Sir Thomas, een vriend van de familie, nodigde moeder en zoon uit naar Elstree Studios, waar Monty Banks op zoek was naar een vervanger voor de kindster in zijn film. "Daar is de jongen die ik zoek. Mag ik hem uitproberen?" Na een lange discussie thuis kreeg moeder haar zin. "Het zou hem misschien kalmeren; wat voor kwaad zou dit kunnen doen?"

Rond 1931, op zeven jarige leeftijd, maakte hij zijn acteerdebuut in de Engelse film Poor Old Bill (Londen, Wardour Films, 10 juni 1931) gevolgd door een rolletje in A Gentleman of Paris (Londen, Gaumont British, 4 dec 1931).** In totaal maakte Peter Lawford "De Jackie Coogan van Engeland" zes films in Engeland en Frankrijk.  Maar toen voerde de London County Council een regel in dat geen enkel kind onder de 14 jaar in toneelstukken of films mocht spelen. Geen enkel. Sir Sidney was tevreden dat dit het einde van de carrière van zijn kind betekende, en de familie ging op een reis om de wereld.

Vijf tot zes jaar lang pendelden ze tussen Tahiti, Honolulu, Ceylon, India en Australië, met alle punten daartussen, terug naar Engeland en de Riviera. Meestal brachten ze de zomermaanden door in hun thuisland; als ze in de winter in Europa waren, verbleven ze in hun huis in Monte Carlo.

Hij was 14 toen Lawford zijn rechter arm ernstig bezeerde toen hij accidenteel door een glazen deur viel. "Ik was in 1937 in Aix-les-Bains, Frankrijk met mijn vader en ik was aan het spelen met een paar kinderen toen ik struikelde en door een raam viel en bijna mijn arm verloor." Er zat een diepe snede in de bovenarm, en bij het terugtrekken van het gebroken glas sneed hij het opnieuw, tot op het bot. Sommige zenuwen waren zo ernstig doorgesneden dat het onmogelijk was ze weer te verbinden. De binnenkant van de onderarm was gevoelloos, en Peter kon zijn vingers op zijn rechterhand nooit meer helemaal sluiten. Een handicap die hij later leerde verbergen. Na zes weken was de wond genezen, en een Franse arts raadde "goed droog weer" aan, dus gingen ze naar Zuid-Californië.

De aandoening bleek zo ernstig dat hij ook niet meer in aanmerking kwam voor legerdienst, zoals zijn ouders hadden voorzien. In plaats daarvan besloot Lawford een carrière van acteur te ambiëren, een beslissing die één van zijn tante er toe bracht hem uit te sluiten van een mogelijke aanzienlijke erfenis.

In 1938 maakte hij zijn Hollywood debuut met een kleine rol, als één van de vijf Engelse jongens, in de film Lord Jeff (MGM, 17 juni 1938). Peters stem begon te veranderen; hij kraakte en piepte, wat het einde van alweer een carrière betekende. Bovendien werden ze ook aangeschreven dat Peter, volgens de wet in Californië tot zijn 18de schoolplichtig was.

Dus de Lawfords begonnen weer te reizen. In 1939 brachten ze de lente en zomer door op Long Island. Ze hadden een overtocht naar Engeland geboekt op de Rex, maar in september begon de oorlog. De Britse valuta werd bevroren, en de Lawfords, die gewend waren aan het beste, konden geen geld uit Engeland krijgen. In de zoektocht naar warmte voor de gezondheid van Peter Lawford (zijn hand vertoonde opnieuw contracturen) kochten ze een goedkope auto en reden naar Florida, waar ze een zeer karig bestaan leidden. Hij oefende er intens en speelde (linkshandig) tennis tot plots zijn hand/arm fors verbeterde.

Peter besloot om het opnieuw te proberen met de radio en overtuigde zijn ouders om hem alleen naar New York te laten gaan. Hij kreeg een paar baantjes, maar zijn stem was nog steeds niet helemaal in orde, dus keerde hij terug naar Florida. Op slechts 17-jarige leeftijd had Peter toch de drive om te slagen. Een makelaar was van plan een groot parkeerterrein in het zakendistrict van Palm Beach te openen. Peter overtuigde de sceptische exploitant ervan dat hij het terrein met verschillende assistenten kon beheren voor $25 per week plus fooien. De fooien waren royaal, en tegen de zomer van 1941 had hij $700 gespaard. "Laat ons teruggaan naar Californië," stelde hij op een dag voor. Zonder veel moeite vonden ze een bescheiden appartement in Westwood.

