Geboren op 20 augustus 1907 als Herbert Theodore Bergman bij Joodse ouders. Vader Henry Bergman, een handelaar en moeder Rae Greenberg woonden in New York City, maar waren zelf afkomstig uit respectievelijk Oostenrijk en Rusland.

Ted erfde de gave van het woord wellicht van zijn vader, die later in 1935 voorzitter werd van een kredietkantoor en bij het personeel bekend stond als "Zilveren Tong Henry". Zijn moeder Rae Greenberg (een nicht van Harry Green, de komiek) was er helemaal voor om haar zoon te vernoemen naar haar politieke idool, Theodore Roosevelt. Maar er was een oom Herman die vreselijk beledigd zou zijn geweest als de jonge niet deels naar hem vernoemd zou zijn geweest - dus werd Ted gelabeld als Herman Theodore en vervolgens begroet als "Bull."

Als kind koesterde hij één grote ambitie: een jongenskamp mee te maken. De financiële toestand van zijn familie liet dit echter niet toe. Tot op een zomer Teddy's moeder erin slaagde om het benodigde geld bijeen te schrapen - om het geld, precies op de dag dat Teddy naar het kamp zou vertrekken van haar gestolen te zien worden.

Sinds Ted Lon Chaney's optreden zag als een misvormde, hersenverwrongen kreupele in The Penalty (Goldwyn, 30 juli 1920), de eerste van Chaney's grote imitaties, bleef hij een van zijn grootste bewonderaars. 

Naar verluid zou Teddy sinds zijn schoolgaande jeugd een wat pessimistische ingesteldheid hebben gehad, alhoewel die jeugd toch vrij rimpelloos verliep. Slechts in één kranteninterview af hij zelf een gebeurtenis mee die hij als één van de meest dramatische en indrukwekkende van zijn leven benoemde "... toen hij in Bronx Park met zijn vader en moeder in een roeiboot  zat tijdens een storm".

Toen hij vijftien was, begon zijn talent tot imiteren zich echt te manifesteren. Hij bouwde een primitief podium in de kelder van het huis van de familie Bergman, waar andere kinderen uit de buurt werden toegelaten voor twee cent toegang, of iets anders van waarde voor de jeugdige impresario - die de hele cast omvatte van deze "Bergman Imitate Shows". Met zijn imitaties van de Duitse slager op de hoek, of de Chinese wasserijman in het midden van de straat, of de Italiaanse ijsman, allemaal met echte herkenbare dialecten, won hij gemakkelijk zijn publiek voor zich. Zijn daaropvolgende taak was om op zijn babybroertje te letten, wat hij vreemd genoeg leuk vond. Het babybroertje had last van chronische huilbuien en Ted was het enige familielid dat hem kon kalmeren. Dit deed hij door zijn optreden van die middag te herhalen.

Als jongere maakte hij vakantiereizen als hulpje aan boord van de vele Trans-Atlantische schepen. Het was daar dat Reed naar verluid zijn talent voor het imiteren van vele accenten opdeed.

Reed ging naar de Washington High School (nu George Washington Educational Campus). Met het vertolken van de rol van Shylock in Washington High's uitvoering van De Koopman van Venetië, kreeg de toneelmicrobe Teddy te pakken.  De jonge Teddy was niet geïnteresseerd in het stelen van appels, het zoeken naar extra centjes of het ontsnappen aan de wijkagent. Hij was eerder een boekenwurm die uitblonk met zijn schoolresultaten. Hij studeerde dan ook één jaar vroeger af dan normaal voorzien.
 
Nog te jong om aan zijn ultieme ambitie de Columbia universiteit te beginnen,  spendeerde hij de tussentijd als vrije student aan de American Academy of Dramatic Arts en startte toen aan zijn studies in de journalistiek (Bachelor of Arts, Columbia, 1926). Op zijn zestiende had hij kranten verkocht en geleidelijk $100 bijeengespaard voor deze cursus aan de American Academy of Arts. Op de dag dat hij op school zou beginnen, werd Teddy's moeder beledigd door een kleermaker. Op dat moment besloot Teddy dat het gezicht van de kleermaker wel wat verandering kon gebruiken - en als gevolg daarvan bracht hij drie dagen door in de cel (1923).

