Ralph Rexford Bellamy werd geboren in Chicago, Cook County, Illinois op 17 juni 1904 als kind van Charles Rexford Bellamy en Lilla Louise Smith (geboren in Hamilton, Ontario), de oudste van drie kinderen. Zijn vader werkte in het Barnes Crosby publiciteitsagentschap.

Tijdens zijn jeugd woonde hij in bij zijn grootmoeder langs moederszijde die weduwe was, met vader, moeder, broer en zus. Ze woonden in een appartement aan 5709 Kimbark Avenue aan Chicago's zuidzijde en trokken, toen hij 5 werd, weg uit Chicago naar Wilmette, eerst in Linden Avenue, daarna Forest Avenue. Hij werd als doopgezinde opgevoed en stond dicht bij zijn roodharige grootmoeder; zijn eerste ervaring met de dood kwam met het overlijden van zijn 24 jarige broer (1910) en vervolgens zijn grootmoeder. Hij kreeg voor het eerst een semi-acteerklas (wat hij later omschreef als "hesp acteren') van zijn groottante Ella.

Reeds zeer vroeg speelde Ralph altijd “toneel”. Hij hield van elke fase, schreef vaak het toneelstuk, coachte zijn speelkameraden in hun rol en ontwierp de kostuums en verzorgde de make-up voor de voorstelling. Natuurlijk speelde hij de rol van de schurk.

Toen hij jong was, werkte hij als krantenbezorger, bezorger van kruidenierswaren (bij Brinkman's Kruidenierswinkel), zaalwachter in bioscopen en frisdrankventer. Thuis harkte en verbrandde hij bladeren en sloeg tapijten. Als kind leek hij een sterke voorliefde voor geologie te hebben. Zijn ouders hadden dan ook het idee dat hij ooit een beroemd geoloog zou worden.

De acteermicrobe zal hem waarschijnlijk goed te pakken gekregen hebben toen hij als piccolo in Balboa Bay (Newport Beach) werkte tijdens een zomervakantie met zijn moeder in Zuid-Californië, er de actrice Louise Lovely ontmoette, hij vertelde haar dat hij acteur wilde worden. Ze bezorgde hem een baantje als extra in Wings of the Morning (Fox, 24 nov 1919) die daar toen werd opgenomen. Hij kreeg $5 om volledig ondergespoten te worden met een brandslang in een scene op een schip dat verging.⁽⁵⁾ Hij maakte aldus zijn debuut op het witte doek als een scheepsjongen die een boodschap afleverde bij een van de andere beroemde Farnum broers, William.

Vreemd genoeg was een toneelstuk genaamd Suppressed Desires het eerste dat Ralph produceerde toen hij op zestienjarige leeftijd (1920) een “Little Theatre” gezelschap  oprichte aan de North Side van Chicago.  Dit  toneelgezelschap voor middelbare scholen kreeg de naam de North Shore Players** (1920-22).

Ook schreef en produceerde hij op 16-jarige leeftijd het toneelstuk Nothing. “De volslagen nutteloosheid ervan was verschrikkelijk dempend, gezien zijn leeftijd. En het zou me niets verbazen als Ralph op een dag het toneel zou verlaten en in plaats daarvan toneelstukken zou gaan schrijven”, getuigde zijn vader eens. Hij schreef het stuk samen met een ander lid van the North Shore Players Fenn Germer.

Op een zaterdagavond ging hij naar Hamlet gebracht door een theatergezelschap in de stad waar hij werkte. Hij dacht een van de spelers te herkennen. Na de voorstelling stapte een jonge man op hem af met een groet. Het was Nicholas Whitney en hij had met John Gregory Adams gespeeld. Hij speelde de rol van Yorick.

Net in zijn eerste jaar High School vertelde hij zijn ouders dat hij wilde gaan acteren. Zijn ouders waren tegen en de jonge 17 jarige Bellamy trok er vanonder met niets meer dan het geloof in zichzelf en 2 dollar. Een vrachttrein bracht hem naar Cedar Rapids, Iowa, zo'n 200 mijl van huis. Hij had nog 50 cent over toen hij op een stuk land een tent zag staan met daarop een bord “John Gregory Adams United Stock Company Largest Little Shows on Earth”. Hij liep recht op John Gregory af en vroeg of hij iemand kon gebruiken. Nadat die hem zijn ervaring had gevraag werd hij tot zijn eigen verbazing opgenomen in de stock company en trok de volgende 4 maanden mee Westwaarts. (11)

