Lijst van Personen: Ellery Queen (deel 2)

oe Ellery er nu echt uit ziet blijft
een vraag die steeds weer anders wordt beantwoord. De neven zelf lijken voor een stuk verantwoordelijk voor die misverstanden doorheen hun werken ondergaat Ellery een aantal gedaanteveranderingen. Uit de boeken zelf wordt sporadisch wel iets vrij gegeven van de hoofdfiguur maar in veel mindere mate dan dat bij de verdachten gebeurt. Behalve dan in de voorwoorden van JJMcC maar wat daarin wordt verteld vind praktisch nooit ankerpunten in de boeken. In deze werken zelf wordt hij beschreven als een grote atletische man met de suggestie van kracht, hij zag er intelligent uit rond het voorhoofd, lange dunne vingers en koele stijve lippen. Ellery torende 15 cm boven het hoofd van zijn vader uit ¹. Waarmee Ellery uitkomt op ongeveer 1,77 cm. Hij zag er dertig uit maar was eigenlijk jonger. Ellery had een verveelde rookgewoonte: hij rookt een pijp en is vaak door sigarettenrook omgeven. Er wordt zelfs gewag gemaakt van het feit dat hij "voorzichtig" sigaren rookte.¹ De gevaren zal hij zeker gekend hebben zo wordt in één van z'n boeken vermeldt dat het kankeronderzoek in de laboratoria wordt opgevoerd.

Voor wat betreft zijn affiniteit met eten zul je misschien verbaasd zijn te horen dat in Het Mysterie van de Hoge Hoeden Ellery wordt beschreven als "fanatiek geïnteresseerd in het delicate onderwerp van voedsel en zijn bereiding".¹ Hij drinkt er uiteindelijk ook een café au lait.
Voor hun ontbijt blijven vader en zoon zweren bij eieren en koffie... en over het geheel van de werken bekeken moet die fanatieke interesse nog bewezen worden...

Wat ons bij de gezondheid van onze held brengt. Ellery had ooit appendicitis (wat in Amerika minder voorkomt en dus minder routinematig wordt uitgevoerd), hij werd in Adirondacks gehospitaliseerd en was weken buiten strijd. Hij kon ook niet echt bloed zien. Eind 1963 ging Ellery ging naar Wrightsville in het Mahoganie gebergte waar een filmploeg een aantal winterscènes aan het schieten was. Hiertoe bonden ze een camera aan een bobslee die op hem inreed. Na dit skiaccident werd Ellery behandeld in het private paviljoen van het Zweeds-Noors Hospitaal in Murray Hill. De geniale Dr. Johanneson behandelde Ellery's benen die werden ingegipst, een techniek door de dokter zelf uitgevonden en die onze held reduceerde tot "rolstoeldetective" die in en uit bed moest worden gehesen. Hij bleef een vrijgezel die zijn eigen mening had over het huwelijk. Eens ging hij zelfs naar Florence ging om er een ring te kopen. JJMcC liet er dan ook geen twijfel over bestaan: Ellery was getrouwd en had een zoon. Als schrijver in de boeken zou hij gewerkt hebben aan het manuscript van De Moord van de Marionetten of zelfs De Affaire van de Zwarte Weduwe maar dan onder zijn eigen naam. Ellery kreeg ooit via een telegram van Hollywood een verzoek om hen een verhaal op te sturen. Een Ellery Queen detectivebureau werd gesticht door Beau Rummell. Deze was misschien wel voorzien van snor maar kon minstens twee keer doorgaan als "valse" Ellery.

Boven links: Gedeelte van de kaft een semi-professioneel pulp fanzine Xenophile Nr.14 waarin een checklist en artikels over Ellery Queen en zijn enorme bijdrage tot de detectivepulp van de jaren 40 en 50. Er zat ook een korte brief in van Ray Bradbury. Dit blad werd in 1975 uitgegeven door Nils Hardin en was voorzien van een prachtige kaft van de hand van Frank Hamilton. Verder was ze ook rijkelijk voorzien met mooie reclames van de dan toonaangevende pulpbladen.

