arry Morgan (10 apr 1915 - 7 dec 2011)
Lengte: 1.68 m (5' 6") Broer en zus:   Arnold Leonald (27 feb 1919 - 4 jan 2001)   Marguerite Marie (16 apr 1924 - 22 sep 2007) Huwelijken: (1) Eileen Ann Detchon (1 sep 1940 - 4 feb 1985,       haar dood).         Zonen         Christopher Thomas, TV producer (31 aug 1942),         Charles Timothy (2 mei 1944 - ?)* advocaat         (aka als acteur Charley Morgan), en de tweeling:         Paul Anthony, advocaat (23 dec 1946 - ?) en         Daniel Howard (23 dec 1946 - 15 nov 1989) (2) Marcella Barbara Bushman Quine       (17 dec 1986 - 2011, zijn dood)
Boven rechts: Een foto van Harry Bratsburg in een krantenknipsel (april 1932) waarin de Muskegon High Debaters worden aangekondigd als winnaars (voor een menigte van 6000!) van het staatskampioenschap. "Individuele gouden horloges zullen door de Free Press worden uitgereikt aan de twee teamleden in het finale debat.
Harry werd geboren in Detroit, Michigan, op 10 april 1915, als Harry Bratsberg, zoon van Hannah Christine Hanson*** en Henry Arnold Bratsberg, een mechanicus, beide respectievelijk uit Zweden en Noorwegen.  Zowel zijn vader als zijn twee ooms verrichten werk aan het Erie kanaal. Zijn vader werkte in Detroit ook in de fabriek waar Eddie Rickenbacker zijn wagen produceerde. Kort na zijn geboorte (1920) verhuisde de familie naar Muskegon, Michigan, zo'n 42 mijl ten west noordwesten van de Grand Rapids, waar destijds nog Noors op straat werd gesproken en waar veel van de motorblokken van het land werden geproduceerd. De familie woonde er in de 7th Street, niet ver van het Centrale Campus dus ging hij naar Muskegon High School (aka Muskegon Junior College, nu Muskegon Community College). Toen Morgan's vader Henry inschreef in de junior high school, spelde de bediende zijn naam als Bratsburg in plaats van Bratsberg. De schuchtere Henry maakte geen bezwaar. Harry wou advocaat worden dus het was geen verrassing dat zijn specialiteit het voeren van debatten was en in zijn eerste jaar gingen hij en zijn mede debatvoerders voluit voor het staatskampioenschap, waar ze Oxford in de finale op de campus van de Universiteit van Michigan in Ann Arbor versloegen (29 apr 1932). Jonge Harry was een populaire klasgenoot en werd in zijn laatste jaar (1933) verkozen tot klasvoorzitter. Hij speelde American football op de middelbare school ondanks zijn kleine gestalte. Hij speelde er in Rollo's Wild Oat een stuk van Clare Kummer en toonde tijdens de jaarlijkse variétéshow voor studenten wel een talent voor drama door een verhaal te vertellen dat waarschijnlijk naar fictie neigde. Gehuld in een trenchcoat en galoches, vermaakte hij het publiek met een vermeend gesprek dat hij had gehad met de echtgenoot van Mata Hari. Door het spreken in het publiek en zijn debatteerlessen, had Morgan ondertussen wel ingezien welke troeven hij had met zijn verschijning en sterke (en zeer herkenbare) stem. Harry kreeg een studiebeurs aangeboden om rechten te studeren aan de University of Chicago. Na twee jaar verliet hij de school omwille van financiële redenen. Dus in 1935 ging hij werken in de verkoopsafdeling van de Shaw-Walker Company en werd al snel naar Washington D.C. gestuurd. Hij verkocht er (of zoals hij zelf zei "verkocht er geen") kantoorbenodigdheden wat hem, in 1937, zo'n $20 per week opleverde. "Ik verdiende als acteur nog minder, zo'n $10 per week" herinnerde hij zich wat bitter, "en zowat een week nadat ik mijn job opgaf verdiende de kerel met wie ik werkte zo'n  $200,000 - door al zijn archiefkasten aan het kantoor voor Sociale Zekerheid te verkopen."  Hij deed auditie voor het Washington Civic Theatre "omdat ik me eenzaam voelde, alleen 's avonds om iets om handen te hebben" en trad er voor het eerst op in het toneelstuk The Front Page (1936) met Charley Berry (die later hoofd werd van NBC) in het, toen nog, Wardman Park Theater (nu Sheraton Washington Hotel). De regisseur van deze stukken Day Tuttle was ook (samen met Richard Skinner) de eigenaar van twee zomerstockgezelschappen: de "Country Players" in Westport, CT en "Westchester Players" in Mt. Kisco, N.Y. De twee gezelschappen, waarvan veel leden uit het Civic Theatre wisselden tussen die locaties.
