Lijst van Personen: Marion Shockley/Marian Shockley

arian Shockley (10 okt 1908^* – 14 dec 1981)
Naam variatie: Marion, Marianne. Lengte: 1.55 m (5' 1") gewicht: 48 kg Ogen: bruin Haar: rood Zus: Eleanor Ione Shockley Udell (28 apr 1919 - 30 jun 1979) Huwelijken: (1) Gordon Barry Thomson, acteur (15 feb 1934 - jan 1938, gescheiden) (2) George Zachary (4 okt 1939 - ca.1945, gescheiden) (3) Bud Collyer (aka Clayton Johnson Heermance, Jr.) (28 sep 1946 - 8 sep 1969, zijn dood). Kinderen (allen uit Bud's eerste huwelijk met Heloise Law Green: Patricia Collyer (Mrs. John Zavitz) ('39-40), Cynthia Ann Collyer ('40-41) en Michael C. Collyer ('42-43).
Boven rechts: Een foto van een nog jonge Marian Shockley (ca 1911).

Geboren als Marian Metier Shockley in Kansas City, Missouri op 10 oktober 1908 als kind van Percy Ambrose Shockley, advocaat en Lottie Laura Metier. Ze studeerde af aan de Northeast High School en begon aan de studies geschiedenis aan de Universiteit van Missouri waar ze de trotse eigenaar was van een Kappa Alpha Theta pin. In 1929 behaalde zij haar bachelor in de kunst. Tijdens haar verblijf aan de Universiteit van Missouri was Miss Shockley een bekende figuur in de producties van de Workshop. De Savitar van 1929, die het stuk The Enchanted Cottage recenseerde, schreef: "Marion Shockley, die de vrouwelijke hoofdrol speelt, was instrumentaal in het opbouwen van het stuk met haar verrukkelijk charmante en natuurlijke acteerprestaties... ze bracht leven in een anders zo pover eerste bedrijf... om te bewijzen dat ze de hoofdrol zeer waardig was." Dat ze haar uiterlijk mee had bleek al vroeg toen ze tijdens haar studie aan de universiteit tot "koningin" werd gekozen. In het voorjaar van 1930 ging zij met haar moeder en een familielid in de gezinsauto naar Hollywood. Ze vond de overtocht van het halve continent bijna als als vanzelfsprekend en reed bijna de hele afstand naar Californië zelf. Bij aankomst vroeg een familielid of ze een filmstudio wilde zien. Dus vijf dagen na haar aankomst ging ze de Metropolitan studio's binnen als een een van de toeristen op bezoek. Op het eerste geluidspodium dat ze bezocht was Marshall Neilan bezig Alice White te regisseren in een scène voor Sweethearts On Parade (1930) voor Columbia. Neiland merkte Marian op ("schattig klein blondje") en riep haar bij zich. "Hoe zou je het vinden om in de film te werken?" Zei Neilan vlakaf. "O," zei kleine Marian, "goed, denk ik, maar de studio is erg ver van ons appartement in Santa Monica." "Het is nu half vier," zei hij. "Ik geloof niet dat we de studio morgenochtend nog kunnen verplaatsen - maar ik maak geen grapje - als je morgen een stukje voor de camera wilt doen, zou ik je er graag bij hebben". Ze lachte en zei, "Oké." Hij haastte zich naar het kantoor van Al Christie. "Al," zei hij, "ik heb net het vreemdste meisje gezien dat ooit in Hollywood is geweest. Een goed uitziend meisje dat niet in de film wil komen. Ze zou erin moeten zitten. Kijk morgen maar eens naar haar op de set." De volgende dag om 8:30 uur was Miss Shockley aanwezig. "Wat zou u ervan vinden om de hoofdrol te spelen in 'The Freshman's Goat'?" begon de producent gebiedend "De wat?" "The Freshman's Goat' een universiteitsfilm." "Maar - zie je- Ik ben naar de universiteit geweest - Ik denk niet dat ik in aanmerking kom." "Ik denk," zei Mr. Christie, lachend, "dat Nat Ross zich daar wel kan overzetten." En zo werd Marian Little Fannie Campus in de films en dat is de reden waarom ze beweerde het enige meisje in de geschiedenis van Hollywood te zijn dat een filmstudio binnenliep met een pasje op een sight-seeing tour en naar buiten kwam met een getekend contract.

Boven: Twee mooie sterren van educatieve komedies, Marian Shockley en Estelle Bradley, poseren voor een zomerse scène. Als je in het winderige deel van Amerika woont, vergeet dan je rillingen en denk aan deze aangename Californische momenten. Deel van een serie foto's "Bathing Beauties Stars".

Op 15 juli 1930 werden 9 prominente namen toegevoegd aan de Educational-Metropolitan sterren line-up. Aan het begin van de Vanity Talking Comedy, Christie-Educational (tweespoelen) serie werd een schools tintje gegeven, niet alleen door de titel van de eerste release The Freshman's Goat (release 7 sep 1930), maar ook door de cast. Marian Shockley en Ray Cooke, die een hoofdrol speelden, waren beiden lid van nationale studentenverenigingen. De regie was in handen van Nat Ross.

