Mid-1904 werd Ralph Rexford Bellamy geboren in Chicago, Cook County, IL als kind van Charles Rexford Bellamy en Lilla Louise Smith, de oudste van drie kinderen. Zijn vader werkte in het Barnes Crosby publiciteitsagentschap. Tijdens zijn jeugd woonde hij in bij zijn grootmoeder langs moederszijde die weduwe was, met vader, moeder, broer en zus. Hij woonde in een appartement aan 5709 Kimbark Avenue aan Chicago's zuidzijde. Ze trokken weg uit Chicago toen hij 5 werd naar Wilmette eerst in Linden Avenue, daarna Forest Avenue. Hij werd als doopgezinde opgevoed en stond dicht bij zijn roodharige grootmoeder; zijn eerste ervaring met de dood kwam met het overlijden van zijn 24 jarige broer (1910) en vervolgens zijn grootmoeder. Hij kreeg voor het eerst een semi-acteerklas (wat hij later omschreef als "hesp acteren') van zijn groottante Ella.

Reeds zeer vroeg speelde Ralph altijd “toneel”. Hij hield van elke fase, schreef vaak het toneelstuk, coachte zijn speelkameraden in hun rol en ontwierp de kostuums en verzorgde de make-up voor de voorstelling. Natuurlijk speelde hij de rol van de schurk.

Toen hij jong was, werkte hij als krantenbezorger, bezorger van kruidenierswaren (bij Brinkman's Kruidenierswinkel), zaalwachter in bioscopen en frisdrankventer. Thuis harkte en verbrandde hij bladeren en sloeg tapijten.

De acteermicrobe zal hem waarschijnlijk goed te pakken gekregen hebben toen hij als piccolo in Balboa Bay (Newport Beach) werkte tijdens een zomervakantie met zijn moeder in Zuid-Californië, er de actrice Louise Lovely ontmoette, hij vertelde haar dat hij acteur wilde worden. Ze bezorgde hem een baantje als extra in Wings of the Morning (Fox, 24 nov 1919) die daar toen werd opgenomen. Hij kreeg $5 om volledig ondergespoten te worden met een brandslang in een scene op een schip dat verging.⁽⁵⁾ Hij maakte aldus zijn debuut op het witte doek als een scheepsjongen die een boodschap afleverde bij een van de andere beroemde Farnum broers, William.

Vreemd genoeg was een toneelstuk genaamd Suppressed Desires het eerste dat Ralph produceerde toen hij op zestienjarige leeftijd (1920) een “little theatre” gezelschap  oprichte aan de North Side van Chicago.  Dit  toneelgezelschap voor middelbare scholen kreeg de naam de North Shore Players** (1920-21).

Ook schreef en produceerde hij op 15-16-jarige leeftijd het toneelstuk Nothing. “De volslagen nutteloosheid ervan was verschrikkelijk dempend, gezien zijn leeftijd. En het zou me niets verbazen als Ralph op een dag het toneel zou verlaten en in plaats daarvan toneelstukken zou gaan schrijven", getuigde zijn vader eens. Hij schreef het stuk samen met een ander lid van the North Shore Players Fenn Germer.

Hij ging naar New Trier High School in Winnetka (Wilmette), Illinois. Daar werd hij voorzitter van de Drama Club. Kort daarna, moest hij er weggaan, van school gestuurd in de winter van 1922 wegens roken op de campus.

Hij vertelde zijn ouders dat hij wilde gaan acteren. Zijn ouders waren tegen en de jonge Bellamy trok er vanonder met niets meer dan het geloof in zichzelf en 2 dollar. Een vrachttrein bracht hem naar Cedar Rapids, Iowa, zo'n 200 mijl van huis. Hij had nog 50 cent over toen hij op een stuk land een tent zag staan met daarop een bord "John Gregory Adams United Stock Company Largest Little Shows on Earth". Hij liep recht op John Gregory af en vroeg of hij iemand kon gebruiken. Nadat die hem zijn ervaring had gevraag werd hij tot zijn eigen verbazing opgenomen in de stock company en trok de volgende 4 maanden mee Westwaarts. (11)

