Geboren op 15 december 1933 in Elkins Park, Philadelphia, Pennsylvania, was William Theodore Link Jr. de zoon van Elsie Roerecke (16 aug 1898 – 2 jun 1974), stenografe bij een makelaarskantoor in New York, en William Theodore Link (28 jul 1892 – 17 nov 1951)*, een textielmakelaar. Hij groeide op in Elkins Park, een buitenwijk van Philadelphia, waar hij een gelukkige jeugd beleefde en zielsveel van zijn ouders hield.

“Ik denk dat het begon met lezen. Ik wilde lezen toen ik vier of vijf jaar oud was. In die tijd werd dat ontmoedigd. Nu leren ouders—moeders—hun kinderen thuis lezen. Dus moest ik wachten tot ik kon lezen, en toen begon ik alle boeken van 'The Hardy Boys' te lezen, die vandaag de dag nog steeds gelezen worden. Dat waren mysteries.

Daarna las ik alle typische kinderboeken. Mijn moeder had me voorgelezen toen ik klein was—ik herinner me 'The Little Engine That Could'. Ik tekende ook mijn eigen stripboeken. Ik ben van die generatie; wij waren verslaafd aan stripboeken. Ik herinner me dat ik koffers vol strips meenam naar zomerkamp. Ik wou dat ik ze had bewaard. Mijn moeder heeft ze weggegooid. Ik was altijd geïnteresseerd in verhalen, nog voordat ik kon lezen of schrijven. Ik verstopte mysteries. Ik herinner me dat, toen ik bij de welpen zat, de vader van een vriend mysteries las en bewaarde. Ik leende mysteries van hem.”

Met potlood in de hand tekende hij vervolgens zijn eigen stripboeken met zelfverzonnen superhelden. Later schakelde hij over op het schrijven van korte misdaadverhalen. Op zijn tiende las hij al Weekly Variety.

“Ik ging naar de Shoemaker Grade School. Dick ging naar de West Oak Glen School. Hij woonde net buiten Elkins Park. Maar in het eerste jaar van de middelbare school kwamen veel klassen van verschillende scholen samen. Mij werd verteld dat ik moest uitkijken naar een lange jongen die van mysteries hield en goocheltrucs deed. Hij was door zijn vrienden gezegd dat hij moest uitkijken naar een kleine jongen die van mysteries hield en goocheltrucs deed. We ontmoetten elkaar letterlijk tijdens de lunchpauze op de eerste dag van junior high, en we werden meteen vrienden. We deelden die interesses—dat was de basis van onze vriendschap.”

Vanaf 1946 begonnen ze dan ook al snel samen te schrijven, onder meer sketches tijdens zomerkampen. Ze deelden ook dezelfde hobby’s.

“We lazen elk twee of drie misdaadromans per week en ruilden de exemplaren die we bijzonder goed vonden. Dat was echt onze toegang—van Dick en van mij—tot onze liefde voor mysteries, waar we ontzettend veel van leerden over hoe je een verhaal structureert.”

Hun smaak werd gevormd door gekoesterde momenten met Captain Marvel, Superman, zaterdagse filmserials, Walt Disney, Abbott & Costello, John Dickson Carr, Dashiell Hammett, Raymond Chandler, Ellery Queen, Erle Stanley Gardner en radioshows zoals Jack Armstrong, Inner Sanctum, Lights Out en Suspense. Ook vroege televisie werd niet overgeslagen, en Bill raakte volledig verslaafd aan Barney Blake, Police Reporter (NBC, 22 apr – 8 jul 1948).

Op de Cheltenham High School schreven ze hun eigen radioscripts. Bill en Dick overtuigden hun ouders om een draadrecorder voor hen te kopen, een populair toestel vlak na de Tweede Wereldoorlog. Niet lang daarna schakelden ze over op bandrecorders—omdat je daarmee kon monteren. Draad was moeilijk te hanteren en monteren was onmogelijk. Ze stelden een geïmproviseerd toneelgezelschap samen, en begonnen als tieners hun eigen radioshows te schrijven.

Levinson vertelde hierover: “We begonnen met het schrijven van radioshows en nodigden onze vrienden thuis uit om die drama’s op te voeren. En zoals Mike Nichols ooit zei over Broadway: het is een geweldige manier om meisjes te leren kennen. Dus die kwamen langs en speelden mee. We bewerkten Two Bottles of Relish; we bewerkten Donovan’s Brain… met zijn broer die in een rietje blies om het borreleffect te krijgen.”

William voegde toe: “In die tijd begon filmmuziek pas net uitgebracht te worden, en wij gebruikten die partituren. We kochten ook professionele geluidseffecten in het centrum van Philadelphia, zodat we treinen, verkeer enzovoort konden toevoegen. Op een kleine schaal deden we toen eigenlijk al wat we later in onze carrières zouden blijven doen: onze eigen werkstukken produceren, onze vrienden inzetten—eigenlijk hen ‘kapen’—op zaterdagen waarop ze liever voetbalden of iets anders wilden doen.”

