Geboren op 16 april 1913 in Balham, Londen, Engeland, als Lester Tremayne Henning zoon van een Amerikaanse elektrisch ingenieur/ timmerman  (van Duitse afkomst) Walter Carl Christian Henning en Britse actrice Dorothy Alice Tremayne Gwilliam.

Reeds van toen hij nog een kind was, maakte zijn familie in Engeland talloze carrière capriolen. Zijn moeder was een filmster (stomme film), zijn vader een baszanger, zijn oma een operazangeres, zijn oom een filmproducent en regisseur, en zijn broer, een tante en een neef speelden allemaal in toneelgezelschappen of films. Elke ochtend, nadat het diner menu met de kok was besproken, nam zijn moeder, Dolly Tremayne, haar mollige kleine driejarige Les en haar vijfjarige, Wally, mee naar de studio waar theater en schmink hun Moeder de Gans was.

Les begon zelf met filmwerk toen hij 4 jaar oud was in regie van zijn oom Alex Butler, producent en regisseur. De leeftijd die hij had toen zijn familie naar Chicago verhuisde.

Toen Zeppelins bommen op de stad lieten vallen, vertrok het gezin in september 1917 van Engeland naar Amerika. Paniek verspreidde zich door hun boten toen een van de konvooien werd gekelderd, en om vier uur 's ochtends werd Les uit een diepe slaap gewekt, gehaast in een reddingsvest gehesen en naar het dek van de S.S. Saint Paul gemarcheerd voor evacuatieoefeningen voor het geval dat.

De Tremaynes verbleven een maand in New York, verhuisden vervolgens naar Chicago en volgden nadien de banen van vader Tremayne langs Clear Lake, Iowa, Kansas City en Oklahoma.

Het was ook daar in Oklahoma waar hij op 10 jarige leeftijd zijn eerste levendige herinnering aan radio opdeed, toen zijn vader van de keuken een concertzaal maakte. Met de tafel als podium bouwde hij hun eerste radio. Niets meer dan een stel draden rond twee havermoutdozen, maar het werkte. Eén draad werd de kattensnorhaar genoemd. Zijn vader sloot het aan op een kristal en na wat herpositionering kwam er muziek uit een koptelefoon die hij in een glazen schaal op tafel had gezet. Die dienden als versterker en zo konden we zowel naar muziek als naar stemmen luisteren. Hij had zelf nog geen idee dat ook zijn stem op een dag zo te horen zou zijn in andere huizen in het land.

Reeds op die leeftijd piekerde hij veel. Wat moest zijn moeder doen als er weer oorlog uitbrak en hij, zijn broer en vader werden gedood? Hij maakte zich zorgen over de financiën van het gezin en over een verdere opleiding voor zijn babyzusje, toen nog maar negen maanden oud. Om de wereld te redden, besloot hij predikant te worden.

In 1923 verhuisde het gezin terug naar Chicago, waar Les de lagere school afrondde. "De" jongenssopraan van de school werd hij beschouwd als behoorlijk slim door zijn leraren omdat hij verschillende klassen had overgeslagen. Nadat hij door een groep bullebakken een pak slaag kreeg vermomde hij zijn Britse accent doorheen zijn jeugd. Voor zijn vocale talent kreeg hij een middelbare schoolbeurs toegekend.

Nu koos Les voor de gruwelijke weg van de pragmatiek. Hij was dertien jaar oud toen hij zich inschreef op Lake View High School voor een zwaarmoedige zakenopleiding met steno, Dactylo en boekhouden. De tijd van dromen was voorbij. Na school werkte hij als aankondiger ("barker") in het Riverview amusementspark, bediende tafels, bezorgde kranten en verdiende elke zaterdag vijftig cent als slagersjongen. Als hij om twee uur 's ochtends terugkeerde van zijn "barking" in het pretpark, maakte hij zijn huiswerk op de tram. Hij begon ook aan zijn carrière bij het gemeenschapstheater, dansend in vaudeville shows.
Aan het begin van zijn tweede jaar in 1925* kon het gezin de eindjes niet langer aan elkaar knopen en, ondanks de beurs, moest Les gedwongen stoppen met school.**

De veertienjarig plooide zijn gezicht in ernstige, ervaringsvolle plooien en solliciteerde voor de job van secretaris in een dokterspraktijk. Hij werkte anderhalf jaar voor de dokter, waarbij hij een snor kweekte en een geheime ambitie koesterde om chirurg te worden. De dokter verhuisde, de depressie begon, en Les zat zonder werk.