De show deed al snel wat onvermijdelijk lijkt te zijn voor alle rondtrekkende stockgezelschappen. Het ging failliet en werd ontbonden. Bellamy bevond zich in Provo, Utah, waar de winter snel naderde. Een toevallige ontmoeting met een schapenhoeder in een biljartzaal bracht hem tot de volgende beslissing. Er werd hem verteld over een baan in het verpakken van schapenwol op de veemarkt. Hij bleef enkele weken tot een baan die meer geld opleverde zich aandiende. Een paar weken voordat de lente over de bergen trok, had Bellamy opnieuw een toevallige ontmoeting. (11)

Hij ontmoette William 'Bill' Owen op een bijeenkomst van fervente toneelliefhebbers (1921). Owen was een volbloed Shakespeariaans acteur. Hij toonde interesse in Ralph en bood hem de moeilijke hoofdrol aan in Charles Rann Kennedy's The Servant in the House, die hij aan het casten was. Ralph speelde de rol zo goed dat toen de show werd afgesloten Billy Owen hem begon te coachen voor toekomstige rollen. Zoals de meeste jongeren speelde Ralph oude mannen met grappige baarden. Hij ontmoette hier voor het eerst Melvyn Douglas. Ralph bleef een paar seizoenen bij Owen in de reizende groep Shakespeare-spelers. Zo speelde hij Fleance in Macbeth, de rol van Bassanio in The Merchant of Venice en de nobele Moor met het kussencomplex in Othello.

Toen de show Waukegan bereikte, veertig mijl van Chicago, besloot de jonge Bellamy zijn ouders op te zoeken. Na zijn jaar afwezigheid werd hij begroet met dezelfde consternatie als toen hij zijn ouders voor het eerst had toevertrouwd dat hij acteur wilde worden. De vader smeekte zijn zoon tot de volgende dag om het acteren op te geven. Tegen de ochtend stemde de jongen toe. “Mijn vader was een reclameman die het moeilijk had en uiteindelijk zijn eigen bedrijf had met een partner. Op een gegeven moment hadden ze wel Buick, zijn grootste klant, maar nooit het grote succes. Een hard werkende, interessante man en geliefd in zijn kringen in Chicago”. Ralph werd geplaatst als reclameschrijver in het reclamebedrijf van zijn vader. De liefhebbende ouder kreeg al snel spijt. Zijn zoon was met van alles bezig - behalve met reclame. Na een paar weken werd de zoon ontslagen, en dat kwam beide goed uit.

Vervolgens trad hij op bij het theater- en repertoire toneelgezelschap 'The Chautauqua Road Company' (1922)zelfs in een tent. Zijn eerste echt grote rol kreeg hij bij dit gezelschap in The Shepherd of the Hills (juni 1922), een Ozark melodrama, waarin hij twee rollen voor zijn rekening nam: de vader van de hoofdrolspeler (die zelf 10 jaar ouder was dan Ralph) en de slechterik.

Hij reisde verder doorheen het Middenwesten bij toneelgezelschappen (1922-23) in Madison, Wisconsin, en Fort Wayne en Evansville, Indiana. Hij bleef op elke locatie telkens 10, 12, 15 weken of langer en voerde elke week een ander stuk op. Overdag repeteerde hij een toneelstuk terwijl hij 's avonds in een ander stuk speelde.

Zijn vriend Melvyn Douglas, een leerling van Bill Owen, en tevens een acteur die met moeite werk vond, was er in geslaagd een hoofdrol te krijgen in het Dorothy La Vern theater gezelschap (Orpheum Theatre Madison, Wisconsin) en kreeg hen zover om er Bellamy als zaken en toneelmanager $40 per week te laten verdienen.

“Het was echt geen rozengeur en maneschijn. Vaak ging ik met honger naar bed. Tussen engagementen door deed ik elk werk dat me drie maaltijden per dag en een slaapplaats opleverde. Ik heb zelfs meerdere keren greppels gegraven, maar dat deerde me niet. Ik was gewoon de tijd aan het doden totdat ik terug kon naar het werk dat ik het liefste deed.”

The Sherman Stock Company begon haar voorstelling in het Grand Theater, Evansville (Indiana) met Melvyn and Ralph op 2 september 1923.