Op een zaterdagavond ging hij naar Macbeth gebracht door een theatergezelschap in de stad waar hij werkte. Hij dacht een van de spelers te herkennen. Na de voorstelling stapte een jonge man op hem af met een groet. Het was Nicholas Whitney en hij had met John Gregory Adams gespeeld. Bellamy was weer onderweg. De show deed al snel wat onvermijdelijk lijkt te zijn voor alle rondtrekkende stockgezelschappen. Het ging failliet en werd ontbonden. Bellamy bevond zich in Provo, Utah, waar de winter snel naderde. Een toevallige ontmoeting met een schapenhoeder in een biljartzaal bracht hem tot de volgende beslissing. Er werd hem verteld over een baan in het verpakken van schapenwol op de veemarkt. Hij bleef enkele weken tot een baan die meer geld opleverde zich aandiende. Een paar weken voordat de lente over de bergen trok, had Bellamy opnieuw een toevallige ontmoeting. (11)

Hij ontmoette William 'Bill' Owen op een bijeenkomst van fervente toneelliefhebbers (1921). Owen was een volbloed Shakespeariaans acteur. Hij toonde interesse in Ralph en bood hem de moeilijke hoofdrol aan in Charles Rann Kennedy's The Servant in the House, die hij aan het casten was. Ralph speelde de rol zo goed dat toen de show werd afgesloten Billy Owen hem begon te coachen voor toekomstige rollen. Zoals de meeste jongeren speelde Ralph oude mannen met grappige baarden. Hij ontmoette hier voor het eerst Melvyn Douglas. Ralph bleef een paar seizoenen bij Owen in de reizende groep Shakespeare-spelers. Zo speelde hij Fleance in Macbeth, de rol van Bassanio in The Merchant of Venice en de nobele Moor met het kussencomplex in Othello.

Toen de show Waukegan bereikte, veertig mijl van Chicago, besloot de jonge Bellamy zijn ouders op te zoeken. Hij werd begroet met dezelfde consternatie als toen hij zijn ouders had toevertrouwd dat hij acteur wilde worden. De vader smeekte zijn zoon tot de volgende dag om het acteren op te geven. Tegen de ochtend stemde de jongen toe. Hij werd geplaatst als reclameschrijver in het reclamebedrijf van zijn vader. De liefhebbende ouder kreeg al snel spijt. Zijn zoon was met van alles bezig - behalve met reclame. Na een paar weken werd de zoon ontslagen, en dat kwam beide goed uit. 

Vervolgens trad hij op bij het theater- en repertoire toneelgezelschap 'The Chautauqua Road Company' (1922)zelfs in een tent. Zijn eerste echt grote rol kreeg hij bij dit gezelschap in The Shepherd of the Hills (juni 1922), een Ozark melodrama, waarin hij twee rollen voor zijn rekening nam: de vader van de hoofdrolspeler (die zelf 10 jaar ouder was dan Ralph) en de slechterik.

Hij reisde verder doorheen het Middenwesten bij toneelgezelschappen (1922-23) in Madison, Wisconsin, en Fort Wayne en Evansville, Indiana. Hij bleef op elke locatie telkens 10, 12, 15 weken of langer en voerde elke week een ander stuk op. Overdag repeteerde hij een toneelstuk terwijl hij 's avonds in een ander stuk speelde.

Zijn vriend Melvyn Douglas, een leerling van Bill Owen, en tevens een acteur die met moeite werk vond, was er in geslaagd een hoofdrol te krijgen in het Dorothy La Vern theater gezelschap (Orpheum Theatre Madison, Wisconsin) en kreeg hen zover om er Bellamy als zaken en toneelmanager $40 per week te laten verdienen.

The Sherman Stock Company begon haar voorstelling in het Grand Theater, Evansville (Indiana) met Melvyn and Ralph op 2 september 1923.

