|
|
  harles
Lane (26 jan 1905
- 9 juli 2007) |
|
Huwelijk: (1) Ruth Ransom Covell (12 apr 1931 - 30 nov 2002, haar overlijden) Kinderen: Alice E. Dean (b. ca. 1939) & Thomas R. (b. 29 apr 1941) Broers: John Gerstle Levison (19 aug 1897 - 23 apr 1979), Robert Mark Levison (18 okt 1899 - 9 mrt 1988), George Lewis Levison (26 juni 1907 - 14 jul 1985). |
|
Lane werd geboren als Charles Gerstle Levison
in een Joodse familie
in San Francisco, Californië, als zoon van Alice (meisjesnaam Gerstle) en Jacob Bertha Levison. Ze woonden op 2420 Pacific Avenue in de chique wijk Pacific Heights. Zijn familie ontsnapte aan de aardbeving en brand van 1906 toen zijn vader een sleepboot charterde om de familie en hun bedienden naar hun buitenhuis in San Rafael te brengen. Charles' vader, werkte zich op tot uiteindelijk zelf voorzitter van de Fireman's Fund verzekeringsmaatschappij, en was als dusdanig ook medeverantwoordelijk voor de heropbouw van San Francisco na de aardbeving van 1906 waarvan Charles lang één van de laatste overlevenden was. In zijn vroege twintiger jaren was Charles verzekeringsagent bij Levinson Brothers, dat zijn twee broers, John Gerstle en Robert Mark Levinson, omvatte. 's Avonds acteerde hij ook sporadisch in theater producties toen acteur Irving Pichel hem het advies gaf zijn geluk in Pasadena te beproeven. Hij ging er deel uitmaken van het Pasadena Playhouse gezelschap en leerde er de vaardigheid aan door zowat alles te spelen, van Shakespeare tot Tsjechov tot Coward. "Een enorme training en discipline die jonge acteurs tegenwoordig niet meer kunnen krijgen." Het was ook daar dat hij in 1928 actrice Ruth Ransom Covell ontmoette. Daar werd hij ook, na verloop van tijd, door een Warner Bros. talentenjager opgemerkt en voor de eerste keer, (zonder naamsvermelding op het scherm) aan het werk gezet. Hij was zeer kort te zien terwijl hij een stationsperron oploopt in de stomme film City Girl (Fox, 12 jan 1930) (hieronder links) met daarna een "echte" rol als hotelbediende in zijn eerste film, een Edward G. Robinson - James Cagney melodrama, genaamd Smart Money (Warner Bros., 11 jul 1931). (hieronder rechts) |
  Boven links: Charles Lane was zeer kort te zien terwijl hij een stationsperron oploopt in de stomme film City Girl (Fox, 12 jan 1930) Boven rechts: Charles Lane een "echte" rol als hotelbediende in zijn eerste film, een Edward G. Robinson - James Cagney melodrama, genaamd Smart Money (Warner Bros., 11 jul 1931). |
  Boven links: Op 12 april 1931, huwde Lane Ruth Covell, afkomstig uit Washington D.C. , hun huwelijk zou 70 jaar stand houden. Boven rechts: Bebe Daniels als Dorothy Brock en Charles Lane als auteur van "Pretty Lady" in 42nd Street (Warner Bros., 23 feb 1933). |
|
Op 12 april 1931, huwde Lane Ruth Covell, afkomstig uit Washington D.C. , hun huwelijk zou 70 jaar stand houden. (foto hierboven links) Mr. Lane kreeg veel acteerwerk tussen de jaren 30 en 90, specifiek in de rol van hotelbediendes, bankbediendes, reporters, advocaten, rechters, belastingsambtenaars, gemene zakenmensen, de machtige zowel als de onopvallende. Soms was hij niet meer dan een gezicht in de menigte met maar enkele zinnen als dialoog, wat hem meteen ook in de mogelijkheid stelde om van filmset naar filmset te trekken en op één dag in wel drie films op te treden.
