Ellery Queens The Dutch Shoe Mystery (1931) is het derde en laatste van zijn leerwerken, en het bevestigt definitief zijn status als meester van de klassieke detectiveroman. Wat begint als een ogenschijnlijk rechtlijnig ziekenhuisdrama, ontrafelt zich al snel tot een complexe puzzel die zowel intellectueel bevredigt als die vreemde, bijna bovennatuurlijke sfeer oproept die zo kenmerkend is voor Queens vroege werk.

Het verhaal begint in de steriele, witte gangen van het Dutch Memorial Hospital—een setting die veel meer biedt dan louter achtergrond. Het wordt een symbolische ruimte van orde, rationaliteit en, paradoxaal genoeg, verborgen chaos. Wanneer Abigail Doorn, een rijke filantroop en een van de rijkste vrouwen van Amerika, naar de operatiekamer wordt gereden voor een delicate ingreep, is iedereen verbijsterd wanneer blijkt dat ze al dood is—met een draad gewurgd, enkele ogenblikken voor de procedure. De operatiezaal, waar men zich had voorbereid op een levensreddend mirakel, wordt in plaats daarvan een plaats delict. Ellery Queen, toevallig aanwezig tijdens een bezoek aan een vriend, neemt onmiddellijk het onderzoek in handen en stort zich in een mysterie doordrenkt van motieven, gelegenheden en psychologische complexiteit.

Michael E. Grost stelde dat de kracht van The Dutch Shoe Mystery vooral schuilt in de openingshoofdstukken. De eerste tien hoofdstukken zijn bijzonder strak opgebouwd en presenteren niet alleen de centrale moord, maar ook een levendig ensemble verdachten, een intrigerend grondplan (een handelsmerk van de detectiveroman uit de Golden Age) en Queens minutieuze deductiestijl. Queens surrealistische flair komt tot uiting in de schokkende presentatie van het lijk en de allesoverheersende witheid van de ziekenhuisomgeving. De sfeer wordt bijna abstract, en roept beelden op van Malevich’* White on White, als visuele metafoor voor zuiverheid die door geweld wordt geschonden. Dit “white-out”-motief verleent de roman een visionaire kwaliteit die zeldzaam is, zelfs binnen de meest fantasierijke detectiveverhalen.

Van hun eerste creatieve stappen aan de Wharton School — waar ze stiekem toneelstukken schreven terwijl ze officieel bedrijfskunde studeerden — tot het winnen van prestigieuze prijzen zoals de Golden Globe en de Edgar Award, bleef hun vriendschap de motor achter hun succes. Ze brachten iconische personages tot leven, waaronder de onvergetelijke Columbo, en stonden aan de wieg van baanbrekende televisiemomenten zoals That Certain Summer, het eerste Emmy-winnende programma over homoseksualiteit op televisie.

Hun liefde voor het mysteriegenre kreeg ook vorm in de creatie van de unieke televisieversie van Ellery Queen (NBC, 1975 – 1976), waarin ze het klassieke detectiveverhaal een innovatieve draai gaven: de kijker werd rechtstreeks uitgenodigd om het raadsel zelf op te lossen. Hoewel de serie slechts één seizoen liep, werd ze later beschouwd als een cultklassieker en een gewaardeerde herinterpretatie van het literaire icoon.

Achter de schermen waren hun carrières doordrenkt van innovatie, humor en een diepe liefde voor verhalen. Ze schreven, produceerden en regisseerden met flair, en hielden hun publiek decennialang in de ban.

De dood van Levinson in 1987 brak Link’s hart, maar ook dat verwerkte hij in verhalen — gedreven door het gevoel dat zijn vriend nog steeds over zijn schouder meekeek.

Deze tweedelige biografie is een meeslepende blik achter de schermen van het gouden tijdperk van televisie, verteld via twee levens die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Klik op hun foto's rechts om verder te lezen ...

We zijn net ons 26ste jaar online gepasseerd! Om dit te vieren presenteren we een update over bijna ieders favoriete personage: Nikki Porter!

Nikki Porter kent nauwelijks haar gelijke onder de vrouwelijke figuren in de veelzijdige wereld van Ellery Queen.

Oorspronkelijk gecreëerd voor de radiodrama’s, breidde Nikki’s rol zich al snel uit, al bleef haar ware oorsprong het sterkst verbonden met het medium waarin ze geboren werd. Hoewel haar verschijningen in films, korte verhalen en romans niet over het hoofd mogen worden gezien, kwam ze vooral op de radio volledig tot haar recht—haar stem gaf letterlijk kleur en warmte aan de cerebrale wereld van Ellery Queen. Vanuit het oogpunt van radioproductie was het praktisch om een vrouwelijke hoofdrol te introduceren, vanwege het klankcontrast dat een vrouwenstem bood, maar het creëerde tegelijk ook ruimte voor romantische verhaallijnen die Ellery als personage verder menselijk maakten.

