|
|
  argaret
Lindsay
(19
september
1910 – 8
mei
1981) |
|
|
Lengte:
1.65 m (5' 5") Gewicht: 52 kg Ogen: bruin haar: donker bruin Eerste van 6 kinderen, 5 zusters en 1 broer John: Helen (met wie ze een tijd samenwoonde) die getrouwd was met John Page Bueheler, Zus Jane Gilbert (Susan Jane Kies) was getrouwd met acteur William Hopper. Lorraine was getrouwd met Frederick C. Kenline (Chicago). Mary (Mickie) was de jongste zus met wie ze later ook samenwoonde. Partner: Mary McCarty |
 |
| Boven rechts: Margaret Lindsay als kind. | |
|
Genaamd naar haar grootmoeder aan vaderszijde werd
Margaret Kies (later
Margaret Lindsay) geboren in
Dubuque,
Iowa op 19 september 1910 als oudste dochter
van de apotheker,
John Leo Kies
die in reeds in 1930 overleed, en Bertha L.
Gilbert.
Ze was de oudste van
zes kinderen. De familie Kies woonde op 1070 Melrose Terrace toen Margaret nog vlechtjes droeg. Vader John bouwde het huis toen zij 3 was. Zij bezaten de Kies drogisterij op Central avenue die later eigendom werd van zijn broer Theodore. Margaret's oom, Val Kies, had een juwelierszaak in de hoofdstraat van Dubuque. Oom Peter Kies was prominent aanwezig bij hulpacties van de staat. "Peg" was een robbedoes die hield van het klimmen in de perenboom en een zelfverklaarde "rolschaatsfanaat" die hield van het cirkelvormig voetpad aan het Visitation Convent, "Waar ik steeds maar rondschaatste tot ik dronken was." Ze studeerde af aan de Visitation Academy, Dubuque in 1930 (1928?), waarna haar vader haar inschreef in het National Park Seminary in Washington DC. Zij bleef er echter niet lang, want zij wilde actrice worden en ging toneel studeren aan de American Academy of Dramatic Arts in New York. Miss Lindsay studeerde zowel dans als dramatische kunst tijdens haar post-college dagen en vond de eerste een waardevolle aanvulling op haar acteren. |
|
| Het viel haar op dat de Amerikaanse acteurs vaak tweede viool speelden tegenover hun Britse tegenhangers. Omdat ze in Amerika geen rollen kreeg, vertrok ze naar London om er theaterervaring op te doen. Spelend in een vijftal shows Escape, The Middle Watch, By Candlelight, The Romantic Age en Death Takes a Holiday (haar grootste toneelsucces)studeerde ze en beheerste er de typische upper-class spraakpatronen, zodat ze bij haar terugkeer (Dec 1931) geen moeite had om de reporters aan boord te doen denken dat ze een Brits actrice was. "Ik was in een toneelgezelschap in Engeland en mijn zakenmanager - ook een Amerikaan - vond het gewoon opportuun om te profiteren van de rage voor buitenlandse acteurs en actrices in Amerika," zei ze later in een interview. "Hij gaf ons een lijst met namen om uit te kiezen en ik koos de eerste- Margaret Lindsay, voor geluk. Zo werd ik Engels en nam de boot naar Amerika". | |
 Boven rechts: In de Tom Mix productie The Fourth Horseman (Universal, 25 sep 1932) probeert Margaret Lindsay van een paar mannen van zich af te houden. Boven links: John Warburton als Edward Marryot en Margaret Lindsay als Edith Harris in Cavalcade (Fox Film, 5 jan 1933) |
|
|
Lindsay maakte genoeg indruk op
Universal om haar te contracteren voor hun 1932 versie van The Old Dark
House, maar werd vervangen door Gloria Stuart. Na enkele kleine rollen
in Pre-Code films kreeg ze in 1933 haar grote doorbraak. Dat was met
een kleine maar opvallende rol in
Fox's Oscar-winnende Cavalcade
(Fox Film, 5 jan 1933) door de
rolverdeler
te overtuigen dat ze Brits was,
terwijl ze eigenlijk linea recta van de set van een
Tom Mix Western
afstapte!
