Klik op de foto om terug te gaan...

William Gargan (17 jul 1905 - 16 feb 1979)
Lengte: 1.83 m (6' )
Ogen: blauw

Haar: rood bruin
Echtgenote: Mary Elizabeth Patricia Kenny
(19 jan 1928 - zijn dood)
Kinderen:
William Dennis Jr. "Barrie" (25 feb 1929 - 12 dec 1982) &
Leslie Howard (28 jun 1933)
Broer
:
Edward Francis Gargan (17 jul 1902 - 19 feb 1964), acteur
Boven rechts: William's moeder op de achtergrond kijkt naar haar twee zonen, zijn broer Edward en hijzelf. De twee meisjes zijn nichtjes.
 

Geboren als William Dennis Gargan Jr. in Brooklyn, New York, USA zoon van een gokker/ schuldvereffenaar/ bookmaker/ café eigenaar met connecties in het milieu en Irene G. Flynn, een lerares. Hij werd geboren als tweeling, als een van zeven kinderen, die allen, behalve hij en zijn oudere broer Edward, zeer jong stierven.
 
   

Naar verluidt maakte Gargan zijn filmdebuut - zij het zonder vermelding - toen hij zes of zeven jaar oud was en een jonge honkbalspeler speelde in een korte komedie van John Bunny die werd opgenomen in de Brooklyn's Vitagraph Studios.

Van Gargan is geweten dat hij een man was van twaalf stielen dertien ongelukken jobs variërend van limonadeverkoper tot tramconducteur maar het was pas toen hij school (1922 St. James School, Brooklyn) verliet dat hij een aantal maatpakbanen kreeg.

 

Eerst werkte hij als kredietonderzoeker en collectie agent voor een kledingsfirma. Zo geraakte Gargan een geschoten toen hij een wanbetaler er wilde toe overhalen zijn rekening te vereffenen. Daarna, werkte hij ongeveer één jaar als privédetective in een agentschap in New York voor "$10.00 per dag en onkosten." Gargan voerde er de gebruikelijke detective taken uit: bewaking van geldtransport, schaduwen van mogelijke verdachten, uitoeren van surveillances, en het beschermen van cliënten met waardevolle zaken. Hij werd ontslagen toen een diamantverkoper, die hij moest beschermen, uit het oog verloor. In 1924 was hij verveeld door de sleur die bij een normale job hoorde en koos voor de afwisseling acteren... binnen het jaar stond hij op Broadway.

Op aanmoediging van toneelschrijver Le Roy Clemens ging Bill op auditie voor en won de een rol in Aloma of the South Seas (1925) op het Broadway toneel. Bill huwde Mary Kenny, een voormalig danseres (bij de George White's Scandals) in 1928. Hij had haar enkele jaren voordien ontmoet op een ijsbaan in Prospect Park, Brooklyn. Toen Bill 14 was, had hij er een baantje versierd als ijsveger, in ruil voor een gratis toegangskaartje. Op een middag flitste hem een lenig jong ding voorbij in een pelsjas en een felrode rok. Hij slaagde erin haar met zijn bezem te raken en haar opzettelijk tegen de grond the laten gaan. Mary klom meteen weer overeind, haar ogen spuwden vuur en haar mond deed het ook niet slecht. Vanaf dat moment wist Bill dat hij verliefd was. (7)
 
William en Mary Kenny wandelend in de straatGargan en zijn vrouw, Mary, in Palm Springs eigen Our Lady of Solitude kerk waar ze waarschijnlijk net hun geloften hebben vernieuwd. Het stel was voor het eerst getrouwd in 1928.
William Gargan en Mary Kenny in de Hollywood club The Coconut Groove (12 mei 1933)
Mr & Mevr William Gargan met hun kinderen, Barrie (de oudste) en Leslie Howard Gargan
Top links: William en Mary Kenny wandelend in de straat.
Top rechts:Gargan en zijn vrouw, Mary, in Palm Springs eigen Our Lady of Solitude kerk waar ze waarschijnlijk net hun geloften hebben vernieuwd. Het stel was voor het eerst getrouwd in 1928.
Boven links: William Gargan en Mary Kenny in de Hollywood club The Coconut Groove (12 mei 1933)
Boven rechts: Mr & Mevr William Gargan met hun kinderen, Barrie (de oudste) en Leslie Howard Gargan.
 