Hij kwam een tweede maal naar Madison. In 1924 brachten de Fisher's Players Scandal (Majestic Theater, Madison, WI) met Melvyn Douglas en Ralph Bellamy. Aan het einde van dat seizoen gingen Melvyn en Ralph naar verschillende bedrijven en zagen ze elkaar een tijdje niet.

Hij verliet de Fisher Majestic Players om zich weer aan te sluiten bij Dorothy La Vern Company (december 1924 - maart 1925). Op naar Ishpeming, Michigan waar Bellamy in 1924 lid werd van een repertoiregezelschap van de Beach and Jones Repertoire Company. Hij zou er de taak van timmerman, toneelmeester en algemene zakenman opnemen.
Het jaar daarop sloot hij zich aan bij weer een ander gezelschap onder leiding van (Charles) John Winninger. Bij de John Winninger Players was Ralph de hoofdrolspeler maar de verdienste was mager.

In 1924-1925 leek hij van alles te proberen: hij deed  zgn. "Tab shows" (tab is het verkleinwoord van tabloid) voor Fred Hurley's Jolly Follies openend in East Palestine, Ohio (1924), hij probeerde black-face in McKeesport, Penn. in een zang- en dansact genaamd Hope and Byrne, er is een contract gedateerd 14 juni 1924 met de Jackson Players, en hij speelde de hoofdrol bij een gezelschap (1925-26) in Waterloo, Iowa.

Ralph was ook de hoofdrolspeler toen het Sherman stock gezelschap speelde in St. Jo(seph), Missouri met So this is London(Lyceum, 2 feb 1925). Ze bleven tenminste tot 8 november 1925 bij het gezelschap wanneer Ralph samen met Violet Manning optrad in Terre Haute, Indiana. Later verliet Bellamy de Sherman Stock company (Hippodrome Theatre) in Terre Haute, Indiana op weg naar New York.

Het zomertoneelgezelschap, met Nancy Duncan en Ralph Bellamy in de hoofdrollen, opende het seizoen op 31 mei 1926 met de voorstelling Just Married in Shea's Opera house, Jamestown, New York. Dit maakte deel uit van een tien weken durend onopvallend seizoen als hoofdrolspeler in de Fiber en Shea Stock Company.

Dus ging Bellamy terug Iowa waar hij uiteindelijk in Des Moines in 1926 als 22 jarige hoofdacteur bij de Morgan-Wallace stock company optrad in het old Princess Theater aldaar. Toen Wallace besloot niet nog een seizoen te gaan, nam Bellamy de lease over. “The Ralph Bellamy Players” debuteerden op 12 september 1926 met Austin Strong's romantisch oorlogsdrama Seventh Heaven****. "We speelden 10 uitvoeringen per week in de Princess." Ze speelden twee seizoenen van 36 weken, 1926-27 en 1927-28 in Des Moines. Zijn vader stond in voor het startgeld en de winst droeg de onderneming verder. Zijn vader was ook de bus- en huismanager (5 jaar lang) en zijn broer Richard assistent-huismanager. Bellamy was 3 jaar lang een ster in het theater met de groep dat uiteindelijk in Nashville, Tennessee een nieuwe basis ging uitbouwen. Ze hadden twee succesvolle seizoenen in Nashville, afgewisseld met een kort seizoen in Evanston, Illinois, alsook Wilmette.

Ralph had Alice Delbridge ontmoet toen ze allebei in de stock speelden. Zij was negentien, de ingénue in het gezelschap, en hij tweeëntwintig. Ze waren constant samen in het theater en al snel werden de liefdesscènes die ze achter het voetlicht speelden heel echt voor hen. “We werden halsoverkop verliefd. We stonden er niet bij stil dat onze smaken niet hetzelfde waren, noch dat we zelden van dezelfde dingen of dezelfde mensen hielden.”

Op 27 oktober 1927 kwam Bellamy niet opdagen voor de avondvoorstelling (aangekondigd als zijn 500e opeenvolgende optreden). Ze dachten op tijd terug te zijn voor de show, maar hun geluk was ergens op. In Winterset, waar de griffier na sluitingstijd moest komen, slaagden ze er niet in om een huwelijksvergunning te krijgen. In Knoxville net hetzelfde, ze vervolgenden hun weg naar Indianola. Volgens verschillende versies kregen ze of motorpech of raakten de weg kwijt. Als gevolg hiervan kregen 300 tickethouders hun geld terug voor de avondshow.  Ze huwden uiteindelijk enkele maanden later ⁽⁴⁾  in St. Paul's Episcopal Church in Des Moines, Polk, Iowa op 28 december 1927.