Deeluitmakend van
een verondersteld all-Britse ploeg,
speelde ze een bruid die
haar huwelijksreis start aan boord van een schip.
We
zien haar nog net in gesprek met John Warburton
op het dek van een
schip, waarna de camera door in te zoomen op een reddingsvest de naam
van het schip (Titanic) onthuld.
"Ik had er geen
grote rol in. Het was toevallig een hele goede scène - een die je zou
onthouden. Ik genoot ervan. Maar toen ik het in beeld zag, was ik
stomverbaasd. Het leek allemaal zo anders en zo vreemd." Deze film van de grootste geldmaker aan de kassa in 1933 en won de Academy Award
en enthousiaste kritieken zowel in de Verenigde Staten als, verrassend
genoeg, Groot-Brittannië. Eens onder contract bij Warner Bros. later datzelfde jaar werd de mooie, zwartharige actrice een van de werkpaarden van de studio en speelde ze in drie dozijn films tussen 1933 en 1940. Zo speelde ze bijvoorbeeld in 1933 aan de zijde van William Powell in Private Detective 62 (aka Man Killer, Warner Bros., June 10. 1933). Als een "Engelse" actrice leerde ze ook "het verwarde kluwen waarin we terecht komen als we voor het eerst bedrog leren". Het ene leugentje om bestwil riep de andere op, tot ze zich niet meer kon herinneren wat ze de eerste keer had gezegd. Dus toen ze uiteindelijk tekende voor Privé Detective, greep ze de eerste de beste gelegenheid aan die een reporter haar bood, om zich van een last te ontdoen en "voor de verandering de waarheid te vertellen". Het was voor iedereen achter de schermen in Hollywood geen groot geheim waarom Lindsay niet trouwde. Het gerucht ging dat ze zij en Janet Gaynor minnaars waren, de twee verschenen samen in de film Paddy the Next Best Thing (Fox Film, 1 sep 1933). Lindsay had de gave om Janet aan het lachen te maken, en de lachbuien op de set van Paddy legden de productie meerdere malen bijna stil. Janet, bevrijd van haar (eerste) miserabele huwelijk, vond een vriend in Lindsay. In de daarop volgende jaren verbleven ze vaak bij elkaar en gingen vaak samen op vakantie. Hun vriendschap werd onder de loep genomen door schrijver David Ehrenstein, en hij concludeerde dat Lindsay en Gaynor een langdurige affaire hadden. Paul Gregory (Gaynor's derde echtgenoot) ontkende deze bewering echter: "... deze vrouw bleek later in haar leven lesbisch te zijn. Janet werd daarmee in verband gebracht en ik kan je zeggen dat het haar geen pijn deed, want ze ergerde zich eraan, ze was er niet door gekwetst. Ze dacht gewoon, hoe dom mensen zijn, en je kunt het blijven onderzoeken tot je er bij neervalt maar je zult niemand kunnen vinden die echt kan zeggen dat ze met haar in bed hebben gelegen." (9) |
|
  Boven: Margaret Lindsay (witte shirt) en Janet Gaynor in The Desert Inn tijdens een bezoek aan Palm Springs (1934). Janet Gaynor herstelt van een definitief echtscheidingsvonnis terwijl Margaret Lindsay herstelt van een definitief echtscheidingsvonnis -- van haar appendix - beide op grond van onverenigbaarheid. Janet is de winnares van de prijs van de movie colony's prize for best performance. Margaret Lindsay is een nieuwe ster die sensationele vooruitgang boekt. |
|