Aan de Columbia Universiteit verkocht Ted abonnementen op tijdschriften om zijn studies te helpen bekostigen. Hij werd er, op de inter-college kampioenschappen, zowel kampioen in het verspringen als, in zijn laatste jaar, bij het worstelen. Maar hij schreef ook toneelstukken voor de universiteit, om te bewijzen dat een stevige arm ook een delicate pen kon hanteren. Tijdens een optreden tijdens de jaarlijkse toneeluitvoering werd hij gespot door Ralph Rose, een snoeptycoon uit Oklahoma, en verliet prompt de school.

Hij ging op zoek naar banen op het podium, bemachtigde wel enkele kleine rollen, maar was toch genoodzaakt om zijn brood te verdienen door in de tussentijd koperwerk te poetsen op stoomschepen, les te geven in een sportschool en een vrachtwagen te besturen. 

Zijn eerste job in de show business was dus bij het Ralph A. Rose toneelgezelschap in Oklahoma City, waar hij gestalte gaf aan Pierre of the Plains, het stuk liep één seizoen of drie weken. Vervolgens ging hij naar het Provincetown Playhouse in Massachusetts waar hij de knepen van het toneel onder de knie kreeg en zijn acteertalent uitbouwde in een reeks van zeemansstukken van de hand van Eugene O'Neill, de zelfde stukken die later de basis zouden vormen voor de film The Long Voyage Home (United Artists, 8 okt. 1940).

Na een tijdlang ook geprobeerd te hebben om een functie uit te oefenen achter de schermen, als manager en chef productie bij het New Playwright's Theater, een job bij een bescheiden theater waar hij zowat alles moest doen van het verplaatsen van decors tot het verplaatsen van tekst. Hij trad er zelf ook op in een stuk van de hand van John Howard Lawson. Een goede ervaring, maar kleine theaters betaalden niet goed, en dus zocht Reed zijn toevlucht bij vaudeville.

Verschillend jaren trok Reed rond in het vaudeville circuit met zijn neef Harry Green (aka Henry Blitzer, 1892-1958) maar ook met Bert Gordon.  Zo spaarde hij zo'n $2,800 (aangespekt met de winst bij het dobbelen) bijéén. Hiermee zette hij samen met Ralph Rose een zaak op waarbij ze snoeppralines produceerden. Aanvankelijk liep dit goed maar nadat het snoepgoed in voorraad volledig versuikerde gingen ze overkop (1927).

Hij was een eerste keer op radio te horen op WOR in 1927 in The Singing Jailbirds. Op de kop precies 4 jaar na zijn "avontuur" in de gevangenis.

Hij ging terug het land rond om te werken bij diverse toneelgezelschappen met onder andere What Price Glory, Road to Rome. Het waren harde tijden en werk was schaars dus probeerde de atletische Ted aan inkomsten te komen door te gaan werken als instructeur en manager van een gymnasium in Manhattan. Hij leerde er onder andere S. L. "Roxy" Rothafel handbal spelen.

Het was dan ook maar een kwestie van tijd vooraleer hij bij de radio aan de slag ging als aankondiger.

Hij deed zijn eerste radioauditie in 1929, dat was voor een rol als gangster. Hij kreeg de rol niet, ging naar huis en belde prompt de regisseur op, hem bedreigend in de rol van een gangster.  “I’m just gonna tell you somethin’,” zo sprak hij tot de verbaasde producent. “I’m comin’ into your office in a couple of minutes. You’re gonna give me a job, or you’re goin’ for a ride.” Vervolgens hing hij op en ging terug naar het bureel van de producent. De regisseur was zo onder de indruk toen hij hoorde wie hem had gebeld dat Teddy alsnog de job kreeg. Zo maakt hij zijn radio debuut als Joe the Mug in True Detective Mysteries (CBS, 16 mei 1929 - 8 mei 1930).

In die show demonstreerde Teddy onbedoeld zijn veelzijdigheid. Hij vertolkte de rol van een energieke jonge detective, de trots en vreugde van zijn vader, een oude Ierse politieman. De rol van de politieman werd oorspronkelijk gespeeld door een vijfenzeventigjarige met een sterk Iers accent. Echter, tijdens de show kreeg de bejaarde acteur een hartaanval en viel flauw. Teddy sprong meteen in om beide rollen te vervullen, het stemgeluid van de oude Ier zo deskundig imiterend dat luisteraars het verschil niet merkten. Het nieuws van deze prestatie verspreidde zich in radiokringen, en vanaf dat moment speelde Teddy zelden nog rechttoe rechtaan rollen. Producers en regisseurs hadden snel door dat Teddy makkelijk zo'n twintig dialecten aankon en hij kreeg het dan ook vrij druk.