Hij kwam een tweede maal naar Madison. In 1924 brachten de Fisher's Players Scandal (Majestic Theater, Madison, WI) met Melvyn Douglas en Ralph Bellamy. Aan het einde van dat seizoen gingen Melvyn en Ralph naar verschillende bedrijven en zagen ze elkaar een tijdje niet.

Hij verliet de Fisher Majestic Players om zich weer aan te sluiten bij Dorothy La Vern Company (december 1924 - maart 1925). Op naar Ishpeming, Michigan waar Bellamy in 1924 lid werd van een repertoiregezelschap van de Beach and Jones Repertoire Company. Hij zou er de taak van timmerman, toneelmeester en algemene zakenman opnemen.
Het jaar daarop sloot hij zich aan bij een ander gezelschap onder leiding van (Charles) John Winninger. Bij de John Winninger Players was Ralph de hoofdrolspeler maar de verdienste was mager.

In 1924-1925 leek hij van alles te proberen: hij deed  zgn. "Tab shows" (tab is het verkleinwoord van tabloid) voor Fred Hurley's Jolly Follies openend in East Palestine, Ohio (1924), hij probeerde black-face in McKeesport, Penn. in een zang- en dansact genaamd Hope and Byrne, er is een contract gedateerd 14 juni 1924 met de Jackson Players, en hij speelde de hoofdrol bij een gezelschap (1925-26) in Waterloo, Iowa.

Ralph was ook de hoofdrolspeler toen het Sherman stock gezelschap speelde in St. Jo(seph), Missouri met So this is London(Lyceum, 2 feb 1925). Ze bleven tenminste tot 8 november 1925 bij het gezelschap wanneer Ralph samen met Violet Manning optrad in Terre Haute, Indiana. Later verliet Bellamy de Sherman Stock company (Hippodrome Theatre) in Terre Haute, Indiana, ging naar New York om zijn geluk op Broadway te beproeven. Hij was er blijkbaar niet klaar voor. De zaken gingen zo slecht dat hij overleefde op nootjes en water. In zijn boek herinnert hij zich een politieman die hem een fles melk van de stoep zag stelen maar, waarschijnlijk uit medelij, de andere kant uitkeek.⁽⁵⁾  Na 5 dagen verhongering bood een agent in Chicago hem een plaats aan in een stock theatergezelschap en stuurde hem het geld dat hij nodig had.

Het zomertoneelgezelschap, met Nancy Duncan en Ralph Bellamy in de hoofdrollen, opende het seizoen op 31 mei 1926 met de voorstelling Just Married in Shea's Opera house, Jamestown, New York. Dit maakte deel uit van een tien weken durend onopvallend seizoen als hoofdrolspeler in de Fiber en Shea Stock Company.

Dus ging Bellamy terug Iowa waar hij uiteindelijk in Des Moines in 1926 als 22 jarige hoofdacteur bij de Morgan-Wallace stock company optrad in het old Princess Theater aldaar. Toen Wallace besloot niet nog een seizoen te gaan, nam Bellamy de lease over. “The Ralph Bellamy Players” debuteerden op 12 september 1926 met Austin Strong's romantisch oorlogsdrama Seventh Heaven****. "We speelden 10 uitvoeringen per week in de Princess." Ze speelden twee seizoenen van 36 weken, 1926-27 en 1927-28 in Des Moines. Zijn vader stond in voor het startgeld en de winst droeg de onderneming verder. Zijn vader was ook de bus- en huismanager (5 jaar lang) en zijn broer Richard assistent-huismanager. Bellamy was 3 jaar lang een ster in het theater met de groep dat uiteindelijk in Nashville, Tennessee een nieuwe basis ging uitbouwen. Ze hadden twee succesvolle seizoenen in Nashville, afgewisseld met een kort seizoen in Evanston, Illinois, alsook Wilmette.