| Ze verscheen in diverse Bette Davis films Fog Over Frisco (Warner Bros., 2 juni 1934), Bordertown (Warner Bros., 23 jan 1935) en Dangerous (Warner Bros., 25 dec 1935). Ze speelt de bruid in The Case of the Curious Bride (Warner Bros., 3 april 1935) een Perry Mason mysterie waarin Errol Flynn zijn filmdebuut maakt als lijk. Flynn spreekt helemaal niet in deze film daar zijn aandeel verder ook beperkt bleef tot een flashback met voice-over door Donald Woods. | |
 Boven links: Met William Powell, Margaret Lindsay in "Detective Detective 62" (aka Man Killer) (Warner Bros., June 10. 1933) Boven rechts: Devil Dogs of the Air (Warner Bros., 9 feb 1935) waarin Lindsay de rol van Betty Roberts, verpleegster, vertolkt. |
|
 Boven links: Lindsay speelt de bruid in The Case of the Curious Bride (Warner Bros., 3 april 1935) een Perry Mason mysterie waarin Errol Flynn zijn filmdebuut maakt als lijk. Flynn spreekt helemaal niet in deze film daar zijn aandeel verder ook beperkt bleef tot een flashback met voice-over door Donald Woods. Boven rechts: G-Men (Warner Bros., 18 april 1935) Lindsay opnieuw met Cagney die een G-Men (FBI) speelt. |
|
| Janet vertrok in juli 1935 naar haar vakantieverblijf in Hawaii aan boord van de SS Lurline, met haar moeder Margaret Lindsay in haar spoor. Aan boord was ook Hilary Gordon, alias Helen Gaynor, die uit New York was overgevlogen om voor haar zus te zorgen. Janet en haar familie bleven de rest van de zomer in Hawaii, maar Margaret Lindsay bleef slechts een week voordat ze zich weer meldde bij Warner Bros. om de hoofdrol te spelen met James Cagney in Frisco Kid (Warner Bros., 30 nov 1935). | |
  Boven: Twee informele foto's genomen van Janet Gaynor en Margaret Lindsay, de linker foto op weg naar Hawaii (juli 1935). De Matson lijnboot Lurline voer naar Hawaii via San Francisco met 222 passagiers ingescheept in Wilmington. Miss Lindsay zal te gast zijn in Gaynors huisje bij Waikiki Beach. Janet en haar moeder bezetten de ene, en Miss Lindsay en Mrs. Gordon de andere, aangrenzende suite op het schip. Het gezelschap hoopt een maand in Hawaii te blijven. |
|
| Margaret was aanwezig op het diner ter ere van, haar goede vriendin, de actrice Thelma Todd, diezelfde nacht van Todd`s mysterieuze overlijden ten gevolge koolstofmonoxyde vergiftiging (dec 1935). Totaal van kaart stapte Margaret uit de film waarin ze toen werkte: Murder by an Aristocrat (Warner Bros., 13 juni 1936). Zij en Janet Gaynor maakten een wilde reis door het land met journalisten in de achtervolging, kort nadat Lindsay was ingestort na haar getuigenis in de Thelma Todd rechtzaak Margaret was bevriend met de Thelma Todd ex-man ook een ex-gangster Pat DiCicco met wie ze de avond voor Todd's dood had gedanst. | |
  Boven links: Foto van Margaret Lindsay, die getuigt over het laatste feest dat Miss Todd bijwoonde, met in haar ene hand een paar handschoenen terwijl ze met haar andere hand de deurknop vastgrijpt (23 dec 1935). Boven rechts: Aangekomen in New York. Margaret Lindsay (links), Janet Gaynor, beiden van film faam, en mevrouw Laura Gaynor (midden), Janet's moeder, geven New York een grote glimlach bij hun aankomst uit LA op het Grand Central station, New York (3 maart 1937). |
|
