Edward "Eddie" Francis Quillan zag het levenslicht in Philadelphia, Pennsylvania op 31 maart 1907 (Paaszondag). Geboren op Hollywood Street ergens in Philadelphia leek Eddie vanaf het begin voorbestemd voor de filmwereld. Zijn katholieke ouders, Joseph Francis Quillan (1884-1952) en Sarah Owens (1885-1969) hadden reeds een acteercarrière achter de rug in een groep in hun geboorteland Schotland. Als oude vaudeville headliner (stond sedert zijn 18de op een podium) trouwde Joe met Sarah en verbrak zo de succesvolle sister act waarin ze speelde. Een van hun motto's was "alles gebeurt voor het beste". Men zou zich kunnen afvragen of dat het geval was toen de vader van Eddie, een rijke man, fabrikant en producent van toneelstukken in Schotland, zijn geld verloor. Na het huwelijk trokken naar de V.S. waar ze verder aan de kost kwamen met optredens. Meneer en mevrouw Quillan waren dan ook graag geziene gasten en waren dan ook spelers met een contract in het meer prestigieuze circuit van de zgn. "big time" vaudeville franchises.

Eddie maakte zijn debuut reeds op zeven jarige leeftijd om tegen 1917 reeds aan het hoofd te staan van een troep die rondtrok onder de naam "Buster Quillan and (His) Pals," samen met broers Thomas (of 'Buster'), John en Joe en zus Marie (later kregen ze nog het gezelschap van vier zussen Helen, Margaret "Peggy", Isabell(a) en Roseanne "Rosebud" , in het totaal negen Quillan kinderen).

Nota: De naam van het ensemble veranderde naarmate meer broers en zussen in de act kwamen of succesvoller werden, met namen variërend van The Four Quillans tot Eddie Quillan and Family.

Zo trok Edward samen met de familie doorheen de V.S. In een interview met Michael Ankerich in 1988 beschreef Eddie dit vroege leven op de weg:  "We speelden in de meeste plaatsen waar we als kinderen mochten optreden. Omwille van de autoriteiten kon dit niet overal. Zo konden we nooit in New York optreden omwille van de strenge regels van de Gerry Society, opgericht om minderjarigen te beschermen tegen uitbuiting."

Eddie beschreef ook een typische dag op het vaudeville circuit: "Zo rond 11 uur 's morgen stond ik op en we zouden een eerste optreden verzorgen rond 14 uur in de middag. Daarna verzorgden we ook een avond show, meestal zelfs twee, om zo in totaal aan drie optredens per dag te komen. We stopten rond 23 uur, en nadat we onze make-up hadden verwijderd gingen we op restaurant wat eten. Dus het was zo rond 1 uur 's nachts wanneer we naar bed gingen."

Soms was de familie ook op tournee wanneer de school reeds herstart was. Gedurende die tijd kregen de Quillan kinderen hun onderricht via de New York Professional Children's School, en dat ging per brief. 

Boven:  Joseph Quillan (1884-1952) met Sarah (1885-1969) en hun negen kinderen (Onderste foto: Eddie is de vierde van links).

Tegen zijn tienertijd was Quillan al een doorwinterd artiest, beslagen in zowel zingen, dansen als acteren. Daarenboven speelde hij saxofoon en trad ook op als stand-up komiek.

Terwijl hij opgroeide was Eddie wel fan van de film maar niet meer dan dat. Het was zijn moeder die hem het acteurschap in het hoofd praatte. Bij een optreden in Chicago lieten de kinderen hun individuele portretten nemen. Wanneer hun moeder Sarah deze publiciteitsfoto's zag, zei ze meteen dat Eddie echt in de film thuishoorde waarbij Eddie voor het eerst de mogelijkheid echt serieus nam.

Na tien jaren te hebben opgetreden in theaters trokken de Quillans naar de Westkust. De teleurgang van vaudeville had zich ingezet en vader Joseph was niet blind voor de kansen die de stomme film bood en stond klaar om de gelegenheid voor zijn getalenteerde kinderen te baat te nemen. Hij deed een eerste ronde bij de vele studio's maar zonder veel succes.