Top: Prachtige foto van de Western Electric draagbare geluidswagen in actie tijdens het filmen van The Freshman's Goat. De mixer Donald Peters, die de stem opneemt die over de microfoon komt, is te zien naast Marion Shockley die de vrouwelijke hoofdrol speelt. Boven links: Advertentie uit 1930 voor "Vanity comedies". "Watch 'em step! How those boys and girls can make whoopee! A Freshman-Sophomore battle isn't in it for action by comparison with these comedies of youth. With Ray Cooke and Marian Shockley supported by a big cast you'll find plenty to bring the laughs in The Freshman's Goat." Boven rechts: Gyula Bartha en Zoltan Sulkowsja, die twee jaar geleden uit Budapest er op uit trokken om de wereld per motorfiets te zien, bouwden een rustpauze in, in de RKO-Pathé studio, waar Marion Shockley, comedienne, wat charme aan hun bezoek toevoegde. (Book Readers Image, 30 mei 1931)

Zo speelde ze tussen 1930 en 1934 in een kleine twintig B-films (meestal korte twee spoelen films). Little Beau Peep was een eerste voorlopige titel voor de eerste komedie in een nieuwe serie die werd geproduceerd voor Educational in de Metropolitan studio's (13 sep 1930). In de komedie spelen Buster West en zijn vader, John West. In de bijrollen Vera Marsh, Carol Wines, Vera Steadman, Marian Shockley en Iris Adrian. De Vanity Talking komedie was gebaseerd op een origineel verhaal van Jimmy Starr. Een amateurdetective werd door de officier van justitie ingehuurd om het meisje van een schutter te volgen. Hij haalde de meisjes door elkaar en volgde per ongeluk de dochter van de DA. William Watson regisseerde. Het werd uiteindelijk uitgebracht onder de titel Don't Give Up (26 okt 1930). Als veelbelovende jonge speelster van Educational werd ze in augustus 1930 door regisseur David Graham Fisher gecontracteerd voor de hoofdrol in The Missing Witness, de originele toneelproductie van Ramon Romero en Harriet Hipsdale, die in het Egan Theatre in New York zou spelen. Egan, die het stuk produceerde en in de hoofdrol verscheen, kreeg toestemming van Educational om Marian's diensten op het toneel te gebruiken. Het publiek was getuige van het proces waarbij drie vrouwen terecht stonden voor de moord op een beroemde chirurg Lugosi. Aan het hoofd van een grote cast stonden Maude Fealy, Gloria Grey, Harry Stafford, Ricca Allen, Marion Shockley (die Betty Young speelde, een van de beschuldigde vrouwen) en anderen. The Laughback (aka Let's Go Pigskin, Universal), met Monte Collins, Marion Shockley, Dick Alexander, Jack White, Pitzi Katz en Russ Saunders was een Red Star Comedy van 2 rollen geregisseerd door Stephen Roberts. Uitgebracht op 24 december 1930 was dit een verhaal van een domme voetbalspeler die toch de wedstrijd wint. Sommige critici noemden het "Enigszins achterop zijn tijd". Twee would-be Romeo's zijn minnaars voor dezelfde student in College Cuties (aka Tearing to Go, Christie Film), met Marion Shockley, Eddie Tamblyn, Iris Adrian, Ronny Rondell en Stella Adams. Deze Vanity Talking Comedy (2 spoelen en 19 min. lang) werd geregisseerd door Nat Ross en werd uitgebracht op 28 december 1930. Naar verluid een "eerlijke komedie was over het soort studentenleven dat iedereen zou willen leiden". In februari 1931 begon Pathé aan Parents Wanted, van Margaret Echard, bewerkt en geregisseerd door Fred Guiol, met Edward McWade, Marian Shockley, Ethel Wales, Al Austin, William Janney en Harold Goodwin.
In Disappearing Enemies (A Folly Comedy, RKO Pathé, 2 rollen), met Edward McWade, Dot Farley, Arthur Hoyt, Martha Maddox, Rex Bell en Marion Shockley, zetten de tante en oom van twee pasgetrouwde stellen hun jarenlange ruzies voort. (Release: 1 maart 1931) Rechts: Marion Shockley en Rex Bell gaan volledig voor huiselijkheid in Disappearing Enemies (1931).
Een campus leraar plakt per ongeluk een quarantaine bord op het huis waar studenten aan het feesten zijn in Open House, met Nat Carr, Nick Stuart, Kane Richmond, Claire Du Brey en Marion Shockley, dit was een Campus Komedie op 2 spoelen, RKO Pathé, Regie: Harry Fraser. (Uitgebracht: 22 maart 1931). Tegen februari 1931 had een contract bij Universal. Ze was the zien in The Last Back en No Privacy. Datzelfde jaar speelde ze een verpleegster in alweer een kortfilm Hello Napoleon. Marian Shockley werd zo ook het meisje, dochter van een rijke promotor die geïnteresseerd was in een uitvinding van de held op het gebied van brandblussers. Ze speelde samen met Tim McCoy in de twaalfdelige serie Heroes of the Flames (Elk ca. 20 min, maart/juni 1931). Ze was Bob Steele's tegenspeelster in Near the Trail's End (sep 1931), geregisseerd door Wallace Fox. Dit was de laatste van acht westerns die Steele maakte voor het low budgetbedrijf Tiffany en de enige speelfilm met Marion Shockley in de hoofdrol.