Herinnerend aan zijn eerste films in de jaren 1930 bij Warner
Bros., vertelde acteur Charles Lane in 2005: "Toen ik begon met films,
was mijn salaris $35 per dag. Ik ging om 11 uur naar Stage 26 en speelde een
liftbediende met vier zinnen, en om 3 uur een andere rol. Daarna ging ik
naar Stage 13 en speelde een taxichauffeur met vier zinnen. Vaak deed ik
drie films op één dag. Dat was voordat we de Screen Actors Guild hadden.
Toen de Screen Actors Guild werd opgericht, was ik een van de eersten die
lid werd." De Guild was een organisatie die werd gevormd om acteurs te
ondersteunen die geen contract hadden met een grote filmstudio. Dun, voorzien van een haviksgezicht en een indrukwekkende stem, werd de acteur door castingdirecteuren beschouwd als het perfect "type" voor de rol van een advocaat, dagvaardingsbezorger, krantenverslaggever, winkelverantwoordelijke en soortgelijke personages. Er waren regisseurs die een boontje voor hem hadden. Zo verscheen hij in niet minder dan negen films geregisseerd door Frank Capra, waaronder Mr. Smith Goes to Washington (Columbia, 17 okt 1939) (hieronder rechts). Het was diezelfde Mr. Capra die hem als de rol van belastinginner gaf in You Can’t Take It With You (Columbia, 1 sep 1938), waarvan Lane ooit zei dat dit zijn favoriete rol was. Eén van Lane's meest gekoesterde bezittingen was een brief van deze geroemde regisseur waarin stond, "Ik ben er van overtuigd dat iedereen iemand heeft waar hij op kan leunen wanneer een verhaal of scene dreigt in stukken te vallen. Wel, Charlie, jij bent mijn Nr.1 kruk." |
  Boven links: Lane als rechter in The Bride Walks Out (RKO Radio Pictures,10 juli 1936). Boven rechts: Lane verscheen in niet minder dan negen films geregisseerd door Frank Capra, waaronder Mr. Smith Goes to Washington (Columbia, 17 okt 1939). |
|
Lane was een fervent ruiter en betreurde dat hij in geen enkele van de films
waarin hij optrad op een paard mocht rijden. Hij beweerde dat hij zelfs
diverse western acteurs de knepen van het paardrijden had aangeleerd. Zijn
magere fysiek, wat ruwe gezicht en de autoritaire of hautaine manier waarop
hij door zijn bril kon kijken naar zijn medeacteurs waren wellicht ook de
reden waarop hij een opéénvolging van gelijkaardige rollen kreeg als
advocaat, rechter, gerechtsdienaars en aanverwante rollen. Dit was , zo gaf
hij ooit in een interview aan, “stom en oneerlijk”
om steeds weer opnieuw hetzelfde typer rollen te worden aangeboden.
“Het bood me weinig andere kansen,” zei hij nog, "Maar" zo
voegde hij er aan toe, “het maakte het verdelen van de rollen voor de
studio wel een stuk makkelijker.” In 1940 werd in de krant gerapporteerd dat Lane woonde in "een gelikt nieuw huis op een heuvel in Pasadena, met uitzicht op een golfbaan, de Rose Bowl en in de verte een rij bergen waar meestal sneeuw op ligt. Hij heeft bedienden, een paar glimmende auto's,..." In de drie eerste Ellery Queen films (Columbia, 1940-1941) geproduceerd door Larry Darmour voor Columbia, werd Doc Prouty gespeeld door Charles. (Zie foto hieronder links en rechts) Hierna kwam de rol van Doc Prouty niet meer in de films voor. Charles kreeg nog eenmaal een rol als lijkschouwer in een andere Ellery Queen film: A Close Call for Ellery Queen (Columbia, 29 jan 1942). |
  Boven links: Lane in Ellery Queen Master Detective (Columbia, 30 nov 1940). Boven rechts: Charles Lane (als Doc Prouty) houdt Margaret Lindsay (L) vast in Ellery Queen's Penthouse Mystery (Columbia, 9 maart 1941). |
|