Boven links: Het debatteam van de Muskegon High dat in 1932 een staatskampioenschap won - gecoacht door mevrouw Frances Thomas, met onder andere (L-R) William Shorrock, Kenneth Dryer en Harry Bratsburg. Boven rechts: Wat ooit een schuur in stucwerk was, werd het Westchester Playhouse, waar veel van Hollywood's A-list acteurs hun vak perfectioneerden. (Mt. Kisco, N.Y., 1941) Klik op de foto voor een grotere versie...
Samen met Frances Farmer en Mildred Natwick, trad hij voor het eerst op in At Mrs. Beams en nadien ook in The Virginian (aug 1937) met Henry Fonda in de hoofdrol. Voor dit laatste stuk schreef een criticus: "Mr. Harry Bartsburg, als de schurk, gaf de enige opmerkelijke prestatie van de avond. Juist en zelfverzekerd gedurende een lange en saaie avond, en toen het zijn beurt was om ontmaskerd te worden, nu eenmaal het lot van alle slechte schurken in toneelstukken, en vervolgens gedood, voelde ik me bijna onrechtvaardig behandeld. Hier waren ze de enige speler aan het doden die goed werk leverde. Gelukkig worden schurken over het algemeen slechts enkele minuten voor het laatste doek..." Kort daarop speelde hij mee in The Petrified Forest (Westchester Playhouse, 23 aug 1937) waarvoor hij opnieuw veel lof kreeg "een meesterschap in slechtheid aangetoond dat hem zeker ver zal brengen in het theater, waar een overtuigende grijns en gerasp veel moeilijker te vinden zijn dan een mooi profiel of rijen tanden geschikt voor gebruik in tandheelkundige advertenties." Het was ook Frances Farmer die hem hielp om een auditie te mogen doen bij The Group Theater, welke bestond uit vele van de beste dramatische talenten ooit uit de geschiedenis van de V.S.: Clifford Odets, Howard Clurman, Elia Kazan, Lee J. Cobb, Sanford Meisner, John Garfield, Karl Malden. Morgan werd opgenomen in the Group, waar hij optrad in het zeer succesvolle Odets toneelstuk genaamd Golden Boy (Belasco, 4 nov 1937 - 4 jun 1938), als bokser genaamd Pepper White (hij had zelfs ooit een hond met die naam). Het liep voor één jaar op Broadway en daarna een tiental weken in London (St.James's Theater, 21 juni - aug 1938), waar de acteurs wat tijd doorbrachten met Paul Robeson en zelfs Winston Churchill konden ontmoeten. Na hun terugkeer ging de show op tournee naar Chicago, Philadelphia, Detroit, Washington D.C., ... . Een reeks succesvolle Broadway rollen zouden hierop volgen (altijd op de affiche als Harry Bratsburg). Morgan speelde in de zomer ook in het toneelgezelschap in the Pine Brook Country Club gesitueerd in het platteland van Nichols, Connecticut. Hij verdiende in 1939 (kortstondig) zelfs twee salarissen op Broadway, door op te treden in het eerste bedrijf van My Heart's in the Highlands (Guild Theatre, 13 april - 1 mei 1939) en in het derde bedrijf van The Gentle People (aka Quiet City, Belasco Theatre, 5 jan - 6 mei 1939). Tower of Light  was een toneelstuk van Robert Ardrey geregisseerd door Elia Kazan voor The Group Theater. Het had Lee Cobb, Frances Farmer, Art Smith en Harry Bratsburg in de hoofdrollen. Dit was de naam van de try-out voor Thunder Rock (Mansfield Theater, 14 november 1939 - 2 december 1939). Harry bleef bij The Group Theater tot de groep werd ontbonden begin 1941 na de opvoering van The Night Before Christmas (Morosco Theater, 10 - 27 april 1941). Frances Farmer was afkomstig uit Seattle, waar ze opgroeide samen met Eileen Detchon, een andere Broadway actrice in spe, deze laatste ontmoette Harry terwijl ze samen speelden in het toneelstuk van William Saroyan My Heart's in the Highlands. Ze huwden op 1 september 1940 (de volkstelling van april '40 geeft hen aan als gehuwd) en daarna vond Harry enkel werk in kleine theaters en op radio. Frances Farmer kon de jongehuwden overtuigen om zich aan de Westkust te vestigen.  Morgan kwam in een moeilijke periode terecht - hij bleef er vijf maanden zonder werk. De ban werd gebroken met een ander Saroyan toneelstuk genaamd Hello, Out There!** (Lobero Theatre, Santa Barbara Sep. 10. 1941), een zeer charmante eenakter met weinig personages geproduceerd door David Selznick. Morgan speelde "Photo-Finish", een verkrachter in de gevangenis van een klein stadje in Texas, en Phyllis Walker (later aka Jennifer Jones) was de kok van de gevangenis. Het stuk werd gekoppeld aan een opvoering van een andere eenakter. Charlie Feldman, een van de grootste Hollywood-agenten, was komen zien en bood aan Harry te vertegenwoordigen. Hij ging hier op in en één week later kreeg hij reeds een contract hij 20th Century-Fox Studios en dus enkele jaren van inkomensgarantie, waarbij Harry als Henry Morgan te zien was in zowat een dozijn films, vaak als komische figuur of zware jongen — met niet veel verschil tussen beide.