Boven links: Bob Steele en Marian Shockley in Near the Trail's End (sep 1931). Rechtsboven: Groeten van Marian Shockley, ingenue bij de Ketcham-Cleveland Company, die op 12 september in het Denham Theater opent in de beroemde komedie That's Gratitude. (Intermountain Jewish News, 1931)

Op 12 september 1931 opende Denham's Theater in Denver met That's Gratitude, de komedie van Frank Craven. Marion Shockley speelde de mooie maar domme Lelia met groot succes. Hiermee begonnen Ben Ketcham en George Cleveland een stock company waarvoor Marion werd gecontracteerd en nog in meerdere stukken een hoofdrol speelde: The Shannons of Broadway, The Green Beetle, The Family Upstairs, The Constant Wife, This Thing Called Love, Michael and Mary, Up Pops The Devil, New Brooms, The Best People, The Patsy, Ladies of Creation, High Hatters, afsluitend met Laff That Off . Andere leden van de Denham Players waren Albert Van Antwerp, Nina Guilbert, Raymond Brown, Marion Burns, Clifford Dunstan, Earl McCarthy, Roland Drew en Elizabeth Ross. Veel gelukkige herinneringen aan Denver waar ze haar eerste curtain call kreeg, haar eerste fanbrief ontving en om een gesigneerde foto werd verzocht. Marion Burns en zij waren kamergenoten in het rustige Erhard Hotel, ook zij ging naar Hollywood. "Natuurlijk houd ik van films, want ze zijn goed voor me geweest, maar diep in mijn hart geef ik de voorkeur aan het gesproken toneel - er zit een sensatie en een hartslag in de reactie van het publiek die volledig afwezig is in films." Op 4 december 1932 kondigde de L.A.Times aan dat Marion studeerde aan de Neely Dickson Theaterschool en die avond zou optreden in House Party in the Hollywood Community School of the Theater. Ze volgde ook dramastudies bij Mildred Vorhees.

Boven links: Torchy Rolls His Own (nov 1932) Een goed onderwerp voor korte verhalen van Educational, met Ray Cooke in de hoofdrol, ondersteund door Franklin Pangborn, Marion Shockley, Cornelius Keefe, John Vosburgh en Frank Leigh, en geregisseerd door C.C. Burr. Zou geadverteerd moeten worden in de kolommen van een tijdschrift en dat zal waarschijnlijk ook gebeuren als Educational over zijn beknibbelde beleid heen is en zijn werkterrein echt wil verbreden. Goede film! Boven links: Torchy's Busy Day (okt 1932) - Educational, met Ray Cooke, Marion Shockley, Edmund Breese, Franklyn Pangborn, Cornelius Keefe, Henry Golden en Charlie French. Torchy heeft het gelukkige vermogen om actie en verlegenheid te creëren waaruit humor voortkomt. Hij is altijd de prijswinnende blunderaar en tegelijkertijd de gelukkige oplosser - zelfs om je humeur te verbeteren. Altijd een avond waard.
Boven links: Marian in een promotionele foto voor Torchy's Kitty Coup (jan 1933). Boven rechts: Torchy Turns Turtle (apr 1933) was de 10e (van 12) in de educatieve Torchy-serie. Het gaat over een domme, maar onschuldige kantoorjongen die een held van zichzelf wil maken in de ogen van zijn baas door lid te worden van de loge van zijn baas, de Royal Order of Turtles. In plaats daarvan raakt hij verwikkeld bij een bende bolsjewieken die een geheime formule van zijn werkgever proberen te stelen. Hoe Torchy de bende aanziet voor het inwijdingsfeest van de schildpaddenloge en hoe Torchy de bende verslaat met hun eigen spel, is hilarisch om te zien. Edmund Breeze is weer te zien als de werkgever met Marian Shockley als zijn begeerlijke jonge dochter en natuurlijk verliefd op Torchy.

Sewell Ford publiceerde tussen ongeveer 1910 en 1920 een aantal verhalen over een roodharige wees genaamd Torchy die in New York City woonde en van baan naar baan trok. Het personage Torchy werd voor het eerst in stomme films vertolkt door Johnny Hines. Educational kwam terug op de proppen met remakes en een contract voor Marian. In een reeks Torchy komedies waarin ze, afgezien van haar eerste Torchy film (de 6de in de reeks) waar ze Marjorie speelde, vertolkte ze telkens de rol van Vee Ellins tegenover Ray Cooke's Torchy in films met namen als Torchy's Two Toots (jun 1932), Torchy's Busy Day (okt 1932), Torchy Rolls His Own (nov 1932), Torchy's Kitty Coup (jan 1933), Torchy Turns Turtle (apr 1933), Torchy's Loud Spooker (jun 1933), en Trying Torchy Out (aug 1933) *** In december 1932 (net na het filmen van Torchy's Kitty Coup) werd Shockley verkozen als één van de 1932 WAMPAS baby stars. De WAMPAS Baby Stars was een promotionele campagne gesponsord door de Western Association of Motion Picture Advertisers in the United States, die ieder jaar dertien jonge vrouwen bekroonde waarvan gezegd werd dat ze op de drempel van de filmroem stonden. Ze werden aangeduid van 1922 tot 1934 en bekroond op een feestje genaamd the WAMPAS Frolic. De bekroonden konden uitgebreide media-aandacht genieten.

Boven: Achteraan van links naar rechts: Toshia Mori, Boots Mallory, Ruth Hall, Gloria Stuart, Patricia Ellis, Ginger Rogers, Lillian Bond, Evalyn Knapp, Marion Shockley. Vooraan van links naar rechts: Dorothy Wilson, Mary Carlisle, Lona Andre, Eleanor Holm, Dorothy Layton.