Reeds vroeg in zijn carrière verkocht Gargan, als hij tussen twee acteerjobs in zat, gin of bootleg whisky aan clandestiene bars in New York City. Hij speelde ook in niet minder dan 7 Broadway shows. In 1932 kreeg hij heel wat lof ("Drama Critics Award for Outstanding Performance of the Year") voor zijn werk in Philip Barry's Broadway stuk The Animal Kingdom. Daarin speelde hij tegenover Leslie Howard met wie hij een levenslange vriendschap ontwikkelde. Gargan noemde zelfs een van zijn kinderen naar de acteur. De waardering gaf aanleiding tot een uitnodiging om in 1932 zijn filmdebuut in Hollywood te maken in de film Rain
 
Mary Kenny (derde meisje van links in "Russell Markert's Markettes", naar verluidt een van de voorgangers van de beroemde Rockettes (Missouri Rockets, American Rockets, Rosettes, Roxyettes). Vroeg in hun huwelijk werd zij een van de eerste Rockettes toen Radio City Music Hall werd geopend.
Boven: Mary Kenny (derde meisje van links in "Russell Markert's Markettes", naar verluidt een van de voorgangers van de beroemde Rockettes (Missouri Rockets, American Rockets, Rosettes, Roxyettes). Vroeg in hun huwelijk werd zij een van de eerste Rockettes toen Radio City Music Hall werd geopend (1932).
 
In de meeste van zijn films speelt Gargan zichzelf: een robuste, knappe, stoutmoedige Ier. Gargan was lid van wat in Hollywood liefkozend "de Ierse maffia" werd genoemd.  Zijn "ernstiger" filmwerk bevatten vermeldenswaardige prestaties in Rain (1932), The Story of Temple Drake (1933), Four Frightened People (1934) en You Only Live Once (1937).
 
A W. Somerset Maugham sprookje voorzag het verhaal voor "Rain" (1932) Miss Sadie Thompson (Joan Crawford), een prostituté, valt al snel in het oog van Sergeant Tim O'Hara (William Gargan). "Headline Shooters" (1933) Reporter Bill Allen (William Gargan) krijgt zijn verhaal onafgezien van de gevolgen. Maar wanneer Allen de no-nonsense Jane Mallory (Frances Dee) ontmoet valt hij voor haar charmes. Andere tegenspelers waren Ralph Bellamy en Jack La Rue.
Boven links: A W. Somerset Maugham sprookje voorzag het verhaal voor Rain (1932) Miss Sadie Thompson (Joan Crawford), een prostitué, valt al snel in het oog van Sergeant Tim O'Hara (William Gargan).
Boven rechts:
Headline Shooters (1933) Reporter Bill Allen (William Gargan) krijgt zijn verhaal onafgezien van de gevolgen. Maar wanneer Allen de no-nonsense Jane Mallory (Frances Dee) ontmoet valt hij voor haar charmes. Andere tegenspelers waren Ralph Bellamy en Jack La Rue.
Stewart Corder (William Gargan) met schooljuf Judy Jones (Claudette Colbert) in "Four Frightened People" (1934). "Black Fury" (1935) met William Gargan als Slim Johnson tegenover Paul Muni.
Boven links: Stewart Corder (William Gargan) met schooljuf Judy Jones (Claudette Colbert) in Four Frightened People (1934).
Boven rechts:
Black Fury (1935) met William Gargan als Slim Johnson tegenover Paul Muni.
 