Als jonge acteur werkte Lawford als portier in het Westwood Village Theatre in Los Angeles. Peter schakelde tussen zijn werk als usher en verschillende kleine rollen in films maar hoefde al snel niet terug te keren. Hij bleef bezig, maar vaak in kleine rollen—verschijnend in Pete Smith-shorts, minder bekende B-films bij Republic, Warners en RKO. Hij werkte bij allemaal.

Net voor de Tweede Wereldoorlog kreeg Lawford de mogelijkheid om voor de Metro-Goldwyn-Mayer studios te werken. Eens dit contract met MGM getekend zou zijn moeder, naar verluid, bij studio hoofd Louis B. Mayer langs gegaan zijn om een salaris te vragen als haar zoon's persoonlijke assistent, waarop Mayer niet inging. Ze beweerde dat haar zoon "homosexueel" was en "toezicht" nodig had. Dit vertroebelde de relatie tussen haar en haar zoon.*

Zijn eerste rol in een echt grote filmproductie was in A Yank At Eton (MGM, sep 1942), tegenover Mickey Rooney, Lawford speelde er een snobistische windbuil. Zijn vertolking werd zeer geprezen. Gedurende deze tijd kreeg Lawford meer en meer hoofdrollen toen de grote MGM sterren als Clark Gable & James Stewart dienst namen in het leger.

Vanaf 1945 begon hij ook regelmatiger mee te werken aan radio shows:
  The Lady Esther Screen Guild Theatre (CBS, 14 mei 1945 - 28 okt 1946,
  min. 2);
  Command Performance (AFRS, 16 juni 1946, min. 1);
  The Continental Celebrity Club (CBS, 22 juni 1946, min.1); en
  Academy Award Theatre (CBS, 11 dec 1946, min. 1).

Het was zijn rol in de film Good News (MGM, 4 dec 1947), naast June Allyson die als Lawford's grootste verdienste zou gezien worden. Met dit succes in film, voorzag Peter Lawford zijn ouders niet alleen van geld maar ook van de sociale status die ze eerder hadden verloren.

Hij liep tweedegraads brandwonden op aan zijn rechterarm en hand gedurende een optreden in een Jimmy Durante televisie show in 1950. Hij kreeg accidenteel titanium tetrachloride, die er werd gebruikt om een rookgordijn te maken, over zich. Durante en Lawford waren hechte vrienden en traden later nog frequent samen op op het bodium een zang-en-dans nightclub optreden.

Misschien wel Lawford's meest controversiële affaire, onder de vele, was die met de Afrikaans-Amerikaanse actrice Dorothy Dandridge.

Als fervent Anglofiel, was Dandridge bijna voorbestemd om voor de acteur Peter Lawford te vallen toen hij haar show in de New Frontier in Las Vegas kwam bekijken in de vroege jaren 1950, samen met mede-sterren June Allyson en Van Johnson. Tegen het einde van de avond trokken Lawford en Dandridge zich terug van het feest en bevonden zich alleen in zijn auto: “Peter sloeg zijn armen om me heen en begon me te kussen op een heerlijke, galante Engelse manier, als kussen een nationaliteit kunnen hebben,” schreef ze. “Ik vond het fijn om bij hem te zijn.” (12) 

Peters niet-vooringenomen houding ging niet zo ver dat hij bereid was het systeem uit te dagen of negatieve reacties te riskeren. In bepaalde delen van het land liep een blanke man het risico om gewelddadig aangepakt te worden als hij een zwarte vrouw daten. Hij miste ook de moed om haar zelf naar sociale evenementen mee te nemen, dus liet hij iemand anders haar brengen en ontmoette haar daar dan later.

De twee gingen bijna publiek met hun relatie op een Cole Porter feestje, maar op het laatste ogenblik besloten ze dat dit zeer faliekant voor hun carrière zou uitdraaien. Lawford zei tegen Dandridge: "Luister, ik hou van je. Ik zou met je willen trouwen. Maar laten we eerlijk zijn, ik zou geen dag meer werken als we trouwden. En jij ook niet." Zo kwamen de twee apart aan op het feest (1953). De affaire doofde al snel uit, maar Dandridge gaf later wel toe: “Als ik eerlijk tegen mezelf zou zijn... zou ik moeten toegeven dat ik niets liever wilde dan hem horen zeggen: ‘trouw met me.’” 

