Bill Owen werd geboren op 1 februari 1931 als William H. Owen in Grand Forks, Zuid Dakota.  Zijn vader was Owen T. Owen (geboren in Milbank, Zuid Dakota op 15 sep 1890) een buitengewoon atleet in atletiek aan de Universiteit van Noord Dakato waar hij afstudeerde in de rechten. Hij zou verschillende publieke functies bekleden waaronder die van staatsbelastings-commissaris alsook die van voorzitter van het compensatiebureau voor werkmannen. Bill's moeder Else Rohde Owen (geboren in Milwaukee, Wisconsin op 12 sep 1893) was de dochter van de oprichter van de Congress Candy Company, een grote fabrikant en verdeler van snoepgoed. Ze was nadrukkelijk aanwezig bij sociale activiteiten en onderwijs.

In Grand Forks ging hij naar Wilder Elementary School. Hij en zijn broers verkochten er kranten (The Herald) in de straten van Grand Forks stad. "Ik ken daar nog een leuke anekdote over," zo vertelde Owen. "Toen ik er nieuwsjongen werkt viel ik op een dag in voor mijn broer door kranten te verkopen rechttegenover het Dacotah hotel. Dat was een echte belevenis voor mij, in die dagen was het gebruikelijk een krantenkop uit te schreeuwen en daarna "...dat en en veel meer in de Grand Forks Herald, lees er alles over." Die dag was ik aan het omroepen toen een tandarts de straat over stak en zei "Ik neem ze allemaal." Ik had toen ongeveer 10 kranten bij en ik vroeg hem of hij die voor iemand anders ophaalde. Waarop de tandarts antwoordde 'Neen, ik wil je alleen niet meer horen. Je maakt me horensdol.' "

In 1942 verhuisde hij als leerling in de zevende graad met zijn familie naar Bismarck in Noord Dakota. In 1948 in zijn laatste jaar op de Bismarck high school won hij de lokale Elks Foundation Scholarship wedstrijd.

Bill nam in zijn jeugd niet alleen deel aan Amerikaanse voetbal, baseball, basketball, en atletiek maar was ook een gedreven visser, water en sneeuwskiër, en was bovendien een gediplomeerd piloot die op een dag zijn droom verwezenlijkte door uit een vliegtuig te parachuteren. Als zijn moeilijkste verwezenlijking gaf hij zelf het leren rijden op een éénwieler aan.

Hij was als atleet goed genoeg om geselecteerd te worden bij het junior varsity football team aan de Universiteit van Zuid Californië (USC) in Los Angeles. Hij zegt nog steeds een 'pijnlijke vinger' te hebben na New York Giants Football Hall of Fame lid Frank Gifford ooit te hebben getackled.  Bill beweert ooit freshman basketball voor de Trojans te hebben gespeeld in het truitje dat ooit toebehoorde aan Bill Sharman “Ik droeg misschien wel zijn truitje maar kon nooit in zijn voetstappen treden”.

Hij was ook de uitgever van de "high school newspaper" (the Bismarck, North Dakota "Hi-Herald") en na drie jaar van pre-med studies aan de  University van Zuid-Californië, wijzigde hij zijn studies naar telecommunicatie. Dit tot groot ongenoegen van zijn moeder. Maar hij kwam tot zijn besluit nadat hij de live radio shows in Hollywood bijwoonde toen hij nog school liep.  “Ik zag wel dat ik geen acteur zou worden maar omroeper zag ik wel zitten,” zo vertelt Bill zelf  “Mijn helden waren de omroepers.”. Hij startte ook met omroepen aan de USC waar hij werkte voor de campus stations KTRU en KUSC-FM. He studeerde cum laude af aan de Universiteit van Californië in 1953.

Bill's twee oudere broers, Owen T. Owen Jr. ("Tudor") en Jack dienden respectievelijk in de United States Navy en United States Army dus toen Bill zich inlijfde in de United States Air Force maakte hij de reeks van drie militaire disciplines voor de familie rond. Bill vervulde zijn dienst bij de American Forces Network in Duitsland waar hij spelanalyses deed van voetbal, basketbal en baseball.