Een van de beminnelijke eigenschappen van Bergman was zijn voorliefde voor kinderen. Zijn aangeboren vermogen om goed met kinderen om te gaan, vond een uitlaatklep in de job als directeur van een zomerkamp voor jongens. Dus zijn andere job vond hij op de Copake Country Club (1929-1930) als "sociale directeur, entertainment producer en acteur." "Daar leerde ik pas echt wat veelzijdigheid was," vertelde hij ooit. "De ene avond een standaard presentator, de andere avond een aankondiger van een symfonisch programma, dan weer een rol in een drama; misschien een lolbroek — alles wat je maar kon bedenken."

Bij terugkomst van het kamp, viel gezondheidsgoeroe Bernarr MacFadden Ted's opmerkelijke lichaamsbouw op en contracteerde hem prompt voor de uitzendingen van Physical Culture en True Romances Hour (CBS). 

Vanaf augustus 1930 trad Teddy Bergman, als George, op samen met Herbert Polesie in Henry and George, een CBS programma met korte "minute dramas", populaire grappenmakers, onderbroken door selecties van dansmuziek (zie foto hieronder links). In 1930 was hij ook te horen in Arabesque ("Love in the Desert").

The Chase and Sanborn Hour (Red, 13 dec. 1931 - 8 apr. 1934, min. 7 episodes) was de overkoepelende titel voor een serie Amerikaanse comedy- en variétéradioshows. Met zang en dans imiteerden ze duidelijk de opzet van de (ooit) populaire vaudeville acts. Ted zou nog in veel soortgelijke shows verschijnen.

De compilatie van de stomme film Chase Me Charlie (8 apr. 1918) werd in 1932 heruitgegeven met een nieuwe gesynchroniseerde orkestpartituur van Elias Breeskin. Het bevatte ook spraak van Teddy Bergman.

Actrice en zangeres Finette Walker (1909-2005), verscheen op het podium in de vroege jaren 30 en maakte deel uit van het chorus in the de originele Broadway productie van Anything Goes, uit 1934, met Ethel Merman. Ted ontmoette haar in de televisiestudio's van W2XAB (het latere WCBS-TV) in New York City. Best wel grappig want enkele dagen voor hij haar effectief zou ontmoeten toonde een vriend van hem haar foto:"Zie ja dat meisje? Is het geen stuk? Ik ga woensdag met haar uit!" (Met enige trots). Maar in tussentijd ontmoette Teddy haar "het was iets van die op het eerste zicht dingen, denk ik," om het met zijn eigen woorden te zeggen. Hij had geen benul dat dit het meisje was dat hij op de foto zo achteloos had bekeken, maar hij ontfutselde zijn vriend toch zijn woensdagse afspraakje. Na slechts zes weken, huwden ze op 5 april 1932, een week voor de opening van zijn nieuwe reeks Joe Palooka (CBS, 12 april - 16 aug. 1932).  Ze zouden drie zonen krijgen en één van hen volgde in de voetsporen van zijn ouders en werd acteur onder de naam Alan Reed, Jr.

Zijn grootste kans kreeg Teddy met The Eddie Cantor Show in 1932. Cantor had het voorbije jaar op zijn orkestleider David Rubinoff ingepraat, maar die weigerde resoluut een sprekende rol te spelen in het radioprogramma. Niet van hun voornemen af te brengen huurden Cantor en schrijver Dave Freedman Teddy Bergman in om een violinist van Russische afkomst te spelen voorzien van een zwaar 'So-vj-et' accent rechtstreeks uit de steppe. Deze "Rubinoff" rol was één van de grote hits van het seizoen en zorgde ervoor dat de naam Teddy Bergman naambekendheid verwierf bij de studios. (7)

Op zoek naar zijn eigen terugkerend personage, creëerde hij in 1932 de stotterende "Blubber", slechts een van zijn vele komische rollen, waarmee hij in 1933 te horen was in de Musical Grocery Store met de Three X Sisters. Hij deed zijn best om Blubber te promoten, met shows als Blubber Bergman (WGN, Chicago) & The Blubber Bergman Revue (WNEW, New York). Blubber werd uitgezonden op WOR en WEAF, maar slaagde er niet in de aandacht van een van de grote ketens te trekken.