Boven links: Morgan (L) maakte zijn debuut op het grote scherm (aanvankelijk onder de naam "Henry Morgan") als acteur onder contract in de film To the Shores of Tripoli (20th Century Fox, 24 maa 1942). Boven rechts: Harry Morgan (L) en Paul Langton (R) in Gentle Annie (MGM, dec 1944).
Bij een terugkeer naar Muskegon, Michigan, in januari 1942 kwam zijn moeder Hannah Hanson te overlijden. Morgan maakte zijn debuut op het grote scherm (aanvankelijk nog onder de naam "Henry Morgan") als acteur onder contract in To the Shores of Tripoli (20th Century-Fox, 24 maa 1942). Hij zou zijn naam eerst nog veranderen naar "Henry 'Harry' Morgan" en uiteindelijk Harry Morgan. Het was ook 20th Century-Fox dat de naam van de acteur veranderde in Henry Morgan. "Henry Morgan was in zekere zin een slechtere naam dan mijn eigen naam, Harry Bratsburg," zei Morgan. "Iedereen verwarde me met de populaire radiokomiek. Ik besloot mezelf 'Harry' Morgan te noemen." Persagent "Madman" Muntz had zijn nieuwe naam voorgesteld. Morgan werd goed bevriend met bandleider Glenn Miller (Morgans zoon leidde enkele jaren het Glenn Miller Orchestra), die hij ontmoette tijdens het filmen van Orchestra Wives (20th Century-Fox, 4 sep 1942), dit tot Millers dood twee jaar later. Later zou Morgan in de film uit 1954 over zijn vriend, The Glenn Miller Story, de rol van pianist Chummy MacGregor vertolken. Morgan deed dienst in de US Army gedurende WOII waar hij samen met andere acteurs training films zou maken. Eén van zijn werken, The Rifle Platoon uit 1942 is nog te bekijken op YouTube. Tussen 1942 en 1946 werd het gezin uitgebreid met vier, allen in Los Angeles geboren zonen, de laatste twee een tweeling. "Het liep lang niet altijd van het leien dakje voor mijn vader, vroeg in zijn carrière was er een volledig jaar waarin mijn vader geen dag werk kreeg en 4 jonge kinderen moest voeden." (3)
Boven links: Harry Morgan in Johnny Comes Flying Home (1946). Boven rechts: Harry Morgan en George Raft in Race Street (1948).
Boven: Stoere kerel is familieman: Harry Morgan, meestal een stoere vent in films, is heel erg een familieman. Al zijn vrije tijd brengt hij door met spelen met zijn vier zonen in de achtertuinspeeltuin van het huis van de Morgans in de San Fernando Valley. Op de foto geven Harry en zijn vrouw hun tweeling een ritje terwijl twee oudere zonen over voetbal praten. De tweeling zijn Danny (L) en Paul, in de andere stoel. Chris, 6 1/2 jaar oud, houdt de bal vast, en Timmie, 5, maken plannen voor een vangst. (1949)
Morgan fungeerde in 1947 als gastheer voor de NBC radio reeks Mystery in the Air met Peter Lorre in de hoofdrol. Een gedenkwaardige rol was die in de film The Big Clock (Paramount, 9 apr 1948) waarin hij een zeer bedreigende bodyguard/beul speelde voor Charles Laughton. De voorziene tekst voor zijn karakter waren eerder oppervlakkig en Morgan stelde voor om de figuur als doofstomme te spelen, een ingreep die zeer goed werkte op het scherm. Op radio was hij reeds te horen in 1949 in de reeks Dragnet (NBC, 18 aug 1949) en opnieuw als opdringerige, door alcohol bedorven hotel klerk in de episode "The Big Boys" (NBC, 1950). This is Your FBI had hem in verschillende afleveringen tussen september 1950 en mei 1951. Het lijkt vreemd dat een acteur met zo'n opvallende stem niet in meer radioprogramma's te horen was. Wellicht boden de andere media lucratievere deals. Harry en zijn gezin woonden in een ranch in West Los Angeles en zijn hobby's waren fotografie, paardrijden, handbal en fietsen. Hij hield ook van koken en was verzamelaar van verfijnde symfonische muziekopnames. Toen televisie een alledaagse realiteit werd in de '50s was Morgan hier klaar voor.