Bij RKO in 1933, werden acteurs gedwongen een grote salarisverlaging te accepteren, vanwege de depressie. Bill was een van hen. Hij hield een bijeenkomst met collega-acteurs om te bepalen of zij de voorwaarden van RKO's hoge pieten zouden accepteren - een salarisverlaging van 50 procent. Ze tekenden, maar hij weigerde een clausule in het nieuwe contract. Daarin stond dat ze afzagen van alle rechten op verdere compensatie in het geval dat hun films aan de televisie zouden worden verkocht. Alle anderen tekenden. Denkend dat televisie niet in hun leven zou gebeuren. Dat gebeurde wel. Bill had geen kristallen bol, hij haatte het gewoon om iets zomaar weg te geven aan de Hollywood moguls. (7)

Hij was opgewekter en meer onderhoudend in
B-films als Headline Shooters
(1933), Man Hunt (1936), Wings Over Honolulu (1937), en Bombay Clipper (1942).
 
 William Gargan en de mooie Helen Mack in "The Milky Way" (1936) een film met een sprekende Harold Lloyd. "Sky Parade" (1936) In dit avontuur in de lucht, werken drie vrienden uit WW I samen om een commerciële luchtvaartlijn uit te baten, met Katherine DeMille en William Gargan.
Boven links: William Gargan en de mooie Helen Mack in The Milky Way (1936) een film met een sprekende Harold Lloyd.
Boven rechts:
Sky Parade (1936) In dit avontuur in de lucht, werken drie vrienden uit WW I samen om een commerciële luchtvaartlijn uit te baten, met Katherine DeMille en William Gargan.

"The House of Fear" (1939) Een acteur, John Woodford , sterft op het podium tijdens een voorstelling.  Zijn lichaam wordt naar de kleedkamer gebracht waarna het verdwijnt. Het theater blijft voor meer dan één jaar gesloten, en in  Broadway beginnen de geruchten als zou Woodford's geest er rondspoken zich te verspreiden. Een detective (William Gargan) , die zich als producer voordoet, huurt het theater en probeert dezelfde voorstelling te brengen,  maar dan doen zich allerhande "spookachtige" zaken zich voor die zijn plannen dwarsbomen. Met Irene Hervey, Harvey Stevens. Voor "They Knew What They Wanted" (1940), kreeg hij een nominatie als "Beste mannelijke bijrol"  Hier in de film samen met Carole Lombard.
Boven links: The House of Fear (1939) Een acteur, John Woodford , sterft op het podium tijdens een voorstelling. Zijn lichaam wordt naar de kleedkamer gebracht waarna het verdwijnt. Het theater blijft voor meer dan één jaar gesloten, en in Broadway beginnen de geruchten als zou Woodford's geest er rondspoken zich te verspreiden. Een detective (William Gargan), die zich als producer voordoet, huurt het theater en probeert dezelfde voorstelling te brengen, maar dan doen zich allerhande "spookachtige" zaken zich voor die zijn plannen dwarsbomen. Met Irene Hervey en Harvey Stevens.
Boven rechts: Voor
They Knew What They Wanted (1940), kreeg hij een nominatie als "Beste mannelijke bijrol" Hier in de film samen met Carole Lombard.

 
Voor They Knew What They Wanted (1940) kreeg hij een nominatie als "Beste mannelijke bijrol"  Terwijl hij in de jaren  '30 nog gestalte gaf aan energieke, sociale hoofdrollen in vele"B"-films en bijna hoofdrollen in grote films, evolueerde hij later naar karakterrollen. bvb.  I Wake Up Screaming (1941), Who Done It? (1942), The Canterville Ghost (1944), en The Bells of St. Mary's (1945).

Hij speelde de meesterdetective Ellery Queen in drie in 1942 uitgebrachte Columbia films. De series zou makkelijk hebben kunnen doorgaan tot de oorlog oer was maar het gebrek aan contractuele verbinding met enige studio verhinderde dit. De serie werd zo snel aan de kant gezet dat Gargan en Lindsay moesten verder gaan in een niet gerelateerde film No Place for a Lady
(1943).
"Bellamy's Ellery Queen films brachten ook veel meer op dan diegene die ik deed. "Hij is Ellery Queen niet," zeiden de toeschouwers over mij."
 