Al snel viel ze helemaal voor het toneel. Op 22 jan. 1933 werd Bridal Wise van Albert Hackett en Frances Goodrich voor het eerst opgevoerd in El Capitan Theater, Los Angeles, deze komedie, die met een andere bezetting reeds liep op Broadway, werd gepresenteerd door Henry Duffy met Lois Wilson, Tom Moore en Matt Moore in de hoofdrollen en aangeprezen als een "lachende driehoeksverhouding" met ook Blyth Daly, Jay Ward, Grayce Hampton en Marion Shockley. Trebitsch en Parker boden Romance Collect (okt. 1933) van Kerry Shaw aan in de Hollywood Music Box, L.A. met Walter Pidgeon in de hoofdrol. Marian Shockley kreeg veel aandacht; ze werd beschreven als "een fijne hoofdrolspeelster die goed gebruikt kan worden op het scherm". Andere castleden waren Claudia Coleman, Gertrude Short, Herbert Evans, Harry King, Dorothy Randal, F. R. Wilson, Harriet Lorraine en Violet Axzelle. Ze werd ook één van de hoofdattracties van het International Players in het Vancouver Theatre (1934) waar ze rollen speelde in toneelstukken als Believe me, Mr.Xantippe (maart 1934) en Three Cornered Moon (1934) in de rol die Claudette Colbert in de gelijknamig film vertolkte. Marion gaf toe aan de avances van co-star John Gordon Barry Thomson, een toneelacteur, en ze huwde dan ook op 15 feb 1934 in Whatcom, WA. Zij en haar man speelden allebei in een toneelgezelschap in het Vancouver Theatre. Een Australische krant noemde het waarschijnlijk dat het gezelschap op tournee zou gaan naar het Oosten en Australië (april 1934). Jack Thomson, zoon van Dr. en Mevr. Barry Thomson uit Melbourne, besloot voor een toneelcarrière te gaan toen hij nog een kleine schooljongen was. Op zijn 16de ging hij naar Londen naar de Royal Academy of Dramatic Art; op zijn 17e kreeg hij zijn eerste hoofdrol. Daarna volgden engagementen in Amerika, Australië en filmwerk in Hollywood, wat deze jonge acteur niet zo aansprak als het legitieme acteerwerk. Een artiest die haar portret schilderde introduceerde haar bij een Theater Guild official met naar verluid twee rollen in Broadway producties als resultaat. Ze speelde een kleine rol (Gretl) in een twee weken durende try-out door de Theatre Guild van de Ladislas Fodor komedie Love is not Simple in het Chestnut Street Opera House in Philadelphia. De hoofdrollen kwamten toe aan Ina Claire en Denis King. De productie ging op 4 november 1935 in première in Philadelphia en sloot daar op 16 november 1935 af, zonder New York te bereiken.

Boven links: Marion Shockley "appearing in Educational pictures" Boven rechts: George M. Cohan en Marian Shockley in Dear Old Darling (maart 1936)

Ze kreeg er een job als doublure voor een rol van Ina Claire maar haar echte Broadway debuut maakte ze in George M. Cohan's Dear Old Darling (maart 1936). Ze ging solliciteren met een selectie teksten uit diverse toneelstukken onder de arm, maar ééns op auditie kreeg ze een verrassende vraag. Mr. Cohan en de regisseur vroeg haar zeven verschillende situaties te improviseren waarbij ze verschillende emoties kon naar voor brengen droefheid, blijheid,... . Dit was nieuw voor Marion maar ze deed haar best. "En nu," zei de regisseur, "in de volgende situatie ben je razend. Doe alsof je razend bent om dit allemaal te moeten doorstaan." Maar Marion WAS razend en ontstak in toorn. Ze vertelde hen onmiskenbaar wat ze van de improvisatie dacht, nam haar jas en stormde naar buiten. De regisseur kon haar nog net opvangen in de hal en gaf haar de job. Welvarende gepensioneerde Calvin Miller wordt achtervolgd door Jane Mayo (Marian Shockley), die hij op een schip heeft ontmoet, samen met haar moeder (Theresa Maxwell Conover), beiden ontmaskerd als chanteurs. Dit bemoeilijkt de hofmakerij van Miller bij de weduwe Collins (Ruth Shepley). Ondanks de melodramatische premisse wordt het toneelstuk gepromoot als "A Comic Experience". ^{Marian herinnerde zich dat een deel van het plezier in het acteren van de show was dat bij elke voorstelling een scène opzettelijk ad-lib werd gespeeld. Cohan en zijn medespelers "verzonnen het gewoon terwijl we bezig waren." (10)} Ondanks vele try-outs in plaatsen als Pittsburgh (30 dec. 1935, Nixon Theatre), Buffalo (20 jan 1936, Erlanger Theater), Malone (24 jan, Auditorium), Philadelphia (27 jan & 3 feb, Garrick Theatre), Cleveland, Detroit, Rochester, Utica, Washington D.C. (10 feb., National Theater), Boston (17 feb, Colonial Theatre) moest het in New York's Alvin Theatre reeds na 16 voorstellingen in twee weken sluiten. (4)

Blanche Yurka, Marion Shockley, Barry Thomson (haar man), Nondas Metcalfe, Jack Hartley, Hope Landon, Joshua' Logan, Conway Wingfleld, Joseph Ferrer, speelden Lysistrata in County Theater, Suffern, N.Y. (juli 1936). Deze oude komedie werd voor het eerst opgevoerd in 411 v. Chr. en gaat over de pogingen van Lysistrata, een Atheense vrouw, om andere vrouwen over te halen om samen te staken tegen de mannen van Griekenland, door hen seks te ontzeggen totdat ze hebben ingestemd met het beëindigen van de rampzalige oorlogen. Het seizoen in het Country Theater eindigde in augustus 1936 met The Pursuit of Happiness van Alan Child en Isabelle Loudin. In de regie van Norris Houghton speelden Dennie Moore, Olvester Polk, Kent Smith, Barry Thomson,... en Marian Shockley. Als Prudence Kirkland presenteerde zij het publiek een typisch New England dienstmeisje uit '76 en de prachtige manier waarop zij de liefde won van de gedeserteerde Hessische soldaat, die bij haar thuis was ingekwartierd, zorgde voor een van de meest verrukkelijke rollen in het stuk.