In de boeken vermeldt de figuur Ellery Queen maar één keer de naam van zijn fictionele detective uit de boeken die hij schreef. In Double, Double neemt hij Rima in Wrightsville mee naar "Ben Danzig’s High Village Rental Library and Sundries" en geeft haar een karmijnrode kopie van één van zijn boeken.

"Ben’s stock seems to run more to fantasy fiction these days—but it’s virile enough to introduce you to the subject.” “But isn’t this fantasy?” “My dear child!” said Ellery in an injured tone. “Read the blurb. ‘Brute realism’—here, see it?”

Nadat ze het boek gelezen heeft vraagt Ellery wat ze er van vond: “I laughed. Is that what’s known as a detective story?” “One kind of detective story.” “Detectives aren’t that way in life, are they? Kissing or slapping every girl they meet, beating up people, shooting off guns all the time?” “Most detectives I’ve known have forty-eight waistlines, chronically sore feet, don’t handle a gun from one year to another, and can’t wait for the weekend to water their lawns.” “And then that girl Ginger, the one Dave Dirk called ‘Gin’ and ‘Gingivitis’—” “His secretary.” “She made me tired. Getting into one silly mess after another. And why did she keep calling Dirk ‘Chief’? He wasn’t a policeman.” “He was her chief.” “Slang,” said Rima thoughtfully. “I wondered about that. Do all detectives’ secretaries call them Chief?” “All who have secretaries, I suppose.” “Do you have one?” “Not at the moment. But then, Rima, I’m not in a book.” “You ought to be!”

Later lijkt Ellery zelf het hardgekookte karakter van zijn roman aan Rima uit te leggen: “At this point, baby, Dave Dirk usually grabs his doll, gets a half nelson on her, plants a few cynical smacks on her perfect mouth, and sends her off with a slap on the rump to the villain’s lair, so that ten pages later he can stroll in and cuff her from the jaws of somebody else’s lust. Ready?” “Ellery, don’t be silly.” “You don’t seem to get the point, babe. You never use my first name.” Ellery hissed, “Got that straight, Gingivitis?” This time she laughed. “Got you, Chief.” “With more humility.” “Chief.” ‘Yes. And don’t forget who is.” “Who is what?” “Head man.” “Oh, you are, Chief.” “I doubt it.”

llery bleef geen gebrilde snob later geeft hij zelfs toe dat de menselijke component in een onderzoek zo belangrijk is als de logica en deductie. De neven brachten gaandeweg een meer menselijke en dus feilbare persoon... . Zijn pince-nez verdwijnt en er komt meer humor in de boeken, piekend met zijn twee boeken geplaatst tijdens Ellery's (frustrerende) avontuur als Hollywood schrijver: Moord in Hollywood (1938) en Hartenvier (1938). Zijn hoofdberoep werd dat van detectiveschrijver: daarnaast lost hij wat misdaden op die hij dan ook recycleert als basis voor zijn boeken. Hij is een romanticus geen versierder, met menselijke noden maar geen playboy. Hij houdt van boeken maar is tevens in mensen geïnteresseerd. Tijdens deze gedaanteverwisseling bleven wel een aantal zaken hetzelfde. Ellery is nog steeds een jonge dertiger, groot en slank met bruin haar en grijze ogen, licht intellectueel en verslaafd aan zowel zijn sigaretten als logica.

e radioverhalen kenden, begrijpelijker wijs, die problemen veel
minder alhoewel zowel de Inspecteur als Ellery vrij goed geleken op wat in de boeken voor Ellery doorging. Hugh Marlowe werd door zelfs door Dannay als perfect gecast omschreven. Zeker was evenwel dat de vader-zoon relatie hier nauwkeurig werd gevolgd. Strips wisselden daarentegen veel meer van stemming en zo verscheen Ellery soms met bril soms zonder. Geplaatst in een line-up zou men de "getekende" Ellery er zeker niet altijd uit halen...