Tijdens zijn dienst ontmoette hij Rosemary Bobo uit Gray Court, Zuid Carolina, een lerares huishoudkunde. Het koppel huwde op 1 oktober 1955.

Midden de jaren 50 begon hij ook te werken voor het  station KFYR in Bismarck, als omroeper, sportdirecteur en cowboy entertainer "Marshall Bill."  Aanvankelijk begon Bill wat aarzelend aan zijn rol van Marshall Bill; hij wou vooral met sport bezig zijn. Maar ging uiteindelijk toch voluit, toen Bill bvb. gevraagd werd voorop te lopen in de jaarlijkse rodeo parade, veruit de grootste gebeurtenis in  Bismarck-Mandan, oefende Bill het paardrijden zo dat hij op zijn best naar voor kwam, wuivend en snoepgoed naar de jongeren gooiend terwijl hij hen voorbijreed.
Er is zelfs sprake van een ongemakkelijk gespannen situatie met de geheime diensten in Bismarck in 1960 toen een man de presidentiële kandidaat John F. Kennedy met twee pistolen in elke hand tegemoet liep. Dit voorval gebeurde toen Kennedy Capitol City aandeed tijdens de campagne toer om er een interview af te leggen op het locale televisiestation KFYR. Gastheer Bill Owen droeg een sheriffs uniform compleet met twee speelgoedrevolvers. Net toen Kennedy de studio binnenliep kwam Owen hem tegemoet terwijl hij zijn 'six-shooters' rond liet draaien" ⁶

Bill ging als omroeper werken bij WLW radio en TV in Cincinnati, Ohio in 1957. In 1958-1960 was hij de gastheer van een klassieke en licht klassiek muziek radioprogramma genaamd Music for You (700 WLW-AM) welke tot ieders verrassing de beat rock stations in luisterdichtheid klopte. “Rock was niet mijn sterkte,” zei Bill zelf.  Bill had een zeer gevarieerde smaak in muziek, en zou later nog zowel rock, pop, als big band formats aankondigen.

Tegen 1960 werd hij het sterrendom ingeschoten in de radio en tv industrie van New York City. Owen arriveerde in the Big Apple als dienstomroeper voor het radio-televisie station WABC. Op een zondagmorgen in de herfst van 1960, toerden Bill Owen en zes andere personaliteiten in New York City terwijl een fotograaf hen op de gevoelige plaat vastlegde, foto's aan Penn Station, bij de wolkenkrabbers en op de subway. “Het grappigste was nog dat WABC toendertijd één plaats hoger stond in de ratings dan de politieoproepen,” gaf Bill in een interview lachend aan “Er waren shows met Broadway deuntjes en er waren praatprogramma's. Er was geen samenhang in het format.” ⁵
Hal Neal, de toenmalige manager van het station en later ook voorzitter van ABC Radio, had besloten dat Top 40 muziek tot hogere kijk-en luisterdichtheid zou leiden, ondanks het feit dat WMCA en WINS dat format als gebruikten. "Wat toen gebeurde was dat WABC voor een revolutie zorgde op de Amerikaanse radio."

“Ik ben altijd een prater geweest,” voegde Bill nog toe als het over zijn omroeperstijl gaat. “Ik kan de dominante omroeper spelen maar het is niet mijn meest natuurlijke stijl.”

Op korte tijd had hij, naast zijn gewone omroeptaken, zijn eigen, dagelijkse, twee uur durende, muziekshow. Het nieuwe sportanker van het stations was de wat arrogante en verbale advocaat, Howard Cosell, die voorheen op ABC gastheer was van Speaking of Sports. Het klikte met Cosell, in hoofdzaak door Owen's uitgebreide kennis van sport. Telkens wanneer Cosell moest vervangen worden sprong Owen in om hem op radio te vervangen, en toen in 1962 New York een nieuwe major league baseball franchise mocht verwelkomen, sprong hij vaak in voor Cosell post-game shows over de Mets. Owen becommentarieerde later nog die samenwerking met zijn mentor: "Howard had een zachtmoedige kant en kon goede raad geven."