Boven links: Marion Shockley als Rosemary op een publiciteitsfoto voor het toneelstuk Abie Irish Rose (1937) Boven rechts: Abie (Richard Bond) toont zijn Ierse Rose (Marian Shockley) aan Poppa (Alfred White). Toen op 13 mei 1937 New Yorkse toneelcritici hun typemachines stemden met het heruitbrengen van Abie's Irish Rose waren hun commentaren zeker niet onverdeeld gunstig "Een saai, voor de hand liggend en tergend gewoon toneelstuk dat niet eens de verdiensten van zijn goede bedoelingen weet te behouden" (Herald Tribune); "Het zou volledig zonder belang blijven als het 5.000 keer had gelopen, of als het dat nog eens deed" (Sun)...

Ze trad ook op in een revival van Abie's Irish Rose (12 mei 1937, Little Theater, N.Y.). Schrijfster Anne Nichols produceerde en regisseerde de productie die zes weken liep. Richard Bond en Marian Shockley (als Rosemary) waren het jonge koppel. Verder ook met Alfred H. White, Billy Fay, E.J. Bunkall en Jack G. Bertin. Sulphur and Molasses (mei 1937) was een 'gesproken' speelfilm geproduceerd door de Esso Marketeers. De productie was het werk van de filmafdeling van Esso. De cast bestond uit Richard Bond, Marian Shockley en Donald H. MacBride.

Gedurende de zomer van 1937 trad ze op in minstens 6 stukken gedurende Summer Theatre met de Lakewood Players, Skowegan, Maine. Owen Davis Jr. en Marion Shockley begonnen meteen met hoofdrollen in Night Must Fall en Two-Time Mary. Deze laatste (die opende op 2 aug.) was een klucht in drie bedrijven van Owen Davis. Owen en Marion speelden de jeugdige hoofdrollen in dit licht amusante verhaal over een jonge vrouw die vals speelde om haar liefde te winnen, hem verloor door eerlijk te zijn, om hem opnieuw voor zich te winnen door opnieuw vals te spelen en hem tenslotte op een eerlijke manier aan zich te binden. Vervolgens opende Reno er op 9 augustus 1937. Geschreven door John Haggart was dit een komedie-drama een kleurrijk, interessant panorama van het leven in een stad in Nevada. Selena Royle die Christine speelt, Willette Kershaw als Olive Smithfield, Grant Mills als Roy, de cowboy, en Charles Farrel als Jeffrey vertolkten de hoofdrollen. Daarnaast verschenen ook Catherine Meskil, A.H. Van Buren, Ben Lackland, Jessamine Newcombe, William David, Marian Shockley en David Shelley. Een week later op 18 augustus 1937 presenteerde het gezelschap The Prodigal Father, een komedie van William M. Barry. Arthur Byron speelde Ira Whitaker, een man van middelbare leeftijd die na enkele jaren van een liefdeloos huwelijk naar Europa gaat en daar blijft tot na de dood van zijn vrouw. Hij keert terug en vindt zijn zoon volwassen en een vreemde voor hem. Byron probeert de genegenheid van zijn zoon terug te winnen en hem te redden uit de klauwen van het jonge meisje Sherry. De rolverdeling werd vervolledigd door Kathryn Keys, William David, Selena Royle, Marian Shockley en Dorothy Bernard. Een week later bracht het gezelschap First Lady, een toneelstuk van Katherine Dayton & George S. Kaufman, Marion speelde de rol van Ann Forrester. Voor hun 16e productie van het zomerseizoen op 11 september. 1937 kozen de Lakewood Players in Skowhegan, Me., voor Ah, Wilderness! Eugene O'Neill's komedie met A. H. Van Buren, Dorothy Bernard, David Shelley. John Drew Devereaux, Marjorie Dulin, Andy Doe, Grant Mills, Jessamine Newcombe, William David, Marian Shockley (als Muriel), John Halloran, Winifred Law, Angela Jacobs, Ben Lackland en Donald Dillaway.

In december 1937 voorspelde columnist Walter Winchell dat het stel Marian Shockley en Barry Thomson "het aan een rechter zouden voorleggen". Wat ze ook deden. Thomson zou in 1942 hertrouwen met actrice Ruth Chatterton.

Marian begon geleidelijk haar rollen in het theater te beperken. In februari 1938 speelde ze de hoofdrol in Censored in het 46th Street Theater, een melodramatische komedie van de hand van Conrad Setter en Max Marcin voorgesteld door Al Woods. Het verhaal was gedurfd voor zijn tijd. Toneelschrijver-producer Arthur Redmond (Frank Lovejoy) krijgt de nodige steun van een gangster en brengt zijn toneelstuk Censored op Broadway met grafische scènes van oorlog in de loopgraven en seks in de Franse bordelen. Redmond en de cast worden voor de rechtbank gesleept na klachten van de kruisvaarder Miss Clutterbuck (Carolyne Norton). Redmond en de cast worden vrijgesproken op voorwaarde dat Miss Clutterbuck de aanstootgevende delen van het stuk herschrijft. Haar versie schrapt alle seks en beeldt de loopgraven uit met bloeiende bloempotten en frisgroen gras in plaats van modder. Het resultaat is zo afschuwelijk dat de acteurs gaan staken. Tegenover Frank Lovejoy, speelde Marion Millicent Redmond. Volgens één bespreking speelde ze een meisje die het verkeerde pad opging en noopte hem tot het volgende commentaar: "Als een slecht meisje is ze uiterst charmant." De komedie oorspronkelijk gepresenteerd door het Federal Theatre Project in Californië, moest al snel de deuren sluiten. The Inner Light, een drama in 3 bedrijven gepresenteerd in het Country Playhouse, Westport, Conn. 18 juli. 1938 was behoorlijk grimmig spul over een briljante maar in diskrediet gebrachte dokter die beweert een injectie te hebben ontdekt om blinden te genezen. Marian Shockley was overtuigend als de indringer (Hugh Marlowe speelde ook in dit stuk).

