Joseph Z. Terrell (rechts) werd geboren in Hanover County, Virginia, op 28 dec, 1872. Hij kreeg er een gewone schoolopleiding and als jongeling leerde hij telegraferen en werkte al snel als spoorwegbediende. In 1892 nam hij dienst bij de Baltimore & Ohio service als bediende. Hij was bediende, agent, opzichter alsook diverse andere posities in bediening, boekhouding en verkeersdepartementen. Zo was verschillende jaren niet alleen agent maar ook verantwoordelijk voor vracht en passagiers. Op 1 oktober 1918 werd Mr. Terrell door Gouverneur Cornwell weerhouden als gevangenisdirecteur voor de West Virginia Penitentiary in Moundsville. Hij deed dienst van 1 okt 918 tot 1 juni 1923. Mr. Terrell zou zich afkeren tegen de omschrijving als gevangenisomvormer. Maar gevangen werden wel degelijk behandeld als mensen, hij moedigde sport aan, en introduceerde volwaardige ontspanning in de gevangenis waaronder het vertonen van film. Voor zover mogelijk stond hij aan het hoofd van de instelling met de nadruk op de individuele verantwoordelijkheid en respect voor de wet om aldus de gevangenen verantwoordelijk burgerschap bij te brengen.

Zijn eerste vrouw, Suzy McAdams, uit Morgan County, overleed in 1907, ze hadden één zoon, Claude M. (geb. 1896), die later rechten studeerde. In 1909 huwde hij Harriett E. Lee (aka Hattie) uit Mineral County, West Virginia. Nadat ze een baby jongen verloren in 1910 kregen ze nog één dochter, Barbara Lee die werd geboren op 27 oktober 1915 in Keyser, Mineral County, West Virginia, V.S.

Dus toen haar vader gevangenisdirecteur werd tussen 1918 en 1923 groeide ze op in de gevangenis. In 'Debs His Authorized Life and Letters from Woodstock Prison to Atlanta' David Karsner's 1919 biografie van Eugene Victor Debs (4) wordt ze als kleuter ook vermeld:

... Op uitnodiging van de directeur dineerden we die avond bij hem en zijn familie die avond. Terwijl we met Deb's bewaker en vrouw aan het praten waren in hun privévertrekken op de bovenverdieping van de gevangenis, speelde de directeurs dochtertje Barbara Lee in de woonkamer. Debs' naam werd er veelvuldig vernoemd en uiteindelijk keek ook de baby met de bruine ogen in die van haar vader en vroeg: ''Papa, wie is Debs?" De directeur verwees zijn dochter met haar vraag naar mij door. Prompt liep ze naar me toe en kroop op mijn schoot, waar ze even daarvoor nog enkele kinderversjes met me had gezongen. "Debs is een goede, vriendelijke man," sprak ik haar toe, ''die houdt van alle kleine jongens en meisjes. En alle kleine jongens en meisjes die hem ontmoeten vinden hem ook aardig. Als hij nu hier niet zat zou hij zeker naar hier komen om met je te spelen." Het meisje danste van mij schoot af en liep handenklappend terug naar haar vader.
"Oh, papa, Mr. Debs is een lieve man die van kinderen houdt en met hen speelt ook. Denk je dat hij ooit naar boven komt om met mij te spelen?" Er was een verwachtingsvolle toon in haar stem terwijl ze haar onbeantwoordbare vraag stelde. Niemand van ons wist precies hoe we moesten antwoorden terwijl Barbara's verbeelding de gedachte van een mogelijke speelkameraad al volledig had omarmd.
"Neen, ik denk niet dat Mr.Debs ooit de tijd zal hebben om met je te komen spelen, Barbara Lee," zei haar vader uiteindelijk, "'Maar op een dag zul je hem wel eens ontmoeten." Het kleine meisje rende terug naar me toe alsof ik haar gedachten zou kunnen helpen. Ik zei haar dat ze, op een dag, wanneer ze groot was, misschien wel blij en trots zou zijn ooit in hetzelfde huis als Debs te hebben gewoond. Veel van zijn vrienden zouden graag hetzelfde kunnen zeggen. Ze keek me verwonderd aan met die grote bruine ogen." ... 

Haar jeugd bracht ze dus door in Moundsville, West-Virginia. Vertrouwelingen leerden Barbara touwtje springen. Ze had alle poppenwagens, poppen en speelgoed zoals dat gebruikelijk was voor een meisje van haar leeftijd. Meestal echter geschenken van de bijna 2000 gevangenen, meestal mannen, die haar op handen droegen.

Haar vader pochte vaak dat hij 2000 gevangen makkelijk de baas kon maar niet zijn kleine dochter. Ze wilde naar de toneelschool. Haar ouders wilden dat ze voor college koos. Ze ging naar de toneelschool en speelde in zomertoneelgezelschappen in New York State.

Tijden waren hard en Barbara kwam eerst aan de kost in een warenhuis met het verkopen van handschoenen voor mannen en later te werken in de vestiaire van het Mansfield Theater te New York.
Ze ontmoette Mitzi Gould, de jonge radioactrice, die haar vroeg om haar rol in een repetitie over te nemen omdat ze er zelf niet kon zijn. De regisseur hield van Barbara's stem en ze was "all set." Ze werd de heldin in een twee minuten durende commercial. Vervolgens kwam rollen bij  Fred Allen, Mr. District Attorney en andere shows.

In 1937 werkte een groep jonge acteurs moedig in het John Golden Theater in Manhattan aan een farce genaamd Places, Please, een toneelstuk over het leven achter de scene door Aurania Rouverol. Volgens de kritieken werden ze op de opening nog gesteund door een welwillend publiek maar om eerlijk te zijn was het toneel uit drie akten alles behalve vermakelijk. Barbara speelde de rol van Sylvia O'Connor.

Barbara Terrell was in juni 1937 op vakantie in haar thuis in Clarksburg, West Virginia (1937).

Omschreven als "legitieme" actrice vervoegde ze in februari 1938 de vaste acteurgroep in Hinds Theatre of the Air (CBS).

De eerste incarnatie van het latere We Love and Learn was genaamd As The Twig Is Bent en werd op radio gelanceerd op 24 maart 1941. Het werd geproduceerd door Transamerican voor General Foods en werd van script voorzien door Don Becker en Ann Barley, de regie lag in handen van Basil Loughran. Het vertelde het verhaal van de kleingeestige burgers uit Beechmont en hun verzet tegen de nieuwe schooldirectrice. Vanwege de scènes in de klas was dit waarschijnlijk dagserie met de grootste cast tot dan toe. Barbara Terrell (Andrea Reynolds) en George Coulouris speelden de hoofdrollen in deze versie met verder ook Frank Lovejoy (als Bill), Karl Swenson en Henry M. Neeley.

Ondertussen wonend in Manhattan trouwde Barbara Lee er eind 1941 met de twee jaar oudere Omar Bostick Sanders. Deze werd later verwond door een landmijn in Normandië.