Ralph had Alice Delbridge ontmoet toen ze allebei in de stock speelden. Zij was negentien, de ingénue in het gezelschap, en hij tweeëntwintig. Ze waren constant samen in het theater en al snel werden de liefdesscènes die ze achter het voetlicht speelden heel echt voor hen. “We werden halsoverkop verliefd. We stonden er niet bij stil dat onze smaken niet hetzelfde waren, noch dat we zelden van dezelfde dingen of dezelfde mensen hielden.”

Op 27 oktober 1927 kwam Bellamy niet opdagen voor de avondvoorstelling (aangekondigd als zijn 500e opeenvolgende optreden). Ze dachten op tijd terug te zijn voor de show, maar hun geluk was ergens op. In Winterset, waar de griffier na sluitingstijd moest komen, slaagden ze er niet in om een huwelijksvergunning te krijgen. In Knoxville net hetzelfde, ze vervolgenden hun weg naar Indianola. Volgens verschillende versies kregen ze of motorpech of raakten de weg kwijt. Als gevolg hiervan kregen 300 tickethouders hun geld terug voor de avondshow.  Ze huwden uiteindelijk enkele maanden later ⁽⁴⁾  in St. Paul's Episcopal Church in Des Moines, Polk, Iowa op 28 dec 1927.

Applesauce (18 april 1928) zou het afscheidsoptreden worden van de Ralph Bellamy spelers in het Princess theater.

Hij kwam in de zomer van 1928 in het Borscht Circuit te werken als assistent van Moss Hart. Elk van de grote hotels voor de Joodse bevolking van New York had een grote staf (muzikanten, dansers, acteurs,...) wiens belangrijkste taak het was om de gasten in een goed humeur te houden. In het weekend voerden ze toneelstukken, musicals en vaudeville op.

Hij ging weer op pad met een theatergezelschap. Het ging failliet en werd ontbonden in Florida. Het was in een klein stadje aan de rand van de Everglades, waar iedereen onroerend goed verkocht. Bellamy ging aan de slag bij de duizenden Midwesterlingen die naar Florida probeerden te komen. Zijn winst - op papier - bedroeg zeventigduizend dollar. De jongeman droomde van zijn eigen theater en zijn eigen bedienden. Alle vastgoedmannen in Florida waren op papier rijk, en ook Bellamy leek het eindelijk getroffen te hebben. Toen kwam de beurscrash (okt 1929) en de jongeman strandde aan in New York. (11)

Daar bracht in de vroege zomer 6 weken door bij een toneelgezelschap in Free Port, Long Island aan $50 per week terwijl hij en Melvyn Douglas de kantoren van de Broadway agenten belaagden. Melvyn verbleef bij zijn ouders en die gaf Ralph er logies. Uiteindelijk kreeg Bellamy een rol in Town Boy (Belmont Theatre, 4 - 31 okt 1929) op Broadway. De voorstelling sloot na slechts 2 opvoeringen. Ralph toerde met Hope Williams in Holiday en was de hoofdrolspeler bij een gezelschap in Rochester, waar hij tegenover Helen Hayes mocht spelen in Coquette (Lyceum, 1 juni 1930). ⁽⁵⁾

Ralph ontmoette er actrice Catherine Willard voor het eerst toen hij in George Cukor's stockcompagnie*** de hoofdrol speelde in het toneelstuk Romance (Lyceum, 19 juni 1930) in Rochester. Beide waren toen nog met een andere gehuwd. Toen dit Kondolf-Folmer gezelschap in april 1930 opende in Rochester werd aangekondigd dat Catherine Willard, “een favoriet van andere seizoenen” later in het seizoen terug zou komen. Ralph speelde de mannelijke hoofdrol in de meeste producties. Het gezelschap speelde in het Lyceum (of RKO Palace) in Rochester.

Programma 1930 in het Lyceum: Journey's End (8 april), The Bachelor's Father (15 april), The Front Page (16 mei.), Subway Express (31 mei), The Little Accident, Dracula, Strange Interlude, Coquette (1 juni.), ...
Samen met Catharine Willard in RKO Palace: Hell's Island (25 juli), Suppressed Desires (afsluiting van het seizoen).

