NAAR PAGINA: 1 • 2 • 3 • 4 • 5 • 6 • 7 • 8

ane's "onpopulariteit" is blijkbaar verantwoordelijk voor zijn verdwijning van het schrijftoneel na pas vier boeken.
Een beslissing die ons schrijversduo waarschijnlijk werd ingegeven door een even simpel als  hard feit: Ellery Queen verkocht makkelijk meer kopijen dan Barnaby Ross. Tot zelfs de dag van vandaag wordt het Drury Lane opus door de doorsnee Queen-fan zwaar onderschat. Sommigen getroosten zich niet eens de moeite om ze te lezen laat staan te appreciëren. De enige uitzondering hierop zijn de Oosterse land waar de Drury Lane boeken nog steeds menig top-tien-lijstjes van favoriete boeken haalt en dat hoort ook zo. Men creëerde de grootste Shakespeariaanse acteur van zijn dagen, Drury Lane die door zijn doofheid op rust moest gaan op zijn landgoed aan de Hudson, "The Hamlet" genaamd. Hierdoor kreeg hij de tijd om zijn talent als amateurdetective meer tot uiting te laten komen. Lane is eerder rusteloos in zijn opruststelling en gebruikt zijn spitse geest, eerst om via een brief aan de New York District Attorney Bruno de oplossing voor een verbazingwekkende zaak aan te brengen en daarna om zijn eigen onderzoek te voeren, op verzoek van diezelfde Bruno en Inspecteur Thumm van de N.Y.P.D., in voor hen wel heel moeilijke zaken. Sommigen beweren dat Drury Lane was gebaseerd op William (Hooker) Gillette (24 juli 1853 – 29 april 1937) een Amerikaanse acteur-manager, toneelschrijver en podiummeester in de late 19de en vroege 20ste eeuw. Gillette's belangrijkste bijdrage aan het toneel bestonden uit de ontwikkeling van realistische podiumdecors en speciale geluids- en lichteffecten, alsook, als acteur, in het naar voor brengen van wat hij zelf "de Illusie van de eerste keer" noemde. Zijn portrettering van Holmes lag mee aan de basis van het hedendaags imago van de detective. Drury Lane's talent voor feilloze vermommingen is duidelijk overgeërfd van Maurice Leblanc's Arsène Lupin.


Boven links: William Gillette als Sherlock Holmes, Gillette introduceerde op het toneel voor het eerst de gebogen pijp i.p.v. de rechte pijp gebruikt door Strand Magazine's tekenaar Sidney Paget.
Boven rechts: Drury Lane in "vermomming", op geen enkele manier kunnen ze toen hebben geweten dat deze Lane fysisch de trekken van hun eigen fysiek op latere leeftijd zou aannemen ...

rury Lane's eerste verschijning slaagde er in om de val te ont-
wijken waarin menig eersteling trapt. Allen slagen ze er in de hoofdfiguren uit een reeks aan de lezer voor te stellen samen met de typische omgeving waarin die zich voorbewegen maar gaande weg lijdt het verhaal toch steeds weer onder die typeringen die in vervolgromans dan weer niet nodig blijken. Hier komt, net als in de vroege Queen boeken hun sterke punt naar voor... een ijzersterke verhaallijn. Een script dat hoe dan ook het belangrijkste blijft.

Drury Lane werd geboren in New Orleans, La., op 3 nov  1871 als de zoon van Richard Lane, een Amerikaanse treurspelspeler en Kitty Purchell een Engelse music hall actrice. Hij kwam prematuur ter wereld in de coulissen van een tweederangs stock theater "The Comus" zijn vader afwezig (trok de wereld in) en zijn moeder gedwongen om met acteren kost en inwoon te verdienen. Zijn moeder overleed tijdens de geboorte. Drury werd opgevoed door zijn vader en trok van schouwburg naar schouwburg. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij reeds op een podium stond toen hij zeven was en zijn eerste belangrijke rol speelde toen hij 10 was in Kiralfy's Enchantment (Boston Theatre). Zijn vader overleed aan pleuritis in 1887 en gaf zijn zestienjarige zoon nog een laatste advies: "Wordt toneelspeler!"
Eens 23 trad hij voor het eerst op in Daly's Theatre, NY in Hamlet, een rol die hij verschillende malen zou hernemen in 1909 in het Drury Lane Theatre in London. Daar speelde hij niet minder dan 24 keer meer dan het record van Edwin Booth. Schrijver van Shakespeariana, The Philosophy of Hamlet, Curtain Calls, .... Lid van verschillende Clubs: Players, Lambs, Century, Franklin Inn and Coffee House. Lid van de American Academy of Arts and Letters. Erelid van het Franse Legion d'honneur. Stopt met acteren in 1928 naar verluid wegens toenemende doofheid aan beide oren. Drury woont in "The Hamlet", met uitzicht over de Hudson River, N.Y. (station Lanecliff, Westchester County).