Zoals een duif zijn weg naar huis kan vinden, zo vloog hij naar het "Little Theatre" en werkte hij in allerlei functies, van toneelmeester tot toneeljongen, zonder betaling. Hij verkocht niet alleen stofzuigers in de regio van Chicago maar werkte er ook als districtmanager voor een uitgeverij. Veeleer uit liefde dan voor het geld werkte hij met twee marionettentheaters, speelde hij in gemeenschapsproducties, religieuze optochten, acteerde hij in een verlaten steengroeve in de buurt van Surrey, Wisconsin, en vertolkte hij de twee hoofdrollen in Lorado Tafts Gates of Paradise (1932).

Op een dag ontving hij zelfs een brief van een filmstudio in Chicago. De castingdirecteur vroeg hem om zijn talentenschool te leiden. Eindelijk succes? Jammer genoeg was de opzet van de school bedrog, de eigenaars inden lesgeld van aspirant-sterren en beloofden hen gouden bergen en Les Tremaynes coaching voor hun geld. Maar er was geen geld voor Tremayne, dus stopte hij na nog geen twee weken.

Hij ging werken in een chocoladefabriek, waar hij 50 kg zware kisten met hete chocoladesiroop tien hoog stapelde en ondertussen van alles leerde over vrouwen van de chocoladedompelaars. Nadat hij zijn appendix verrekte, kocht hij zichzelf een fiets en vond hij een baan als piccolo en busboy in een countryclub. "Daar heb ik geleerd om nederig te zijn."

Bijna een jaar nadat Les de filmschool verliet, belde een voormalige student van Tremayne's filmschool hem op. Hij bood aan om met hem mee te doen aan een auditie om wat uitzendingen te doen op WCFL. Hij werd zonder auditie geaccepteerd en maakte zijn eerste optreden op zijn negentiende verjaardag in het humoristisch programma Night Court (1932)***. De eerste acht maanden kreeg hij geen salaris voor zijn radiowerk. 's Avonds, als hij niet op de radio verscheen, studeerde hij steno en commerciële kunst in avondschool. Tijdens de volgende zes maanden werkte hij voor NBC, CBS en de Mutual-netwerken. Tientallen lokale stations zetten hem in op wel twee keer zoveel programma's. Hij was regisseur, presentator, verteller en acteur.

Het leven nam nu een meer zorgeloze wending. Hij maakte zijn eerste verschijning op een netwerkshow in Campana's Fu Manchu (1931), kocht zijn eerste pak, en ontving vijf dollar voor een persoonlijk optreden in Milwaukee. Eindelijk, tegen een salaris, werd hij ingehuurd als omroeper voor de Bundeson-show op WLS en speelde de minnaar in The Romance of Helen Trent (CBS, 1933).Verder was hij te horen in National Barn Dance, Homemakers Theater, the Old Apothecary, The Heart to Heart Club en vele andere.

In 1934 kocht hij een '29 Studebaker en toen vond hij het meisje. Hij ontmoette haar toen hij een persoonlijk optreden maakte met een rondreizende show in Indiana. Romantiek pendelde heen en weer tussen Chicago en Indiana op de dappere banden van de '29 Studebaker. Op een regenachtige vrijdagochtend in april '35 kreeg hij het gevoel dat Anne hem wilde zien. Hij reed de 500 mijl en stormde de veranda met twee treden tegelijk op. Toen de deur openging, stond Anne's moeder daar als een slaapwandelaar. Anne was dood!

Zijn beste vriend acteur Jack Doty zou degene zijn om hem te troosten. Terug in Chicago vond hij Jack bewusteloos en met hoge koorts. Hij stierf de volgende dag (14 apr 1935). Het was zijn verjaardag en Tremayne had op twee dagen  zowel zijn lief als beste vriend verloren. Hard werken hielp hem door de dagen die volgden.

Op een middag belde de studio hem op dat hij president Roosevelt moest nadoen op de radio. Roosevelt stond gepland om die avond een toespraak van drie minuten te geven. Les ging naast de radio zitten en sprak mee met de president. De volgende ochtend eindigde hij op een gedeelde eerste plaats in een wedstrijd om de imitator van de president te vinden. De imitatie van F.D.R. door Tremayne was zo realistisch dat de sponsor aanvankelijk dacht dat ze werden misleid door een echte opname.

Nu was hij zo zeer in vraag dat hij de stap nam om zijn stem voor 100 000 dollar te verzekeren. Hij stapte in de voetsporen van Don Ameche in Jack Armstrong, Grand Hotel (1936 - april 1937 alsook in 1940), en Betty and Bob (1936 - Aug 20. 1937). "Sommige mensen denken dat ik op hem lijk, maar ik kopieer hem niet". Jaren later in 1973 gaf hij in een interview toe dat hij aanvankelijk wel degelijk Don Ameche imiteerde. Dit tot hij zich de rol had eigen gemaakt. 

