Geboren in Fernley, Nevada als dochter van Helen E. Joslin, een kunstlerares aan de universiteit.

Helen bracht haar jeugd door op een Indianen reservaat. Haar stiefvader Samuel Lees Joslin (New Hampshire, March 21, 1879 - Reno, October 5, 1933) was een dokter. Afgestudeerd aan de Harvard Medical School begon hij zijn praktijk in New England, maar beantwoorde de roep van het Westen door zich in Nevada te vestigen. In januari 1932 geraakte hij ernstig gewond in een auto-trein crash waarbij hij ernstige kneuzingen en een snijwonde aan het oog opliep toen zijn wagen met een treinwagon botste. Naar men beweert was hij reeds depressief door een gebrekkige gezondheid toen hij op 5 oktober 1933 zichzelf neerschoot in zijn huis aan South Virginia street, Reno.

Ze studeerde af aan de Reno High School en als junior aan de University of Nevada volgde Helen er talen en geologie maar genoot daarnaast ook van vele buitenschoolse activiteiten. Ze was er zeer bedrijving in de Kappa Alpha Theta vrouwenclub en de toneelclub.

Op 27 februari 1934 kreeg ze haar eerste grote toneelrol in Mrs. Bumpstead Leigh welke werd opgevoerd in de campus van de University of Nevada (Foto rechts). In Reno's Little Theater speelde ze de hoofdrol in Goodbye Again (november,1935) "Ze was een uitstekend actrice", zo herinnerde Edwin S. Semenza zich, "Er was een kat die in en om het podium in de Reno High School, en het toonde veel interesse in onze productie, en stond er op het toneel op te wandelen. We probeerden allen om de kat van het podium weg te houden (het was tenslotte première). Maar niets volstond. Van zodra iemands rug was gedraaid, kwam ze gewoon terug het podium opgelopen. Helen plaatste de kat een paar keer buiten de deur. Tot de kat, in een zeer dramatische scene, opnieuw verscheen en Lewis de kat opnam en buiten het venster plaatste. Daar het decor bedoelt was als een appartement op de 23ste verdieping ging de zaal plat! Het publiek vond het schitterend!"

Eind 1934, na de opvoering van Wolves' Frolic de jaarlijkse vaudeville productie kwam Max Reinhart op haar af en vroeg haar een stuk uit Midsummer Night’s Dream te declameren waarop ze prompt werd aangenomen om Hermia te spelen in zijn rondtrekkende productie. "Na een nacht mijn moeder te hebben overtuigd dat ik mijn studies niet wou afmaken omdat ik toch geen les wou geven, vertrok ik de volgende dag om me bij de show aan te sluiten. Het zou overdreven zijn te beweren dat ik me dit nooit beklaagd heb. Ik weet dat het van gezond verstand getuigt om jezelf voor te bereiden op het leven, om iets te hebben om op terug te vallen. In mijn geval, echter, zou het niet goed hebben uitgepakt, want zou ik mijn studies hebben afgemaakt en les hebben kunnen geven, dan zouden er diverse momenten zijn geweest waarop ik zou hebben opgegeven en op het plan B zijn teruggevallen. Maar vermits er geen back-upplan was, moest ik wanneer het lastig was, wel mijn tanden er in zetten en doorbijten. Daarvoor voel ik me gezegend!"
In Hollywood werd ze opgesteld als understudy van Olivia De Havilland in de Shakespeareaanse fantasie. Na pas vier voorstellingen verliet De Havilland het gezelschap en nam Helen dus over. Er volgden hoofdrollen op podia in Chicago, Milwaukee, St.Louis en ze weigerde wel drie Hollywood contracten. Nadat de tour eindigde keerde ze terug naar Reno waar ze opnieuw optredens verzorgde in het Reno Little Theater.

In 1938 arriveerde ze in New York met minder dan 25 dollar op zak. "Ik had wat geld gespaard en verbleef op de Rehearsal Club die was opgezet door rijke vrouwen voor jonge vrouwen die het in het toneel wilden maakten. Ik herinner me dat ik nauwelijks de huur kon betalen en altijd honger had."

Zij schreef zich in voor een auditie bij een reclamebureau, was succesvol en stond in één dag voor de microfoon. Zo kreeg ze dus haar eerste loon voor een commercial van anderhalve minuut. Ze ging van theateragent naar agent maar viel weinig geluk te beurt. "Zo herinner ik me één producer die me bekeek en beweerde dat mijn ene oog kleiner was dan het andere. Nu, dacht ik, heb ik alles gehoord." Ze overleefde door te poseren voor modeartiesten, het uitdelen van campagnefolders op straathoeken en te werken bij Spaldling's.

Ze ontmoette er ook Marion Shockley, die een van haar kamergenoten werd. Beide deden mee aan de audities voor de rol van Nikki Porter in The Adventures of Ellery Queen en de rol ging uiteindelijk naar Marion.

Op TV was ze te zien in de komedie The Noble Lord over een jong meisje (Helen Lewis) die doet alsof ze verdrinkt om de aandacht te trekken van een edelman (Harold De Becker). Hij redt haar maar doorziet haar misleiding. Door nu te doen alsof hij zijn eigen dienstbode is, test hij haar ware motieven (verder met Robert Lynn) (april 1938) (Foto links onder). 

Er zit een verhaal van vriendschap, trouw en -een toch speciaal talent achter Marion Shockley's afwezigheid in de Ellery Queen reeks in de herfst van 1944. Marion was, negen weken lang, ernstig ziek en Helen Lewis nam de moeilijke taak op zich op niet alleen Nikki maar ook Marion Shockley die Nikki speelt gestalte te geven! Slechts weinig luisteraars beseften dat Marion niet zelf aan de microfoon stond (Foto rechts). Helen is dat ook een begiftigd imitator die eerder reeds zowel Queen Elisabeth, Eleanor Roosevelt, Ginger Rogers als vele anderen imiteerde voor The March of Time. In dit geval had ze nog het voordeel van een lange hechte vriendschap met de persoon die ze imiteerde.

Haar betrokkenheid in radio zette zich door in rollen als The Shadow (14 okt 1945 in "The Murdering Ghost"), This Is Your FBI (1945 - 1947), Adventures of the Falcon (1946), Matinee At The Meadowbrook (1946), Dick Tracy (als Tess Trueheart) (1947), Mystery of the Week (1947), The Ford Theatre  (3 episodes 1947-48) en Road of Life  (1949-1952)  (als Maggie Lowell Dana).