Zijn carrière werd onderbroken door WO II, waarin hij dienst deed bij de kustwacht en zijn medebemanningsleden op transport zich meerdere malen amuseerden met het vertonen en hervertonen van één van zijn films. Gedurende zijn hoogdagen, en die van Hollywood, zou hij werken van 9 tot 5 bij welke studio hem ook zou boeken (hij werkte voor vele zo niet alle studio's), om daarna terug naar Pasadena te rijden waar zijn vrouw en kinderen op hem wachten. |
  Boven links: Charles Lane speelde Repkin tegenover John Wayne's Captain Jim Gordon in Flying Tigers (Republic, 8 okt 1942). Boven rechts: In Capra's It's a Wonderful Life speelde Lane een vastgoedmakelaar (RKO Radio Pictures, 20 dec 1946). |
|
Lane vergat bijna routineus de namen van de films waarin hij optrad. “Wanneer ik in de wagen stapte, en die startte om naar huis te rijden was ik de meeste namen al vergeten,” vertelde hij The New York Times in 1947. Meer dan eens kwam het voor dat hij verbaast was zichzelf op het scherm te zien van een film waar hij toegang voor had betaald. Zijn salaris in 1947 was $750 per week. In 1948 opende Charles Lane een herenkledingzaak genaamd Lane's Ltd., in samenwerking met acteur Anthony Ward, een goede vriend van de familie. Lane verliet het bedrijf al snel, maar Ward bleef het nog meer dan twintig jaar runnen. Hij werd bevriend met Lucille Ball toen deze nog een RKO koormeisje was, een vriendschap die stand hield. Jaren later werd hij dan frequent gevraagd voor een rol in I Love Lucy waar hij onder meer te zien was in één van de reeks meest bekeken afleveringen met de geboorte van kleine Ricky, in 1953. Terwijl Lucy’s man, Ricky Ricardo (Desi Arnaz), buiten de materniteit nerveus op nieuws wacht, vertrouwt Lane hem ook als vader in spe toe dat hij reeds 6 dochters heeft. De verpleegster komt hem zeggen dat zijn vrouw net drie dochters ter wereld heeft gebracht en Lane struikelt de kamer uit terwijl hij “negen meisjes!” uitroept. Die aflevering uit 1953 trok zowat het grootste tv publiek in die tijd, zonder twijfel geholpen door het feit dat Ball en Arnaz diezelfde avond hun zoon op de wereld zetten. In 1953 speelde Ruth in de Stage Door Summer Stock Company in San Gabriel, met haar man Charles als producer. Van de jaren 50 werd Lane ook een vertrouwde aanwezigheid op het kleine scherm. Over de jaren maakte hij dan ook verschillende gastoptreden in populaire series als Perry Mason (CBS, 3 mei 1958), The Twilight Zone (CBS, 3 juni 1960) en The Munsters (CBS, 27 jan 1966). Hij kreeg een terugkerende rol o.a. als de kundige huisbaas in The Beverly Hillbillies (CBS, 6 mrt 1963 - 16 mrt 1971, min. 7 episodes) en als de gierige spoorwegbeambte Homer Bedloe in Petticoat Junction (CBS, 24 sep 1963 - 21 dec 1968, min. 24 episodes). |
  Boven links: In de aflevering van The Lucy-Desi Comedy Hour' genaamd "Lucy Goes to Mexico" (CBS, 6 okt 1958) (seizoen 2, episode 1) was Lane te zien als douaneambtenaar. Boven rechts: Bob Sweeney (L) en Charles Lane (R) in "The Trailer" (NBC, 15 sep 1959) een aflevering van de populaire TV-reeks Fibber McGee and Molly. |
|
In 1963, was Lane ook te zien in de mega-komedie It's a Mad, Mad, Mad, Mad World (United Artists, 7 nov 1963), waarin hij een luchthavenmanager speelde. (Op het commentaar van de DVD gaf filmhistoricus Michael Schlesinger fijntjes mee, "Je kunt niet echt een komedie maken zonder Charles Lane.") In 1973 overleed zijn moeder Alice in haar huis in San Francisco op 100 jarige leeftijd. |
  Boven links: Elizabeth Montgomery en Charles Lane in de aflevering "Humbug Not to Be Spoken Here" van Bewitched (ABC, 21 dec 1967). Boven rechts: George Hautecourt, de advocaat in The Aristocats werd door Charles Lane van een stem voorzien (Walt Disney, 11 dec 1970). |