Applesauce (18 april 1928) zou het afscheidsoptreden worden van de Ralph Bellamy spelers in het Princess theater.

Hij kwam in de zomer van 1928 in het Borscht Circuit te werken als assistent van Moss Hart. Elk van de grote hotels voor de Joodse bevolking van New York had een grote staf (muzikanten, dansers, acteurs,...) wiens belangrijkste taak het was om de gasten in een goed humeur te houden. In het weekend voerden ze toneelstukken, musicals en vaudeville op.

Hij ging weer op pad met een theatergezelschap. Het ging failliet en werd ontbonden in Florida. Het was in een klein stadje aan de rand van de Everglades, waar iedereen onroerend goed verkocht. Bellamy ging aan de slag bij de duizenden Midwesterlingen die naar Florida probeerden te komen. Zijn winst - op papier - bedroeg zeventigduizend dollar. De jongeman droomde van zijn eigen theater en zijn eigen bedienden. Alle vastgoedmannen in Florida waren op papier rijk, en ook Bellamy leek het eindelijk getroffen te hebben. Toen de beurscrash (okt 1929) kwam zat Ralph al terug in New York.(11)

In de vroege zomer van 1929, bracht hij 6 weken door bij een toneelgezelschap in Free Port, Long Island aan $50 per week terwijl hij en Melvyn Douglas de kantoren van de Broadway agenten belaagden. Melvyn verbleef bij zijn ouders en die gaf Ralph er logies. Uiteindelijk kreeg Bellamy een rol in Town Boy (Belmont Theatre, 4 - 31 okt 1929) op Broadway. De voorstelling sloot na slechts 2 opvoeringen.

Om daarna terug te keren naar het Freeport Theatre speelde hij in White Cargo (8 - 9 nov 1929) met Ann Kingsley, Hassell Shelton en Douglas Cosgrove. Ralph toerde ook met Hope Williams in Holiday. ⁽⁵⁾

Ralph ontmoette er actrice Catherine Willard voor het eerst toen hij in George Cukor's stockcompagnie*** de hoofdrol speelde in het toneelstuk Romance (Lyceum, 19 juni 1930) in Rochester. Beide waren toen nog met een andere gehuwd. Toen dit Kondolf-Folmer gezelschap in april 1930 opende in Rochester werd aangekondigd dat Catherine Willard, “een favoriet van andere seizoenen” later in het seizoen terug zou komen. Ralph speelde de mannelijke hoofdrol in de meeste producties. Het gezelschap speelde in het Lyceum (of RKO Palace) in Rochester.

Programma 1930 in het Lyceum (weken startend met):
   Journey's End (31 maart - 7 april),
   The Bachelor's Father (14 april),
    The Little Accident (19 april),
   Dracula (26 april),
   Holiday (3 mei) met Dorothy Gish,
   The Front Page (12 mei),
   Broken Dishes (19 mei),
   Subway Express (26 mei),
   Coquette (2 juni) met Helen Hayes,
   Rebound (9 juni),
Catherine Willard keert terug
   Romance (16 juni),
   Other Men's Wives (23 juni),
   The Command to Love  (30 juni),
   Strange Interlude (7 juli) (afsluiting van het seizoen)

Ralph verscheen samen met Catharine Willard in het RKO Palace van Rochester in een 'vaudeville' éénakter Suppressed Desires (20 juli) als ondersteuning voor de film Hell's Island.

Ze waren goede vrienden tegen de tijd dat het gezelschap ophield te bestaan. Kort na afloop van het seizoen vertrouwde Ralph zijn vrienden uit Rochester toe dat hij wilde scheiden.

In New York had hij, zodra hij daartoe in staat was, zijn vrouw laten overkomen. Maar zelfs de geboorte van hun dochter (circa 1929) kon niet verbergen dat hun huwelijk een mislukking was. Voor de baby probeerden ze het nog een jaar vol te houden. Het doek viel over zijn eerste huwelijk in 1931. "Toen, zonder wrok van beide kanten, gingen we uit elkaar," verklaarde Bellamy. Maar in haar echtscheidingsaanvraag beschuldigde Delbridge hem echter van wreedheid en gebrek aan steun. Ze verklaarde ook dat zij en Bellamy sinds 1930 feitelijk gescheiden leefden. ⁽⁴⁾

