“Ik ging naar de Shoemaker lagere school. Dick ging naar de West Oak Glen School. Hij woonde net buiten Elkins Park. Maar in het eerste jaar van de middelbare school kwamen er veel klassen samen uit andere scholen. Mij werd gezegd uit te kijken naar een lange jongen die dol was op mysteries en goocheltrucs. Aan hem hadden zijn vrienden gezegd dat hij moest uitkijken naar een kleine jongen die dol was op mysteries en goocheltrucs. We ontmoetten elkaar letterlijk tijdens de lunchpauze op de eerste dag van de middelbare school, en we waren meteen vrienden. We deelden die interesses—dat was het fundament van onze vriendschap.” (William Link)

Vanaf 1946 begonnen ze kort daarna samen te schrijven, onder andere sketches tijdens zomerkamp. Ze deelden ook verschillende hobby’s.

“We lazen elk twee of drie detectives per week en ruilden de exemplaren die we bijzonder goed vonden. Dat was eigenlijk onze toegang—voor Dick en mij—tot een liefde voor het mysteriegenre, dat ons veel leerde over hoe je een verhaal structureert.” (William Link)

Hun smaak werd gevormd door gekoesterde momenten met Captain Marvel, Superman, zaterdagmiddagfilms in afleveringen, Walt Disney, Abbott & Costello, John Dickson Carr, Dashiell Hammett, Raymond Chandler, Ellery Queen, Erle Stanley Gardner en radioshows zoals Jack Armstrong, Inner Sanctum, Lights Out en Suspense. Ook vroege televisie speelde een rol—Bill was helemaal verknocht aan Barney Blake, Police Reporter (NBC, 22 apr – 8 jul 1948).

Op Cheltenham High School schreven ze radioscripts. Bill en Dick overtuigden hun ouders om hen bandopnemers te kopen, het type dat populair werd na de Tweede Wereldoorlog. Kort daarna schakelden ze over op bandrecorders—omdat je band kon monteren. Draad was moeilijk te hanteren en onmogelijk te bewerken. Met een geïmproviseerd soort toneelgezelschap begonnen de jonge schrijvers hun eigen radioscripts te schrijven.

Levinson zei hierover: “We begonnen radioshows te schrijven en nodigden onze vrienden bij ons thuis uit om die drama’s te spelen. En zoals Mike Nichols ooit zei over Broadway: het is een geweldige manier om meisjes te leren kennen. Dus ze kwamen langs en deden mee. We bewerkten Two Bottles of Relish; we bewerkten Donovan’s Brain... waarbij zijn broer in een rietje blies om het borreleffect te creëren.”

William voegde eraan toe: “In die tijd begon filmmuziek net opgenomen te worden, en we gebruikten die muziekstukken. We kochten ook professionele geluidseffecten in het centrum van Philadelphia zodat we treinen, verkeer enzovoort konden toevoegen. Op een bepaalde manier deden we op kleine schaal wat we later in onze carrière zouden doen: we produceerden wat we hadden geschreven, met onze vrienden—die we als het ware ronselden—op zaterdagen waarop ze eigenlijk liever gingen voetballen of iets anders wilden doen.”

“Om op zeker te spelen werden we allebei toegelaten tot de Wharton School of Commerce and Finance, destijds—en nog steeds—de beste business school voor een bacheloropleiding, gevolgd door Harvard voor de MBA. Dat was echt een eyeopener. We speelden op zeker, want in die tijd, als je je ouders vertelde dat je schrijver wilde worden, dachten ze dat je een paardrijder bedoelde. Schrijven werd niet als een levensvatbare carrière beschouwd.” (William Link)

Levinson en Link studeerden aan de Wharton School van de University of Pennsylvania, hoewel ze weinig interesse hadden in zaken. Lang voordat filmstudies een officiële discipline werden, analyseerden ze al films en televisiescripts. Hun favoriete schrijver-regisseur was Billy Wilder—ze waren geobsedeerd door alles wat hij maakte—en hun favoriete televisieschrijver was Paddy Chayefsky.

Ze leverden bijdragen aan humor- en literaire tijdschriften van Penn: ze schreven filmrecensies voor The Daily Pennsylvanian, richtten het humorblad Highball op, en schreven mee aan de songteksten van vijf musicals van Penn’s Mask and Wig Club. Die producties waren groots opgezet, op professioneel niveau. De regie, orkesten en partituren waren allemaal origineel, en elk van die musicals kostte zo’n $100.000—wat een enorm bedrag was in de jaren 1950. Dat geld kwam uit de inkomsten van het footballteam van Penn, dat toen erg groot was.