Hoewel ze elkaar voor het eerst ontmoetten op een feest in 1949, toen Pat in Hollywood werkte als productieassistent bij de Family Theater-radioserie, groeide hun vriendschap pas echt toen ze samen de Republikeinse Nationale Conventie in juli 1952 bijwoonden. Zo ontmoette Lawford voor het eerst "echt" Patricia Kennedy, de jongere zus van het toenmalig lid van het Huis van Afgevaardigden van de V.S., John F. Kennedy. Vijf maanden later kwamen ze elkaar opnieuw tegen op Fifth Avenue in New York. Pete zei dat hij naar het Oosten was gekomen om op te treden in de Milton Berle-show (NBC, 8 dec 1953), en Pat vertelde dat ze vrienden aan het bezoeken was. Ze vloog naar Miami voor Kerstmis, en daarna waren zij en twee van haar broers van plan een wereldreis te maken. Ze lunchten de volgende dag samen...

Lawford maakte zijn televisiedebuut in 1953 als gastster in de Ronald Reagan's bloemlezing serie General Electric Theater.

Peter ontmoette Pat Kennedy opnieuw in Miami tijdens de kerstvakantie. Peter was ervan overtuigd dat hij iets bijzonders had gevonden. Hij nodigde haar uit om naar Los Angeles te komen op haar weg naar het Verre Oosten. Peter gaf toe dat zijn liefde voor Pat niet onmiddellijk was, maar “één die groeide over een paar jaar van toevallige ontmoetingen op verschillende plekken.” Zijn huwelijksaanzoek gebeurde tijdens een romantisch diner toen hij op terloops suggereerde: “Op een dag zou ik graag met je willen trouwen.” Pat Kennedy stapte aan boord van een vliegtuig op Los Angeles International Airport, vloog naar Honolulu, veranderde van vliegtuig, vloog naar Tokio, en schudde toen haar hoofd om haar gedachten te verhelderen. Na haar blije afleiding aan haar broers uit te leggen, vloog Pat terug naar Honolulu, vervolgens naar Los Angeles, vertelde Peter “ja,” vloog naar New York—en werd op 24 april 1954 mevrouw Peter Lawford.

Vanaf 1954, speelde hij een krantencolumnist van de hartenrubriek genaamd Bill Hastings in de kortlopende NBC reeks Dear Phoebe (NBC, 10 sep 1954 - 27 mei 1955, min. 33) met Marcia Henderson en Charles Lane. Van 1957 tot 1959, speelde Lawford samen met Phyllis Kirk in The Thin Man, een NBC serie van MGM gebaseerd op het boek van Dashiell Hammett.

Bij het begin van 1960 werd hij V.S staatsburger om zo voor zijn schoonbroer te kunnen stemmen tijden de presidentiële verkiezingen later dat zelfde jaar.

Hij kreeg een ster toegewezen op de Hollywood Walk of Fame ter hoogte van 6922 Hollywood Boulevard in Hollywood, Californië op 8 februari 1960.

Sinatra besloot zijn langlopende vete met Lawford (door Ava Gardner te daten) zijn beloop te laten en aldus werd Peter een lid van de "Clan" of "Rat Pack", samen met Dean Martin, Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Joey Bishop. Het vijftal zou samen optreden in de films Ocean's Eleven (Warner Bros., 3 aug 1960) en Sergeants 3 (United Artists, 10 feb 1962). Ze traden ook samen op op het podium en waren vrij succesvol met hun informele Las Vegas toneelact gedurende het filmen van de eerste film.

Hij zou de laatste persoon geweest zijn die met Marilyn Monroe gesproken heeft net voor haar dood en hij was ook diegene die Marilyn Monroe op het podium introduceerde op Kennedy's Democratische Conventie in 1962 waar ze "Happy Birthday Mister President" zong. Peter kondigde haar aan met "the late Marilyn Monroe", een grap die betrekking had op haar gebrek aan punctualiteit, maar die drie maanden later veel minder grappig klonk.

Peter bleek ook een wat mysterieuze rol te hebben gespeeld in het verdoezelen van de ware toedracht rond Marilyn Monroe's dood in 1962. Zo zou ze hem gezegd hebben: “Say goodbye to Pat [Kennedy], say goodbye to the President and say goodbye to yourself because you’re a nice guy.” Aldus werden boezemvriend Lawford en andere leden van de Rat Pack geweerd op de begrafenis van Marilyn Monroe door haar echtgenoot Joe DiMaggio.