Het mysterie rond Nikki Porter schuilt echter niet alleen in haar avonturen, maar ook in haar steeds veranderende identiteit over verschillende media heen. Telkens als we haar ontmoeten, lijkt Nikki een andere verschijning en achtergrond te hebben: in de ene versie is ze een pittige blonde, in een andere een roodharige secretaresse uit West 94th Street, en in weer een andere een rijke jonge vrouw die oorspronkelijk Sheila Potts of Sheila Brent heet. Ondanks deze tegenstrijdigheden blijft één element altijd aanwezig: haar charmante persoonlijkheid en de subtiele spanning in haar relatie met Ellery. Het is een “verbazingwekkend” aspect van het Queen-universum dat Nikki Ellery op niet minder dan vier verschillende manieren ontmoet, afhankelijk van het medium—boek, radio of film. Deze verhaalkundige flexibiliteit lijkt bewust gekozen te zijn, om steeds opnieuw frisheid en romantische spanning toe te voegen aan hun zich ontwikkelende band.

Lees hier verder ...

Na haar functie als managing editor voor zowel Ellery Queen’s Mystery Magazine (EQMM) als Alfred Hitchcock’s Mystery Magazine, zet Jackie Sherbow een nieuwe stap als hoofdredacteur van EQMM (jan 2025). Ze wordt daarmee pas de vierde persoon die deze positie bekleedt in de bijna vijfentachtigjarige geschiedenis van het tijdschrift, in de voetsporen van Frederic Dannay, Eleanor Sullivan en Janet Hutchings.

Sherbow heeft een diep respect voor de erfenis van EQMM en een sterke band met haar lezers, dankzij haar nauwe samenwerking met de gemeenschap rond het tijdschrift gedurende de afgelopen vijftien jaar. In haar nieuwe rol blijft ze zich inzetten voor de kernmissie van EQMM: het publiceren van de beste detective- en misdaadverhalen, het ondersteunen van zowel gevestigde als opkomende auteurs, en het voortzetten van de literaire traditie van het tijdschrift.

Nu EQMM deel uitmaakt van de nieuw gevormde uitgeversgroep 1 Paragraph, kijkt Sherbow ernaar uit om het tijdschrift een spannend nieuw tijdperk binnen te leiden, waarbij ze vernieuwing omarmt zonder de rijke geschiedenis uit het oog te verliezen. Ze blijft zich inzetten om lezers te voorzien van de kwaliteitsvolle misdaadfictie die ze gewend zijn, en om EQMM als een levendig en invloedrijk tijdschrift te behouden voor de toekomst.

Meer over de geschiedenis van EQMM lees je hier...

Voor veel van onze lezers begon of groeide hun fascinatie voor Ellery Queen met de NBC-tv-serie Ellery Queen. We hebben nu een speciale pagina toegevoegd voor de acteurs en crew die betrokken waren bij de tv-serie. Sommige profielen waren eerder al beschikbaar, maar zijn nu ook samengebracht op een "reüniepagina." In de toekomst zullen er meer profielen worden toegevoegd...

Te beginnen met de acteurs die gestalte gaven aan 2 toegevoegde figuren beide ontsproten aan het brein van Levinson en Link!

Voor veel van onze lezers begon of groeide hun fascinatie voor Ellery Queen met de NBC-TV-serie Ellery Queen.
Het was zeker de aanleiding voor mij om meer boeken van de Amerikaanse auteur te lezen.

In 1975 kregen Levinson en Link, levenslange Queen-fans, van NBC de kans om Queen op hun eigen manier te maken. Het resultaat was Ellery Queen, dat slechts één volledig seizoen liep. Stilistisch gingen de producers terug naar de radioshow en plaatsten deze serie in 1947. Hoewel de pilot was gebaseerd op een Queen-roman en één aflevering op een kort verhaal, waren de overige afleveringen originele verhalen die echter de geest van een Ellery Queen-mysterie goed wisten te vangen. Jim Hutton speelde Ellery als een goedaardige, verstrooide jonge man, waarvoor legitieme aanknopingspunten in de boeken te vinden waren. Frederic Dannay zei dat Huttons vertolking hem niet zozeer aan de fictieve Ellery deed denken, maar eerder aan zichzelf op ongeveer dezelfde leeftijd als Hutton. Huttons charme en natuurlijke manier van acteren vormden de perfecte tegenhanger voor David Wayne’s norse inspecteur (die, ondanks het ontbreken van de snor die zo vaak in de boeken werd vermeld, de definitieve weergave was van 'The Old Man'). De serie had een gevoel voor humor, en de setting in 1947 gaf de verhalen een aangename nostalgische sfeer. Hoewel de kwaliteit van de afleveringen varieerde, was geen enkele echt zwak, en zelfs de minst sterke werd nog gered door het plot, de productiewaarden en de geweldige cast.

