Geboren op 20 augustus 1907 als Herbert Theodore Bergman bij Joodse ouders. Vader Henry Bergman, een handelaar en moeder Rae Greenberg woonden in New York City, maar waren zelf afkomstig uit respectievelijk Oostenrijk en Rusland.

Naar verluid zou Teddy sinds zijn schoolgaande jeugd een wat pessimistische ingesteldheid hebben gehad, alhoewel die jeugd toch vrij rimpelloos verliep. Slechts in één kranteninterview af hij zelf een gebeurtenis mee die hij als één van de meest dramatische en indrukwekkende van zijn leven benoemde "... toen hij in Bronx Park met zijn vader en moeder in een roeiboot  zat tijdens een storm".

Als jongere maakte hij vakantiereizen als hulpje aan boord van de vele Trans-Atlantische schepen. Het was daar dat Reed naar verluid zijn talent voor het imiteren van vele accenten opdeed.

Reed ging naar de Washington High School (nu George Washington Educational Campus). Met het vertolken van de rol van Shylock in Washington High's uitvoering van De Koopman van Venetië, kreeg de toneelmicrobe Teddy te pakken.  De jonge Teddy was niet geïnteresseerd in het stelen van appels, het zoeken naar extra centjes of het ontsnappen aan de wijkagent. Hij was eerder een boekenwurm die uitblonk met zijn schoolresultaten. Hij studeerde dan ook één jaar vroeger af dan normaal voorzien.
Nog te jong om aan de Columbia universiteit te beginnen,  wat zijn ultieme ambitie was, spendeerde hij de interim tijd als vrije student aan de American Academy of Dramatic Arts en starte toen aan zijn studies in de journalistiek (Bachelor of Arts, Columbia, 1926).

Aan de Columbia Universiteit werd hij, op de intercollege kampioenschappen, zowel kampioen in het verspringen als bij het worstelen. Maar hij schreef ook toneelstukken voor de universiteit, om te bewijzen dat een stevige arm ook een delicate pen kon hanteren. Tijdens een optreden tijdens de jaarlijkse toneeluitvoering werd hij gespot door Ralph Rose, een snoeptycoon uit Oklahoma, en verliet prompt de school. Zijn eerste job in de show business was dus bij het Ralph A. Rose toneelgezelschap in Oklahoma City, waar hij gestalte gaf aan Pierre of the Plains, het stuk liep één seizoen of drie weken. Vervolgens ging hij naar het Provincetown Playhouse in Massachusetts waar hij de knepen van het toneel onder de knie kreeg en zijn acteertalent uitbouwde in een reeks van zeemansstukken van de hand van Eugene O'Neill, de zelfde stukken die later de basis zouden vormen voor de film Long Voyage Home.

Na een tijdlang ook geprobeerd te hebben om een functie uit te oefenen achter de schermen, als manager en chef productie van het New Playwright's Theater, een job bij een bescheiden theater waar hij zowat alles moest doen van het verplaatsen van decors tot het verplaatsen van tekst. Een goede ervaring, maar kleine theaters betaalden niet goed, en dus zocht Reed zijn toevlucht bij vaudeville.

Verschillend jaren trok Reed rond in het vaudeville circuit met zijn neef Harry Green (aka Henry Blitzer, 1892-1958) maar ook met Bert Gordon.  Sparend vergaarde hij zo'n $2,800 samen met winst die hij opdeed bij het dobbelen.  Hiermee zette hij samen met Ralph Rose een zaak op waarbij ze snoeppralines produceerden. Aanvankelijk liep dit goed maar nadat het snoepgoed in voorraad versuikerde gingen ze overkop (1927).

Hij was een eerste keer op radio te horen op WOR in 1927 in The Singing Jailbirds.

