Reeds vanaf het begin had de zaak Khalkis een sombere snaar geraakt. Het begon, iets wat eigenlijk vrij harmonieus was met hetgeen zou volgen, met de dood van een oude man. Georg Khalkis, internationaal beroemde kunsthandelaar en - verzamelaar, stierf door hartfalen. Na de begrafenis vond zijn advocaat het testament niet meer terug en riep onmiddellijk hulp..
Wanneer Inspecteur Queen en zijn zoon Ellery erbij worden geroepen om het mysterie van het verdwenen testament op te lossen, vernoemd Ellery de enige plaats waar nog niet werd gezocht . . . de kist! Wanneer de Khalkiskist terug wordt opgegraven bevat deze niet één - maar twee lijken!

De gebruikelijke voorbereidingen, een doodgraver die voorover leunde en de handgreep beetpakte van een horizontaal liggende roestige deur, de bedompte lucht, de lijkkist die voorzichtig in de grafkelder werd neergelaten, bezige werklieden, een paar haastig gefluisterde woorden, de ijzeren deur die dichtsloeg, de aarde en de graszoden die er weer op werden geworpen.  De begrafenis was in alle rust en met het gepaste decorum verlopen, slechts enkelen hadden een niet te definiëren dreiging in de lucht voelen hangen. Toen de treurenden weer thuis waren, barstte de bom: het testament was spoorloos verdwenen. Het begin van een van de meest verbluffende zaken uit de loopbaan van Queen.

EQ is geen absurdist. De oplossing lijkt logisch en goed ontwikkeld, dit in tegenstelling tot Anthony Berkeley's meervoudige oplossing in, The Poisoned Chocolates Case (1929).Het verhaal is afgeleid van E.C. Bentley's ¹   Trent's Last Case (1913) die twee oplossingen bevat en zijn detective laat falen, de echte oplossing wordt pas per toeval gevonden nadat de detective zijn valse (maar toch ingenieuze) uitleg naar voren bracht. Berkeley gebruikte deze ontwikkeling herhaaldelijk in zijn boeken onder verschillende vormen met meervoudige oplossingen en mislukte detectives genoeg. Berkeley lijkt meer geïnteresseerd in het schrijven van het antidetective verhaal, hierbij aantonend dat iedere situatie wel zo kan verdraaid worden dat ze blootstaat aan verschillende interpretaties, hierbij vrij algemeen het idee van het echte detectiveverhaal in zijn hemd zettend, en specifiek de mogelijkheid om iets door rede te bevatten. Deze soort absurdisme zit ver van de aanpak die we bij EQ terugvinden. EQ wil daarentegen aantonen hoe de rede dieper en dieper bepaalde situaties kan doorgronden om zo steeds verdergaande ideeën bloot te leggen. De meest treffende analogie of model voor EQ is die van de wetenschappelijke ontdekking, waarin een Tycho Brahe duizenden feitelijke observaties maakt, een Kepler ze groepeert in wetten, en een Newton ze uiteindelijk uitlegt met een systeem van de universele zwaartekracht. EQ's boek is de fictionalisering van dit proces, een poging om een denkbeeldige situatie te creëren die ten volle de complexiteit van het menselijk redeneren demonstreert. EQ's latere werken zijn niet echt georganiseerd rond meervoudige oplossingen; in De Griekse Doodskist, wordt met de vier oplossingen de structuur en organisatie van het boek's ontwerp en verhaal vorm gegeven. De techniek van de gedeeltelijke oplossingen die dieper blijven uitgroeien wordt behouden; het is een steeds weer terugkerende eigenschap van zijn techniek.

Er is een uitdaging aan de lezer in het boek aanwezig.