Praktisch blut keerde hij in augustus 1930 terug naar New York City en vond een mooi ingerichte kelderkamer in een "koud-water-flat" in West Eleventh Street, Greenwich Village vlakbij de rivier. Hij was er blijkbaar niet klaar voor Broadway. De zaken gingen zo slecht dat hij overleefde op nootjes en water. In zijn boek herinnert hij zich een politieman die hem een fles melk van de stoep zag stelen maar, waarschijnlijk uit medelij, de andere kant uitkeek.⁽⁵⁾ 

“Eens zat ik vast in New York. Vier dagen niet gegeten. Ik hoorde over een baan op zo’n tweeëntwintig blokken van mijn pension. Geen geld voor de tram, dus liep ik – heen en terug. Tegen de tijd dat ik er aankwam, was iemand anders al aangenomen, dus zat er niets anders op dan weer naar huis te gaan. Ik was zo verzwakt door de honger dat ik nauwelijks de vijf trappen op kon naar mijn kleine, sombere kamer. Nou, ik dronk me vol met water en ging op bed liggen om Misdaad en Straf te lezen. Best een morbide boek voor een uitgehongerde man, eigenlijk. Ik weet niet wat er gebeurde. Ik was zeker niet bewusteloos of in coma, maar opeens stond ik op de brandtrap, klaar om in het niets te springen! Gek, niet? Ik heb het nooit kunnen verklaren. God weet dat ik onder geen enkele omstandigheid zelfmoord zou plegen. Gewoon leven is al iets moois, hoe je het ook bekijkt.”

Na 5 dagen verhongering bood een agent in Chicago hem een plaats aan in een stock theatergezelschap en stuurde hem het geld dat hij nodig had. In feite stuurde Chamberlain Brown hem naar Arthur Hopkins, een briljante en succesvolle Broadway producer, voor een rol in Roadside. Hij ging in augustus naar hem toe en kreeg de rol.

Zijn verschijning in het Broadway stuk Roadside (Longacre Theatre, 26 sep - 4 okt 1930) zou voor een keerpunt in zijn carrière zorgen. Op de openingsavond van deze laatste begroette het publiek zijn meest aangrijpende zinnen met salvo's applaus. Zijn werk in dat stuk werd uitgeroepen tot een van de vijf beste voorstellingen van het seizoen 1930-1931 en leidde tot zijn Hollywood-contract.

Hij kreeg vier aanbiedingen en tekende bij United Artists.

“Toen ik eindelijk vertrok, was ik op weg naar Hollywood onder contract bij Joe Schenck. Onderweg stopte ik in Chicago om een oude vriend uit New York, Frank Morgan, gedag te zeggen. Hij gaf me er stevig van langs omdat ik naar Hollywood ging, helemaal vanuit het standpunt van een toneelacteur. In die tijd keken veel theateracteurs neer op Hollywood, zeker op stomme films, en Frank was geen uitzondering. Hij noemde me van alles – zelfs een 'prostituee' – en zei dat ik mijn talent verspilde. Toch kwam hij me, ondanks zijn harde woorden, uitzwaaien op het station.

Zo’n zes à acht maanden later kreeg ik een telefoontje in Hollywood. Wie hing aan de lijn? Niemand minder dan Frank Morgan zelf—hij was net in Hollywood aangekomen om in films te spelen. Dus nu waren we met twee.

Mijn eerste indruk van Hollywood was onvergetelijk. Het was december 1930, maar het was heet. Ik herinner me dat ik Hollywood Boulevard opstapte, waar een massa mensen zich langs de stoepen had verzameld, wachtend op een parade. Uiteindelijk kwam die eraan. Vooraan reden vier opgezette rendieren op praalwagens, gevolgd door een slee op een andere wagen met de Kerstman erin. Daarachter was er nog een praalwagen met een windmachine en een man die confetti in de lucht gooide, zodat er een sneeuwstorm van papiersnippers over Hollywood Boulevard waaide.

Dat was mijn eerste echte indruk van een levendig Hollywood Boulevard.”

Op zijn reis naar Californië had hij een salon, geleverd door Schenck, maar geen geld voor maaltijden. Het salaris van Roadside had dan wel zijn schuld afbetaald, maar hij was nu opnieuw blut. De producer van Roadside, Arthur Hopkins, hoorde dit en stond erop hem geld te lenen zodat hij met enige waardigheid in Hollywood kon aankomen. Wat hij ook deed op een zaterdag in november 1930.

