 was hij gescheiden van zijn eerste vrouw, en rond januari 1942 trouwde hij met Florence Baker, een radioactrice. Ze gingen op huwelijksreis naar Miami. In maart 1942 liet hij officieel zijn naam veranderen in Lyn Murray bij de stadsrechtbank van New York. Later richtte hij de Lyn Murray Singers op, een groep die in heel de Verenigde Staten bekend werd als het vaste koor in Your Hit Parade op CBS Radio. In de vroege jaren 40 trad Murray met zijn orkest en koor op in Meet the Music, een zondagavondprogramma dat wekelijks eer betoonde aan moderne songwriters. Vanaf 1943 leidde hij een 20-koppig orkest en een 12-koppige zanggroep in To Your Good Health, dat drie keer per week werd uitgezonden op CBS Radio. Daarnaast componeerde hij voor The Adventures of Ellery Queen en was hij koordirecteur voor Pursuit of Happiness (CBS, 1939). Ook was hij muzikaal leider van Radio Reader’s Digest.