Boven links: Harry Morgan, Eugene Loring en Joan Crawford in Torch Song (1953) Above right: Harry Morgan in een scene uit de 1954 MGM film Prisoner of War. Hij staat op het punt om de acteur (Ronald Reagan) uit te sturen voor een gevaarlijk opdracht achter de communistische linies in Korea. De M*A*S*H groep bij 20th Century-Fox had later nog plezier met deze foto!
Boven links: Harry Morgan speelt schaak met zijn vrouw Eileen en hun zonen, (ca 1955). Klik op de foto voor een grotere versie... Boven rechts: Glenn Ford (R) die Harry Morgan bij de lurven vat (L) in The Teahouse of August Moon (1956).
De titel van de sitcom December Bride (CBS-Desilu, 1954-1959), met in de hoofdrol Spring Byington, verwees naar de alleenstaande en beschikbare status van het hoofdpersonage van de show, de zestigjarige Lily Ruskin. "Oudere" volgens de maatschappelijke normen van toen (en nu), weigerde Lily om "haar leeftijd te gedragen" en was even avontuurlijk, ruimdenkend en onafhankelijk als iemand zelfs maar half haar leeftijd. Morgan had een populaire terugkerende rol als Pete Porter, de buurman van de Henshaw familie. Pete koesterde minachting jegens zijn schoonmoeder en vond zijn vrouw, Gladys, behoorlijk onverdraagzaam. Ondanks dat ze vaak genoemd werd, verscheen Gladys nooit op het scherm.
Boven: December Bride (CBS-Desilu, 1954-1959) Links: Barbara Eden en Harry Morgan in de aflevering "The Other Woman", uitgezonden op 9 dec 1957. Rechts: Harry Morgan en Spring Byington (1958).
Pete, vertolkt door Morgan, trok veel aandacht, wat leidde tot de creatie van zijn eigen show getiteld Pete & Gladys (CBS, 19 sep 1960 - 10 sep 1962). Het was in deze serie dat Gladys, gespeeld door Cara Williams, eindelijk op het scherm te zien was. De show was lang niet zo succesvol als zijn voorganger. "In 1959 vertelde hij The Los Angeles Times: "Een tv-serie maken is ongeveer hetzelfde als films maken. Het podium is bevredigender - behalve voor de maag. Maar ik geniet van 'December Bride'. Ik kijk uit naar elke show. De mensen zijn prettig om mee te werken. En Pete's stijl van humor komt behoorlijk overeen met de mijne." Later zou hij de twee series met elkaar vergelijken door de El Paso Herald-Post te vertellen: " 'December Bride' was een plezierige en prachtige samenwerking. 'Pete and Gladys', niet zo plezierig."
Boven links: Promotionele foto voor Pete and Gladys (1960) met (L-R) Verna Felton, Harry Morgan, en Cara Williams. Boven rechts:  Pete (Harry Morgan) droomt van zichzelf als een Oosterse potentieel, met Gladys (Cara Williams) die hem op handen, voeten en mond bedient in "No Man for Japan" in Pete and Gladys (CBS, 12 dec 1960).
Boven: Harry Morgan als generaal Sherman op een foto met John Ford regisseur van How the West was Won (1962).
Henry (NBC, 24 sep 1963 - 31 mei 1964) was één van de 11 repertoriumspelers in The Richard Boone Show. waarvoor hij in januari 1964 ook een aflevering zelf regisseerde (NBC, "The Occupational Hazard", 25 feb 1964). Voor Alfred Hitchcock Hour regisseerde hij twee episodes, "Who needs an enemy?" (15 mei 1964) en "The World's Oldest Motive" (12 apr 1965). Hij zou van tijd tot tijd nog een zeldzame keer een aflevering in diverse reeksen regisseren, waaronder een negental in M*A*S*H . In 1964 speelde hij samen met Dennis Weaver in de reeks Kentucky Jones  (NBC, 19 sep 1964 - 3 apr 1965). He was een actieve tegenstander van de anticommunistische campagne in Hollywood. Hij genoot van golfen, reizen, dineren, vissen, tijd doorbrengen met de familie, lezen, paardenkweken, paardrijden, dieren, schilderen en dichtkunst. In 1966 speelde Harry tegenover Elvis Presley in Frankie and Johnny (zie hieronder links), voor Ellery Queen fans opvallend dat de film nog meer bekende namen had: Eddie Quillan als kassier (niet in de rolverdeling opgenomen) alsook de "faux" Robert Strauss (English). Tussen 1967 en 1970 trad Harry aan als Officer Bill Gannon in niet minder dan 98 episodes van de iconische reeks Dragnet. In The Jerry Lewis Show verscheen hij samen met Jack Webb in hun Dragnet-rollen in 2 afleveringen (NBC, 1967 en 1968). Zijn recentelijk gekochte "schuilplaats" nabij Santa Rosa, Californië, moest volledig van nieuw vensterglas worden voorzien na een aardbeving (1969).  Hij ontving the Gold Award of Purple Heart Veterans Rehabilitation Service in de jaren 70.