Na verschillende optredens in shows die zowel door kritieken als publiek werden afgebroken, was ze zeer ontgoocheld. "Ik besloot," zo zei ze, "dat alleen kinderen van rijke ouders zich konden veroorloven in het theater te werken. Ik koos voor radio." Ze hielp een vriend bij het maken van een opname voor een radio show waarbij ze Judy Garland imiteerde; Phil Baker nam haar prompt aan voor een Katherine Hepburn imitatie in zijn show, en daar was ze dan, in radio. Ze was een onmiddellijk succes. Slechts enkele uren na haar eerste auditie kreeg ze bij CBS een rol aangeboden in een dramatische sketch tegenover Chester Morris in een Kate Smith show. De rollen volgden snel en in grote getale.
Ze richtte zich meer en meer op rollen op radio met The Kate Smith Hour (jan 1939), Doctor Christian (CBS, Jan 24. 1939 "Chains"), The Guiding Light (1937-), Aunt Jenny's Stories (feb 1939-), ... In mei 1939 werd ze toegevoegd aan Phil Baker's komische rangen voor Honolulu Bound ook nog bekend als The Phil Baker Show, een muzikale radio komedie waarin ook de Andrew Sisters te horen waren.
Rechts: Marion Shockley was te horen in personages in Aunt Jenny's Stories. Maandag tot en met vrijdag om 10:45 uur. (Okt 1939)

Televisie, toen een nog vrij onpopulair medium, lonkte ook, vanaf augustus 1939 zond NBC vier podiumsuccessen uit. Een daarvan Streets of New York werd opgevoerd door George Coulouris, Norman Lloyd en een kleine rol voor Marian Shockley. Uitgezonden op donderdag 31 augustus 1939 is het een van de vroegst bekende tv-beelden uit de Verenigde Staten! Producer Zachary vroeg haar in 1939, bij CBS, om het team te komen vervoegen dewelke hij samenstelde voor de radio versie van The Adventures of Ellery Queen. Om een vrouwelijk luisterpubliek te bekoren voegden, Dannay, Lee en Zachary een nieuw figuur aan de verhalen toe: Ellery's secretaresse Nikki Porter. George Zachary, de toenmalige regisseur van de show, wilde Marion niet. George argumenteerde dat Marion gewoon niet juist was voor de rol, drie andere Netwerk officials zorgden er voor dat Shockley de rol kreeg en zo de eerste actrice die Nikki Porter, Ellery's secretaresse en op- laag-pitje-brandende vlam, gestalte gaf. In "The Gum-Chewing Millionaire" is ze een blonde professionele typiste die wordt gevraagd te werken aan Ellery's manuscripten en vervolgens solliciteert voor de job van persoonlijke secretaresse. Zij en George Zachary, de radioseries' producer, trouwden in het geheim op 4 oktober 1939, en Zachary zorgde ervoor dat Nikki tijdens de wittebroodsweken uit het script was geschreven. Ze speelde Nikki tegenover volgende Ellery Queen acteurs: Hugh Marlowe, Carleton Young, en Sydney Smith.

Boven: Hugh Marlowe en Marion Shockley. "Hier is Ellery Queen, de beroemde CBS speurneus, en zijn trouwe secretaresse Nikki. Elke week onderzoeken ze een nieuw mysterie-avontuur en luisteraars worden opgeroepen om de oplossing te vinden voordat deze na de pauze wordt gedramatiseerd (dec. 1939).

In maart 1940 speelde ze verder ook tegenover Bud Collyer in minstens 7 afleveringen van Superman (met o.a. Santos Ortega). Toen ze, in mei 1940, de rol van Nikki opnam wanneer die in de show werd geschreven verbaasde Marion zich er over dat ze zo onvrouwelijk zinnen moest lezen als "turn on the heat and make the palooka sing!" De auteurs waren net zo verbaasd te zien dat ze zich zo in het jargon van criminelen had ondergedompeld dat ze de voeling met vrouwelijke uitdrukkingen wat verloren hadden. Op zich kon je dit nog vergeven want in detective verhalen wordt aan seks op zich weinig aandacht geschonken. Maar nu Ellery werd uitgezonden was die aandacht aan wat meer vrouwelijke kennis bona fide. op een avond besloten Marion en de schrijvers om samen te zitten en de zaak uit te praten. Buiten het feit dat Marion een steek in haar kous opliep hadden ze zo'n leuke avond dat er nauwelijks over de tekst werd gesproken. Toch wierp de avond zijn vruchten af. In het daaropvolgende script liep Nikki een steek in haar kous op en sprak ze op de manier zoals Marion zelf zou doen. Een aansluitende avond bracht gelijkaardige bevredigend resultaat. Marion speelde Carol Carroll in Manhattan at Midnight, (NBC-Blue, Aug 1940) een jonge toneelactrice die via een toneelrecensent alles te weten komt over het toneel en liefde. Ze was te horen in "Second String" (7 aug.) en in "Christmas in July" welke werd uitgezonden op 18 dec. 1940. Zelfs in december 1941 werd ze nog voorgesteld als een vast lid van de cast. In februari 1941 rapporteerde Variety dat Marian Shockley een vaste rol had in Mother o'Mine. In oktober 1941 kwam ze terug van een cruise in the Caraïben met haar man, "bijna volledige hersteld van haar verwondingen opgelopen na een recente val van haar paard". Maar het was pas in 1942, toen Zachary *Ellery Queen* verliet om hoofd programmatie te worden bij het Bureau van Oorloginformatie dat ze openlijk hun huwelijk erkenden.