Hij ging terug het land rond om te werken bij diverse toneelgezelschappen met onder andere What Price Glory, Road to Rome. Het waren harde tijden en werk was schaars dus probeerde de atletische Ted aan inkomsten te komen door te gaan werken als instructeur en manager van een gymnasium in Manhattan. Hij leerde er onder andere S. L. (Roxy) Rothafel handbal spelen.

Zijn andere job vond hij op de Copake Country Club (1929-1930) als "sociale directeur, entertainment producer en acteur." "Daar leerde ik pas echt wat veelzijdigheid was," vertelde hij ooit. "De ene avond een standaard presentator, de andere avond een aankondiger van een symfonisch programma, dan weer een rol in een drama; misschien een lolbroek — alles wat je maar kon bedenken."

Op naar New York waar Teddy zich aansloot bij de Theatre Guild en regelmatig op Broadway aan het werk was. Hij had dan ook een uitgesproken flair voor komische rollen en werkte toen onder zijn eigen naam.

Het was dan ook maar een kwestie van tijd vooraleer hij bij de radio aan de slag ging aals aankondiger. Producers en regisseurs hadden snel door dat Teddy makkelijk zo'n twintig dialecten aankon en kreeg het dan ook vrij druk.

Hij deed zijn eerste radioauditie in 1929, dat was voor een rol als gangster. Hij kreeg de rol niet, ging naar huis en belde prompt de regisseur op, hem bedreigend in de rol van een gangster.  “I’m just gonna tell you somethin’,” zo sprak hij tot de verbaasde producent. “I’m comin’ into your office in a couple of minutes. You’re gonna give me a job, or you’re goin’ for a ride.” Vervolgens hing hij op en ging terug naar het bureel van de producent. De regisseur was zo onder de indruk toen hij hoorde wie hem had gebeld dat Teddy alsnog de job kreeg. Zo maakt hij zijn radio debuut als Joe the Mug in True Detective Mysteries.

In 1930, Reed (op affiche als Teddy Bergman) trad hij samen op met Herbert Polesie in Henry and George, een CBS programma met korte "minute dramas", populaire grappenmakers, onderbroken door selecties van dansmuziek (zie foto hieronder links).

Zijn eerste job in de film was in de rol van verteller in de stomme-film compilatie Chase Me Charlie uit 1932 .

Actrice en zangeres Finette Walker (1909-2005), verscheen op het podium in de vroege jaren 30 en maakte deel uit van het chorus in the de originele Broadway productie van Anything Goes, uit 1934, met Ethel Merman.  Ted ontmoette haar in de televisiestudio's van W2XAB (het latere WCBS-TV) in New York City. Best wel grappig want enkele dagen voor hij haar effectief zou ontmoeten toonde een vriend van hem haar foto:"Zie ja dat meisje? Is het geen stuk? Ik ga woensdag met haar uit!" (Met enige trots). Maar in tussentijd ontmoette Teddy haar "het was iets van die op het eerste zicht dingen, denk ik," om het met zijn eigen woorden te zeggen. Hij had geen benul dat dit het meisje was dat hij op de foto zo achteloos had bekeken, maar hij ontfutselde zijn vriend toch diens woensdagse afspraak. Na maar zes weken, huwden ze op 5 april 1932, een week voor de opening van zijn nieuwe reeks Joe Palooka.  Ze zouden drie zonen krijgen en één van hen volgde in de voetsporen van zijn ouders en werd acteur onder de naam Alan Reed, Sr.

Zijn grootste kans kreeg Teddy met The Eddie Cantor Show in 1932. Cantor had het voorbije jaar op zijn orkestleider David Rubinoff ingepraat, maar die weigerde resoluut een sprekende rol te spelen in het radioprogramma. Niet van hun voornemen af te brengen huurden Cantor en schrijver Dave Freedman Teddy Bergman in om een violinist van Russische afkomst te spelen voorzien van een zwaar 'So-vj-et' accent rechtstreeks uit de steppe. Deze "Rubinoff" rol was één van de grote hits van het seizoen en zorgde ervoor dat de naam Teddy Bergman naambekendheid verwierf bij de studios. (7)

Teddy maakte ook drie "korte" musicals: Rambling 'Round Radio Row (1934, als "Blubber" Bergman), Teddy Bergman's International Broadcast (1936) en Teddy Bergman's Bar-B-Q in 1937.

