In juli 1943 was Marion naar verluidt "een aanstaande moeder", maar zij en George werden niet gezegend met een kind. Vanaf september 1943 werd Marion voor negen weken wegens "ernstige ziekte" op Ellery Queen vervangen door Helen Lewis. Het echtpaar scheidde ca. 1945.

George produceerde en regisseerde een landelijke radiosaluut voor de Third War Loan Drive in 1943. De show bevatte een toespraak van President Franklin D. Roosevelt en optredens van Bing Crosby, Jimmy Durante, Charles Boyer, Ronald Colman en Robert Young. Ondanks de potpourri van stemmingen en amusementsfacetten, had het geheel het aspect van een knap in elkaar passende mozaïek. De timing was foutloos, wat de bekwame regie van George Zachary extra benadrukte.
In november 1943 maakte het hoofd van het OWI Domestic Radio Bureau bekend dat Zachary ontslag had genomen als Hoofd van de Afdeling Productie en Redactie. Naar verluidt had hij ook radio verzorgd voor het ministerie van Financiën.

Begin 1944 werkte hij op zaterdagavond bij NBC en werd hij benoemd tot luitenant (j.g.) bij de marine, waar hij zich op 15 januari meldde.  Dus van 1944 tot 1946 diende Zachary overzee bij de Marine en won een Bronzen Ster. Hij diende in de staf van Admiralen Nimitz en Halsey.

Na zijn ontslag uit de Marine werd hij gecontracteerd door Kenyon & Eckhardt, New York om de zomereditie van Ford Sunday Evening Hour op ABC te produceren, met ingang van 30 juni 1946. Dus liefhebbers van muziek... klassieke selecties, volksliederen, populaire deuntjes uit speelfilms en Tin Pan Alley werden getrakteerd op Ford's nieuwe zomershow Festival of American Music (ABC-KECA) op 30 juni 1946. "Er zijn veel programma's over Amerikaanse muziek op de radio geweest," zei George die het programma vanuit Hollywood produceerde, "maar zelden heeft iemand geprobeerd om het hele scala van muzikale inspanning te bestrijken. 'De Ford show' zal een panoramisch beeld geven van de Amerikaanse muziek, beginnend bij haar nederige oorsprong onder het volk en eindigend bij haar groei naar volwassenheid op het scherm, het podium en in de concertzaal." Componist en dirigent Leigh Harline zou dirigeren en Alfred Drake, bariton en ster van Oklahoma was de zingende ceremoniemeester zijn. Het liep 13 weken in totaal.

Rond deze tijd scheidde hij van Marion Shockley. Hij keerde terug naar C.B.S. als televisieregisseur.

Hoewel hij de overstap naar de TV maakte, behield hij een speciaal plekje in zijn hart voor radioacteurs "Het is volkomen waar dat de radioacteur niet de mogelijkheid heeft zich te ontwikkelen die hij in het theater zou hebben, maar zijn hele optreden heeft een ander doel en perspectief. Ik ken geen radioacteurs wiens optredens merkbaar verbeteren door te repeteren. Als een gewone radioacteur bij de eerste lezing een karakterisering niet goed krijgt, heeft het geen zin te proberen hem te veranderen, ik weet dat ik in een gat zit, maar van een toneelspeler verwacht ik over het algemeen een slechte eerste lezing, en het verontrust me niet. Ik weet dat hij in de rol moet groeien en dat het in de uitvoering veel beter zal gaan. Maar radioacteurs zijn in radio-acteertechniek veruit superieur aan toneelspelers. Radio heeft de meest veelzijdige groep acteurs ontwikkeld die het amusementsveld ooit heeft gekend!"

Op 14 september 1946 werd het Gilde echt als volwaardig aanzien en kreeg het een internationaal charter van de AFL. Dit betekende dat de vakbond, nu autonoom, lokale afdelingen kon oprichten, zijn eigen wetten kon maken en zijn eigen fondsen kon beheren. Billboard berichtte op 21 september. 1946 George als voorzitter van "The Radio Directors Guild". Terwijl het krantenbericht het als slechts tijdelijk beschreef. Op 5 februari. 1947 meldde Variety dat zijn netwerkcontract was heropend, aandringend op een loonsverhoging van 20% van de kosten van levensonderhoud. Plannen en agenda werden besproken door hun voorzitter George J. Zachary. In mei was Ed Byron hem opgevolgd en bleef George aan als vice-president.