Boven links: Harry Morgan en Elvis Presley in Frankie and Johnny (Edward Small, Mar 31. 1966) Boven rechts: Episode 2 van The Jerry Lewis Show (NBC, 19 sep 1967) met Harry Morgan en Jack Webb.

Boven links: Harry Morgan met The Partridge Family in "The Sound of Money" (Screen Gems, 2 okt 1970) Boven rechts: Harry Morgan samen met zijn goede vriend James Arness in Gunsmoke. (ca 1970)

Morgan verscheen in verscheidene bekende TV reeksen waaronder The Partridge Family (1970 and 1972) en Gunsmoke (CBS, 23 nov 1970 - 10 feb 1975).  In Ellery Queen Don't Look Behind You (Universal, 19 nov 1971) speelde Peter Lawford de hoofdrol en werd de rol voor Morgan, nochtans perfect in de rol van getergde vader Inspecteur Queen, herschreven als een getergde oom. Niet alleen een oplossing voor het verschil in accent tussen de acteurs maar ook voor het geringe leeftijdsverschil.

Boven rechts: Lawford met Inspecteur Queen gespeeld door Harry Morgan in Ellery Queen, Don't Look behind You (1971).

Boven links: Net als Morgan zelf in het echte leven was Kol. Potter een hevige drinker en roker. Boven rechts: 1980 een magazine advertentie voor Gaines Complete Dog Food met Harry Morgan.

Morgan's grootste rol was die van de brutale, bevelende, pleziermakende, ernstige legerofficier "Kol. Sherman T. Potter" in M*A*S*H (20th Century Fox, 1974 - 1983), waarin hij de rol overnam van McLean Stevenson, die de reeks verliet om onsuccesvol de hoofdrol op te nemen in zijn eigen sitcom. Opnieuw was de show een hit bij de fans en zo werd hij op 60 jarige leeftijd niet minder dan 11 maal genomineerd voor een Emmy. Hij won zijn eerste en enige Emmy in 1980, in de categorie Outstanding Supporting Actor in a Comedy or Variety or Music Series. Tegen 1983, werd de M*A*S*H's reeks zeer duur om maken, mede door de lonen van de acteurs, dus CBS bracht het seizoen terug naar 16 afleveringen. Na de M*A*S*H finale in 1983, trad Morgan nog kort op in de  spin-off serie After M*A*S*H (1983), waarin ook Jamie Farr en William Christopher, uit de originele M*A*S*H reeks te zien waren maar zonder de ster Alan Alda. (1) Gevraagd naar zijn gevoelens naar aanleiding van het filmen van de laatste aflevering van de show zei Morgan: “Verdriet en pijn aan het hart.”  In een industrie waarbij vriendschappen vaak eindigen bij het feestje na de laatste aflevering is Morgan blij zich te kunnen beroepen op enkele overblijfselen van zijn M*A*S*H - dagen. "Loretta Swit belde me net vanuit  London," zei Morgan ooit daags voor Kerst. "Ze is waarschijnlijk mijn beste vriend. Ze belde niet eens 'collect' " Loretta was ook zijn buurvrouw.