In april 1934 verscheen hij (samen met Fred Allen) in The Hour Of Smiles (NBC, 4 apr. - 18 apr. 1934, min. 3 episodes), alsook in The Fleischmann's Yeast Hour (Red, 28 juni 1934 - 20 aug. 1936, min. 3 episodes) met Fanny Brice als "Baby Snooks"...

In Circus Night in Silvertown (NBC, maart - aug. 1935), een gesimuleerde circusshow, verzorgde Teddy Bergman samen met Lew Hearn de komische routines.

"Bull," zoals hij bekend stond in de Columbia-studio's, speelde in zijn eerste acht jaar radio meer dan 800 verschillende personage-dialectrollen. Maar nooit kreeg hij meer de kans om behendig van dialect naar dialect te springen als in Harv and Esther (CBS, 12 sep. 1935 - 5 maart 1936) gesponsord door Harvester Cigars, waar Ted soms wel tot 12 verschillende personages op drie minuten tijd speelde!

Town Hall Tonight (Red, 6 nov. 1935 - 5 apr. 1939, min. 22 episodes) werd later bekend als The Fred Allen Show.

Na acht jaar roem op de radio, ging Ted op weg naar een nieuwe ontwikkeling in zijn carrière. Hij ging zingen! Hij had drie jaar lang stiekem lessen gevolgd, in de overtuiging dat een lied een uitstekende manier was om een komische reeks af te sluiten. "Hoe klink jouw stem?" vroeg men aan Teddy. "Een beetje als een mix tussen een teckel en een whisky sour bariton," antwoordde hij. 

Teddy maakte ook drie "korte" musicals: Rambling 'Round Radio Row (Vitaphone-Warner, productie spoel #1632, als "Blubber" Bergman, 21 april 1934), Teddy Bergman's International Broadcast (Universal, 3 juni 1936) en Teddy Bergman's Bar-B-Q (Universal, 1 sep. 1937).

Alan Reed speelde "Daddy" in één van de vroegste verschijningen van Fanny Brice's Baby Snooks in The Ziegfeld Follies of the Air uitzendingen van 1936 (CBS, Feb 26. - June 6. 1936).

Hij debuteerde op Broadway met Double Dummy (John Golden Theatre, 11 nov. - 28 nov. 1936) negen jaar nadat hij was begonnen op de radio, daar te horen was geweest op beide grote netwerken, in connecties van-kust-tot-kust, waarbij hij honderden personages in 22 dialecten imiteerde. Hij had dan ook een uitgesproken flair voor komische rollen en werkte toen onder zijn eigen naam Teddy Bergman.

A House in the Country (Vanderbilt Theatre, 11 jan. - 31 jan. 1937),
The Shadow (Syndicated, Jul 10. 1938 - Nov 1. 1942, min. 30 episodes).

In 1938 kreeg hij één van de meest glansrijke rollen voor een specialist in dialecten door vast lid te worden van Fred Allen's legendarische Mighty Allen Art Players. Daarin werden de grootste specialisten in dialecten ooit samen gebracht in één programma: de kleine Minerva Pious uit Bridgeport bracht elke nationaliteit bedenkbaar naar voor met een pittige, schelle stem. Teddy Bergman verving de meesterlijke Jack Smart voor zowat alles gaande van overactieve filmbazen tot ongeduldige binnenhuisarchitecten. Het was de baan met het hoogste profiel in zijn carrière dusver, en het betekende ook het begin van een samenwerking met Allen die bijna 10 jaar zou duren. (7)

Hij werd ook deels eigenaar van Camp Copake, het zomerkamp bij Craryville, New York, waar hij kort na het verlaten van school zijn eerste job had. Hij bracht er nu al zijn vakanties door (1938).

Toen regisseur een keer te veel "Grappige kerel, maar we hebben hier iemand ernstiger nodig" zeiden besloot Bergman om dit obstakel te omzeilen door een nieuwe identiteit voor zichzelf te bedenken. Hij noemde zich naar zijn zoon Alan Reed* Bergman en aldus kreeg "Alan Reed" het meer dramatische werk -- soaps, nachtelijke melodrama's -- terwijl Teddy Bergman verder deed met komische rollen. Deze identiteitssplitsing vroeg echter ook zijn tol en om de boekhouding te vereenvoudigen, nam de artiest in 1939 zijn pseudoniem als wettelijke naam.