Op 27 mei 1947 trouwde hij in Princeton, Mercer, New Jersey met Helen Elisabeth Corbin. ***

In 1947 doorkruiste George het land. Zo ging hij naar Hershey, Pa., om The Vaughn Monroe show te produceren voor Camel (augustus 1947), om de volgende week al in Atlantic City (sep 1947) te staan voor de aflevering van de week nadien.

Voor Ford Theatre produceerde/regisseerde George het volledige eerst seizoen (5 okt 1947 tot 27 jun 1948) van deze nieuwe wekelijkse serie dramaturgieën van een uur via NBC met de beste werken van toneel, scherm, radio en literatuur, zowel oud als nieuw, naast originele toneelstukken. Het openingsdrama (5 oktober 1947) was een moderne bewerking van Mark Twain's The Connecticut Yankee gemaakt door Lilian Schoen. Op 16 november regisseerde hij een uur durende radiobewerking van Carmen Jones, de Oscar Hammerstein II versie van Carmen met de originele muziek van George Bizet.

George Zachary's debuut als regisseur voor TV's Studio One kwam er met Dashiell Hammett's "The Glass Key" op 13 april. 1948 De regisseur, probeerde een aantal fancy visuals, zoals een boef die op de cameralens slaat - net zo gratuit, en net zo charmant, als de cowboy die op ons schiet in de Great Train Robbery van 1903. Er zijn ook stukjes film ingevoegd, een praktijk die gedurende de hele Gouden Eeuw zou worden voortgezet. George werd in 1950 vervangen als één van de show's terugkerende regisseurs door John Peyser.

Toen Frederick (Ted) Long eind augustus 1949 werd benoemd tot adjunct-directeur van de radio- en televisie-afdeling van Geyer, Newell & Ganger, nam Zachary ontslag als televisieproducent en -regisseur bij CBS om zijn nieuwe aanstelling te aanvaarden.

In juli 1949 waren de vakbonden van radioprofessionals (waarvan "The Radio Directors Guild" een van de top drie was) gealarmeerd geworden over de onthulling van een "zwarte lijst" die bedoeld was om velen van hen uit de gelederen te verwijderen. Toen William Sweets (voormalig voorzitter van RDG) was gedwongen ontslag te nemen als directeur van Gang Busters en Counterspy vanwege sponsordruk op verpakker Phillips Lord. De vakbonden waarschuwden voor de mogelijke repercussies en spanden samen tegen degenen die in verband werden gebracht met communistische activiteiten en "verdacht" werden geacht.
De onthulling dat George Zachary en Marx Loeb hebben getekend bij Lord om de regie opdrachten over te nemen op de twee gesponsorde shows vormde een probleem voor "The Radio Directors Guild". Vooral omdat Zachary de opdracht van Sweets op zich neemt, gezien zijn status als lid van het nationale comité van de gilde en zijn stem in het leiden van de activiteiten van de gilde.

NBC's Embassy Club aka Bob & Ray maakte zijn debuut op 7 oktober 1952 Bob Elliott & Ray Goulding keerden er terug in een nieuwe wekelijkse serie met Florian Zabach, violist, en Audrey Meadows, musical comedy ster van Broadway. George regisseerde.

In 1953 verliet hij CBS en werd uitvoerend vice-president en partner in het reclamebureau Platt, Zachary & Sutton.

Zachary had een ruime ervaring in radio en televisie als regisseur en producer. Onder de vele televisieprogramma's die hij heeft geproduceerd of geregisseerd waren Studio One (te beginnen met Dashiell Hammett's "The Glass Key" op 13 april. 1948 en eindigend in 1950 toen hij werd vervangen door John Peyser), The Web (CBS, Jul 1950), Playhouse of Stars (1951-1959), The Life of Riley (1944-1951) en It Pays to Be Ignorant (1949-1951). De andere radio programma's die hij maakte waren o.a. Gang Busters (1949-50), The U.S. Rubber Show, en Father Knows Best (1950-54).

Precies gezien deze ruime ervaring was het dan ook geen verrassing dat George werd benoemd tot manager radio- en televisieproductie voor Lever Brothers co. (augustus 1954). Hij was verantwoordelijk voor de productie van Lever's radio- en televisieprogramma's en commercials door de reclamebureaus van het bedrijf en voor de ontwikkeling van nieuwe programma's en talent. Hij hield contact met de Lever bureaus en hield de media nauwlettend in de gaten, alert voor programma's die Lever Brothers nog niet had geprobeerd, maar die de moeite waard leken te zijn.