“We vonden dat geweldig—schrijven en onze musicals tot leven zien komen. Ze gingen zelfs op tournee tijdens Pasen en speelden in het Forrest Theatre in Philadelphia, een volwaardig theater waar ook voorstellingen zoals 'Oklahoma!' werden opgevoerd. Ik herinner me dat onze beste show een parodie op de filmwereld was, getiteld 'Vamped'. De recensent van 'Variety' schreef: 'Dit script is even goed als wat er momenteel op Broadway loopt.' Wij dachten: ‘Wauw—wat doen we eigenlijk op een business school?’ ”

“Wat ons echt over de lijn trok, was wat nu de Gouden Eeuw van de Televisie wordt genoemd. We beseften dat er volwassen, boeiende drama’s voor televisie geschreven konden worden, dus begonnen we nog tijdens onze tijd aan Penn met het schrijven van televisiescripts.” (William Link)

Ondertussen hadden ze hun eerste kortverhaal verkocht: “Whistle While You Work”, aan Ellery Queen Mystery Magazine, dat het publiceerde in het novembernummer van 1954. Het is een charmant verhaal over een onderdrukte postbode die ernaar verlangt te ontsnappen aan zijn verstikkende thuissituatie, waar zijn dominante vrouw de plak zwaait. Over een aantal dagen verspreid ontvangt hij vreemd geadresseerde brieven—blauwe enveloppen met zwarte randen—elk gericht aan een andere vrouw. Al snel blijkt dat elke vrouw die zo’n brief ontvangt, brutaal vermoord wordt aangetroffen. Hoewel het daarna nog vier jaar zou duren voor ze weer iets verkochten, was de richting van hun samenwerking duidelijk bepaald.

Ze mochten zelfs samen aan een scriptie werken, omdat het toegestaan was om “publicaties” in te dienen. Ze leverden drie scenario’s in—die uiteindelijk allemaal verkocht werden aan Alfred Hitchcock. Na hun afstuderen werd dat achterpoortje door de school gesloten. “Volgens hen was showbusiness geen echte business.”

Beiden behaalden hun diploma aan de Wharton School of Business van de University of Pennsylvania en besloten niet lang bij de pakken te blijven zitten.

“De week nadat we afstudeerden, trokken we naar New York. We hadden een contact bij het William Morris Agency, waarschijnlijk het machtigste entertainmentagentschap van dat moment. We ontmoetten Harry Kalcheim, de vader van een vriend van een vriend. Hij was een van de grote agenten—hij produceerde de 'Texaco Star Theater' met Milton Berle en vertegenwoordigde heel wat grote namen. Hij was erg vriendelijk en tekende ons voor twee jaar als schrijvers bij William Morris.

Ik was in de zevende hemel. Ik nam de trein naar huis, kwam binnen, en vond een brief op de schoorsteenmantel. Hij was van Uncle Sam—een uitnodiging om me bij het leger te voegen. Wat een klap. In die tijd gold er algemene dienstplicht—twee jaar actieve dienst, gevolgd door vier jaar in de reserve. Dick was zes maanden jonger, en tegen de tijd dat hij opgeroepen werd, was er net een programma gestart van zes maanden—maar ik moest de volle twee jaar dienen.” (William Link)

Link diende van 1956 tot 1958 in het Amerikaanse leger. Tijdens hun legerdienst bleven ze via luchtpost samenwerken aan verhalen. Levinson diende heel kort, en ging daarna aan de slag bij wat nu NBC10 is.

Na zijn terugkeer in het burgerleven trokken de jeugdvrienden weer naar New York, maar ze ontdekten al snel dat de gouden tijd van de live anthologiedrama’s voorbij was. Toen ze terugkwamen, waren ze geschokt: alle grote New Yorkse drama’s waren verdwenen. De televisie was naar Hollywood verhuisd—privédetectiveshows, westerns, sitcoms. Niets meer met de diepgang van de Chayefsky’s of Vidals. Om rond te komen verkochten ze kortverhalen aan bladen zoals Alfred Hitchcock’s Mystery Magazine, Playboy, en andere. Twee van hun scenario’s werden geproduceerd door General Motors Presents, een Canadese anthologiereeks uitgezonden door de CBC.

Hun Amerikaanse televisiedebuut was meteen een sterk begin. Hun script voor Chain of Command, een legerserie die zich afspeelde in het zuiden, werd geproduceerd door Desilu Playhouse en geprezen door TV Guide als een van de beste uitzendingen van het seizoen 1958–1959. Levinson en Link waren pas vierentwintig jaar oud. Het duo besloot hun droom na te jagen in Hollywood en verhuisde naar Los Angeles. Levinson vloog als eerste, terwijl Link dwars door het land reed met zijn goede vriend Mike Rosenfeld, die later agent zou worden bij William Morris en een van de oprichters van Creative Artists Agency (CAA).

