Rond 1930, op zeven jarige leeftijd, maakte hij zijn acteerdebuut in de Engelse film Poor Old Bill. Hij was 14 toen Lawford zijn rechter arm ernstig bezeerde toen hij accidenteel door een glazen deur viel. Deze verwonding compromitteerde ernstig het gebruik van zijn onderarm en hand door onomkeerbare zenuwbeschading, een letsel die hij later leerde te verdoezelen. De aandoening bleek zo ernstig dat hij ook niet meer in aanmerking kwam voor legerdienst, zoals zijn ouders hadden voorzien. In plaats daarvan besloot Lawford een carrière van acteur te ambiëren, een beslissing die één van zijn tante er toe bracht hem uit te sluiten van een mogelijke aanzienlijke erfenis.

Zijn ouders verkozen de wereld rond te reizen en zich in luxe en weelde onder te dompelen, een levensstijl die grotendeels door hun rijke vrienden werd voorzien. Maar toen de Lawfords' fortuin na het begin van de oorlog in 1939 verdween waren ze kort nadien ook daar niet meer welkom en Peter diende werk te zoeken om voor hen te voorzien (Onder links).

Als jonge acteur werkte Lawford als portier in het Westwood Village Theatre in Los Angeles. Net voor de Tweede Wereldoorlog kreeg Lawford de mogelijkheid om voor de Metro-Goldwyn-Mayer studios te werken. Eens dit contract met MGM getekend zou zijn moeder, naar verluid, bij studio hoofd Louis B. Mayer langs gegaan zijn om een salaris te vragen als haar zoon's persoonlijke assistent, waarop Mayer niet inging. Ze beweerde dat haar zoon "homosexueel" was en "toezicht" nodig had. Dit vertroebelde de relatie tussen haar en haar zoon.

De explosieve relatie met zijn moeder, het minderwaardigheidscomplex door zijn gebrek aan opleiding waren de directe aanleiding tot een progressief grotere wordende afhankelijkheid van alcohol en drugs.

In 1938 maakte hij zijn Hollywood debuut met een kleine rol in de film Lord Jeff.  Zijn eerste rol in een echt grote filmproductie was in A Yank At Eton (1942), tegenover Mickey Rooney, Lawford speelde er een snobistische windbuil. Zijn vertolking werd zeer geprezen. Gedurende deze tijd kreeg Lawford meer en meer hoofdrollen toen de grote MGM sterren als Clark Gable & James Stewart dienst namen in het leger. Later, was het de film Good News (1947), met June Allyson die Lawford's grootste verdienste zou worden. Met dit succes in film, voorzag Peter Lawford zijn ouders niet alleen van geld maar ook van de sociale status die ze eerder hadden verloren.
Beginnend in 1946 werkte hij ook mee aan enkele radio-optredens.

Lawford ontmoette in 1949 voor het eerst Patricia Kennedy, de jongere zus van het toenmalig lid van het Huis van Afgevaardigden van de V.S., John F. Kennedy

Hij liep tweedegraads brandwonden op aan zijn rechterarm en hand gedurende een optreden in een Jimmy Durante televisie show in 1950. Hij kreeg accidenteel titanium tetrachloride, die er werd gebruikt om een rookgordijn te maken, over zich. Durante en Lawford waren hechte vrienden en traden later nog frequent samen op op het bodium een zang-en-dans nightclub optreden.

Misschien wel Lawford's meest controversiële affaire, onder de vele, was die met de Afrikaans-Amerikaanse actrice Dorothy Dandridge. De twee gingen bijna publiek met hun relatie op een Cole Porter feestje, maar op het laatste ogenblik besloten ze dat dit zeer falicant voor hun carrière zou uitdraaien. Aldus arriveerden beide afzonderlijk op het feestje (1953).

Lawford maakte zijn televisiedebuut in 1953 als gastster in de Ronald Reagan's bloemlezing serie General Electric Theater. In 1954, speelde hij een krantencolumnist van de hartenrubriek genaamd Bill Hastings in de kortlopende NBC reeks Dear Phoebe met Marcia Henderson en Charles Lane.

Zijn eerste huwelijk, in 1954, was met societyfiguur Pat Kennedy. Peter gaf toe dat zijn liefde voor Pat niet op het eerste gezicht was maar “één die groeide na haar verschillende jaren her en der te hebben ontmoet.” Zijn aanzoek gebeurde tijdens een romantisch diner waarbij hij terloops suggereerde, “Op een dag zou ik met je willen trouwen.” Waarop ze tot zijn verrassing antwoordde, “Wat zou je denken van april?” En april is het geworden.

Van 1957 tot 1959, speelde Lawford samen met Phyllis Kirk in The Thin Man, een NBC serie van MGM gebaseerd op het boek van Dashiell Hammett.

Bij het begin van 1960 werd hij V.S staatsburger om zo voor zijn schoonbroer te kunnen stemmen tijden de presidentiële verkiezingen later dat zelfde jaar.

Hij kreeg een ster toegewezen op de Hollywood Walk of Fame ter hoogte van 6922 Hollywood Boulevard in Hollywood, Californië op 8 februari 1960.

Sinatra besloot zijn langlopende vete met Lawford (door Ava Gardner te daten) zijn beloop te laten en aldus werd Peter een lid van de "Clan" of "Rat Pack", samen met Dean Martin, Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Joey Bishop. Het vijftal zou samen optreden in de films Ocean's Eleven (1960) en Sergeants 3 (1962). Ze traden ook samen op op het podium en waren vrij succesvol met hun informele Las Vegas toneelact gedurende het filmen van de eerste film.