Ze waren goede vrienden tegen de tijd dat het gezelschap ophield te bestaan. Kort na afloop van het seizoen vertrouwde Ralph zijn vrienden uit Rochester toe dat hij wilde scheiden.

Praktisch blut keerde hij in augustus 1930 terug naar New York City en vond een mooi ingerichte kelderkamer in een "koud-water-flat" in West Eleventh Street, Greenwich Village vlakbij de rivier.

Zijn verschijning in het Broadway stuk Roadside (Longacre Theatre, 26 sep - 4 okt 1930) zou voor een keerpunt in zijn carrière zorgen. Op de openingsavond van deze laatste begroette het publiek zijn meest aangrijpende zinnen met salvo's applaus. Zijn werk in dat stuk werd uitgeroepen tot een van de vijf beste voorstellingen van het seizoen 1930-1931 en leidde tot zijn Hollywood-contract.

In New York had hij, zodra hij daartoe in staat was, zijn vrouw laten overkomen. Maar zelfs de geboorte van hun dochter (circa 1929) kon niet verbergen dat hun huwelijk een mislukking was. Voor de baby probeerden ze het nog een jaar vol te houden. Het doek viel over zijn eerste huwelijk in 1931. "Toen, zonder wrok van beide kanten, gingen we uit elkaar," verklaarde Bellamy. Maar in haar echtscheidingsaanvraag beschuldigde Delbridge hem echter van wreedheid en gebrek aan steun. Ze verklaarde ook dat zij en Bellamy sinds 1930 feitelijk gescheiden leefden. ⁽⁴⁾

Hij kreeg vier aanbiedingen en tekende bij United Artists. Maar het hoofd van UA, Joseph Schenck, gebruikte hem nooit in een film en leende hem uit aan andere studio's - eerst aan MGM voor zijn debuut in de gangsterfilm The Secret Six (MGM, 11 april 1931) waar hij een moordenaar met een babygezicht speelde naast Wallace Beery, Jean Harlow, Clark Gable, Johnny Mack Brown, en Lewis Stone.

Boven links: luister hoe Ralph  zichzelf parodieerde in de briljante komedie His Girl Friday" (Columbia, 18 jan 1940). Klik op de foto voor een audiofragment ... 
Boven rechts: Ellery Queen and the Perfect Crime (Columbia, 7 aug 1941). Waarschijnlijk nog de beste van de vier Columbia "Queens".

Maar in 1942, viel zijn oog op een script dat op een producent's bureel lag. Hij had in de rand een omschrijving neergekrabbeld voor het kiezen van een bepaalde rol, "Rijke olieman uit het Zuidwesten - bekwaam, maar simpel en naïef. Een typische rol voor Ralph Bellamy." Hij besloot onmiddellijk om afstand te nemen van Hollywood en de typerollen die hij kreeg toebedeeld, wetende dat het niet meer dan een baan was. Hij nam hiermee weinig risico, daar hij op het hoogtepunt stond met zijn lucratieve Broadway carrière. Het geluk scheen hem ook toe te lachen, hij had een reeks van toneel en televisiesuccessen die hem hoger aansloegen dan welke van zijn vroegere films dan ook, en sporadisch ook de occasionele film.

In 1943, speelde hij een antifascistische professor in een Broadway melodrama geschreven door James Gow en Arnaud d'Usseau, Tomorrow the World (aka Tomorrow's World) (Ethel Barrymore Theatre, Apr 14. 1943 - June 17. 1944).

Ralph regisseerde het onsuccesvolle Broadway toneelstuk Pretty Little Parlor (National Theatre, 17 - 22 april 1944).

In 1945, speelt hij een verafgode president's kandidaat in Howard Lindsay en Russel Crouse's Pulitzer Prize winnende komedie State of the Union (Hudson Theatre, 14 nov 1945 - 13 sep 1947) (Spencer Tracy zou die rol in de film spelen).