Boven links: Marion als Nikki tegenover Carleton Young (Ellery Queen) op een foto van episode 92 "The Midnight Visitor" (1942). Boven rechts: Marian Shockley als Nikki Porter (ca. 1945).

In juli 1943 werd ze gesignaleerd als "in blijde verwachting", maar uiteindelijk kregen zij en George geen kinderen. Vanaf september 1943 werd zij wegens "ernstige ziekte" in *Ellery Queen* voor negen weken vervangen door Helen Lewis. Ze had ook een kleine rol in Stage Door Canteen (1943) een Amerikaanse film uit 1943 met enkele muzikale nummers en ander vertier doorspekt met wat drama gebracht door grotendeels onbekende acteurs.

Boven links: Marion Shockley in Stage Door Canteen een Amerikaanse film uit 1943 met enkele muzikale nummers en ander vertier doorspekt met wat drama gebracht door grotendeels onbekende acteurs. Boven rechts: Marian Shockley op de kaft van Radio Mirror in mei 1943.
Boven: Publiciteitsfoto's voor het NBC radioprogramma The Adventures of Ellery Queen (1943 en 1944) met de mooie Marian Shockley.

Op radio was ze te horen in: Mr. District Attorney; We, the People; Abie Irish Rose (1942-44) met Richard Coogan, Sydney Smith and Bud Collyer(!); Romance (CBS, 29 feb 1944, "A Lady in Love"); The Sportsmen's Club (NBC, 22 jul 1944, "Fore"); ... In januari 1945 besloot Manfred B. Lee om in de Ellery Queen show drastisch met het verleden te breken en de actrice die vijf jaar lang Nikki had gespeeld te ontslaan "...haar leegheid en onkunde waren er de oorzaak van dat de rol op sterven na dood was." (Manny Lee, 11 april 1945) Ze zocht en vond ander werk op de radio met: Truth or Consequences (x), Theatre of Today (juni 1945) als "The Quaker Girl"; The Adventures of the Falcon (3 juli 1945); My True Story (-1946-); en als vast personage in Road of Life (1945-47). Marion speelde in een aflevering van Murder At Midnight, "The House That Time Forgot" (16 aug. 1946) waarin een echtpaar een huis koopt met onzichtbare huurders, en de tijd ook achteruit liep! Een goed verhaal over het bovennatuurlijke.

Boven links: James Meighan, van Mutual's Adventures of the Falcon, debuteerde in de titelrol van de Falcon (Mike Waring) op 3 juli 1945. In de eerste aflevering was Mike betrokken bij een Nazi spionnen- en moordbende. Zijn vriendinnen werden gespeeld door Marion Shockley en Mitzi Gould. Boven rechts: Marian Shockley en Bud Collyer. Bud onttrekt zich nooit aan zijn taken of wat hij als zijn plichten beschouwt en is een gewetensvolle postbezorger (dec. 1951).

Haar tweede huwelijk eindigde na de oorlog en in 1946 hertrouwde** ze, in Maryland, met Clayton "Bud" Collyer (18 jun 1908 - 8 sep 1969) de radioster uit Superman. Ondanks reeds verschillende keren te hebben samengewerkt werden ze pas verliefd tijdens hun samenwerking aan Road of Life (mei 1945, Bud was er M.C. en zij verving Maybelle Prindiville die de serie verliet om te huwen). Ze werkten ook samen in de langst lopende soap The Guiding Light. Omdat ze ook beide met radioverplichtingen zaten, genoten ze samen van achttien uur "wittebroodsweken" in Atlantic City. Het koppel vestigde zich een groot stenen huis in Greenwich, Connecticut.

Drie van radio's bekendste artiesten - Karl Swenson, Mary Shipp en Marian Shockley - voerden de cast aan van "Pardon, My Heart's Showing", een origineel drama van Joseph Ruscoll in Columbia's Silver Theater op 13 juli 1947. Bud Collyer deed de aankondiging. Marian was ook te horen in Molle Mystery Theatre (31 okt 1947, "Now You See Her, Now You Don't").

Top: Marion verscheen in de 1951 Sandwiches Are Nutritious Too Blue Bonnet Margarine Plus Sandwich handleiding. Boven links: In Road of Life, speelt Marion Shockley Carol Brent, die je hier ziet met haar dochter Janie. Marion speelde Dr. Jim's mooie, kleine echtgenote. Al haar karakter en bittere ervaring had zo nodig om vastbesloten een succes te maken van haar huwelijk (Book Reader Image, 1952). Boven rechts: Bud Collyer en zijn echtgenote Marian Shockley in 1954.