Hij zou de laatste persoon geweest zijn die met Marilyn Monroe gesproken heeft net voor haar dood en hij was ook diegene die Marilyn Monroe op het podium introduceerde op Kennedy's Democratische Conventie in 1962 waar ze "Happy Birthday Mister President" zong. Peter kondigde haar aan met "the late Marilyn Monroe", een grap die betrekking had op haar gebrek aan punctualiteit, maar die drie maanden later veel minder grappig klonk.

Peter bleek ook een wat mysterieuze rol te hebben gespeeld in het verdoezelen van de ware toedracht rond Marilyn Monroe's dood in 1962. Zo zou ze hem gezegd hebben: “Say goodbye to Pat [Kennedy], say goodbye to the President and say goodbye to yourself because you’re a nice guy.” Aldus werden boezemvriend Lawford en andere leden van de Rat Pack geweerd op de begrafenis van Marilyn Monroe door haar echtgenoot Joe DiMaggio.

Gedurende 1963 maakte President Kennedy, Lawford's schoonbroer, een trip naar de Westkust van de V.S. zoals de plannen voorlagen zou hij hierbij ook verblijven in Sinatra's huis. Procureur Generaal Robert F. Kennedy, was reeds lang bezorgd over de geruchten met betrekking tot Sinatra's vermeende connecties met de onderwereld en overtuigde de President om de locatie te wijzigen naar het huis van Bing Crosby, welke (zo werd beweerd) een betere beveiliging van de President kon voorzien. Deze wijziging werd pas op het laatste ogenblik doorgevoerd, nadat Sinatra uitgebreide voorbereidingen had getroffen voor het beloofde en zeer gegeerde Presidentiële bezoek, waaronder de aanleg van een helihaven. Sinatra gaf Peter de schuld en verbrak hun definitief hun vriendschap. Peter was voorzien op aan te treden in de Rat Pack movie Robin and the 7 Hoods (1964). Hij werd vervangen door by Bing Crosby. Meer nog na zijn verbanning door Sinatra, kon Lawford ook nooit meer optreden in een grote filmproductie. De rest van zijn carrière trad hij aan als gastvedette in paswoord, panel- en gameshows opgevoerd als relikwie van een voorbije era.

Van Lawford wordt vaak beweerd dat hij homo- of bisexueel was. Hij werd in iedere geval romantisch gekoppeld aan actrices als Lana Turner, Ava Gardner, June Allyson, Rita Hayworth, Lee Remick, Kim Novak, Judy Holliday, Evelyn Keyes, en socialites Sharman Douglas en Melissa Weston.  Lawford nam ook de Kennedys' gebruikelijke gewoonte van vrouwenversieren met frequent alcohol en drugmisbruik over. In zoverre zelfs dat op een bepaald punt in februari 1966 zijn eerste vrouw Pat, eerst voor scheiding van tafel en bed en later voor feitelijke scheiding procedeerde, en daarmee de eerste van de stikt Katholieke Kennedys was dit dit zou doen. Lawford nam alle schuld op zich en gaf toe buitenechtelijke relaties te hebben gehad. Hij bleef, echter, goede relaties met de familie behouden. De eens zo professionele acteur verscheen steeds vaker laat bij filmopnames, maakte vijanden van de producers bij MGM en dronk zichzelf lazarus op dagelijkse basis. Het duurde dan ook niet lang voor Hollywood niet meer aan zijn deur kwam kloppen.

Hij ontmoette zijn tweede vrouw, Mary Rowan (dochter van Dan Rowan), in december 1970 terwijl hij te gast was op haar vader's televisie show, Laugh-In (1967).  Lawford huwde haar in oktober 1971, ze was toen op één dag na net geen 22; Lawford was 48.

In 1971 bracht Universal Pictures een twee uur durende pilootaflevering die bedoeld was als aanzet voor een EQ reeks. In Ellery Queen, Don't Look Behind You speelde Lawford  Ellery Queen als een overjarige, "Swinging London" hipster...  "Ik speel Ellery met een zeker lichtheid. Hij lijkt een voor een groot deel op Nick Charles uit mijn vroegere Thin Man TV-reeks" getuigde Lawford. "Ellery is net zo presenteerbaar als iets anders dat deze herfst op TV te zien was" voegde hij er aan toe net voor hij vertrok naar Puerto Vallara, Mexico, om er te huwen met de jonge Mary Rowan de dochter van Laugh-In's Dan Rowan.
"Er is een vage mogelijkheid dat Ellery Queen volgend jaar effectief als serie kan opstarten, maar ik betwijfel het," zei Lawford zelf in een interview uit 1971. "Er zijn zo al meer dan genoeg misdaad en detective shows in de ether." (16 nov 1971). Van de serie kwam dan ook nooit iets in huis.

Hij kreeg een terugkerende bijrol in The Doris Day Show tussen 1971 en 1973 al Day's personages liefdesinteresse.
Peter verscheen op het doe ook als medegastheer voor de 1974 M-G-M hit That's Entertainment, waarin muzikale hoogtepunten uit de studio's eerste jaren werden verwoven tot een film.

In 1972, onderging Lawford een operatie waarbij een pancreastumor werd verwijderd. Hij toen reeds een slechte gezondheid, het gevolg van lang alcohol misbruik.

Boven links: Lawford huwde Mary Rowan in oktober 1971, ze was toen op één dag na net geen 22; Lawford was 48.
Boven rechts: In juni 1976, hij was toen 52, huwde hij de beginnende actrice Deborah Gould, 25, die hij drie weken daarvoor had ontmoet. Ze scheidden twee maanden nadien in 1977.