Boven links: In verschillende afleveringen van M*A*S*H, figureerde zijn echte vrouw, Eileen Detchon (zie ook foto hieronder links), als echtgenote voor zijn rol, "Mildred's" foto stond prominent op de bureel van de kolonel (1975). Boven rechts: Morgan deed deze gimmick jaren later nog eens over in de film Dragnet (Universal, 16 jun 1987) (met een foto van hemzelf en Jack Webb aan de andere zijde)

Boven links: Eileen Morgan (L) en haar echtgenoot, acteur Harry Morgan (R), tijdens de 33e jaarlijkse Emmy Awards - 13 september 1981 in het Pasadena Civic Auditorium in Los Angeles. Boven rechts: Harry Morgan en zijn vrouw Barbara op een banket op 4 april 2001 in Los Angeles, Californië.

Eileen overleed in 1985. Hij hertrouwde met Barbara Bushman Quine (hierboven rechts), kleindochter van de stomme film ster Francis X. Bushman) op 17 december 1986. Het huwelijk zou stand houden tot zijn dood. Niet zonder zijn problemen zo werd, in juli 1997, Morgan aangeklaagd wegen mishandeling van zijn vrouw één jaar daarvoor. Een ruzie die tijdens een diner was begonnen liep thuis uit de hand en het daaropvolgende geweld leidde tot verwondingen bij Mevr. Morgan aan oog, voet en arm. De aanklacht werd verworpen toen de  82 jarige acteur akkoord ging om een zes maanddurende counseling programma te volgen. (2)

Boven links: Harry Morgan (R) samen met veteraan Walter Matthau (L) in een publiciteitsfoto voor de TV-film Against her will (PGP, 29 jan 1992). Boven rechts: In 3rd Rock from the Sun (1996), tegenover John Lithgow.

Naar het eind van zijn actieve loopbaan, over de 80 , kreeg hij nog een terugkerende rol als ouder college professor in 3rd Rock from the Sun (Carsey-Werner, 1996-97), tegenover John Lithgow (hierboven rechts). Kort nadien ging hij op rust en leefde samen met zijn familie. Zijn laatste optreden op televisie was in de M*A*S*H: 30th Anniversary Reunion in 2002. Hij werd opgenomen in the Hall of Great Western Performers in het National Cowboy & Western Heritage Museum in 2006.

Morgan overleed op 96 jarige leeftijd vredig in zijn slaap om  3:00 am in Los Angeles, op 7 december 2011, 10 dagen voor zijn 25ste huwelijksverjaardag. Zijn zoon Charles, zei dat zijn vader nog recentelijk een behandeling kreeg voor longontsteking. Zijn lichaam werd verast en de as aan de familie gegeven. Acteren was zo'n belangrijk onderdeel van zijn leven, en toen hem werd gevraagd naar mensen die acteur wilden worden, had hij een stukje advies dat hij ergens had opgepikt: "Ik geef dit graag mee," zei hij. "Als je een voorhamer, een steen of een honkbalknuppel pakt, en zelfs daarmee iemand niet kunt ontmoedigen om de acteercarrière in te gaan, dan zouden ze ervoor moeten gaan. Als ze kunnen worden afgeschrikt, horen ze niet thuis in het vak. Geloof me, ze gaan wat moeilijke tijden tegemoet." (11) Na de dood van Morgan gaf Mike Farrell, die B.J. Hunnicutt speelde tegenover Morgan in M*A*S*H, een verklaring vrij: "Hij was een geweldige man, een fantastische acteur en een dierbare en nauwe vriend sinds de eerste dag dat we samenwerkten. Zoals Alan [Alda] zei, had hij geen onbeminde bot in zijn lichaam. Hij was een schat van een persoon, soms ondeugend, en altijd een ware professional. Hij had samengewerkt met grootheden en zag zichzelf nooit als een van hen. Maar dat was hij wel. Hij was de rots waar iedereen op kon vertrouwen en toch kon hij zich gedragen als een kind wanneer de situatie erom vroeg. Hij was het summum, het beste voorbeeld van wat mensen een 'karakter acteur' noemen. Wat hij toevoegde aan het werk maakte iedereen beter. Hij liet degenen die als 'sterren' worden beschouwd nog helderder schitteren. De liefde en bewondering die we allemaal voor hem voelden, werden op vele manieren tienvoudig teruggegeven. En het grootste en meest onbaatzuchtige eerbetoon aan de ervaring die we hebben genoten, werd gegeven door Harry tijdens de persconferentie toen onze show eindigde. Hij merkte op dat iemand hem had gevraagd of het werken aan M*A*S*H hem een betere acteur had gemaakt. Hij antwoordde door te zeggen: 'Dat weet ik niet, maar het heeft me wel een beter mens gemaakt.' Het is moeilijk om je een beter mens voor te stellen." (2)