Irene Hervey met William Gargan in Universal's mysterie "Bombay Clipper" (1942). William Gargan met Margaret Lindsay in "A Desperate Chance for Ellery Queen" (1942).
Boven links: Irene Hervey met Gargan in Universal's mysterie Bombay Clipper (1942).
Boven rechts: William Gargan met Margaret Lindsay in A Desperate Chance for Ellery Queen (1942).
 
In de eerste week van juni 1943 gaf hij een persoonlijk optreden in het M-G-M Capital Theatre op Broadway. De lichten werden verduisterd en een witte schijnwerper dook op hem neer. Toen de band "Coming in on a Wing and a Prayer" speelde, opende Bill met: "De laatste keer dat ik op Broadway was, was met Leslie Howard in The Animal Kingdom", gewoon om hen eraan te herinneren dat hij daar begonnen was, en echt "één van de jongens" was. Hij ging verder, maar kreeg de eerste paar minuten niet veel respons. Hij vroeg zich af wat er mis was met de openingszinnen. Toen stapte hij naar buiten en daar was de krantenkop. "Leslie Howard gedood. Vliegtuig neergeschoten boven Golf van Biskaje."
Hij deed de resterende vijf shows met een steen in zijn borst.
Met kerst 1943, vertrok Gargan op USO toer samen met collega filmsterren Claudette Colbert en Keenan Wynn. Hij bezocht in de komende maanden verschillende Amerikaanse basissen in China. Gargan deed er hoofdzakelijk mee in sketches. Hij werd er ook geapprecieerd voor zijn informele gesprekken met de GI's en voor Gargan betekende deze ervaring (die nog doorgang tot voorbij het eerste kwartaal van 1944) één van de meest belonende van zijn ganse carrière. Gedurende die tijd droeg hij het uniform van een legermajoor, omdat, zo was hem verteld, de vijand nooit majoors neerschoot.

Omdat de Californiërs meenden zich meer zorgen te moeten maken over een Japanse invasie dan andere Amerikanen, veranderden velen tijdens de oorlogsjaren van woonplaats. De Gargans deden afstand van hun ranch en huurden een huis in de San Fernando Valley.

Als
William Gargan authenticiteit aan zijn rollen bijdroeg dan had dit niet alleen te maken met zijn vele banen maar ook met zijn jeugd. Door zijn vader's baan leerde Gargan veel over de gokwereld en ontmoette veel interessante karakters uit alle lagen van de bevolking. De hoofdreden waarom Gargan zo overtuigend was als detective moet wel het feit geweest zijn dat hij de enige was die er ook één was geweest. Vooraleer hij bij televisie terecht kwam had hij verschillende rollen in series of shows op tv.
Hij nam de rol over van Edmond MacDonald als "Inspecteur Burke", de ster van Murder Will Out (1945 - 1946). De radioshow volgde tot op zekere hoogte de formule van Ellery Queen: elke show bevatte een volledig gedramatiseerd mysterie, gevolgd door gissingen van het publiek over de identiteit van de moordenaar. In tegenstelling tot Queen bevatte dit geen ingewikkelde aanwijzingen, de verhalen ontvouwden zich in chronologische volgorde, waarbij de aanwijzingen in werden aanboden in de volgorde waarin ze werden gevonden. Vier deelnemers (twee van elk geslacht) werden uit het publiek getrokken. Voor elk correct antwoord werd een prijs van $5 (in oorlogszegels) uitgereikt; de winnaars die de moordenaar en de juiste aanwijzing raadden, wonnen een oorlogsobligatie van $50 en een ingelijst Gold Detective-certificaat.

Hij gaf gestalte aan Ross Dolan, een veteraan detective die opnieuw begon aan zijn job na als matroos te hebben gediend in WO II, of zoals Dolan het zelf stelde, "een rondje in Nonkel Sugar's Navy" in ABC radio's I Deal in Crime (1946-1947).