  Boven links: In Public Enemy's Wife (Warner Bros.,8 juli 1936) schittert Margaret Lindsay in de hoofdrol als jonge vrouw onschuldig veroordeeld en gevangen gezet voor een moord die ze niet pleegde. De echte dader is haar nietsnut van een man (Cesar Romero). Boven rechts: Anita Louise, Errol Flynn en Margaret Lindsay in The Green Light (Warner Bros., 12 feb 1937). |
|
|
Lindsay werd een soort prototype van de feministe in de
studio en weigerde te "grijnzen en ondergaan" - de gebruikelijke reactie, zei
ze, als een regisseur "fresh" werd. Ze vertelde Ben Maddow: "Het kan me niet
schelen om bij mijn voornaam genoemd te worden en 'lieveling' te zijn voor
iedereen op het terrein." Al vroeg sprak ze haar veto uit over een
huwelijk, omdat ze zei dat man en carrière niet samen gingen. In 1937, te midden
van de geruchtenstroom die haar in verband bracht met Gaynor, haalde ze uit naar
de geruchtenverspreiders en zei dat ze van plan was haar eigen leven te gaan
leiden "en anderen hun eigen leven te laten leiden". In 1937 speelt ze opnieuw tegenover Errol Flynn de toegewijde verpleegster Frances Ogilvie in The Green Light (Warner Bros., 12 feb 1937). Naar verluidt "nam" Mary Martin Gaynor van Lindsay af en richtte die haar romantische affectie op een andere actrice, Mary McCarty. Deze keer werkte de romance en Lindsay en McCarty werden lange tijd vriendinnen die uiteindelijk een huis kochten in de heuvels van Hollywood (Wellesley Drive, West Hollywood). |
|
    Boven: Margaret Lindsay zogenaamd op vakantie aan Lake Arrowhead na het voltooien van haar meest recente Warner film Back in Circulation (Warner Bros., 25 sep 1937). |
|
 Boven links: Opnieuw Margaret in de film Slim (Warner Bros., 23 juni 1937) Spanningen wanneer Fonda valt voor de charmes van Blayd's liefje Cally (Lindsay) . Boven rechts: Bette Davis, Henry Fonda en Margaret Lindsay. Een scene uit Jezebel (Warner Bros., 10 juni 1938). |
|
|
Opnieuw tegenover Bette Davis verscheen ze in
Jezebel
(Warner
Bros., 10 juni 1938)
waarin ze
als
Henry Fonda's
bruid uit het Noorden Bette
Davis' rivale wordt. Een van de eerste optredens op de radio kwam in de laatste aflevering van Warner Brothers Academy Theatre "The House On 56th Street". Margaret Lindsay werd geïnterviewd, ze kwam niet in het drama voor (26 juni 1938). Het gerucht ging dat Kay Francis, in 1938 werd gefotografeerd tijdens een "lesbische orgie". Volgens de biografie Kay Francis (van Lynn Kear en John Rossman) waren het echter de actrices Margaret Lindsay en Josephine Hutchinson die gefotografeerd werden en als gevolg daarvan werd Warner Brothers gechanteerd. Margaret verliet Warners in 1939 en sommigen beweerden dat dit was omdat ze had geprotesteerd tegen sommige van de opdrachten die haar werden gegeven omdat die rollen voor haar niet geschikt waren. De officiële versie was dat haar zuster actrice Jane (Kies) Gilbert daar een contract had getekend en Margaret niet wilde concurreren voor rollen met haar zus.... bovendien wilde ze niet dat Jane te maken zou krijgen met vooroordelen tegen een nieuwkomer die verwant was aan iemand met invloed in dezelfde filmfabriek. Na dat ze Warners verliet bleef ze acteren in vooral B-films, en ging later over tot karakterrollen. |
|
|
In juli 1939 werd gemeld dat haar twee oudere zussen getrouwd waren. Een
