NAAR PAGINA: 1 • 2 • 3 • 4

e Queens waren gehuisvest in een van West 87th Street's resterende "bruinsteengevels". een overblijfsel uit laat Victoriaanse tijden.¹ Een "brownstone" is een rood of bruingekleurd type zandsteen die haalt uit de vallei van de Connecticut Rivier en uit centraal New Jersey. Gezien het zo makkelijk te vinden was in de streek rond New York, werd het een populair bouwmateriaal voor de middenklasse in Manhattan en Brooklyn. De keuze om er te gaan wonen is grotendeels te danken aan de grote invloed van de zoon op de vader. Ze woonden driehoog op de hoogste verdieping van een sprankelend oud herenhuis. "Je liep de bijna volledig met tapijt bekleden trappen op, door bijna eindeloze hallen met een bijna deprimerende rechtheid."¹ Het leek een ontluisterende plaats¹ tot je de enorme, door de tijd gelouterde, eiken deur bereikte waarop een plaat was bevestigd met daarop "The Queens". Een motto met mooie letters en netjes gekaderd.¹

Enkel in The Last Man Club (1941) een verhaal dat gebaseerd is op één van de vroege hoorspelen horen we Ellery ook effectief zijn huisnummer prijsgeven: "Ellery Queen, officer, 212-A West Eighty-Seventh Street". Wellicht door de te makkelijke verwijzing naar dat andere wereldbekende adres in Baker Street werd het niet overgenomen het overgrote deel van de "belangrijke" verhalen. Maar de vermelding hier blijft wel een feit. ²⁰

De foyer

Eens voorbij die deur werd men overweldigd door de geur van oud leder en mannelijkheid. De kleine smalle bijna "Gotische" voorkamer of foyer was zo smal en lang dat ze onnatuurlijk torenhoog leek.¹ Daarin hing een groot wandtapijt met een jachttafereel. Dit was nog een geschenk van de Hertog - in ruil voor discrete diensten die de Inspecteur ooit betoond had (het voorkomen van een onverkwikkelijk schandaal voor diens zoon).¹ Beide hadden een grondige hekel aan het geheel, maar het was Ellery die de Inspecteur ervan weerhield om het allemaal, de antieken meubels inclusief aan de verkoopzalen toe te vertrouwen."Onder het tapijt stond een zware bijzettafel waarop een lampkap en een paar van bronzen boekensteunen die een driedelige set van de Arabian Nights' Entertainment rechtop hielden. Twee stoelen en een klein tapijt vervolledigden de foyer. Wanneer je door deze bedrukkende ruimte wandelde, altijd dreigend bijna altijd lelijk, was je op alles voorbereid behalve op de perfecte vrolijkheid van de grote kamer die erachter lag..."¹

De woonkamer

Drie muren waren tot aan het "betegelde", van een eiken rand voorziene plafond compleet verborgen door boeken. Ellery's enorme collectie boeken over geweld en de inspecteur's kostbare snuifdoos contrasteerden met de vrolijke woonkamer en bibliotheek. De vierde muur had in het midden een grote open vuurhaard met een weidse eiken mantel waarin een eigenaardig glimmend ijzerwerk zat verwerkt. Boven de haard vond je de gekruiste zwaarden, die de Inspecteur nog gekregen van zijn schermleraar waar hij inwoonde toen hij in Neurenberg Duitsland studeerde. Oude lampen, koper, massief houten meubels, stoelen, divans, voetstoeltjes, lederen kussens, asbakken, een pijpenrek¹....  Zo hing er ook een uitstekend portret van vader en zoon door Thiraud. Het ontbijt werd gebruikelijk genomen aan de oude walnoten tafel en de Inspecteur had er ook een favoriete armstoel. Op een bijzettafeltje stond een telefoon. Naast het venster in de woonkamer stond een "krakende oude machine" waarop Ellery zijn typwerk verrichte.

Boven: De tv-reeks Ellery Queen uit 1975-76 met Richard Queen en Ellery in hun woonkamer.

In Challenge to the Reader (1940) beschreef JJ McC een kamer van het Queen appartement - de grootste kamer - voor privégebruik met een zetel voor het haardvuur. Ze lieten geen ruimte over voor het ophangen van de gebruikelijke Engelse jachtafdrukken en het monteren van hertenkoppen met droevige ogen, aangezien elke centimeter van de beschikbare wandruimte van vloer tot plafond was bekleed met planken. Dhr. Queen had er de meest complete bibliotheek van misdaadliteratuur en detectivefictie ter wereld om zich heen verzameld.

En verder...

Iets verder op waren de slaapkamers voor elk van de Queens en een kleine kamer voor Djuna. De kitchenette werd volledig beschouwd als het  Djuna's domein. In de latere werken vernemen we het bestaan van een bureel achter Ellery's slaapkamer. Waarin ook een extra telefoonlijn was voorzien. Daar Djuna dan niet meer in de verhalen voorkomt vermoeden we dat het hier allicht Djuna's ex-kamer betreft. Op de tafel naast het bed staat bij Ellery ook een koperen asbak. (King is Dead)

Cat of Many Tails maakt melding van een lopend dispuut met de verhuurder over de "maan topografie" van het plafond van Ellery's studeerkamer.

Gedurende hun verblijf in Italië (zie JJMcC) werd hun huis ingericht als half-museum voor de curiosa die ze hadden verzameld in de loop van hun carrières.

Ellery laat zijn Duesenberg onderhouden in een garage in West 87th street (Finishing Stroke). In 1972 werd New York's West 87th Street tot een winkel omgetoverd. Vertrekkende van een parkeergarage met ruimte gelijk aan drie parkeerplaatsen stichtte Dilys Winn, een New Yorkse schrijver en mysterie-liefhebber die het geijkte uitzicht van de meeste boekwinkels en zijn bedienden beu was, Murder Ink, wereld's eerste publieke boekwinkel met enkel en alleen detectives. Vandaag de dag zijn er reeds tientallen de wereld rond.