rthur B. Allen (8 apr 1881 - 25 aug 1947)

Arthur B. Allen zag het levenslicht op 8 april 1881 in Gowanda, New York, VSA als enig kind van Millard N. Allen, een apotheker, en Eliza M. Bennett, zoals hij zelf aangaf "arme maar doodeerlijke ouders".

Hij bracht zijn jeugd ook door in Gowanda, New York, zo'n 35 mijl van Buffalo. Reeds vroeg werd hij door de theater microbe gebeten.
Hij verdeelde kranten per fiets, kweekte kippen, verkocht eieren en was één van die kinderen die amateur circus organiseerde en toegang vroeg om binnen te komen.
In zijn jeugd, imiteerde hij vaak Hi Henry, (bekend van de Primrose Minstrels) bovendien ook zijn aangetrouwde neef. De jonge man zette dus vaak zelf amateur "minstrel shows" in zijn vader's schuur op touw.

Elke minuut dat hij zich kon onttrekken aan de vele taken en dingen die een plattelandsjongen vaak tegenkomt, bracht hij door, hangend aan de lippen van de zelfbenoemde stadswijzen die 's avonds rond het fornuis en de zaagseldoos in de winkel zaten en praatten onder elkaar precies zoals Arthur later het radiopubliek toesprak.

Hij ging naar school in zijn geboortestad en later naar Oberlin College in Ohio. Ook in Oberlin College bleef hij bezeten door het theater. Hij studeerde er ook aan het conservatorium en die muzikale inspanning bleef niet onbeloond, zo deed hij jaren de job van kerkorgelist. Hij was dan ook een vrij goed pianist/orgelist en gaf er ook les (Persia, Cattaraugus, New York). Verschillende jaren had hij een job van privésecretaris in Buffalo, N.Y. Hij studeerde aan de "American Academy of Dramatic Arts". Hij speelde reeds alle soorten rollen in diverse dramatische opvoeringen toen, een plots een theatergezelschap de stad bezocht en hij er zich ook prompt bij aansloot. Hij noemde dit "de beste school voor de acteur die ooit werd bedacht"

Zo werd hij in 1913 lid van het Jesse Bonstelle 'stock' gezelschap in de dagen toen die nog in het oude Star theater in Buffalo optraden daar speelde doorheen de jaren samen met getalenteerde acteurs als Katherine Cornell, William Powell en Ann Harding. Hij werd er beschouwd als één van de weinige acteurs die de kunst van de pantomime tot in de details beheerste. Zijn professionele acteercarrière begon dus in Buffalo, Detroit, Northampton en Toronto maar al vlug trok hij ook vele jaren (4-5) door het land met bekende theateracteurs als James Rennie, James Gleason, Lou Tellegen, Herbert Corthell en Charles Gilpin. Hij beweerde ook vaak in meer dan 500 opvoeringen de rol van butler te hebben gespeeld en niet minder dan een dozijn livreien te hebben versleten gedurende die tijd. Na zowat 10 000 keer "Yes my Lord" te hebben gezegd vond hij het tijd om verder te gaan. Van 'stock' ging hij dus in dienst bij rondtrekkende gezelschappen om dus uiteindelijk in Broadway producties aan de slag te gaan.

Reeds vanaf 1917 was hij op Broadway te zien. Toen Allen naar New York kwam speelde hij twee jaar in Emperor Jones (1920) met Charles Gilpin.
Als jonge man kwam hij te zien in Shakespeareaanse stukken, naast artisten als Walter Hampden en Forbes Robertson. 

Op 30 juni 1921 huwde hij Gertrude Elizabeth Watt en vestigde zich in Hempstead waar hij zijn hobby's van tuinieren en schilderen bedreef.

Arthur bleef werken op Broadway waar hij de oude Jacob speelde in The Field of Gold, de uitvinder van de originele paard en buggy in Winthrop Ames' White Wings (1926) en daarna ook een rol in Paul Green's Field God (1927). In december 1927 speelde hij ook in The Skinners met Frank Keenan, Catherine Willard, Josephine Hull, A. O. Huhan, en Roya Byron. Samen met die laatste twee acteurs begon Arthur de rol te spelen van Pop Skinner's drie boezemvrienden en drinkebroeders.

Eerder geamuseerd dan geërgerd kon hij zich zijn eerste stappen in zijn loopbaan herinneren waarbij hij vaak "te klein, te zwak" werd bevonden voor een rol in toneelstukken.