jongere zus, Mary, 17 verscheen verscheidene avonden per week in de
Hollywood Bowl met de Koslofs dans revue. Ze studeerde dansen en hoopte een
dansster te worden. John, 15, ging naar een militaire school in Hollywood en
was naar verluidt actief in dramatische schoolvoorstellingen. Jack beweerde
echter dat hij niets met films te maken wilde hebben, omdat hij het een "job
voor mietjes" vond. Margaret had het genoegen om naast Clark Gable en Ginger Rogers op te treden in het Screen Guild Theatre van de radio (CBS, 1 oktober 1939) "Imperfect Lady" was een romantische komedie over twee scenarioschrijvers met botsende persoonlijkheden die samen moeten werken aan een filmscript. Haar B-filmervaringen omvatten ook de vrouwelijke hoofdrol in zeven Ellery Queen films. In Ellery Queen, Master Detective (Columbia, 26 nov 1940) ontmoet Margaret 'Nikki' Lindsay Ellery over lichaam van John Braun. De amoureuze relatie tussen Ellery en Nikki kreeg pas geleidelijk aan meer waardigheid dan in de eerste bijdrages. Volgens auteur James Robert Parish "Columbia's enige echte geïnspireerde idee in hun Ellery Queen serie was de introductie van Nikki Porter als een freelance detectiveschrijfster die door Ellery wordt ingezet als zijn secretaresse. Ze zorgde voor wat opwinding en een mooie afleiding, daar ze in het merendeel van de verhalen haar baas uit de nood moest helpen." De "meester" speurneus wordt er in deze eersteling, die zich focust op de moord op een miljonair in een gezondheidsboerderij, afgeschilderd als hansworst . Lindsay kent enkele goede momenten als Nikki Porter, maar er is teveel geleuter en te weinig intrige. Het werk op de set liet geen tijd voor een sociaal leven, dus haar feestelijkheden waren klein maar vrolijk. Op de set was er een feest voor haar, haar zus en stand-in, Mary Kies, en haar grootmoeder Mrs. Margaret Kies, die 84 werd, met een taart aangeboden door Ralph Bellamy (sep 1940). |
|
In datzelfde jaar maakte ze met Bellamy
overigens ook Meet the Wildcat
(Universal, 22 okt 1940)
maar haar meest gedenkwaardige rol kwam toch met de klassieker
House of
Seven Gables
(Universal, 29 feb 1940),
met George Sanders
en
Vincent Price. Margaret
verhuisde naar haar nieuwe huis, een nieuwe verblijfplaats lag naast het
beroemde Whitley Heights huis waar Rudolph Valentino woonde. Bij het maken van de volgende EQ aflevering Ellery Queen's Penthouse Mystery (Columbia, 9 mrt 1941) was de invloed van MGM's succesvolle Thin Man serie overduidelijk, want Ellery en Nikki leggen zich meer toe op komisch geleuter dan op echt speurneuzen. |
  Boven links: In 1941 kwam Margaret Lindsay, voor het eerst in zeven jaar, terug samen met drie van haar zussen. De meisjes, allen geboren in Dubuque, Iowa, zijn van L naar R; (staand) Mevr.John Page Bueheler, echtgenote van een, in Panama gestationeerde, VS officierl; Mevr. Fredrick C. Keuline uit Chicago; Miss Lindsay en Mary Kies, de jongste dochter. Boven rechts: Met Ralph Bellamy in Ellery Queen and the Perfect Crime (1941). |
|
Volgende in de rij was
Ellery
Queen and the Perfect Crime
(Columbia, 7 aug 1941), waarschijnlijk de beste
bijdrage van de
Columbia Queens, daar het vrij
getrouw de verhaallijn van het boek weergaf, om
toch de achtergronden en karakters te veranderen.