Gedurende 1963 maakte President Kennedy, Lawford's schoonbroer, een trip naar de Westkust van de V.S. zoals de plannen voorlagen zou hij hierbij ook verblijven in Sinatra's huis. Procureur Generaal Robert F. Kennedy, was reeds lang bezorgd over de geruchten met betrekking tot Sinatra's vermeende connecties met de onderwereld en overtuigde de President om de locatie te wijzigen naar het huis van Bing Crosby, welke (zo werd beweerd) een betere beveiliging van de President kon voorzien. Deze wijziging werd pas op het laatste ogenblik doorgevoerd, nadat Sinatra uitgebreide voorbereidingen had getroffen voor het beloofde en zeer gegeerde Presidentiële bezoek, waaronder de aanleg van een helihaven. Sinatra gaf Peter de schuld en verbrak hun definitief hun vriendschap. Peter was voorzien op aan te treden in de Rat Pack movie Robin and the 7 Hoods (Warner Bros., 24 juni 1964). Hij werd vervangen door by Bing Crosby. Meer nog na zijn verbanning door Sinatra, kon Lawford ook nooit meer optreden in een grote filmproductie. De rest van zijn carrière trad hij aan als gastvedette in paswoord, panel- en gameshows opgevoerd als relikwie van een voorbije era.

Van Lawford wordt vaak beweerd dat hij homo- of bisexueel was. Hij werd in iedere geval romantisch gekoppeld aan actrices als Lana Turner, Ava Gardner, June Allyson, Rita Hayworth, Lee Remick, Kim Novak, Judy Holliday, Evelyn Keyes, en socialites Sharman Douglas en Melissa Weston.  Lawford nam ook de Kennedys' gebruikelijke gewoonte van vrouwenversieren met frequent alcohol en drugmisbruik over. In zoverre zelfs dat op een bepaald punt in februari 1966 zijn eerste vrouw Pat, eerst voor scheiding van tafel en bed en later voor feitelijke scheiding procedeerde, en daarmee de eerste van de stikt Katholieke Kennedys was dit dit zou doen. Lawford nam alle schuld op zich en gaf toe buitenechtelijke relaties te hebben gehad. Hij bleef, echter, goede relaties met de familie behouden. De eens zo professionele acteur verscheen steeds vaker laat bij filmopnames, maakte vijanden van de producers bij MGM en dronk zichzelf lazarus op dagelijkse basis. Het duurde dan ook niet lang voor Hollywood niet meer aan zijn deur kwam kloppen.

Hij ontmoette zijn tweede vrouw, Mary Rowan (dochter van Dan Rowan), eind november 1970 terwijl hij te gast was op haar vader's televisie show, Laugh-In (NBC, 2 dec 1968 - 27 sep 1971, min.10).  Lawford huwde haar in oktober 1971, ze was toen op één dag na net geen 22; Lawford was 48.

In 1971 bracht Universal Pictures een twee uur durende pilootaflevering die bedoeld was als aanzet voor een EQ reeks. In Ellery Queen, Don't Look Behind You speelde Lawford  Ellery Queen als een overjarige, "Swinging London" hipster...  "Ik speel Ellery met een zeker lichtheid. Hij lijkt een voor een groot deel op Nick Charles uit mijn vroegere Thin Man TV-reeks" getuigde Lawford. "Ellery is net zo presenteerbaar als iets anders dat deze herfst op TV te zien was" voegde hij er aan toe net voor hij vertrok naar Puerto Vallara, Mexico, om er te huwen met de jonge Mary Rowan de dochter van Laugh-In's Dan Rowan. "Er is een kleine mogelijkheid dat Ellery Queen volgend jaar effectief als serie kan opstarten, maar ik betwijfel het," zei Lawford zelf in een interview uit 1971. "Er zijn zo al meer dan genoeg misdaad en detective shows in de ether." (16 nov 1971). Van de serie kwam dan ook nooit iets in huis.

Hij kreeg een terugkerende bijrol in The Doris Day Show tussen 1971 en 1973 al Day's personages liefdesinteresse.
Peter verscheen op het doe ook als medegastheer voor de 1974 M-G-M hit That's Entertainment, waarin muzikale hoogtepunten uit de studio's eerste jaren werden verwoven tot een film.

In 1972, onderging Lawford een operatie waarbij een pancreastumor werd verwijderd. Hij toen reeds een slechte gezondheid, het gevolg van lang alcohol misbruik.

Boven links: Lawford huwde Mary Rowan in oktober 1971, ze was toen op één dag na net geen 22; Lawford was 48.
Boven rechts: In juni 1976, hij was toen 52, huwde hij de beginnende actrice Deborah Gould, 25, die hij drie weken daarvoor had ontmoet. Ze scheidden twee maanden nadien in 1977.