In de jaren 50 maakten ze beiden de overstap naar TV. Collyer verscheen als omroeper zowel op radio als tv. Marion die ook verscheen in de 1951 gedrukte advertenties voor Blue Bonnet margarine deed wat werk in televisie series zoals The Big Story (4 aug. 1950), in de Armstrong Circle Theater (19 feb. 1952, NBC) episode "The Hat from Hangtown" van Helen Papashvily; met Mabel Taliaferro, Paul Huber, Marion Shockley, Elizabeth Watts, Nell Harrison, Tess Sheehan, Kate McComb, en Joanne O'Donnell. Op 14 december 1952 werd "The Hills are Green" gepresenteerd, een grillig verhaal over de beproevingen van Norman Rockwell bij zijn verhuis naar een klein stadje in Vermont, op TV's Hallmark Hall of Fame (Sarah Churchill), met Robert Wright, Marian Shockley, Frank Gunther en Bobby Hunter. Albert McCleery was de regisseur. Ze trad ook op in (Hallmark Hall of Fame) "The Other Wise Man" uitgezonden op 5 april 1953. Tussen oktober 1954 en mei 1955 verscheen ze ook regelmatig als schoolmeesteres (in minstens 7 afleveringen) in The World of Mr. Sweeney met Charlie Ruggles, Glenn Walken en Helen Wagner. Ruggles sprak haar aan als "Juffrouw Marian." Na deze uitzendingen stopte ze met acteren met af en toe een heroptreden. Zo speelde ze volgens TV Radio Mirror wel nog een van de moeders in "The Night America Trembled", een dramatisering voor televisie van de reactie van het publiek op de radio-uitzending van "The War of the Worlds" in 1938 die op 9 september 1957 werd uitgezonden als aflevering van de CBS-serie Westinghouse Studio One. In een interview gaf Bud toe dat hij zijn vrouw graag zag terugkeren naar het acteren als de juiste gelegenheid zich voordeed: "Ik geloof dat iedereen die talent heeft en het niet gebruikt, nooit helemaal tevreden is. Marian had zo'n sterk verantwoordelijkheidsgevoel voor ons allemaal dat ze dat boven alles stelde." (TV Radio Mirror, Sep. 1958)

Boven links: Bud Collyer met Marion genietend van hun huis (1960s). Boven rechts: Marion Shockley met haar echtgenoot Bud Collyer in 1961.

Op dinsdag 4 juni 1968 waren de gastpanelleden van To Tell The Truth (later op Nederlandse TV als Wie van de 3) de vrouw en schoondochter van gastheer Bud Collyer. Na het overlijden van haar echtgenoot (8 sep 1969) legde ze zich voornamelijk toe op diverse liefdadigheidsdoelen, zo zat ze op een bepaald ogenblik ook in het bestuur van The Spence-Chapin Adoption Agency. Marian overleed in Los Angeles op 14 december 1981 op 73-jarige leeftijd.

Notities: * Verschillende bronnen vermelden als geboortejaar ofwel 1908 ofwel 1911. Een officieel censusrapport uit 1930 vermeldt Marian Shockley met de leeftijd van 21 jaar. Een krantenknipsel uit 1908 bevestigt de geboortedatum. ** Sommige bronnen beweren dat ze in 1946 of 1948 huwden live in de radioshow Bride and Groom, een show (vanuit de Westkust) waarin het publiek gevraagd werd actief deel te nemen. Verschillende krantenberichten plaatsen hun huwelijkdatum eind 1946. Bovendien werd in verschillende interviews (jan 1948) met de familie in tijdschriften dit toch opmerkelijke feit nooit vermeld. Dezelfde logica ontkracht die andere huwelijksdatum (14 juni 1952). *** In Torchy's Ghost speelden zowel Ray Cooke als Marian toen het in productie ging in maart 1933. Bevestiging nodig omdat het dezelfde titel heeft als een korte film uit 1922. Vermoedelijk werd de "gevoelige" Co-Co klan uit de versie van 1922 vervangen door de Turtle loge in Torchy Turns Turtle. Voor Torchy's Big Lead begon de productie in april 1933. geadverteerd als de laatste in de serie is het de werktitel voor Trying Torchy Out. Alle titels zijn zoals ze waren in de jaren 30 films, toen ze op TV verschenen, werden sommige titels verkeerdelijk veranderd. Alle vermelde data voor films zijn voor de officiële release in de VS. Alle vermelde data voor TV programma's zijn die van eerste uitzending. Alle vermelde data voor (radio)toneelstukken zijn voor de periode waarin de acteur erbij betrokken was. De feiten in het rood moeten nog bevestigd worden.

Klik op Uncle Sam als je denkt ons te kunnen helpen...!
Andere referenties (1) Wikipedia (2) IMDb (3) Marian S. Collyer, an Actress And Widow of TV Personality NYT, 18 dec 1981 (4) American Theatre: A Chronicle of Comedy and Drama, Gerald Bordman, 1930-1969 (5) IBDB Marian Shockley credits (6) OTRRPedia (7) Radiogoldindex and Radiogoldindex (8) RUSC (9) Kappa Alpha Theta Journal, Vol.45 no.1 - November 1930 (10) George M. Cohan: the man who owned Broadway John McCabe, 1973 Bijkomende video & audio bronnen (1) Stars Tom Brown, Dorothy Layton, Marion Shilling, June Clyde and Marian Shockley complete a giant jigsaw puzzle at Universal City in California Short Movie, Mar 20, 1933 (2) Torchy series (1932-1933) complete series of 12 Educational Torchy comedies, as of the 6th Marian was in them. (Joseph Blough,YouTube) (3) Streets of New York (1939): Earliest Surviving U.S. TV Footage 2 (4) 1932 WAMPAS girls in fashion show (glamourdaze - YouTube) (5) Dear Old Darling audio clip from the play, clip starts (5:30) with Marian (Jane) in it ... (BT McNicholl, YouTube)
Dit profiel van de acteur hierboven maakt deel uit van Ellery Queen a website on deduction. Deze acteur speelde de rol van Nikki Porter in een Ellery Queen radio serie. Vele van de profielen op deze site zijn samengesteld na zeer nauwgezet onderzoek van diverse bronnen. "Please quote and cite ethically!"
Pagina aangemaakt 2010 Laatste update 1 januari 2024