Na jarenlang in appartementen in New York te hebben gewoond, kochten ze in 1952 ook een huis op een van de zeldzame heuvels in de San Fernando Valley stond: het Sherman Oaks Hilltop landgoed op Davana Road. Met wit stucwerk, opgewekt afgezet in blauw, en omgeven door een hectare vruchtbare grond waarop persimmon- en notenbomen groeiden, samen met weelderig groen gras, diverse planten en struiken, en natuurlijk een zwembad.

Op 27 november 1961 meldden kranten dat het een ongelukkige feestdag was voor Alice en Les. Na 16 jaar huwelijk hadden ze besloten dat echtscheiding de enige oplossing was voor hun problemen. Ondanks het feit dat Alice van plan was haar toneelcarrière in het Oosten te hervatten, geloofden degenen die het dichtst bij hen stonden dat de Tremaynes tussen nu en het definitieve vonnis zich konden verzoenen. Zover kwam het niet en de scheiding bleek definitief.

Les bleef in Californië wonen en op 18 oktober 1963 huwde hij er opnieuw met Ruth Ann Mills. Nog geen vijf jaar later op 26 mei 1967 werd hun scheiding uitgesproken. Beide hadden die op basis van wreedheid aangevraagd.

Ondertussen verzorgde TV een vast inkomen voor Les met gastrollen in vele bekende series als Bonanza (NBC, 1962 en '70), The Beverly Hillbillies (Filmways-CBS, 29 dec 1964), The Virginian (NBC-Universal, 1965 en '66),  ...

In 1966 was Les een van de oprichters van de Pacific Pioneer Broadcasters, een organisatie bestaande uit personen die deelnamen aan de gloriedagen van de radio.

Stripfanaten zullen hem wellicht nog het meest vereenzelvigen met zijn rol van Mentor in de 1974-76 zaterdagochtendserie, Shazam! Bovendien was hij een veel gevraagde stem in tal van cartoons. Zo was hij de stem van Christmas Present in Mr. Magoo's Christmas Carol (NBC, 18 dec 1962), de stem van Churchy LaFemme en andere karakters in The Pogo Birthday Special, (MGM-TV, 18 mei 1969) en de slechterik in dozijnen Hanna-Barbera shows.

Professor Balthazar is een Joegoslavische geanimeerde televisieserie voor kinderen over een oude uitvinder die werd geproduceerd tussen 1967 en 1978. Van 1971 tot 1973 werden afleveringen vertoond op het Amerikaanse ABC-TV kinderprogramma Curiosity Shop. De tekenfilmuitvinder vormde de basis voor het poppenkarakter van de show, Baron Balthazar, en de tekenfilms werden getoond als geanimeerde sequenties van de verhalen van de Baron over zijn avonturen en uitvindingen terug in "mooi centrum Bosnië". De Professor werd ingesproken door Les Tremayne.

Op 17 juli 1980 trouwde Les voor de vierde keer, met Joan L. Hertz in Riverside, Marion, Missouri.

Gedurende de jarig 80 - 90 zette hij zijn reeks met gastrollen met gemak voort. Zo was hij onder andere te zien in The Dukes of Hazzard (Lou Step, Warner Bros., 29 okt 1982), The 13 Ghosts of Scooby-Doo (Hanna-Barbera, 1985), als Edward Quartermain in General Hospital (ABC, 1987), Kid 'n' Play (Marvel-Saban, 1990), end The Pirates of Dark Water (Hanna-Barbera, 1991-93), ...

Midden de jaren 80 co-produceerde en co-presenteerde Tremayne Please Stand By: A History of Radio... een geaccrediteerde reeks van 30 halfuur durende programma's voor een groep van Southern California Community Colleges.³

In diverse polls werd hij tot de nummer 1 dramatische acteur verkozen in de zeer populaire medium en dus is het ook geen verrassing dat Les Tremayne werd opgenomen in de Radio Hall of Fame in 1995.  He was ook één van de stichtende leden van de AFTRA radio uitvoerders vakbond.

Hij zou ooit hebben gezegd dat omwille van radio menig acteur van een vast loon kon worden voorzien om zo  "... an upstanding, home-owning, stay-in-one-place, family-raising... good-credit-risk individual..." zijn.³

In 2000 kreeg Les een beroerte en verloor hij zijn spraakvermogen. Gelukkig was hij later dat jaar hersteld, en de daaropvolgende drie jaar waren gevuld met pogingen om zijn memoires te schrijven. Hij en Joan hadden ongeveer 800 pagina's voltooid en waren aangekomen bij Les's vijfde levensjaar. Het is niet bekend of Joan het verhaal heeft kunnen voltooien.

Tremayne bleef lang actief in de showbusiness tot hij recentelijk op rust ging. Op 19 december 2003 stierf hij aan hartfalen in Santa Monica, CA. Hij liet zijn vrouw, Joan, en halfbroer, Charles Henning uit Vermont na.

In 2009 werd hij door Michael Brandon gestalte gegeven in Me and Orson Welles.