Sommige versies variëren. Maar toen Eddie een solo tapdans deed, terwijl hij tegelijkertijd een spiegel voor zijn gezicht hield. Broeder John kwam naar buiten en vroeg: "Wat is de bedoeling van de spiegel, Eddie?" En toen kwam het serieuze antwoord: "Papa zei dat ik voorzichtig moest zijn en mezelf in de gaten moest houden tijdens dit nummer." Onder de mensen in het publiek die lachten was Mack Sennett. Hij regelde een screentest voor de drie jongens, John, Buster en Eddie.

In een andere versie van de gebeurtenissen gaf Mack Sennett's Keystone Studio uiteindelijk vier (?) van zijn kinderen een auditie toestond.

Toen Eddie en zijn broers als eerste de filmtests zagen waren ze zo verafschuwd dat ze zonder het resultaat af te wachten de studio uitliepen. Dat was buiten Sennett gerekend die, na het zien van de test, zo onder de indruk was van Eddie dat hij zelfs een detective huurde om hem te vinden. De familie toerde in die tijd doorheen gans Californië als deel van het Orpheum Circuit.

Nota: Volgens verschillende bronnen kreeg Eddie in 1922 voor een eerste (kleine) rol in de film, Up and At 'Em. Maar dit kon niet bevestigd worden. Terwijl de anecdote rond de ontdekking door Sennett toch suggereert dat Eddie pas zijn filmdebuut maakte in 1926.

De levendige scene van de Charleston, jazz, knielange rokken en Oxford bag-broeken werd wijd erkend in speelfilms uit het midden tot eind jaren 1920. Deze films toonden doorgaans de levendige sfeer op universiteitscampussen of in glamoureuze Art Deco-herenhuizen. Dit culturele fenomeen vond echter ook op kleinere schaal expressie, met modieuze "vamps" en levendige danswedstrijden in komische korte films. Een opmerkelijk voorbeeld is de serie uit 1926-27 geproduceerd door Mack Sennett, met het energieke duo Alice Day en Eddie Quillan. Helaas zijn deze films grotendeels in de vergetelheid geraakt. (8)

Uiteindelijk vestigde de met poppenogen voorziene, altijd lachende Quillan zich als gevestigde waarde voor levendige studentikoze rollen.

Het volgende conflict leidde tot het verbreken van zijn contract met. Het dispuut ging over een script voor één van Eddie's komedies, Pass the Dumplings (jan 1927). Bij het nalezen van het script overzicht vond Eddie iets te geriskeerd en niet in karakter met zijn komische rol. Eddie zei Sennett dat hij weigerde de rol te spelen zoals die op papier stond. Maar Sennett wou van geen wijken weten en beval Eddie om de scene te spelen zoals voorzien. Eddie deed dit ook maar het zou zijn laatste film met Sennett worden.

Quillans afwezigheid bij Sennett was kortstondig, aangezien hij slechts enkele maanden later terugkeerde, wat wijst op geen blijvende animositeit. Tegen die tijd was de Day-serie afgelopen, en Sennett, op zoek naar iemand om in de slapstick-schoenen te stappen die recentelijk door Harry Langdon waren verlaten, zag potentieel in Quillan. In korte films zoals Catalina, Here I Come (april 1927) en The College Kiddo (aug 1927) lijkt Quillan Langdons langdurige blikken en eigenaardige, fladderende bewegingen te imiteren. Gelukkig was deze Langdon-achtige rol van korte duur, omdat Quillan ook rollen op zich nam in klassiekers zoals Love in a Police Station (dec 1927), een Sennett-satire met zijn iconische Keystone Kops. (8) De nieuwe Kops waren Andy Clyde, Barney Hollum, William Armstrong en Tiny Ward, met Eddie Quillan als verkeersagent.

De andere vehikels naast Noisy Neighbors (jan 1929) waren onder andere: The Sophomore (aug 1929, zijn 'all-talkie' debuut met "Little by Little" de hit op de muziek van Earl Burnett's Biltmore L.A. orkest); Night Work (1930);  Big Money (1930) en The Tip-Off (1931).