De "Hamlet" het kasteel omgeven door een miniatuur dorp vol mensen die getooid in Elizabethaanse klederdracht luisteren naar Shakespeareaanse namen - en dit allemaal op kosten van Lane zelf. Elk huisje een getrouwe weergaven van een Elizabethaans huis met rieten dak, puntgevels,... compleet met prachtig aangelegde tuin. Alles was er oud en rook naar Engeland, het Engeland van Elisabeth. Zijn woonplaats wordt bijna op dezelfde manier beschreven als ware het de residentie in Citizen Kane. Misschien iets kleiner in omvang maar met dezelfde grandeur en sfeer. Nog steeds ontevreden met zijn Shakespeareaanse wereld en in de onmogelijkheid om dezelfde dramatische wereld te creëren komt Lane tussen in het echte leven van anderen om dit zo eigenlijk te herschrijven. "Vertrekkende vanuit de gehoorzaamheid aan het getouwtrek van de meesters' draden, voel ik nu zelf de impuls om de draden te trekken en zo tot een groots auteurschap te komen dan met drama ooit kan worden bereikt". Zijn "raison d'être" was macht, om het publiek te overweldigen met zijn opvoeringen. De macht om te controleren, beginnende met de controle over het leven van zijn bediende tot en met hun naam toe maar ook om door zijn aanwezigheid de uitkomst van de drama's van leven-en-dood te wijzigen. Kortweg om meer macht te hebben dan Shakespeare zelf.

Lang, slank en zeer vitaal ondanks zijn 60 levensjaren zag hij er meer 40 uit ondanks zijn dikke witte haar. Zijn sterke klassieke gezicht was jeugdig en rimpelloos. Ook in een van zijn vermommingen verrieden zijn scherpe, diepliggende grijsgroene ogen zijn leeftijd niet.

Links: Drury Lane - detail van de kaft voor The Philadelphia Inquirer krantenkanterne 1941. Tekening door W. V. Chambers.

Hij wordt bijgestaan door Falstaff, de butler en de kalende "bultenaar" Quacey,  die voor 40 jaar diende als Lane's pruikenmaker en make-upartiest. Naargelang de situatie werd hij geadresseerd als "Caliban" of "Quasimodo".

In de eerste boeken werd het bestaan van een dochter nooit vermeld maar in de derde roman kwam hierin verandering met Miss Patience Thumm, de inspecteurs prachtige en slimme dochter. Deze had haar jeugd doorgebracht in Europa, en kwam terug naar New York na tien jaar om zich te vervoegen bij een door haar vader opgerichte detectiveagentschap. De hiaat van tien jaar tussen de Y en Z tragedie is echter bevestigd door de twee eerste boeken die duidelijk niet in de jaren twintig plaatsvinden. Barnaby Ross had gewoon een laat idee om Patience in de cyclus binnen te brengen en om het detectivewerk van Lane over te nemen. Alhoewel de ideeën voor de twee laatste boeken prima waren zijn ze door haast en/of een gebrek aan aandacht letterlijk de mist in gegaan.

De Grosset & Dunlap uitgave uit 1942 van The Tragedy of Z werd voorafgegaan door een "nota van de auteur", getekend Ellery Queen die verklaarde wat Drury tijdens die tien jaar deed: "... In de tussenliggende periode loste Drury Lane vele vreemde en perplexe zaken op. De meest interessante daarvan zullen we in de toekomst neerschrijven."
Jammer genoeg zijn, bij ons weten, die zaken nooit uitgeschreven. De Drury Lane reeks bleef wel niet bij een trilogie maar telde in totaal 4 verhalen...

     
Boven: Drury Lane tekening door R. De Anda voor The Tragedy of X.

Aan het eind van het laatste boek is Drury Lane dood; wat uiteindelijk toch moet aantonen dat Dannay en Lee eenduidig de bedoeling hadden om de serie te beëindigen. In werkelijk hadden de neven zich voorgenomen om hem te laten herrijzen om nog een aantal zaken voor te schotelen, maar raakten jammer genoeg verstrikt in geruzie met Viking, de firma die de Lane verhalen uitgaf. Toen ze hun vierde Drury Lane verhaal afhadden waren Dannay en Lee reeds ver gevorderd met hun ambitieuze plannen voor hun nieuwe maandelijkse magazine Mystery League. Eén van de verhalen die ze kozen om te verschijnen in hun eerste uitgave (oktober '33- rechts) was, zonder de contractuele schendingen van hun beslissing in te zien, was hun net afgewerkte Drury Lane's Last Case. Dit verhaal was zo volledig beschikbaar in elke krantenwinkel voor elke lezer die er een kwart dollar voor over had. Het was te begrijpen dat de uitgeverij Viking kwaad was voor deze niet toegelaten en onbedoelde competitie voor hun nog te verschijnen $2.00 dure harde kafte editie. De neven werden gedwongen om een aantal zeer ongunstige herzieningen in de royalties van hun contract met Viking toe te staan, en het venijnige dispuut overtuigde hen ervan dat de reeds dood en begraven Drury Lane ook in zijn graf mocht blijven.
(Francis. M.Nevins "Investigating Drury Lane" Old-Time Detection Issue 16, Autumn 2007)