In augustus 1927 was het de radio die hem aanzocht. Zelfs zijn moeder en tante Harmony vonden het aanvankelijk beter dat hij zijn job in een meubelzaak in Buffalo, New York zou behouden. Toen hij zijn moeder schreef dat hij bij de radio ging werken, stuurde ze het bericht meteen terug. "Doe het niet. Je hebt de stem niet voor." Op een dag hoorde ze hem wel - ze kwam naar New York om haar jongen te zien - en Arthur stopte haar in een controlekamer tijdens zijn programma. "Hij klinkt zo natuurlijk," zei ze. "Net zoals hij is, maar dat maakt hem nog geen held voor mij".

Gerald Stopp, regisseur, wordt verantwoordelijk geacht voor de "ontdekking' van Arthur Allen, als radio 'headliner'. Wanneer hij op zoek ging naar iemand om de rol van Jeff Peters te spelen in de eerste ReTold Tales serie (1927-1929), herinnerde Stopp zich een voorstelling waarin hij Arthur Allen aan het werk had gezien op het podium. Bij het daaropvolgende jobinterview kon de regisseur de acteur warm maken voor de rol in de radioreeks samen met Louis Mason (als Andy Tucker),  nog een theaterartiest. Ze speelden twee oplichters hard aan het werk om een nietsvermoedend publiek een rad voor het ogen te draaien.

Het was een vriend die hem uiteindelijk had geadviseerd radiorollen te overwegen. Maar radio leek hem aanvankelijk niet echt te bevallen en hij gaf maar schoorvoetend toe aan een rol voor de microfoon. Uiteindelijk werd hij één van de eerste acteurs die vanuit het legitieme theater zijn weg vond naar een succesvolle radiocarrière.

"Er is een groot verschil tussen in groep op een theaterpodium te staan en in groep voor een radiomicrofoon, maar de zaken die ik in 'stock' opstak helpen me nog elke avond op de radio," zei Allen. Een levendige, energetische kleine man met snel bewegende handen, smal gezicht en milde blauwe ogen boven een gevoelige mond en lange kin, die paste precies bij de soort Yankee persoonlijkheid die zijn radiostem aangaf. Voor iemand die zijn brood verdiende met spreken, bewoog hij zijn lippen opvallend weinig. "Een lange toneelervaring leerde me om mijn stem vanuit het achterste van de keel te werpen,'' verklaarde Allen zich ooit. "Op antenne ontwikkel ik voor bijna elke figuur een verschillende stem. In het toneel heb je de actie, kledij en lichteffecten die helpen om verhaal en karakter over te brengen. Op radio val je terug op je eigen stem en woorden, en je weet pas na afloop welk hun echte uitwerking is geweest." Ondanks de moeilijkheden van het medium, zei Allen dat hij van radio hield omdat het een acteur voorziet van wat hij eigenlijk altijd wil—"een vol huis"— niet meer gluren door de gordijnen om te tellen hoeveel lege zetels er zijn.
De gewoonten van vele jaren op het toneel zijn te sterk voor Arthur Allen, die te zien was als betere karakeracteur, om zo maar over boord te gooien voor een microfoon. Hij leefde zich gewoonlijk sterk in in zijn rol, of veranderde zijn fysionomie zo tot hij leek op de figuur die hij geacht werd uit te beelden.  

In 1927 creëerde een ex-Broadway toneelschrijver William Ford Manley en Henry Fisk Carlton een wekelijkse radioshow met losse verhalen genaamd Soconyland Sketches. (Socony was het acroniem voor Standard Oil Company of New York).  "Ons eerste idee was om alleen historische verhalen te brengen," zei Manley. "Zo deden we Miles Standish, Old Ironsides, en The Cherry Valley Massacre. Maar na het eerst jaar zagen we dat de samenwerking tussen Parker Fennelly en Arthur Allen zo goed werkte dat we twee eigen landelijke karakters opbouwden rond deze twee acteurs."  Dus ondanks het feit dat Soconyland Sketches (1 nov 1927 - )  aanvankelijk dus niet de intentie had om met terugkerende figuren te werken,  gebeurde dit toch bvb. toen Parker Fennelly en Arthur Allen bij twee oude dorpelingen speelden, stereotypische droge New Englanders.  Samen maakten ze waarschijnlijk meer "hillbilly" shows dan wie dan ook.

Onder de Soconyland sketches waarin Allen verscheen rekenen we:

• #7 "Sebago Lake, fishing yarn" (1928) was één van de meeste populaire episodes die dan ook meerdere malen werd heruitgezonden  (31 maa 1931, 11 apr 1932). Een humoristische uitzending waarin een geadresseerde New Yorkse zakenman gaat vissen in Maine. De show werd gestolen door één van Manley's repertorium acteurs, Arthur Allen, als de filosoferende visgids die de stadsmus enkele zaken leert over het echte leven.

• #34 "Hunting", with Arthur Allen as game warden in the Maine Woods.