Eén zo'n voorbeeld was Big Town. Lever Bros. had de show in 1937 als zijn eigen pakket gekocht. In december 1955 kreeg het de meeste luisteraarreacties in de 18 jaar dat het programma bestond (5 daarvan alleen al op TV). In die tijd werd voor een opstelwedstrijd van 1000 dollar aan Big Town-kijkers in de leeftijdsgroep van 11-19 jaar gevraagd een opstel in te zenden over het onderwerp "Hoe ik het probleem van jeugddelinquentie zou oplossen". Er kwamen meer dan 15.000 reacties binnen.
Jarenlang bleef de cops 'n robbers show redelijk onopgemerkt. Lever Bros. heeft het programma in zijn geheel omgevormd tot een semidocumentaire, waarin op geloofwaardige wijze burger- en gemeenschapsproblemen worden behandeld, die op basis van de originele krantenberichten voor Tv-gebruik werden aangepast. "Omdat de personages zich niet langer gedragen als schurken, zijn onze kijkers geneigd 'Big Town' te zien als hun eigen stad," zei George J. Zachary toen. "We krijgen 800 brieven per programma die ons meer vertellen dan louter de cijfers alleen zouden kunnen," vervolgde hij. "Een jaar geleden hadden we niet durven dromen dat 'Big Town' zou worden beschouwd als een programma van de publieke omroep. We verkopen er misschien geen vrachtwagenladingen zeep door, noch zal A.C. zijn verkoop van oliefilters zien stijgen, maar het heeft ons allen zeker een enorme hoeveelheid goodwill van de consument opgeleverd. In de huidige markt is dat iets dat niet goedkoop is."

Zelfs commercials werden door hem onder de loep genomen. Zachary verklaarde: "Gefilmde commercials hebben een synthetische kwaliteit en zijn tweedimensionaal, terwijl live commercials een driedimensionale kwaliteit hebben. Daarom moet er een manier worden gevonden om gefilmde commercials een driedimensionale kwaliteit te geven, anders verliezen wij omzet." Film was echter economisch, fouten konden worden gecorrigeerd en sponsors konden dezelfde boodschap onbeperkt herhalen. Maar de slechte kwaliteit van film doet deze inherente voordelen teniet. Dit leidde tot de vraag of de stations vaker 35mm film zouden gebruiken.

Rond augustus 1958 nam George Zachary ontslag als radio- TV programma manager van Lever Bros. en maakte een gecombineerde "zaken- en plezierreis" van twee maanden met zijn gezin naar Europa. Naar verluidt was de heer Zachary na zijn terugkeer betrokken zijn bij een pakketproductiebedrijf.

Zachary bekleedde soortgelijke functies bij agentschappen en producenten. Hij werkte voor Wightman Productions in 1959, bekleedde de positie van directeur van programma productie bij Lennen & Newell, Inc. en was directeur TV productie bij General Artists Corp., New York, talentenbureau waar hij als verbindingsman fungeerde tussen de creatieve afdeling en de verkoopafdeling (16 feb. 1959).

In augustus 1959 werd Zachary benoemd tot supervisor Tv-radioprogrammering bij Kenyon & Eckhardt, Detroit (waar hij ongeveer 11 jaar eerder had gewerkt).

Hij was verantwoordelijk voor de productie en supervisie van radio's Have Gun, Will Travel (1958-1960).
George stierf aan een hartaanval in Sarasota, Fla., 8 mei. 1964 waar hij enkele jaren had gewoond. Hij werd maar 52 jaar oud.

Andere referenties
(1) IMDb
(2) RUSC
(3) OTRRPedia
(4) This was Radio by Joseph Julian, The Viking Press, New York, 1975.
(5) Old Time Radio Downloads
(6) George Zachary, “Music and Microphone No. 3--The Production Man Justifies His Position,” Musical America 57/1 (January 1937): 29

Bijkomende video & audio bronnen
1) Have Gun, Will Travel "The Return of Doctor Thackery" (radio western) Starring John Dehner as Paladin and with Jeanne Bates, Harry Bartell, Sam Edwards, Lawrence Dobkin, Lou Krugman, Ben Wright, and Georgia Ellis, this episode of Have Gun, Will Travel originally aired on Feb. 15, 1959. - Source YouTube Tsnore
(2) Studio One: The Glass Key (May 11, 1949, CBS) Source YouTube Free The Kinescopes!
(3) Ford Theater episodes (1, 3 and even 6) at archive.org