Toen het televisietijdperk aanbrak nam het grotendeels de bestaande radioformats over, die toenertijd een hele industrie was geworden. Precies daarom maakten ook vele radiosterren de overgang naar televisie. Het duurde ook niet lang vooraleer hij ook hier detectiverollen kreeg aangeboden.

 
"Follow That Woman" (1945) was eigenlijk nog één "Thin Man" clone, ditmaal in oorlogsomstandigheden. Het verhaal zelf was niet altijd op niveau, maar William Gargan en Nancy Kelly leken goed samen te werken. "Het leven van twee vrouwen hangt af van wat deze man te vertellen heeft!" scene uit Night Editor (1946) met William Gargan, Janis Carter, Jeff Donnell
Boven links: Follow That Woman (1945) was eigenlijk nog één "Thin Man" clone, ditmaal in oorlogsomstandigheden. Het verhaal zelf was niet altijd op niveau, maar William Gargan en Nancy Kelly leken goed samen te werken.
Boven rechts:
 "Het leven van twee vrouwen hangt af van wat deze man te vertellen heeft!" scene uit Night Editor (1946) met William Gargan, Janis Carter, Jeff Donnell.

In "Waterfront At Midnight" (1949) Geeft Gargan (links) een agent gestalte die een misdadiger probeert te klissen om uiteindelijk zelf beschuldigd te worden van moord op zijn eigen broer. "Dynamite" (1949) aannemer William Gargan heeft zijn zinnen gezet op de mooie Virginia Welles, als Johnny Brown (Richard Crane) op de proppen komt op hem zowel op professioneel als amoureus vlak te belagen. Uiteindelijk komt een ramp redding brengen...
Boven links: In Waterfront At Midnight (1949) Geeft Gargan (links) een agent gestalte die een misdadiger probeert te klissen om uiteindelijk zelf beschuldigd te worden van moord op zijn eigen broer.
Boven rechts:
 Dynamite (1949) aannemer William Gargan heeft zijn zinnen gezet op de mooie Virginia Welles, als Johnny Brown (Richard Crane) op de proppen komt op hem zowel op professioneel als amoureus vlak te belagen. Uiteindelijk komt een ramp redding brengen...

Na 1948 maakte hij nog weinig films, maar van 1949 tot 1951 nam hij de hoofdrol op zich in de TV series Martin Kane, Private Eye , een serie die aanvankelijk was bedoeld voor televisie maar die ook werd uitgezonden via Mutual Radio tussen1949 en 1952. Op 1 september 1949 debuteerde de serie op NBC Network en had als eerste de integratie van reclame in de show. Kane gaat zijn favoriete tabakswinkel binnen en bespreekt pijptabak en sigaretten voor hij naar een zaak gaat, gesponsord door United States Tobacco Company.

Live shows zijn tien keer meer hectisch dan films maken. Martine Kane was live. Een tijd lang genoot hij van Martine Kane, en toen hij er mee ophield, was dat niet omdat hij uitgeblust of uitgeput was geraakt door de onophoudelijke routine.  Langzaam aan verslechterden de verhaallijnen. Hij voelde zich beschaamd door de slonzigheid, de meisjes die kwamen opdraven, hun decolleté toonden, hun tekst mompelden en weer uit beeld verdwenen. Dus zei hij tegen de producer: "Ruim die rotzooi op. Zorg voor fatsoenlijke scripts. Stop met de vleesparades. Of neem een andere jongen." Dat deden ze. Een moment van pure opluchting. (7)