Notities: *1 mei wordt ook frequent genoemd. In het artikel "Harry Morgan Ends Confusion" staat evenwel "Timothy was 7 years old May 2." (Buffalo Evening News) ** IMDb heeft een vermelding voor een film uit 1949 genaamd Hello Out There met Harry Morgan geproduceerd door Huntington Hartford, die zijn toekomstige vrouw Marjorie Steele castte in de rol van Jones. De verkrachter werd een gokker... De film is nooit uitgebracht en er is geen bekende overgebleven kopie (volgens het UCLA Theater Arts-archief). *** aka Johanna Kristina (Hansdottir) Bratsberg Alle vermelde data voor films zijn voor de eerste release in de VS. Alle vermelde data voor TV programma's zijn die van eerste uitzending. Alle vermelde data voor (radio)toneelstukken zijn voor de periode waarin de acteur erbij betrokken was. De feiten in het rood moeten nog bevestigd worden.

Klik op Uncle Sam als je denkt ons te kunnen helpen...!

Andere referenties (1) IMDb (2) Wikipedia.nl  Wikipedia (3) Harry Morgan profile Norwegian American Hall of Fame (4) Playbills (5) Old Time Radio Downloads (6) OTRRpedia (7) Radiogoldindex (8) IBDB (9) RadioSpirits Happy Birthday Harry Morgan by Ivan G. Shreve, Jr. (Apr 10th 2022) (10) Harry Morgan Wanted to Be Remembered as a 'Pleasant Person'        after 'M*A*S*H' Made Him a 'Better Human' by Esther NJeri (Apr 04, 2022) (11) Harry Morgan and His Classic TV Career, From ‘Dragnet’ to M*A*S*H         and Beyond by Ed Gross (Feb 29 2024)

Bijkomende video & audio bronnen (1) Harry Morgan interview at Archive of American Television (2) The Partridge Family Clip from TV series with Harry Morgan (3) Race Street Clip from 1948 movie with George Raft and Harry Morgan (YouTube) (4) Dragnet (1987) Clip from the movie (YouTube) (5) After M*A*S*H (1983) Clip from the TV series (YouTube) (6) Pete & Gladys (1962) Clip from the TV episode "Hero in the House" (7) MASH 30th Anniversary Reunion Special 2002 complete (Youtube) (8) The Jerry Lewis Show 10/1/68 with Jack Webb, Harry Morgan (YouTube) (9) Harry Morgan yelling compilation (YouTube)

Dit profiel van de acteur hierboven maakt deel uit van Ellery Queen a website on deduction. Deze acteur speelde de rol van Inspecteur Queen in de  Ellery Queen TV pilootfilm. Vele van de profielen op deze site zijn samengesteld na zeer nauwgezet onderzoek van diverse bronnen. "Please quote and cite ethically!"

Pagina aangemaakt 18 december 2017 Laatste update 29 juli 2024

t e r u g   n a a r    L i j s t   v a n   V e r d a c h t e n

Inleiding | Plattegrond | Q.B.I. | Liist Verdachten | Wie?  | Q.E.D. | Moord en scene | Nieuw | Auteursrecht Copyright © MCMXCIX-MMXXIV   Ellery Queen, een website rond deductie. Alle rechten voorbehouden.