De serie en de afleveringen worden uitgebreid belicht op deze site in de sectie "Andere Media," met zowel spoiler-vrije als spoiler-bevattende afleveringspagina’s.

We hebben nu een speciale pagina toegevoegd voor de acteurs en crew die betrokken waren bij de tv-serie. Sommige profielen waren eerder al beschikbaar, maar zijn nu ook samengebracht op een "reüniepagina." In de toekomst zullen er meer profielen worden toegevoegd...

Toeval komt meer voor dan men aanvankelijk zou denken of zelfs wil aanvaarden. We zijn nog steeds bezig met het uitwerken van profielen van personen die op één of andere manier verbonden waren met de productie van Ellery Queen media, zij het film, radio of televisie.

Suzanne Bray is professor Britse literatuur en beschaving aan de Université Catholique de Lille in het noorden van Frankrijk. Haar onderzoek richt zich voornamelijk op de interactie tussen religieuze gedachte en populaire cultuur in het twintigste-eeuwse Groot-Brittannië. Ze heeft uitgebreid gepubliceerd, zowel in het Engels als in het Frans, over detectiveromans, Anglicaanse ideeën en verschillende twintigste-eeuwse auteurs, waaronder C. S. Lewis, Dorothy L. Sayers en Charles Williams.

De volgende tekst maakt deel uit van het boek Le Frisson métaphysique du roman policier (The Metaphysical Shudder of the Detective Novel) (Suzanne Bray, “A ‘Pretext for Something Deeper’: Ellery Queen and the Dead Sea Scrolls”, Estelle Jardon (red.), Le Frisson métaphysique du roman policier - The Metaphysical Shudder of the Detective Novel, Éditions de l’Université de Lorraine, 2023, p. 121-134.)

Ze had al veel gewerkt aan de interactie tussen populaire fictie en religieuze ideeën, hoewel voornamelijk bij Britse, christelijke auteurs. Toen Estelle Jardon haar echter uitnodigde om een hoofdstuk te schrijven voor haar boek, zag ze dit als een kans om te schrijven over On the Eighth Day, een roman die ze altijd al heeft gewaardeerd. "Ik heb bijna al het werk van Ellery Queen gelezen, waarvan het meeste al heel lang geleden."

Lees de volledige Engelse tekst hier...

Er is een pagina waar we ook links hebben opgenomen naar biografieën van producenten, regisseurs en omroepers die aan een Ellery Queen-productie hebben gewerkt, of het nu film, radio of een tv-serie was.

De term "productiemannen" werd destijds vaak gebruikt. Historisch gezien waren vrouwen bijna volledig afwezig in productierollen in de vroege radio-en televisie-industrie. Terwijl actrices talrijk waren, waren vrouwen in productiefuncties eerder zeldzaam. Dit gold vooral voor radio- en vroege tv-producties, waar componisten, omroepers, regisseurs, producenten en schrijvers voornamelijk mannen waren.

Het onderzoeken van de biografieën van deze individuen is vaak uitdagender dan die van acteurs. Terwijl informatie over acteurs, zowel bekende als minder bekende, vaak toegankelijk is, is dit voor productieprofessionals bijna onbestaande. Voor sommigen bestaan er echter redelijk complete biografieën online, met weinig extra toe te voegen.

Een paar opmerkelijke connecties: McCleery kende Marlene Dietrich en Sarah Churchill (de dochter van Winston Churchill). Darmour speelde een sleutelrol in het lanceren van de carrière van Mickey Rooney. Ernest Chappell begeleidde Eleanor Roosevelt bij haar radio-optredens, inclusief haar eigen show.

Op 1 januari 2025 komt The Roman Hat Mystery in het publieke domein, waardoor een nieuwe generatie lezers en academici de kans krijgt om de complexiteit van deze roman te ontdekken. Het slimme plot, de rijke karakterisering en de innovatieve benadering van het mysteriegenre garanderen de blijvende aantrekkingskracht van dit werk.

The Roman Hat Mystery is meer dan zomaar een whodunit; het is een fundament van de Ellery Queen-erfenis en een mijlpaal in de detectiveliteratuur. Het geniale gebruik van een ontbrekende hoed als cruciale aanwijzing, gecombineerd met intellectuele scherpte en eerlijke spelregels, maakt het tot een tijdloze klassieker. Als eerste deel in een legendarische reeks biedt het een inkijkje in de creatieve geesten van Dannay en Lee, wier bijdragen het genre tot op de dag van vandaag blijven beïnvloeden.