De verhuis was een cultuurschok voor twee intellectuele jongens uit Philadelphia en New York, die zich plots omringd zagen door tuinappartementen, paarse verlichting in de bomen, mensen in bermuda’s met Kerstmis, een autocultuur en slecht ontworpen snelwegen. De stad voelde vreemd aan. Er was weinig kunst, geen degelijk symfonisch orkest, slechts één jazzclub, en misschien vijf goede restaurants.

“We waren de geweldige restaurants van New York gewend. Hier had je Chasen’s, Scandia, LaRue, Perino’s—en dat was het zowat. We konden niet eens een goed stuk steak vinden. Die van Chasen’s was verschrikkelijk. We dachten: ‘Waar halen ze die steaks vandaan—Zuid-Amerika?’ Maar werk ging voor. We beseften dat dit onze thuis moest worden, en dat werd het bijna onmiddellijk. Zodra we uit het vliegtuig stapten, stonden we onder contract. Four Star Television—Four Star was in die tijd de grootste televisieproducent. ” (William Link)

Het televisiesucces kwam snel voor het duo—hun eerste jaar leverde naar verluid $50.000 op, een klein fortuin in die tijd. Volgens Link maakte dat indruk op zijn moeder en wekte jaloezie op bij zijn broer. Gedurende het volgende decennium werkten ze gestaag als freelancers en schreven afleveringen voor een breed scala aan mysterie- en dramaseries, waaronder Johnny Ringo, Honey West, The Fugitive en Burke’s Law.

Toch ontbrak het werk aan voldoening, dus besloten Levinson en Link hun tijd te verdelen tussen de theaterscene van New York en de televisie-industrie van Los Angeles. “Toen was er een schrijversstaking in 1960. We waren verbaasd toen Christopher Conover ons kantoor binnenkwam en zei: ‘Wegwezen hier.’ We vroegen waarom—we waren net lid geworden van de Writers Guild—en hij zei: ‘Wel, jullie gilde staakt.’ We konden het niet geloven. We moesten ons kantoor bij Four Star verlaten. De staking duurde bijna zes maanden. We keerden terug naar Philadelphia en werkten aan een roman. We dachten dat we voor live televisie konden schrijven—zelfs tijdens de staking.” (William Link)

Toen verscheen luitenant Columbo ten tonele, de politie-inspecteur uit Los Angeles, bekend om zijn sjofele regenjas, goedkope sigaren en het vangen van moordenaars door zich dom voor te doen. Columbo (gespeeld door Burt Freed) verscheen voor het eerst in het door Levinson en Link geschreven mysterie “Enough Rope”, dat werd uitgezonden als een live uitzending van een uur op The Chevy Mystery Show op 31 juli 1960. Een uitgebreide versie van het mysterie zou later een succesvolle toneelproductie ** worden in 1962, ditmaal getiteld Prescription: Murder en met Thomas Mitchell als de sluwe luitenant.

Het toneelstuk ging in première in San Francisco met Joseph Cotten als Dr. Ray Fleming, de charmante psychiater die het perfecte plan bedenkt om zijn vrouw te vermoorden. Agnes Moorehead speelde zijn noodlottige echtgenote. De met een Academy Award bekroonde acteur Thomas Mitchell werd gekozen om luitenant Columbo te vertolken. “Mitchell was geweldig, maar we kregen geen goede recensies,” zei Link. “Het had werk nodig. Maar het ging 25 weken op tournee in de Verenigde Staten en Canada, en het leverde een fortuin op. ... Ze hielden van het personage Columbo. We dachten dat hij een personage van ondergeschikt belang was.”

In 1961 begonnen ze een vruchtbare samenwerking met regisseur en tv-presentator Alfred Hitchcock. Het duo droeg twee scripts bij aan het halfuur durende Alfred Hitchcock Presents en vijf aan The Alfred Hitchcock Hour. “Dear Uncle George”, een aflevering uit 1963, bevatte Gene Barry als een man die zijn vrouw vermoordt. Vijf jaar later zou de acteur een vergelijkbare rol spelen in de tv-filmversie van Prescription: Murder (NBC, 20 feb 1968), toen het succesvolle mysterie als televisiefilm werd uitgebracht. De rol van Columbo werd op televisie beroemd gemaakt door Peter Falk, wiens komische timing het excentrieke karakter van de rechercheur tot leven bracht. Vanaf 1968 speelde Falk de rol met tussenpozen tot Columbo Likes the Nightlife (ABC, 30 jan 2003). Vanaf het begin was het format vastgelegd. Het concept achter Columbo is dat het een omgekeerd—of open—mysterie is. In tegenstelling tot de klassieke whodunit, is de moord vanaf het begin zichtbaar voor het publiek. We weten al wie het heeft gedaan. De echte spanning ligt in hoe Columbo de moordenaar gaat pakken—een “hoe-gaat-hij-hem-pakken” in plaats van een “wie-heeft-het-gedaan”.

