eorge Mathews (10 okt 1911 - 7 nov 1984)

In 1938 trad hij op in nog verschillende Broadway-stukken:

Escape This Night (44th Street Theatre, 22 april - 30 april 1938) als eerste marinier;

Als onderdeel van de zondagavondvoorstellingen van "Schoolhouse on the Lot" presenteerde een groep die bekend stond als "Plant in the Sun company" de eerste van zes zondagavondvoorstellingen in het Nora Bayes Theater beginnend op 24 april 1938. De toneelstukken waren Plant in the Sun (Ben Bengal) en Transit (Philip Stevenson);

Tot slot nog een andere productie van de WPA*, The Big Blow** (Maxine Elliott's Theatre, 1 oktober 1938 - 1 februari 1939) als Deefy.  Deze laatste show ging na Broadway verder op tour tot april 1939.

Radio begon ook interesse te tonen met optredens in Fight Camp, David Harum en andere programma's als gevolg.

Fight Camp (WOR-Mutual, 8 juni 1941 - sep 1941) was een show met Marion Barney, Sammy Byrd, Bedelia Falls, Jerry Lesser, John Hamilton en George Mathews. Dit betoverende verhaal ontvouwde zich rond Ma Corbett (Blanche Ring en vanaf juli Marion Barney), een veerkrachtige weduwe die behendig mopshonden traint met de ene hand, terwijl ze hen met de andere hand beschermt tegen haar charmante dochter. De eerste aflevering richt zich op de zoektocht van de weduwe naar een bekwame vechter die haar zaak van financiële ondergang kan behoeden. Er waren rollen voor echte vechters zoals Billy Conn en Joe Louis.

Maar het was toch op het toneel waar onze acteur zich het meest thuisvoelde. De aantrekking leek ook wederzijds, zoals de volgende reeks toneelstukken, voornamelijk op Broadway, waarin hij optrad, lijkt te bewijzen:

Retreat to Pleasure (Belasco Theater, 17 dec. 1940 - 4 jan. 1941),
Out of the Frying Pan (Windsor Theater, 11 feb. - 10 mei 1941),
The Night Before Christmas (Morosco Theater, 10 apr. - 27 apr. 1941),
Abe Lincoln in Illinois (op tournee, in de rol van Jack Armstrong)
Cuckoos on the Hearth (Morosco Theater, 16 sep. 1941 - 3 jan. 1942),
They Should Have Stood in Bed (Mansfield Theater, 13 feb. - 21 feb. 1942),
The Life of Reilly (Broadhurst Theater, 29 apr. - 2 mei 1942),
The Eve of St. Mark (Cort Theater, 7 okt. 1942 - 26 jun. 1943).

Als een gezette man met zware wenkbrauwen, met platte neus en een zeer kenmerkende uitstekende onderlip, speelde hij veel ruwe karakters in vele era's. Zo verscheen hij zeer doeltreffend op het podium van Broadway in 1942-43 als Sgt. Ruby in The Eve of St. Mark , een rol die hij ook hernam voor de filmversie met dezelfde naam (20th Century Fox, 22 mei 1944).

Niet alleen maar een lawaaimaker maar net zo doeltreffend bij het vertolken van komische rollen. Na een eerste filmrol in Stage Door Canteen (United Artists, 24 juni 1943) waarin hij een Marine Sergeant (niet in rolverdeling opgenomen) speelde tegenover Ray Bolger was hij ook te zien in Danny Kaye's eerste langspeelfilm Up in Arms (RKO-Radio, 17 feb. 1944).

George woonde op 145 West 14th Street in New York, wat handig was gezien het feit dat theater zijn belangrijkste werkgever bleef. 

The Streets Are Guarded (Henry Miller's Theatre, 20 nov. - 9 dec. 1944),
Kiss them for me (Belsaco Theatre, 20 maart - 23 juni 1945),
Beggars Are Coming to Town (Coronet Theatre, 27 okt. - 17 nov. 1945),
Antigone (Cort Theatre, 18 feb. - 4 mei 1946, in de week),
Temper the Wind (Playhouse Theatre, 27 dec. 1946 - 25 jan. 1947).