Terug te veel Thin Man,
om echte detectivefans te bekoren. Ralph Bellamy maakte een vierde en laatste keer zijn opwachting als Ellery Queen in Ellery Queen and the Murder Ring (Columbia, 18 nov 1941), een vrije adaptatie van The Dutch Shoe Mystery, een bastaardversie die echt te pijnlijk is om aan te zien. |
  Boven links: A Tragedy at Midnight (1942) met John Howard, Margaret Lindsay en Keye Luke. Boven rechts: Margaret Lindsay als Nikki Porter in A Close Call for Ellery Queen (1942). |
| In 1942 kreeg Margaret een rol in A Tragedy at Midnight (Republic, 2 feb 1942) naast John Howard. Tijdens datzelfde jaar zou zo ook de drie volgende bijdrages leveren aan de Ellery Queen reeks, dit keer met William Gargan die overnam van Ralph Bellamy. In A Close Call for Ellery Queen (Columbia, 29 jan 1942) werd een meer sobere aanpak geprobeerd, wat het geheel ten goede kwam. De daaropvolgende A Desperate Chance for Ellery Queen (Columbia, 7 mei 1942) moet nog het meest worden onthouden omwille van het overlijden van de series' producer Larry Darmour. De laatste Enemy Agents Meet Ellery Queen (Columbia, 30 juli 1942) is makkelijk de beste van een onopvallende serie te noemen.. Columbia gaf de brui aan Ellery Queen. Ondertussen werd wel beweerd dat Margaret een romance had met William Gargan. Een wel heel bedrijvig jaar want ze trad ook aan tegenover John Wayne in The Spoilers (Universal, 10 april 1942). |
 Boven links: John Wayne en Margaret Lindsay in The Spoilers (Universal,
10 april 1942) Boven rechts: Met William Gargan in No Place for a Lady (Columbia, 11 feb 1943). |
|
Nog een deju-vu voor Margaret daar ze nog een rol kreeg met
William Gargan
in No Place for a Lady
(Columbia,
11 feb 1943).
Gargan speelt detective Jess Arno,
terwijl Lindsay Jess'
de altijd trouwe, lang afziende verloofde June Terry
speelt (boven rechts). Volgens een bericht in het HR nieuws,
was de film bedoeld als de eerste in een reeks ter
vervanging van Columbia's Ellery Queen films
waar James Hogan ook als regisseur optrad.
De film slaagde niet in de opzet om de start te geven aan
een serie. Margaret was te horen op 8 februari 1943 in Hold Back The Dawn met Susan Hayward op CBS radio. |
| Na het beëindigen van de EQ serie werd Margaret Lindsay opnieuw een rol toebedeeld in een filmadaptatie van een populaire radio show Crime Doctor (Columbia, 10 juni 1943). Deze eerste in een langer reeks, vertelt de achtergronden van het hoofdpersonage de "Crime Doctor". Het wordt nog steeds beschouwd door velen als één van de betere detective series. Alhoewel deze onderneming een groot succes bleek werd Lindsay's contract niet vernieuwd. |
| Tijdens een vakantie in New York in 1943 werd Margaret door de Engelse toneelschrijver Frederick Lonsdale gevraagd om op het toneel een hoofdrol te spelen in Another Love Story (Fulton Theatre, 12 okt 1943 - 8 jan 1944). Vermoeid van tweederangs rollen, glimlachte ze om zijn woorden: "Jij bent het antwoord op mijn zoektocht naar een actrice voor mijn nieuwe stuk. Ze moet een chique continentaal meisje zijn." Het stuk opende op 12 oktober 1943, liep zes maanden in New York en oogstte goede kritieken. "Margaret Lindsay, in haar toneeldebuut, is erg aantrekkelijk, maar heeft regie nodig om haar op haar gemak te stellen." |
 Boven links: Als Roxie, een sexy barmeisje in Alaska (Monogram, 18 nov 1944). Boven midden: Margaret Lindsay in de rol van een zwoele "Gay Nineties showgirl" in Universal's Vigilantes Return, een opwindend saga aan de Montana grenslijn (Universal, 1 juni 1947). Boven rechts: Louisiana (Monogram, 1 nov 1947) een van lompen-tot-rijkdom bio-pic over het leven van Jimmie Davis. Lindsay speelde de rol van Alvern Adams. |
