Wiedeedhet?: Extra, Extra! - pagina 4 - The New York Times: "Widowhood Led to a Thriving Business"

MRS.MANFRED LEE weduwe van de auteur die de helft uitmaakte van Ellery Queen, ...

"Weduwschap leidde to een Bloeiende Zaak"

door ANGELA TAYLOR

WOODBURY, Conn. — Het uithangbord boven de winkel in Main Street hier leest als “Escargo.” De ontbrekende T op het einde van het Franse woord voor slak (escargot) stoorde Kaye Lee mateloos. Dat deed het vroeger haar echtgenoot, wijlen Manfred Lee (de helft van het schrijversduo Ellery Queen) zelfs nog meer.

Toen Mevr. Lee en haar zoon, Anthony, vorige lente deze voedingszaak overnamen, was één van de eerste zaken die ze aanpakten het correct labelen van alle Escargot voedingswaren. Het uithangbord volgt nog —"We moeten voor pa de T terugzetten,” zei Mrs. Lee.

Na acht kinderen te hebben grootgebracht (twee van Mr. Lee alsook één uit haar vorig huwelijk en vijf kinderen die ze samen kregen), zou het koken bij Kaye Lee eigenlijk geen liefhebberij meer mogen zijn. De kinderen variëren in leeftijd van 18 tot 39 en elke van hen behalve Anthony, 28, hebben ondertussen het ouderlijk huis verlaten. Men zou dus kunnen verwachten dat Mevr.Lee eerder cliënt dan wel de kok van deze traiteurzaak zou zijn.

Maar toen haar man vorig jaar overleed, kreeg ze de keuze tussen ofwel “thuis zitten mezelf te beklagen ” of werk zoeken en bezig blijven.

Bovendien wou ze ook niet uit het grote, 18de eeuwse huis nabij Roxbury waar ze meer dan 21 jaren had gewoond. Deze buurt, hoe mooi ze ook is, loopt echter ook niet echt over van werkgelegenheid, zeker voor een vrouw die alleen in acteerwerk getraind was. (Als Kaye Brinker speelde ze vaak de 'andere vrouw' in een groot aantal soaps op radio and en ze ontmoette er ook in de Ellery Queen radioreeks haar man.)

Ze kan, echter, koken.

“Manfred hield van lekker eten,” vertrouwde ze ons toe. “Hij haatte om uit eten te gaan en hield niet van reizen. En hij was er bovendien van overtuigd dat kinderen een zo katholiek mogelijk menu moesten volgen, dus groeiden ze op met Frans, Italiaans of Oosterse keuken."

“Opgezadeld met al die kinderen en tientallen dieren — eventjes hadden we zelfs een koe, die we leerden melken — werd koken voor mij iets creatiefs en voor mijn man iets relaxerend. We leerden samen bij en werden echt goed.”

Haar man zou dan opduiken in het omgebouwde schoolgebouw dat hij gebruikte om te schrijven (“Hij moest weg van de gillende kinderen, blaffende honden en katten die bevielen”) en ze zouden experimenteren in de keuken, zeker met de Oosterse keuken.

Toen haar man overleed besloot Mevr. Lee haar keuken talenten aan te wenden om haar vriendin te helpen, Dorothy Gayat, eigenaar van Escargo. (“Ik denk dat ze de besloot de laatste letter te laten vallen om het mensen hier makkelijker te maken om de naam uit te spreken,” verklaart Anthony Lee.) In april ging Mrs. Gayat op pensioen en de Lees kochten de zaak.

Toen ik er onlangs de richting vroeg aan een Woodbury tiener, voegde deze er meteen aan toe: “Probeer zeker de kalkoen 'grinders', die zijn echt lekker.” 'Grinders' is de lokale benaming voor super met Frans of Italiaans brood welke in New Yorkers 'heroes' worden genoemd. Deze met kalkoen waar ook zeer goed, maar werden nog overtroffen door deze gemaakt van grote stukken geroosterd vlees van het spit. Eén zo'n stuk was ongeveer 20 centimeter lang, maar de zaak voorzag ook stukken van 1 m 80 voor feestjes en het brood werd speciaal hiervoor in een oven in de buurt gebakken.

De 'grinders' waren populair, maar waar de meer gesofisticeerde klanten voor kwamen waren de specialiteiten die Mevr. Lee ofwel vroeg in de morgen of heel laat 's avonds voorzag: pannenkoeken van zeevruchten met een sherry‐cream dressing, met kruiden gevulde kippenborsten, kebabs, ratatouille, Kip Tetrazzini, lasagna en, natuurlijk, escargots.

“Veel van ons cliënteel komen uit Heritage Village [de pensioen kolonie voor welstellenden in Southbury] en die houden niet van koken in de zomer,” verklaart Mevr. Lee.

Een andere Lee specialiteit is catering voor feesten en fuifen waarvoor ze zelfs kelners en ander personeel voorzag, tot en met de glazen en het linnen. Ella Rita Hennessey, een van de personeelsleden van de zaak, kan uitstekend huwelijkstaarten maken, zegt Mevr. Lee —"ze versiert ze dan ook prachtig met verse bloemen.”

Er zijn dagen wanneer Mevr. Lee misschien liever de traditionele rol van weduwe had opgenomen, zittend in een schommelstoel in de veranda terwijl ze want naaiwerk doet.

“Mijn eigen huis is een ramp,” zegt ze met een lach. “Ik wil er al gans de zomer een feestje bouwen rond mijn eigen zwembad maar het is er nog niet van gekomen.”