One of the Finest (NBC-Blue, okt. 1939) was het oude verhaal van "agenten en bandieten" met als extra twist een universitaire opleiding in wetshandhaving. Alan Reed speelde samen met Carleton Young. In één aflevering in november speelde Reed 2 rollen. In de ene rol was hij een gangster, in de andere rol is de agent die erop uit is om de gangster te pakken. Dus Reed joeg zichzelf achterna helemaal tot in Eighth Street.

Teddy sloot zich in New York aan bij de Theatre Guild en was zo regelmatig op Broadway aan het werk. Zo verscheen hij op Broadway in het William Saroyan stuk, Love's Old Sweet Song (Plymouth Theatre, 2 mei - 8 juni 1940), waar de rol van hem vereiste om met een volledig geschoren hoofd op het podium te verschijnen.

The Texaco Star Theatre (CBS, 2 okt. 1940 - 20 apr. 1949, min. 113 afleveringen) wisselend variétéprogramma met Fred Allen, Milton Berle,... in de hoofdrol. The Fred Allen Show (NBC, 31 jan 1940 - 14 maart 1948, min. 36 episodes). The Lux Radio Theatre (CBS, Dec 30. 1940 - Mar 26. 1951, min. 28 episodes).

"Falstaff Openshaw" had als dichter van dienst altijd een gepast gedicht voor het moment. Wereldoorlog II raasde door Europa en Openshaw kwam op de proppen met volgende onsterfelijke openingslijn voor een gedicht: "My little niece is saving grease to help to beat the Japs. To help to beat the Nazis she's collecting bacon scraps...." Dit ging verder en eindigde met: "When the Axis time at last has come, and the world's restored to peace. The day that Hitler's goose is cooked my little niece will save the grease." (6)

In de herfst van 1941 zag Alan af van enkele goed betalende radiorollen om een rol op te nemen in het toneelstuk Hope for a Harvest (Guild Theatre, 26 nov. - 27 dec. 1941), met Fredric March. Hij deed dit bewust omdat hij hoopte dat talenterjagers voor de film hem zouden opmerken voor iets wat hij meer dan wat dan ook wou - een Hollywood contract. Dat gebeurde ook, maar met het uitbreken van de oorlog weigerde Alan het contract uit vrees om met zijn familie naar de Westkust te moeten verhuizen. Tot overmaat van ramp was het stuk, ondanks de goede kritieken voor Alan zelf  (hij werd genomineerd voor beste vertolking in Hope for a Harvest, New York Critics Drama Circle), niet vrij succesvol. Het sloot enkele weken na de première.

Dan maar terug naar radio waar hij als Sol Levy (afbeelding hieronder links) te horen was in Abie's Irish Rose (NBC, 24 jan. 1942 - 2 sep. 1944).

The Pirate (Martin Beck Theatre, 25 nov. 1942 - 27 apr. 1943) had iets meer succes dan zijn vorige pogingen op Broadway maar zijn talent leek niet echt te passen in het theater.

Op een ogenblik deed Alan meer dan 35 shows per week, die hij terugbracht tot 15 eens hij karakterrollen in films kreeg aangeboden.

Reed kreeg reeds jaren aanbiedingen uit Hollywood. Regelmatig als klokwerk. Elke keer had Reed ze afgeslagen. "Ik wilde dolgraag een film maken," gaf hij toe, "maar elk aanbod was voor een langlopend contract. Ik had het te druk om meer dan één film tegelijk te maken." Toen kreeg hij zijn eigen radioshow en zijn dreunende stem trok veel luisteraars. De Hollywood-aanbiedingen stroomden nu wekelijks binnen. "Toen RKO met een deal voor één film kwam," zei hij, "greep ik snel die kans voor ze van gedachten konden veranderen."

In 1943 verhuisde Alan met zijn familie dan toch naar Beverly Hills. Zijn eerste film was Days of Glory (RKO-Radio Pictures, 8 juni 1944) waar hij te zien was tegenover Gregory Peck (afbeelding hieronder rechts).