Steven Spielberg, het “jonge genie” op het terrein van Universal, kreeg de regie toegewezen van “Murder by the Book”, dat werd geselecteerd als de openingsaflevering van het eerste seizoen van Columbo. Het opende deuren waar de toen 24-jarige Spielberg doorheen stormde om zichzelf te vestigen als een van de toonaangevende filmmakers van de 20e en 21e eeuw.

Wat betreft hoe Columbo aan zijn naam kwam—Link en Levinson kregen die vraag jarenlang gesteld, en jarenlang gaven ze verschillende antwoorden. Maar in een interview uit 2011 onthulde Link wat hij geloofde dat de ware inspiratie was achter de iconische naam van hun rechercheur. Het kwam uit een van Billy Wilders grootste films, Some Like It Hot, die in 1959 in première ging. Levinson en Link waren er op de openingsdag bij. Ze bestudeerden het scenario nauwkeurig en bekeken de film talloze keren opnieuw. Pas onlangs viel het Link op wat al die tijd voor hun neus had gestaan: de gangster die de personages van Curtis en Lemmon achterna zit, gespeeld door George Raft, heet gedenkwaardig “Spats”. Zijn volledige naam? Spats Colombo.

Het eerste Hitchcock-script van L&L, “Services Rendered,” bevatte een personage met de naam Mannix (ze hadden een vriend van de middelbare school die William Mannix heette). Ze vonden de naam goed genoeg om hem te gebruiken voor een detectivereeks. De pilot werd herschreven, en daar waren ze niet tevreden mee. Ze verlieten Mannix om naar Universal te gaan. Ze hielden er meestal niet van om bij een serie te blijven—ze zetten die liever op, lanceerden het, haalden de juiste schrijvers erbij, en gingen dan verder. Ze hadden altijd andere projecten in gedachten. “Op Mannix was Mike Connors geweldig. We hadden hem erg graag.” De keiharde privédetective Mannix hield het acht seizoenen vol (CBS, 1967 - 1975).

Richard ontmoette Rosanna Huffman * (12 aug 1938 – 16 mei 2016) op een feestje en na meerdere huwelijksaanzoeken zei ze uiteindelijk ja. Ze trouwden op 12 april 1969 en werden in 1972 gezegend met een dochter, Chrissy. Rosanna, een actrice, zou ook in meerdere Levinson-Link producties te zien zijn.

Gebaseerd op Cat of Many Tails van Ellery Queen, produceerde NBC in 1971 Ellery Queen: Don’t Look Behind You. Het script werd geschreven door Richard Levinson en William Link, die werden gecrediteerd onder het pseudoniem “Ted Leighton” (hun gecombineerde middelste namen), omdat ze niet akkoord gingen met wijzigingen die tijdens hun vakantie in Europa waren aangebracht. Ze hadden gelijk—het is een gemakkelijk te vergeten 96 minuten.

Ze lanceerden de veelgeprezen maar kortlopende Adventures of Ellery Queen (NBC, 1975 - 1976). Link legde uit: “Ellery Queen was gebaseerd op de romans die we als kinderen hadden gelezen. We wonnen de Edgar Allan Poe Award voor Beste Mysterie Film van het Jaar. Tijdens het banket in New York greep een oude man me vast en zei: 'Ik ben Ellery Queen.' Het was Fred Dannay. De naam was een pseudoniem voor twee neven. Zijn neef was overleden. We brachten een dag door met hem in Larchmont, Long Island. Het was geweldig.

We kregen Jim Hutton en David Wayne— die was geweldig als de vader. Het werd echt het sjabloon voor Murder, She Wrote. De aanwijzingen in 'Ellery Queen' waren te moeilijk. We realiseerden ons dat we ze makkelijker moesten maken zodat het publiek zich slim kon voelen en verder bleef kijken.

We stonden tegenover Sonny and Cher, die net weer waren herenigd en een nationaal evenement waren geworden. Het was een moeilijke tijdslot. Maar we hadden plezier. Elmer Bernstein schreef het thema. We plaatsten de afleveringen in een gestileerd New York van de jaren 1940—een van onze favoriete periodes. Als we sommige van deze oude shows terugkijken, houden ze nog steeds stand.”

Het hielp ook niet dat Brandon Tartikoff, hoofd van NBC, de show niet leuk vond, waardoor deze werd afgevoerd.