Op 6 augustus 1945 verkreeg Catherine Willard haar scheiding op basis van “extreme wreedheid”.

Terwijl Bellamy er nog optrad trouwde hij op 21 augustus van 1945 in Harrison, N.Y met Ethel Smith en het koppel betrok Ethel's Park Vendome appartement. In 1947 verliet Bellamy haar met de woorden dat hij geen intentie had haar ook maar iets te betalen. Ethel droeg verlating voor als argumenten en beweerde dat hij veel dronk, last had van stemmingswisselingen en zichzelf regelmatig in zijn kamer opsloot. De orgeliste zei dat haar man jaloers was wanneer op feestjes ze de meeste aandacht kreeg. Bellamy bracht dan weer aan dat hij binnen de vijftien minuten nadat het doek viel moest thuis zijn of voor een gesloten deur stond. ⁽³⁾

In een krant uit 1947 stond dat zijn vrouw hem op 25 september 1946 uit hun appartement in New York had gezet en sindsdien had geweigerd om bij hem te wonen, ondanks talloze verzoeningspogingen van zijn kant. Miss Smith ontkende desertie. De scheiding werd uitgesproken op 24/25 november 1947.

Boven links: Ralph komt nog net op de foto met President Kennedy & Dorothy Provine op het W.H. Correspondents Dinner Sheraton Park Hotel, Washington, D.C. op 25 februari 1961
Boven rechts: Ralph Bellamy speelde Dr. L. Richard Starke in de serie The Eleventh Hour (NBC, 1963-64).

Boven links: Ralph Bellamy als FDR in de miniseries War and Remembrance (ABC, 1988-89).
Boven rechts: Ralph Bellamy met Richard Gere in Pretty Woman (Buena Vista, 23 mrt 1990).

Op 29 november 1991 overleed Bellamy in het St. John's Hospital and Health Center in Los Angeles aan een longaandoening om 2:18 a.m. Hij werd 87 jaar. Eerder die maand was hij er opgenomen omwille van zijn lang bestaande longziekte.  

In een aflevering van Boston Legal uit 2007 werd een clip uit een episode van Studio One uit 1957 gebruikt. De episode bracht Bellamy en William Shatner al een vader-zoon duo advocaten. De clip werd gebruikt in het heden om de relatie tussen Shatner's Denny Crane karakter en zijn vader in de show te verklaren.

Alhoewel hij ook hoofdrollen kreeg, had Bellamy echter meer succes in ondersteunende rollen als "de andere man". In een carrière op toneel en op het scherm die zestig jaar overspande, speelde Bellamy rollen die eigenlijk ruwweg in drie grote categorieën kunnen worden verdeeld: 1) de rijke, betrouwbare, maar wat saaie figuur die de bons krijgt van de hoofdrolspeelster, 2) de detective die altijd zijn prooi vind en 3) de licht sinistere maar steeds stijlvolle slechterik. Voornamelijk optredend in ondersteunende rollen zei Bellamy trouwens vaak dat hij zichzelf nooit als hoofdrolspeler zag, en dus ook niemand anders.

Andere referenties
(1) IMDb
(2) Wikipedia - Wikepedia.nl
(3) Whatever Became Of....? , Third Series by Richard Lamparski, 1970
(4) To Bellamy, a leading man in Des Moines, Eva Ryker,
     November 30, 1991
(5) Ralph Bellamy Dies; Veteran Actor Won Fame for F.D.R. Role,
     Los Angeles Times, November 30, 1991
(6) OTRRpedia
(7) Radiogoldindex
(8) Playbill
(9) IBDB
(10) When Smoke Hits the Fan Ralph Bellamy, 1979
(11) "Failure Couldn't Lick Ralph Bellamy" Jim Tully, March 1935

Bijkomende video & audio bronnen
(1) The Awful Truth (Filmfragment, 1937)
(2) What's My Line? (Tv, 19 jan 1958)
(3) Sunrise at Campobello (Movie Trailer, 1960)
(4) The Most Deadly Game Clip YouTube by retronewfoundland