In de vroege jaren 60 begon ABC met een gevarieerd sportprogramma Wide World of Sports, welke immens populair werd. Voor die reeks werd Owen uitgestuurd het boksen en het ijsschaatsen te verslaan.

Op een bijeenkomst in 1961 van de Nationale vereniging van Broadcasters haalde Newton Minow, de voorzitter van de Federale communicatie commissie stevig uit naar het televisielandschap welke hij een "groot braakliggend noemde". Hij daagde de zenders uit om hun programmering te verbeteren. Het eerste netwerk dat probeerde hieraan tegemoet te komen was ABC. In de herfst van 1962, bracht het een show "op maat van kinderen en tieners" genaamd Discovery en ze huurden voor de presentatie twee Hollywood acteurs, Frank Buxton en Virginia Gilmore, in als co-presentatoren en met Owen als omroeper. Aanvankelijk, was het formaat gebaseerd op studiogesprekken met Buxton en Gilmore die alle onderwerpen uit geschiedenis, cultuur, wetenschap en kunst kozen.

In 1965 huurde een firma uit Cincinnati, Ohio in om de stem te verzorgen van Ellery Queen (in meer dan 500 radio episodes). Deze korte gesyndiceerde presentaties kregen de naam Ellery Queen's Minute Mysteries. Het mysterie werd in de 60 seconden dat het werd uitgezonden uit de doeken gedaan en de luisteraar werd aangemoedigd om de oplossingen door te bellen. Voor de juiste oplossing werd dan een prijs aangeboden. De shows liepen tot de vroege jaren tachtig.

In 1966, werd het boek Radio's Golden Age uitgegeven met Owen en Buxton als de auteurs. Buxton verliet Discovery en Bill werd gepromoveerd tot studiopresentator bij on Discovery naast actrice Virginia Gibson, die ondertussen zelf was genomineerd voor een Tony Award. Bij het begin van het vijfde seizoen op 25 sep 1966, zag het publiek de show in kleur en met een gewijzigd format, hierbij konden Owen en Gilmore reizen naar verschillende locaties.
De show sleepte enkele Emmy Awards in de wacht.  “Vermits het werd uitgezonden op zondagmorgen om 11:30 voorzag het hoofdzakelijk in een vocabularium geschikt voor 15 jarigen, maar het publiek bestond evenzeer uit een groot aantal volwassenen,” getuigt Bill over Discovery, welke liep tot 1971.

In 1971, verscheen DJ,  een boek over een deejay geschreven door Owen en omroeper Allan Jefferys. Het daarop volgende jaar voorzagen ze een grote uitbreiding op hun voorgaande boek zodat het echt de "first encyclopedia of old-time radio programs" met de nieuwe titel The Big Broadcast 1920-1950.

In de jaren 70 nam hij op radio terug zijn job als omroeper op en was opnieuw regelmatig vervanger voor Howard Cosell bij Speaking Of Sports.

In 1975 stak Owen van wal met een nieuw communicatiemedium - kranten. Dit keer samen met striptekenaar Don Sherwood, creëerde Owen een populair gesyndiceerde strip genaamd Return With Us To. . . Wat in meer dan één manier geleek op Robert Ripley's Believe It Or Not, maar in de plaats van vreemde feiten lag de focus op het recreëren van het "warme nostalgische gevoel van radioprogramma's, popcultuur en historische personages" uit het verleden. Sherwood voorzag de tekeningen bij het script van Owen (Afbeelding hieronder).