• Arthur Allen speelde Maule in #35 "The House of Seven Gables"

• Timothy Dexter in #45 "Lord Timothy Dexter of Newburyport" (Jan 9. 1929)

• #57 "Wuthless", an original story with Arthur as Pearly Pevere

• #60 "Fishing Story - Maine", Arthur Allen's verhaal over de naleving van de gokwetgeving.

• #76 "Tale of a Wayside Stand", waarin Arthur Allen een hot dog kraam opbouwt. (1929)

• "The Story of Major Andre" (28 sep. 1931 & 5 okt. 1931) De verwikkelingen in de oorlog die tot een ramp leiden voor zowel Benedict Arnold als Maj. John Andre, de Britse officier die werd geëxecuteerd voor zijn aandeel in het plot. Arthur Allen speelde Josiah Smith een onschuldig Amerikaanse kolonist die bij Arnold en Andre was gedurende de laatste dagen vooraleer Arnold's verraad aan het licht kwam.

• "Old Bet, the Birth of the American Circus," sketch met Arthur Allen en Parker Fennelly (7 mei 1934)

• "The Ethics of Pig", sketch met Arthur Allen en Parker Fennelly. (18 sep. 1934)

• "The Great White Teacher"  geschreven door Kapitein Peter Freuchen met Parker Fennelly en Arthur Allen (2 feb. 1935)

Arthur Allen speelde ook terugkerende of markante figuren in de Soconyland Sketches, de meest populaire hiervan waren:

• Eén van de eerste rollen die Arthur speelde was die van David Harum, de wat vreemde bankier met een doos vol hypotheken en een hart van goud.
  #21 "David Harum's Horse Trade" (jul, 1928)
  #39 "David Harum's Christmas Gift"  (20 nov. 1928).
  #64 "David Harum in Newport society"

• Grandsir, of Wilbur Z. Knox, de mannelijke helft van het oudste koppel uit Snow Village. Tachtiger, levendig als een terrier en zo onvoorspelbaar als het weer in New England. De oudste inwoner kon zich niet meer herinneren wanneer hij en zijn echtgenote het ooit eens waren geweest over iets. Ondanks 50 jaar huiselijke stormen, vierden ze toch hun Gouden huwelijksjubileum.

• Ook uit Snow Village was Uncle Dan'l Dickey die zelf nooit zou toegeven dat iemand hem onder controle had, ondanks het feit dat het precies dat was dat zowel Hattie (zijn vrouw, gespeeld door Agnes Young) als Margie deden. Hij is opvliegend, vrijgevig en impulsief, het compleet omgekeerd van Hiram Neville (Parker Fennelly), waarmee hij reeds vijftig jaar overhoop ligt.
  
  "The Auctioneer" (Nov 26. 1929) (first Snow Village sketch)
  ''The Coming of Margie” met Arthur Allen, Effie Lawrence Palmer, Parker Fennelly en Linda Watkins (25 maa. 1930).
  "The Clock in the Steeple" (Mar 2. 1935)
  "Salmon Fishing on Tabago lake" (Apr 30. 1935)

Dan kwam Phillips H. Lord, inwoner van Maine, op de proppen, hij had eerder Sunday Evening at Seth Parker's (NBC, 1929) gebracht met Lord zelf als de vriendelijke oude Seth Parker. Terwijl deze serie nog liep wilde Lord andere vormen van Yankee humor uittesten met het creëren van Uncle Abe and David voor sponsor Goodrich Tires (23 juni 1930 tot 9 mei 1931). De radioluisteraars schoven aan aan de toonbank van "Everybody's Equiperies", de algemene levensmiddelenwinkel in Skowhegan, Maine, terwijl Uncle Abe Stetson (Phil Lord) en David Simpson (Arthur Allen), eigenaars, hun plannen ontvouwden voor een vakantie in New York die ze al dertig jaar voor zich uit schoven. Halverwege het radioseizoen op NBC verkochten ze hun winkel en verhuisden naar New York City. Enkele bronnen geven aan dat Phil Lord reeds na enkele weken door Parker Fennelly werd vervangen. Alle magazines uit 1930 en 1931 geven Lord als hoofdacteur aan. (Zie foto hierboven link & rechts)

Enkele weken nadat Uncle Abe and David van antenne ging was het vermaarde Lord/Allen/Fennelly trio wel verantwoordelijk voor een nieuwe gelijkaardige reeks, The Stebbins Boys  (22 jun. 1931 tot 21 okt. 1932). In het kleine stadje Bucksport Point, Maine, houden twee oudere broers - Allen als John Stebbins en Fennelly als Esley Stebbins- een kruidenierswinkel open. De serie was een groot succes maar zonder verklaring werd de serie geschrapt door hun sponsor het vleesverwerkend bedrijf Swift & Co.  (onder links en rechts).