      Gargan speelde Martin Kane in een tongue-in-cheek stijl, een spoof van de hard boiled detective. Het werd een van de populairste shows op de TV. Na zijn vertrek probeerden ze hem te vervangen door verschillende andere acteurs. Het werkte niet. Gargan was Martine Kane. Niemand anders. 
Boven: Gargan speelde Martin Kane in een tongue-in-cheek stijl, een spoof van de hard boiled detective. Het werd een van de populairste shows op de TV. Na zijn vertrek probeerden ze hem te vervangen door verschillende andere acteurs. Het werkte niet. Gargan was Martine Kane. Niemand anders.
Gargan verliet deze tv-reeks in 1951 en vond vrijwel onmiddellijk een nieuwe detectiverol die op hem scheen te wachten dit keer als Barry Craig, die zijn debuut maakt op NBC Radio 3 oktober 1951. Barry Craig, Confidential Investigator (1951-1955). Die rol van Craig was misschien wel teveel op maat van Gargan geschreven. Zijn karakter's naam werd oorspronkelijk gespeld als "Barry Crane," later als "Barrie Craig" en uiteindelijk als "Barry Craig."   Dit omwille van protest vanwege de producers van Martin Kane, die beweerden dat “Kane” en “Crane” te gelijkklinkend waren. Dus werd de detective veranderd in “Craig.”
Op het eind van de aflevering "Ghosts Don’t Die in Bed,"(9/7/54) kon de luisteraar hoe Gargan zijn vooropgenomen opmerking over de show voor volgende week bracht ("The Corpse Who Couldn’t Swim"), maar al snel wordt afgebroken door de presentator John Lang, die de rolverdeling voorleest en tenslotte een klein bommetje lost "Met spijt delen we u mede dat met de zonet afgelopen aflevering we aan het eind zijn gekomen van onze Barry Craig series…We hopen dat u er hebt van genoten en we kijken er al naar uit ze in de zeer nabije toekomst voort te zetten."  Minder dan een maand later was dan die  “zeer nabije toekomstaangebrokenhet program kreeg uitstel van executie en herstarte op 3 oktober 1954 . Het liep uiteindelijk nog één seizoen en eindigde uiteindelijk echt op 30 juni 1955.

In 1957 hernam Gargan de rol van Martin Kane in een gesyndiceerde series genaamd The New Adventures of Martin Kane.  De serie werd in 1956 gefilmd op pelicule op diverse locaties in Europa. Na het eerste seizoen nam Gargan's inkomen een vlucht. Het leek bijna idioot om dat jaar nog veel meer te werken. Hij en Mary kochten een huis in Bermuda Dunes, drie slaapkamers, een zwembad, Spaanse stijl.
Gargan speelde 'Father' in "The Ford Television Theatre's"  "Favorite Son" met Anita Louise (episode # 3.37) 16 juni 1955. Advertensie  voor "The New Adventures of Martin Kane"  met Academy Award Winner William Gargan in de hoofdrol, die het opneemt tegen de sinistere krachten van de Europese onderwereld. Zondag 17:30 op WNAC-tv 7
Boven links: Gargan speelde "Father" in The Ford Television Theatre's "Favorite Son" met Anita Louise (episode # 3.37) 16 juni 1955.
Boven rechts: Advertentie voor The New Adventures of Martin Kane met Academy Award Winner William Gargan in de hoofdrol, die het opneemt tegen de sinistere krachten van de Europese onderwereld. Zondag 17:30 op WNAC-tv 7.
 
Gargan werd gediagnosticeerd met keelkanker in 1958 en twee jaar later werd zijn strottenhoofd verwijderd, waardoor zijn acteercarrière eindigde. Hij werd een actief woordvoerder voor de American Cancer Society en richtte een productiemaatschappij op.

Bill werd in 1960 uit zijn pensioen gehaald om een ex-president te spelen die wist dat hij stervende was in The Best Man. Het stuk was nog in de try-outs toen hij hoorde dat hij kanker had. Hij had twee en een half pakje per dag gerookt. Getroffen door larynxkanker, werd in 1960 zijn strottenhoofd verwijderd, meteen ook het einde van zijn carrière
. Hij leerde oesophagale spraak en gaf uiteindelijk hierin ook les voor de American Cancer Society. Als Martin Kane zou Gargan nog reclame maken in Happy McMann's Tobacco shop, om zijn sponsors ter wille te zijn maar nu voerde hij een onvermoeibaar campagne tegen roken.