In 1938 kreeg hij één van de meest glansrijke rollen voor een specialist in dialecten door lide te worden van Fred Allen's legendarische Mighty Allen Art Players. Daarin werden de grootste specialisten in dialecten ooit samen gebracht in één programma: de kleine Minerva Pious uit Bridgeport bracht elke nationaliteit bedenkbaar naar voor met een pittige, schelle stem. Teddy Bergman verving de meesterlijke Jack Smart voor zowat alles gaande van overactieve filmbazen tot ongeduldige binnenhuisarchitecten. Het was de baan met het hoogste profiel in zijn carrière dusver, en het betekende ook het begin van een samenwerking met Allen die bijna 10 jaar zou duren. (7)

Hij werd ook deels eigenaar van Camp Copake, het zomerkamp bij Craryville, New York, waar hij kort na het verlaten van school zijn eerste job had. Hij bracht er nu al zijn vakanties door (1938).

Toen regisseur een keer te veel "Grappige kerel, maar we hebben hier iemand ernstiger nodig" zeiden besloot Bergman om dit obstakel te omzeilen door een nieuwe identiteit voor zichzelf te bedenken. Hij noemde zich naar zijn zoon Alan Reed Bergman en aldus kreeg "Alan Reed" het meer dramatische werk -- soaps, nachtelijke melodrama's -- terwijl Teddy Bergman verder deed met komische rollen. Deze identiteitssplitsing vroeg echter ook zijn tol en om de boekhouding te vereenvoudigen, nam de artist in 1939 zijn pseudoniem als wettelijke naam.

Teddy verscheen op Broadway in het William Saroyan stuk, Love's Old Sweet Song, waar de rol van hem vereiste om met een volledig geschoren hoofd op het podium te verschijnen (Mei 1940).

"Falstaff Openshaw" had als dichter van dienst altijd een gepast gedicht voor het moment. Wereldoorlog II raasde door Europa en Openshaw kwam op de proppen met volgende onsterfelijke openingslijn voor een gedicht: "My little niece is saving grease to help to beat the Japs. To help to beat the Nazis she's collecting bacon scraps...." Dit ging verder en eindigde met: "When the Axis time at last has come, and the world's restored to peace. The day that Hitler's goose is cooked my little niece will save the grease." (6)

In de herfst van 1941 zag Alan af van enkele goed betalende radiorollen om een rol op te nemen in het toneelstuk Hope for a Harvest, met Fredric March. Hij deed dit bewust omdat hij hoopte dat talenterjagers voor de film hem zouden opmerken voor iets wat hij meer dan wat dan ook wou - een Hollywood contract.
Dat gebeurde ook, met het uitbreken van de oorlog weigerde Alan het contract uit vrees om met zijn familie naar de Westkust te moeten verhuizen. Tot overmaat van ramp was het stuk, ondanks de goede kritieken voor Alan zelf  (hij werd genomineerd voor beste vertolking in Hope for a Harvest, New York Critics Drama Circle), niet vrij succesvol. Het sloot enkele weken na de première.

Dan maar terug naar radio waar hij als Sol Levy (afbeelding hieronder links) te horen was in Abie Irish Rose (1942-1944). Op een ogenblik deed Alan meer dan 35 shows per week, die hij terugbracht tot 15 eens hij karakterrollen in films kreeg aangeboden. In 1943 verhuisde Alan met zijn familie dan toch naar Beverly Hills. Zijn eerste film was Days of Glory waar hij te zien was tegenover Gregory Peck (afbeelding hieronder rechts).