Tussen de acts door ontspande hij zich met lastige schaakproblemen of met een occasioneel optreden op radio zoals in The Screen Guild Theater "Flesh And The Fantasy" (CBS, April 23. 1945) naast Edward G. Robinson.

Mathews speelde dus ook mee in klassieke toneelstukken. De toneelstukken Antigone en Candida (Cort Theatre, 3 april - 2 mei 1946, in het weekend) werden afwisselend in de week opgevoerd. Beide hadden op een gegeven moment Katharine Cornell en Marlon Brando in de hoofdrollen. Mathews staat als eerste wachter in het programma voor Antigone (maar zit niet in de cast van Candida). Na hun engagement op Broadway werden gingen beide stukken als duo-act op tournee ging.

Terug wat werk op radio met Grand Central Station (CBS, 24 aug. 1946) en op 4 september 1946 verscheen het bericht in het vakblad Variety dat George was toegevoegd aan de cast van radio's Stella Dallas (NBC, sep 1946 -).

Gedurende de Tweede Wereldoorlog ging actrice Mary Haynsworth bij het Rode Kruis (Engeland, Frankrijk en Duitsland). Bij haar terugkeer naar de Verenigde Staten in 1946, herbegon ze met acteren. Mary sloot zich in september 1947 aan bij de Theatre, Inc. tournee voor de try-outs van de show The Big People, die bedoeld was voor Broadway. Ze speelde er de vrouwelijke hoofdrol die als "klein persoon" getrouwd was met een  "groot persoon" gespeeld door George Mathews. Ze gingen hiermee eerst een aantal weken op tournee, maar de show werd beëindigd nog voor het kon worden opgevoerd in New York. Maar de romance was begonnen en hun relatie eindigde niet. Ze trouwden echter pas na enkele jaren. Mary kreeg een baan bij de United Fruit Company op een bananenboot naar Cuba en Guatemala, cruises van zeventien dagen, wat ze drie cruises deed en dat was genoeg.

Boven rechts: Mary Haynsworth in 1944 in haar velduitrusting
van verpleegster bij het Rode Kruis.

Six O'Clock Theatre (Maxine Elliott's Theatre, 11 apr. - 18 apr. 1948) met drie stukken waarbij George optrad in:
        Hope Is the Thing With Feathers,
S. S. Glencairn (City Center, 20 mei - 30 mei 1948),
The Silver Whistle (Biltmore Theatre, 24 nov. 1948 - 28 mei 1949).

Begin 1949 deed hij opnieuw wat radiowerk, zo was hij te horen in:

Mind In The Shadow (CBS, 2 feb. 1949),
The Theatre Guild On The Air (ABC, 8 mei 1949) in "Of Mice and Men",
Suspense (CBS, 14 juni 1949 - 17 juni 1962, min. 5 episodes).

Om zich dan tegen eind 1949 aan te sluiten bij de Broadway cast van A Streetcar Named Desire (Ethel Barrymore Theatre, Dec 3. 1947 - Dec 17. 1949), waar hij Karl Malden verving in de rol van Harold Mitchell of Mitch en deel uit maakte van een rolverdeling waarin ook Uta Hagen en Anthony Quinn zaten. Hij bleef bij de productie gedurende zijn volledige nationale tournee. Na New Haven, Conn. ging de tour na Philadelphia op 26 december en verder naar New England en Canada. Zijn vertolking kreeg o.a. positieve recensies van Brooks Atkinson van The New York Times. Toen het stuk in 1950 opnieuw New York aandeed, vond Brooks Atkinson niet alleen dat Mathews dit ''aantrekkelijk'' deed maar ook ''...met volledige waardering voor de eerlijkheid van de gewone man die een wat droevige voorstelling heeft van raffinement en grandeur''.