Maar het hoofd van UA, Joseph Schenck, gebruikte hem nooit in een film en leende hem uit aan andere studio's - eerst aan MGM voor zijn debuut in de gangsterfilm The Secret Six (MGM, 11 april 1931) waar hij een moordenaar met een babygezicht speelde naast Wallace Beery, Jean Harlow, Clark Gable, Johnny Mack Brown, en Lewis Stone.

Boven links: luister hoe Ralph  zichzelf parodieerde in de briljante komedie His Girl Friday" (Columbia, 18 jan 1940). Klik op de foto voor een audiofragment ... 
Boven rechts: Ellery Queen and the Perfect Crime (Columbia, 7 aug 1941). Waarschijnlijk nog de beste van de vier Columbia "Queens".

Maar in 1942, viel zijn oog op een script dat op een producent's bureel lag. Hij had in de rand een omschrijving neergekrabbeld voor het kiezen van een bepaalde rol, "Rijke olieman uit het Zuidwesten - bekwaam, maar simpel en naïef. Een typische rol voor Ralph Bellamy." Hij besloot onmiddellijk om afstand te nemen van Hollywood en de typerollen die hij kreeg toebedeeld, wetende dat het niet meer dan een baan was. Hij nam hiermee weinig risico, daar hij op het hoogtepunt stond met zijn lucratieve Broadway carrière. Het geluk scheen hem ook toe te lachen, hij had een reeks van toneel en televisiesuccessen die hem hoger aansloegen dan welke van zijn vroegere films dan ook, en sporadisch ook de occasionele film.

In 1943, speelde hij een antifascistische professor in een Broadway melodrama geschreven door James Gow en Arnaud d'Usseau, Tomorrow the World (aka Tomorrow's World) (Ethel Barrymore Theatre, Apr 14. 1943 - June 17. 1944).

Ralph regisseerde het onsuccesvolle Broadway toneelstuk Pretty Little Parlor (National Theatre, 17 - 22 april 1944).

In 1944 verscheen hij als gast in 27 grote programma's van kust tot kust, een record voor gastartiesten. Het jaar daarvoor nam hij nog een Victor Red Seal Album op van Walt Whitman's Leaves of Grass.

In 1945, speelt hij een verafgode president's kandidaat in Howard Lindsay en Russel Crouse's Pulitzer Prize winnende komedie State of the Union (Hudson Theatre, 14 nov 1945 - 13 sep 1947) (Spencer Tracy zou die rol in de film spelen).

Op 6 augustus 1945 verkreeg Catherine Willard haar scheiding op basis van “extreme wreedheid”.

Terwijl Bellamy er nog optrad trouwde hij op 21 augustus van 1945 in Harrison, N.Y met Ethel Smith en het koppel betrok Ethel's Park Vendome appartement. In 1947 verliet Bellamy haar met de woorden dat hij geen intentie had haar ook maar iets te betalen. Ethel droeg verlating voor als argumenten en beweerde dat hij veel dronk, last had van stemmingswisselingen en zichzelf regelmatig in zijn kamer opsloot. De orgeliste zei dat haar man jaloers was wanneer op feestjes ze de meeste aandacht kreeg. Bellamy bracht dan weer aan dat hij binnen de vijftien minuten nadat het doek viel moest thuis zijn of voor een gesloten deur stond. ⁽³⁾

In een krant uit 1947 stond dat zijn vrouw hem op 25 september 1946 uit hun appartement in New York had gezet en sindsdien had geweigerd om bij hem te wonen, ondanks talloze verzoeningspogingen van zijn kant. Miss Smith ontkende desertie. De scheiding werd uitgesproken op 24/25 november 1947.

Boven links: Ralph komt nog net op de foto met President Kennedy & Dorothy Provine op het W.H. Correspondents Dinner Sheraton Park Hotel, Washington, D.C. op 25 februari 1961
Boven rechts: Ralph Bellamy speelde Dr. L. Richard Starke in de serie The Eleventh Hour (NBC, 1963-64).

Boven links: Ralph Bellamy als FDR in de miniseries War and Remembrance (ABC, 1988-89).
Boven rechts: Ralph Bellamy met Richard Gere in Pretty Woman (Buena Vista, 23 mrt 1990).