Op 5 juli 1982, debuteerde bij ABC-TV een nieuwsshow met Steve Bell en Kathleen Sullivan als anker. Owen was de aankondiger, maar al vlug, werd hij het populairste onderdeel van het uurlange programma. Hij gaf zelf aan dat omwille van een technische probleem de producer hem vroeg om de aankondiging van de commercial te verlengen, dus vroeg hij de kijkers een quizvraag met betrekking tot Thomas Jefferson waarop ze na de reclame het antwoord kregen.  Niet lang daarna werden de quizvragen een vast onderdeel van de onderbrekingen. Op 6 augustus 1984, publiceerde the Associated Press een artikel waarin stond dat er eigenlijk weinig bekend is over "de man die "ABC's World News this Morning" opvrolijkt met feiten, filosofie, puzzels en aforismen[en] die uiteindelijk meer mail krijgt dan wie dan ook verbonden aan de show, met inbegrip van de ankers." Owen verzamelde kleine feiten uit magazines en kranten en las ze voor tijdens de uitzending. De kijkers smulden er van. De show's producer, Rick Kaplan, stelde het als volgt, "Ik denk dat het publiek de ankers tolereerde tot Bill er aan komt." Jim Lowe, nog best bekend van zijn opname, de Nr. 1 uitvoering van The Green Door uit 1956 werd erkend als de Quiz Koning. Toen die Lowe Owen geen vraag kon voorleggen waarop die het antwoord niet wist liet hij de kroon ook aan Owen over. Aldus werd een man geboren en getogen in Noord Dakota, die op het nationaal had gemaakt zowel op radio, televisie, film, kranten en boekwereld nog het meest trots op zijn onofficiële kroning als "King of Trivia".

In 1990, na 30 jaren aanvaarde Bill een vervroegd pensioenpakker van ABC en werd een omroeper bij WOR, Channel 9, in New York City voor nog drie jaar.

Hij bleef zeer actief. In 1990, bracht men de film The Handmaid's Tale uit met Natasha Richardson, Faye Dunaway, en Robert Duvall. In de rol van Amerikaans omroeper werd beroep gedaan op Bill Owen. Datzelfde jaar werd Owen de voornaamste stem van het superstation WWOR, dat deel uitmaakte van Fox en gericht was op New York City. Hij bleef er tot 1994 en deed daarna radio en televisie commercials.

Onlangs nog bracht Owen nog boeken uit als The Over 60 Trivia Book; All Those Things My Teacher Never Told Me; en Runners-up, Bridesmaids, & Second Bananas. Owen bleef een voorliefde hebben voor het verzamelen van obscure stukken informatie door velen trivia genaamd.

Dan had hij ook nog twee korte opdrachten bij Juke Box Radio - waar hij, onder meer, muziek speelde van Frank Sinatra, Bing Crosby end Perry Como, – en wat tussendoor ook nog wat te horen was bij WVNJ radio.

Bij Bloomberg Radio, bij wie hij af en toe over 10 jaar te horen was deed hij voiceovers alsook voor kabelkanalen in Rockland en Westchester counties in de staat New York.

Bill en zijn vrouw, Rosemary, leefden in Valley Cottage, N.Y. sedert 1962. Ze zijn fervent bridge spelers en beoefenen ballroom dans. Rond 2007 verhuisden ze naar Noord Carolina.

Onlangs maakte hij nog een pilootaflevering voor een televisieshow over oude films welke wellicht op kabel zal worden uitgezonden. ⁵
Hij blijft werk doen voor radio en TV commercials, waarvan de meest bekende een serie voor het National Motor Museum Mint is. Hij treedt ook op voor senioren met een nostalgisch programma over old-time radio en andere herinneringen aan de jaren 30 en 40.

In 2013 verscheen ook een nieuw boek, Dropping Names die de lezer meeneemt op een prachtige 60 jarige reis doorheen de wereld van uitzendingen, waarbij hij ons voorstel aan de beroemden en niet zo beroemden die hij zelf ontmoette of mee werkte.

"Er zijn twee soorten mensen op de wereld, de nemers en de gevers. De nemers eten lekkerder, maar de gevers slapen beter."

Bill blijft boeken publiceren als Say That Again!: The Homophonic Trivia Quiz (april 2022) en The Only Top 10 Lists Worth Arguing About (juni 2022), om de meest recente te noemen.