|
Juli 1944 was ze te horen met Claudette Colbert en Walter Pdigeon in het CBS
radioprogramma Star and the story. Bij haar woonden haar moeder, haar broer John, die bij ASCAP was, en haar zussen Mickie en Helen. Helen's echtgenoot, Col. John Page Buehler, is in Tokyo bij Generaal Mac Arthur's staf. Een andere zus, Lorry, woont in Chicago met echtgenoot Frederick Kenline, een reclameman en ook afkomstig van Dubuque (1946). Tegen 1947 stapte, een vermoeide en volslanke Lindsay over op ondersteunende rollen. Zo verscheen ze in een ondersteunende rol voor MGM films als Cass Timberlane (MGM, 6 nov 1947) met Spencer Tracy, waarmee haar filmcarrière ook definitief op de retour was met werk bij minderwaardige studio's als Monogram Pictures en PRC. Ze begon ook meer en meer ander werk aan te nemen. "The Legacy" was een radio aflevering van Family Theater (Mutual, 18 mei 1949) over een vrouw die met een professor trouwt voor zijn geld, ontdekt dat hij een jonge zoon heeft, en een zeer verbitterde zus. Nadat de man overlijdt, vinden er verschillende veranderingen plaats... Margaret was er te horen naast Virginia Gregg & Jaime Del Valle. In juni 1950 reisde ze rond (Princeton, Westport,...) om in met een zomergezelschap te spelen in S.N. Behrman's komedie The Second Man tegenover Franchot Tone, Cloris Leachman en Walter Brooke. Ze debuteerde op televisie in 1950 in The Importance of Being Earnest, welke nog eens beroep deed op haar befaamde Engelse accent. Een wat mislukte onderneming want sommige bronnen stellen dat haar scènes werden verwijderd uit het eindresultaat. In 1952 leek ze druk bezig bij de radio zo verscheen twee keer als commerciële woordvoerder in februari en maart in NBC-afleveringen van Father Knows Best en opnieuw op 30 december in The Silver Eagle (ABC) als gastvedette. |
  Boven links: Met John Archer in Emergency Hospital (United Artists, 2 nov 1956) Dr. Janet Carey (Margaret Lindsay) wordt het hof gemaakt door de rijke Ben Caldwell (Byron Palmer), die al dan niet een gevaarlijk rijdende automobilist schijnt te zijn. Boven rechts: Filmsterren Margaret Lindsay en Cesar Romero begroeten George, de getrainde zeeolifant in het zeecircus van Pacific Ocean Park (22 dec. 1958) |
  Boven links: Margaret in Tammy and the Doctor (Universal, 29 mei 1963) Boven rechts: Jane Wyatt, Jane Wyman en Margaret Lyndsay tijdens het Shriner's Tribute to Pat O'Brien (1974). |
|
Lindsay verscheen in maar vier films gedurende de vijftiger jaren en twee films in de jaren zestig. Haar laatste film maakte ze op 53 jarige leeftijd Tammy and the Doctor (Universal, 29 mei 1963) en ze speelt hierin een verpleegster verliefd op dokter Macdonald Carey. Haar moeder, die bij haar inwoonde, overleed op 28 augustus 1964 op 84 jarige leeftijd. Op televisie verscheen ze nog als Elly in The Chadwick Family (ABC, 17 april 1974), een onsuccesvolle TV-pilootfilm waarin ook Fred MacMurray optrad. Na haar pensionering verdween Lindsay bijna volledig uit beeld en wees talloze filmaanbiedingen en verzoeken om interviews af. Ze woonde boven de Sunset Strip. In Hollywood zelf was ze nog relatief open omtrent haar lesbische geaardheid. Roddelpers koppelde haar aan diverse mannelijke sterren maar ook aan bvb. Janet Gaynor. Haar jarenlange partner was de actrice Mary McCarty.