Alhoewel hij ook hoofdrollen kreeg, had Bellamy echter meer succes in ondersteunende rollen als "de andere man". In een carrière op toneel en op het scherm die zestig jaar overspande, speelde Bellamy rollen die eigenlijk ruwweg in drie grote categorieën kunnen worden verdeeld: 1) de rijke, betrouwbare, maar wat saaie figuur die de bons krijgt van de hoofdrolspeelster, 2) de detective die altijd zijn prooi vind en 3) de licht sinistere maar steeds stijlvolle slechterik. Voornamelijk optredend in ondersteunende rollen zei Bellamy trouwens vaak dat hij zichzelf nooit als hoofdrolspeler zag, en dus ook niemand anders.

“Ik zou er nooit aan denken om met pensioen te gaan. Voor mij is pensionering gewoon wachten op de dood. Er is zoveel te doen in het leven—zoveel boeken om te lezen, plaatsen om naartoe te gaan, dingen om te beleven en manieren om jezelf uit te drukken. Ik schilder een beetje, schrijf af en toe—niet veel, maar toch iets. Je moet iets hebben om je bezig te houden. Zonder dat sta je stil.

Je ziet het bij mensen die alles hebben laten varen en leven van wat voor uitkering ze ook hebben. Het is triest om te zien—ik haat het. Voor mij betekent pensionering het begin van aftakeling. Ik zou het nooit kunnen. Er is altijd iets nieuws om naar uit te kijken—een reis, een ontdekking. Of het nu uit boeken komt of uit ontmoetingen met mensen, het leven blijft verrassingen bieden zolang je geest en lichaam actief blijven.

Ik zorg er ook voor dat mijn lichaam actief blijft. Elke ochtend doe ik een paar oefeningen om in vorm te blijven. Ik begin een flinke leeftijd te bereiken—volgende maand word ik 85—maar ik vertraag niet. Ik ga geen cliché gebruiken over wat de toekomst brengt, maar ik kijk er wel naar uit.

Ik heb 105 langspeelfilms gemaakt. Hoewel ik veel plezier had bij het maken van veel ervan, en sommigen echt goed waren, zou ik niet zeggen dat er één film bij zit die precies weerspiegelt wat ik als acteur voor ogen had. Ik hoop nog steeds op die ene ultieme rol. En ik weet dat ik niet de enige ben—de meeste acteurs zouden waarschijnlijk hetzelfde zeggen.” (SAG-AFTRA May 10. 1989)

Op 29 november 1991 overleed Bellamy in het St. John's Hospital and Health Center in Los Angeles aan een longaandoening om 2:18 a.m. Hij werd 87 jaar. Eerder die maand was hij er opgenomen omwille van zijn lang bestaande longziekte.  

In een aflevering van Boston Legal uit 2007 werd een clip uit een episode van Studio One uit 1957 gebruikt. De episode bracht Bellamy en William Shatner al een vader-zoon duo advocaten. De clip werd gebruikt in het heden om de relatie tussen Shatner's Denny Crane karakter en zijn vader in de show te verklaren.

Andere referenties
(1) IMDb
(2) Wikipedia - Wikepedia.nl
(3) "Whatever Became Of....? ", Third Series by Richard Lamparski, 1970
(4) "To Bellamy, a leading man in Des Moines", Eva Ryker,
     November 30, 1991
(5) "Ralph Bellamy Dies; Veteran Actor Won Fame for F.D.R. Role",
     Los Angeles Times, November 30, 1991
(6) OTRRpedia
(7) Radiogoldindex
(8) Playbill
(9) IBDB
(10) "When Smoke Hits the Fan" Ralph Bellamy, 1979
(11) "Failure Couldn't Lick Ralph Bellamy" Jim Tully, March 1935
(12) Spectra - IOBDB
(13) "Blond Villain" by Barbara Barry (Picture Play Magazine, Dec 1932)
(14) Ralph Bellamy Papers, 1904-1980 Wisconsin Historical Society
(15) Ralph Bellamy 1991 Interview by Dina Di Mambro

Bijkomende video & audio bronnen
(1) The Awful Truth (Filmfragment, 1937)
(2) What's My Line? (Tv, 19 jan 1958)
(3) Sunrise at Campobello (Movie Trailer, 1960)
(4) The Most Deadly Game Clip YouTube by retronewfoundland
(5) Ralph Bellamy Career Retrospective SAG-AFTRA May 10. 1989 YouTube
(6) Ralph Bellamy interview John Gallagher - 1983 YouTube
     part 2 - part 3
(7) Penthouse Mystery 1941 (Upscaled) Full Movie Youtube