Op 12 november 1967 ontving Gargan de Screen Actors Guild Lifetime Achievement Award.
 
Foto van Gargan met Mary genomen op 4 februari 1962In 1963 had hij de eer president John F. Kennedy te ontmoeten toen hij in Washington de jaarlijkse kruistocht tegen kanker hielp aftrappen.
Op 12 november 1967 ontving Gargan de Screen Actors Guild Lifetime Achievement Award.
Boven rechts: William Gargan, op een meeting van vrijwilligers van de Amerikaanse kankervereniging in New Orleans te Baton Rouge. Ondanks keelchirugie in 1960, was Gargan de hoofdspreker op de meeting.
Top links:  Foto van Gargan met Mary genomen op 4 februari 1962.
Top rechts: In 1963 had hij de eer president John F. Kennedy te ontmoeten toen hij in Washington de jaarlijkse kruistocht tegen kanker hielp aftrappen.
Boven links: In 1967 ontving Gargan de Screen Actors Guild Lifetime Achievement Award uit handen van Charlton Heston.
Boven rechts: William Gargan, op een meeting van vrijwilligers van de Amerikaanse kankervereniging in New Orleans te Baton Rouge. Ondanks keelchirurgie in 1960, was Gargan de hoofdspreker op de meeting.
Onder rechts: Gargan schreef ook een autobiografie, Why Me? (1969), waarin hoofzakelijk zijn gevecht met kanker aan bod kwam.
 

Twee jaar nadat hij z'n stem verloor gaf hij zijn afscheidsvoorstelling, gestalte gevend aan een stomme clown op TV in King of Diamonds. Hij schreef ook een autobiografie, Why Me? (1969), waarin hoofdzakelijk zijn gevecht met kanker aan bod kwam.

William Gargan stierf op 73 jarige leeftijd tijdens een vlucht tussen NY en San Diego aan een hartaanval op 16 februari 1979 (niet de 17de!).

Gargan schreef ook een autobiografie, Why Me? (1969), waarin hoofzakelijk zijn gevecht met kanker aan bod kwam.
 
Notities:

Alle vermelde data voor films zijn voor de officiële release in de VS.
Alle vermelde data voor TV programma's zijn die van eerste uitzending.
Alle vermelde data voor (radio)toneelstukken zijn voor de periode waarin de acteur erbij betrokken was.

De feiten in het rood moeten nog bevestigd worden.

 
Klik op Uncle Sam als je denkt ons te kunnen helpen...!  Klik als je denkt ons te kunnen helpen...!

Andere referenties
(1) IMDb
(2) Wikipedia

(3) IBDB
(4) OTRRpedia
(5)
Radiogoldindex

(6) Gunmen and Gangsters - Michael Schlossheimer
(7) Why Me? An autobiography by William Gargan, Doubleday & Co.
     N.Y. 1969
(8) Inafferrabile Leslie Howard fan site for the actor

Bijkomende video & audio bronnen
(1) Barrie Craig, Confidential Investigator "A Very Odd Job"
     (OTR, 30 jan 1952)
(2) Headline Shooter clip from the 1933 movie

 

Dit profiel van de acteur hierboven maakt deel uit van Ellery Queen a website on deduction. Deze acteur speelde de rol van Ellery Queen  in een Ellery Queen film serie.
Vele van de profielen op deze site zijn samengesteld na zeer nauwgezet onderzoek van diverse bronnen. "Please quote and cite ethically!"


Pagina aangemaakt 22 mei 2016 
Laatste update 5 augustus 2022
 

t e r u g   n a a r    L i j s t   v a n   V e r d a c h t e n


 
Inleiding | Plattegrond | Q.B.I. | Liist Verdachten | Wie?  | Q.E.D. | Moord en scene | Nieuw | Auteursrecht
Copyright
© MCMXCIX-MMXXIV   Ellery Queen, een website rond deductie. Alle rechten voorbehouden.