Actrices, die bekenden relaties te hebben met zowel
mannen als vrouwen, kregen het advies seks te hebben met mannen en relaties
aan te gaan met mannen, vanwege het oude adagium "Je hebt gewoon de
juiste man nog niet ontmoet". Dit was in de jaren '40 en '50 een
gebruikelijke invalshoek in therapie (ook gebruikt bij homoseksuele
mannelijke acteurs). Het kwam erop neer dat een lesbienne zich kon ontdoen
van haar verlangen naar hetzelfde geslacht door seks te hebben met mannen
(en vice versa voor homoseksuele mannen). Onnodig te zeggen dat het de
meesten niet goed afging. Margaret Lindsay vond het kwakzalverij en ging er
niet in mee. Margaret bleef verder stoïcijns en vastberaden trouw aan zichzelf gedurende haar hele filmcarrière, trouwde nooit om de studio of het publiek gunstig te stemmen, en onderhield een levendige en populaire hangplek voor de gesloten lesbiennes van Hollywood in de bungalow van haar en haar partner Mary McCarty.
Op 3 april 1980, vond Lindsay
McCarty dood op de vloer van haar huis in West Los Angeles. Ze was 56 jaar
oud. Lindsay, overleed in Los Angeles op vrijdag 8 mei 1981 aan emfyseem. |
|
Notities: Alle vermelde data voor films zijn voor de eerste release in de VS. Alle vermelde data voor TV programma's zijn die van eerste uitzending. Alle vermelde data voor (radio)toneelstukken zijn voor de periode waarin de acteur erbij betrokken was. De feiten in het rood moeten nog bevestigd worden. |
Klik op Uncle Sam als je denkt ons te
kunnen helpen...!
 |
|
Andere referenties (1) IMDb (2) Wikipedia - Wikipedia.nl (3) Margaret Lindsay, actress, dies at 70, obituary NYT (May 11,1981) (4) Thelma Todd’s death – maybe murder after all? Alan Royle, 2015 (5) The Death of Thelma Todd, at Findadeath.com (6) OTRRpedia (7) Broken Face in the Mirror: Crooks and Fallen Stars That Look Very Much Like Us - David Hernandez, 2010 (8) Stevie Joe Payne (9) Lucky Stars - Sarah Baker (10) IBDB (11) Playbill Bijkomende video & audio bronnen (1) Lady Killer, Movie clip 1933 Lady Killer (2) Hollywood Newsreel clip 1934 (3) Frisco Kid, Movie trailer, 1935 (4) Sinner Take All, Movie clip, 1936 (5) Jezebel, Movie clip, 1938 (6) Screen Guild Theater - "Imperfect Lady" with Clark Gable, Ginger Rogers and Margaret Lindsay (October 1. 1939) (7) Words with Music AFRS Collection Radio (Dec 27. 1945) (8) Halo Shampoo TV Commercial 1952 (9) Your Show of Shows Hostess Margaret Lindsay 1952 |
|
Dit profiel van de acteur
hierboven maakt deel uit van
Ellery Queen a website on deduction.
Deze acteur speelde de rol van Nikki
Porter in een Ellery Queen
film reeks. Vele van de profielen op deze site zijn samengesteld na zeer nauwgezet onderzoek van diverse bronnen. "Please quote and cite ethically!" |
|
Pagina aangemaakt in 2009 Laatste update 31 juli 2024 |
t
e r u g n a a r L i j s t v a n
V e r d a c h t e n
|
|
Inleiding | Plattegrond | Q.B.I. | Liist Verdachten | Wie? | Q.E.D.
| Moord en
scene | Nieuw |
Auteursrecht Copyright © MCMXCIX-MMXXIV Ellery Queen, een website rond deductie. Alle rechten voorbehouden. |