  Boven links: Charles Lane maakte verschillende keren zijn opwachting als rechter Anthony Petrillo in Soap (ABC, 14 feb - 14 sep 1978, min. 7 episodes). Boven rechts: Robin Williams (L) als Mork tegenover Charles Lane als Rechter Baker in een "Mork and Mindy episode genaamd "Little Orphan Morkie" (ABC, 7 feb 1980). |
|
Mr. Lane bleef tot een stuk in de jaren 80
aan het werk. Zijn laatste rol in een film was die van een priester met
smaak voor marihuana in
Date
With an Angel (De Laurentiis,
20 nov 1987). Er werd ook naar Lane's persoon gerefereerd in The Simpsons: op het audiocommentaar van de aflevering "Marge in Chains", (20th Television, 6 mei 1993) zegt de regisseur Jim Reardon dat het Lane's glansprestatie in It's a Wonderful Life (RKO Radio Pictures, 20 dec 1946)verantwoordelijk was voor de inspiratie voor het karakter van de valse, humorloze blauwharige advocaat die in deze en andere afleveringen zou te zien zijn (onder links). |
  Boven links: Er werd ook naar Lane's persoon gerefereerd in The Simpsons (20th Television, 6 mei 1993). Boven rechts: Lane in de remake van een Disneykomedie uit 1970 genaamd The Computer Wore Tennis Shoes (ABC-Buena Vista, 18 feb 1995). |
|
Hij zei televisie vaarwel in 1995 wanneer hij te zien was in een remake van een Disneykomedie uit 1970 genaamd The Computer Wore Tennis Shoes (ABC-Buena Vista, 18 feb 1995). Zijn vrouw Ruth Covell, met wie hij in 1931 in het huwelijk trad overleed op 30 november 2002. Hij bleef zelf in het Brentwood huis wonen dat hij samen met Ruth had gekocht(voor $46,000 in 1964).
Hij verloor nooit zijn geestdrift. In 2005, toen vrienden
en bewonderaars uit de industrie samen kwamen om zijn 100ste verjaardag te
vieren, liet hij zich alle applaus welgevallen en verklaarde vanuit zijn
rolstoel, “Mocht u geïnteresseerd zijn, ik ben nog beschikbaar.” Charles stierf op een maandag in Los Angeles. Hij werd 102. Tot het weekend voor hij stierf werkte hij een een viering van zijn leven, een project met kindster Jane Withers met wie hij nog in drie films had opgetreden. |
 Boven: Mr. Lane in zijn huis in Los Angeles kort voor zijn 100ste verjaardag. (Credit Damian Dovarganes Associated Press, 2005) |
| Zijn dood werd aangekondigd door zijn zoon, Tom Lane, die zei dat hij maandag om 21:00 nog met zijn vader sprak. "Hij lag in bed met zijn ogen wijd open," zo zei hij. "Dan sloot hij de ogen en stopte met ademen." Naast zijn zoon wordt Lane overleefd door een dochter, Alice Deane; en kleindochter Lucy Graves. |
|
Notities: Alle vermelde data voor films zijn voor de officiële release in de VS. Alle vermelde data voor TV programma's zijn die van eerste uitzending. Alle vermelde data voor (radio)toneelstukken zijn voor de periode waarin de acteur erbij betrokken was. De feiten in het rood moeten nog bevestigd worden. |
Klik op Uncle Sam als je denkt ons te
kunnen helpen...!
 |
|
Andere referenties
|
|
Dit profiel van de acteur hierboven maakt deel
uit van
Ellery Queen a website on deduction.
Deze acteur speelde de rol van Doc Prouty in
de filmreeks van Columbia. Vele van de profielen op deze site zijn samengesteld na zeer nauwgezet onderzoek van diverse bronnen. "Please quote and cite ethically!" |
|
Pagina aangemaakt 4 februari 2018 Laatste update 27 mei 2024 |
t
e r u g n a a r L i j s t v a n
V e r d a c h t e n
|
|
Inleiding | Plattegrond | Q.B.I. | Liist Verdachten | Wie? | Q.E.D.
| Moord en
scene | Nieuw |
Auteursrecht Copyright © MCMXCIX-MMXXIV Ellery Queen, een website rond deductie. Alle rechten voorbehouden. |