Ellery Queen’s The Finishing Stroke (1958) is een van de meest gedenkwaardige boeken uit de legendarische reeks, met een combinatie van spanning, slimme plotwendingen en een fascinerende historische achtergrond. Het verhaal speelt zich af tijdens de twaalf dagen van Kerstmis in 1929, in een ingesneeuwd landhuis waar een feestelijke kerstviering een sinistere wending krijgt. Anonieme geschenken arriveren voor de gastheren, elk vergezeld van cryptische boodschappen. Met elke dag groeit de spanning, tot een ijzingwekkende waarschuwing volgt: op de twaalfde nacht zal iemand sterven.

Centraal in de roman staat Ellery Queen’s strijd om een mysterie op te lossen dat hem bijna dertig jaar lang achtervolgt. Het verhaal begint in zijn jeugd en eindigt in 1958, wanneer hij eindelijk een zaak oplost die zijn hele leven heeft beïnvloed. Het samenspel tussen verleden en heden geeft de roman een uniek, bijna “episch” karakter, versterkt door precieze historische verwijzingen en oog voor detail.

De plot wordt aangedreven door het terugkerende “twaalf”-motief—twaalf gasten, twaalf dagen, twaalf mysterieuze geschenken—en een dode man wiens identiteit iedereen voor een raadsel stelt. Naarmate de onrust toeneemt en de gasten gedwongen worden in het huis te blijven, moet Ellery een complex web van geheimen en verdenkingen ontrafelen. Critici prezen de zorgvuldig opgebouwde spanning, waarbij The New York Times het “gedetailleerde en heerlijk nauwkeurige beeld van Amerika aan het einde van de jaren 1920” benadrukte.

De roman werd ook geprezen om zijn inventieve structuur en meeslepende verrassingen. Dorothy Quick van de...

Het X-mysterie van Ellery Queen (onder het pseudoniem Barnaby Ross) is een typerende mysterieroman uit de jaren 1930 die de lezer introduceert aan Drury Lane, een excentrieke, gepensioneerde Shakespeare-acteur die zich ontpopt tot amateurdetective. Gevestigd in het bruisende hart van New York City, begint het verhaal met de mysterieuze moord op Harley Longstreet, een prominente maar gehate effectenmakelaar, die onverwacht sterft in een overvolle tram. Hoewel iedereen in de tram zag hoe Longstreet viel, heeft niemand de moordenaar opgemerkt, wat het begin markeert van een raadselachtig moordonderzoek.

De misdaad is ongewoon: Longstreet grijpt in zijn zak om zijn bril te pakken, maar haalt in plaats daarvan een bebloede hand tevoorschijn en zakt dood op de grond. Deze gruwelijke scène, met als onthulling een naald gedoopt in nicotine en verborgen in een kurken balletje, is Queens eerste experiment met wat later bekend zou worden als de "stervende boodschap". De roman volgt twee bijkomende moorden in het openbaar vervoer, terwijl de methoden en motieven van de dader met angstaanjagende precisie worden onthuld.

Inspecteur Thumm en officier van justitie Bruno zitten zonder aanwijzingen en wenden zich tot Drury Lane, die woont op een landgoed genaamd The Hamlet—een imposant kasteel aan de Hudson River met middeleeuwse zalen en Shakespeareaanse pracht. Lane, een gevierd toneelacteur en meester in vermommingen, heeft een voorliefde voor mysteries, die hij beschouwt als een "verfijning van menselijk drama". Zittend in zijn weelderige woning luistert Lane naar de details van de zaak en concludeert vrijwel direct wie de moordenaar is. Hij onthult echter niet meteen de identiteit, maar wacht totdat hij zijn theorie met solide bewijs kan staven, terwijl hij de waarheid stukje bij beetje blootlegt door verder onderzoek.

Als de "amateurdetective" van het verhaal maakt Lane’s overdreven theatraliteit hem een unieke figuur binnen de misdaadliteratuur. Beschreven als "groter dan het leven" belichaamt hij dramatische flair en verfijnde logica, samen met zijn kenmerkende talent voor vermommingen—een vaardigheid die doet denken aan Arsène Lupin en Sherlock Holmes. Deze vermommingen stellen hem in staat zich in onbekende kringen te mengen, hoewel critici zoals Charles Reed Jones hun frustratie uitten over de onrealistische aard van deze transformaties, die zelfs de naasten van de moordenaar weten te misleiden.