“De week nadat we afstudeerden, trokken we naar New York. We hadden een contact bij het William Morris Agency, waarschijnlijk het machtigste entertainmentagentschap van dat moment. We ontmoetten Harry Kalcheim, de vader van een vriend van een vriend. Hij was een van de grote agenten—hij produceerde de 'Texaco Star Theater' met Milton Berle en vertegenwoordigde heel wat grote namen. Hij was erg vriendelijk en tekende ons voor twee jaar als schrijvers bij William Morris.

Ik was in de zevende hemel. Ik nam de trein naar huis, kwam binnen, en vond een brief op de schoorsteenmantel. Hij was van Uncle Sam—een uitnodiging om me bij het leger te voegen. Wat een klap. In die tijd gold er algemene dienstplicht—twee jaar actieve dienst, gevolgd door vier jaar in de reserve. Dick was zes maanden jonger, en tegen de tijd dat hij opgeroepen werd, was er net een programma gestart van zes maanden—maar ik moest de volle twee jaar dienen.”

Link diende van 1956 tot 1958 in het Amerikaanse leger. Tijdens hun legerdienst bleven ze via luchtpost samenwerken aan verhalen. Levinson diende heel kort, en ging daarna aan de slag bij wat nu NBC10 is.

Na zijn terugkeer in het burgerleven trokken de jeugdvrienden weer naar New York, maar ze ontdekten al snel dat de gouden tijd van de live anthologiedrama’s voorbij was. Toen ze terugkwamen, waren ze geschokt: alle grote New Yorkse drama’s waren verdwenen. De televisie was naar Hollywood verhuisd—privédetectiveshows, westerns, sitcoms. Niets meer met de diepgang van de Chayefsky’s of Vidals. Om rond te komen verkochten ze kortverhalen aan bladen zoals Alfred Hitchcock’s Mystery Magazine, Playboy, en andere. Twee van hun scenario’s werden geproduceerd door General Motors Presents, een Canadese anthologiereeks uitgezonden door de CBC.

Hun Amerikaanse televisiedebuut was meteen een sterk begin. Hun script voor Chain of Command, een legerserie die zich afspeelde in het zuiden, werd geproduceerd door Desilu Playhouse en geprezen door TV Guide als een van de beste uitzendingen van het seizoen 1958–1959. Levinson en Link waren pas vierentwintig jaar oud. Het duo besloot hun droom na te jagen in Hollywood en verhuisde naar Los Angeles. Levinson vloog als eerste, terwijl Link dwars door het land reed met zijn goede vriend Mike Rosenfeld, die later agent zou worden bij William Morris en een van de oprichters van Creative Artists Agency (CAA).

De verhuis was een cultuurschok voor twee intellectuele jongens uit Philadelphia en New York, die zich plots omringd zagen door tuinappartementen, paarse verlichting in de bomen, mensen in bermuda’s met Kerstmis, een autocultuur en slecht ontworpen snelwegen. De stad voelde vreemd aan. Er was weinig kunst, geen degelijk symfonisch orkest, slechts één jazzclub, en misschien vijf goede restaurants.

“We waren de geweldige restaurants van New York gewend. Hier had je Chasen’s, Scandia, LaRue, Perino’s—en dat was het zowat. We konden niet eens een goed stuk steak vinden. Die van Chasen’s was verschrikkelijk. We dachten: ‘Waar halen ze die steaks vandaan—Zuid-Amerika?’ Maar werk ging voor. We beseften dat dit onze thuis moest worden, en dat werd het bijna onmiddellijk. Zodra we uit het vliegtuig stapten, stonden we onder contract. Four Star Television—Four Star was in die tijd de grootste televisieproducent. ”

Het televisiesucces kwam snel voor het duo—hun eerste jaar leverde naar verluid $50.000 op, een klein fortuin in die tijd. Volgens Link maakte dat indruk op zijn moeder en wekte jaloezie op bij zijn broer. Gedurende het volgende decennium werkten ze gestaag als freelancers en schreven afleveringen voor een breed scala aan mysterie- en dramaseries, waaronder Johnny Ringo, Honey West, The Fugitive en Burke’s Law.

Toch ontbrak het werk aan voldoening, dus besloten Levinson en Link hun tijd te verdelen tussen de theaterscene van New York en de televisie-industrie van Los Angeles. “Toen was er een schrijversstaking in 1960. We waren verbaasd toen Christopher Conover ons kantoor binnenkwam en zei: ‘Wegwezen hier.’ We vroegen waarom—we waren net lid geworden van de Writers Guild—en hij zei: ‘Wel, jullie gilde staakt.’ We konden het niet geloven. We moesten ons kantoor bij Four Star verlaten. De staking duurde bijna zes maanden. We keerden terug naar Philadelphia en werkten aan een roman. We dachten dat we voor live televisie konden schrijven—zelfs tijdens de staking.”

Toen verscheen luitenant Columbo ten tonele, de politie-inspecteur uit Los Angeles, bekend om zijn sjofele regenjas, goedkope sigaren en het vangen van moordenaars door zich dom voor te doen. Columbo (gespeeld door Burt Freed) verscheen voor het eerst in het door Levinson en Link geschreven mysterie “Enough Rope”, dat werd uitgezonden als een live uitzending van een uur op The Chevy Mystery Show op 31 juli 1960. Een uitgebreide versie van het mysterie zou later een succesvolle toneelproductie ** worden in 1962, ditmaal getiteld Prescription: Murder en met Thomas Mitchell als de sluwe luitenant.

Het toneelstuk ging in première in San Francisco met Joseph Cotten als Dr. Ray Fleming, de charmante psychiater die het perfecte plan bedenkt om zijn vrouw te vermoorden. Agnes Moorehead speelde zijn noodlottige echtgenote. De met een Academy Award bekroonde acteur Thomas Mitchell werd gekozen om luitenant Columbo te vertolken. “Mitchell was geweldig, maar we kregen geen goede recensies,” zei Link. “Het had werk nodig. Maar het ging 25 weken op tournee in de Verenigde Staten en Canada, en het leverde een fortuin op. ... Ze hielden van het personage Columbo. We dachten dat hij een personage van ondergeschikt belang was.”

In 1961 begonnen ze een vruchtbare samenwerking met regisseur en tv-presentator Alfred Hitchcock. Het duo droeg twee scripts bij aan het halfuur durende Alfred Hitchcock Presents en vijf aan The Alfred Hitchcock Hour. “Dear Uncle George”, een aflevering uit 1963, bevatte Gene Barry als een man die zijn vrouw vermoordt. Vijf jaar later zou de acteur een vergelijkbare rol spelen in de tv-filmversie van Prescription: Murder (NBC, 20 feb 1968), toen het succesvolle mysterie als televisiefilm werd uitgebracht. De rol van Columbo werd op televisie beroemd gemaakt door Peter Falk, wiens komische timing het excentrieke karakter van de rechercheur tot leven bracht. Vanaf 1968 speelde Falk de rol met tussenpozen tot Columbo Likes the Nightlife (ABC, 30 jan 2003). Vanaf het begin was het format vastgelegd. Het concept achter Columbo is dat het een omgekeerd—of open—mysterie is. In tegenstelling tot de klassieke whodunit, is de moord vanaf het begin zichtbaar voor het publiek. We weten al wie het heeft gedaan. De echte spanning ligt in hoe Columbo de moordenaar gaat pakken—een “hoe-gaat-hij-hem-pakken” in plaats van een “wie-heeft-het-gedaan”.

Steven Spielberg, het “jonge genie” op het terrein van Universal, kreeg de regie toegewezen van “Murder by the Book”, dat werd geselecteerd als de openingsaflevering van het eerste seizoen van Columbo. Het opende deuren waar de toen 24-jarige Spielberg doorheen stormde om zichzelf te vestigen als een van de toonaangevende filmmakers van de 20e en 21e eeuw.

Wat betreft hoe Columbo aan zijn naam kwam—Link en Levinson kregen die vraag jarenlang gesteld, en jarenlang gaven ze verschillende antwoorden. Maar in een interview uit 2011 onthulde Link wat hij geloofde dat de ware inspiratie was achter de iconische naam van hun rechercheur. Het kwam uit een van Billy Wilders grootste films, Some Like It Hot, die in 1959 in première ging. Levinson en Link waren er op de openingsdag bij. Ze bestudeerden het scenario nauwkeurig en bekeken de film talloze keren opnieuw. Pas onlangs viel het Link op wat al die tijd voor hun neus had gestaan: de gangster die de personages van Curtis en Lemmon achterna zit, gespeeld door George Raft, heet gedenkwaardig “Spats”. Zijn volledige naam? Spats Colombo.

Ze lanceerden de veelgeprezen maar kortlopende Adventures of Ellery Queen (NBC, 1975 - 1976). Link legde uit: “Ellery Queen was gebaseerd op de romans die we als kinderen hadden gelezen. We wonnen de Edgar Allan Poe Award voor Beste Mysterie Film van het Jaar. Tijdens het banket in New York greep een oude man me vast en zei: 'Ik ben Ellery Queen.' Het was Fred Dannay. De naam was een pseudoniem voor twee neven. Zijn neef was overleden. We brachten een dag door met hem in Larchmont, Long Island. Het was geweldig.

We kregen Jim Hutton en David Wayne— die was geweldig als de vader. Het werd echt het sjabloon voor Murder, She Wrote. De aanwijzingen in 'Ellery Queen' waren te moeilijk. We realiseerden ons dat we ze makkelijker moesten maken zodat het publiek zich slim kon voelen en verder bleef kijken.

We stonden tegenover Sonny and Cher, die net weer waren herenigd en een nationaal evenement waren geworden. Het was een moeilijke tijdslot. Maar we hadden plezier. Elmer Bernstein schreef het thema. We plaatsten de afleveringen in een gestileerd New York van de jaren 1940—een van onze favoriete periodes. Als we sommige van deze oude shows terugkijken, houden ze nog steeds stand.”

Het hielp ook niet dat Brandon Tartikoff, hoofd van NBC, de show niet leuk vond, waardoor deze werd afgevoerd.