Onze "Jimmy" ontmoette kort hierna Billie Bowen, een actrice in de Garden Cabaret in New York. Naar verluidt, na slechts drie dagen, op 23 juni 1917, als resultaat van een weddenschap, traden ze in het huwelijk! Hun huwelijksleven eindigde al na drie weken toen hij in dienst ging bij het leger. Hij volgde zijn opleiding in Kamp Wadsworth in Spartanburg, S.C. (company I, 52nd Pioneer infantry regiment****).

Jim(my) Burke was dus top Sergeant (aka "de vechtlustige sergeant") en diende in totaal 18 maanden (1917-18) waarvan 8 maanden in Frankrijk en 10 in het hospitaal...

In Frankrijk bracht zijn eerste echte gevecht (sep 1918) hem naar Saint-Mihiel en de bossen van Argonne waar hij ernstig vergast en gewond werd door granaatscherven. "...hij scheurde Duitsers aan stukken met zijn groep mannen als een gek. Ze zeggen van hem dat hij een demon was, voor straf..." Vrezend dat hij misschien niet zou overleven, werd "Jimmy" opgepikt van het slagveld en naar het ziekenhuis gebracht.

Hij verbleef 10 maanden in een Frans hospitaal en later ook op Staten Island.  Het was ook daar in het Fox Hill ziekenhuis voor invalide soldaten dat hij Miss Durkin voor het eerst ontmoette. Ze vermaakte er de soldaten met haar liedjes. Eleanor Marguerite Durkin, uit Kansas, was eerder werkzaam in vaudeville als deel van "The Durkin Sisters"**, een komisch muzikaal ensemble. Tegen het einde van 1919 kwam Burke er hinkend en wankelend buiten, klaar om zijn oude kaki-uniform uit te gooien en terug te keren in het voetlicht.

Op een dag liep hij een song publishing kantoor binnen en merkte er terloops op dat hij binnenkort weer op het podium zou staan. Natuurlijk had hij er geen idee van dat Miss Durkin in de buurt was, maar toen hij het kantoor uitstapte stond hij oog in oog met diezelfde jonge vrouw! Zij herinnerde zich hem en hij herinnerde zich haar, en de twee besloten dat hun stem goed bij elkaar zou passen, en waarom zouden we het niet eens proberen in de "two-a-day"?

Dus tegen het einde van 1919 en in de vroege maanden (februari - mei) van 1920 was Burke terug actief in het vaudeville circuit op tournee in het centrale Westen en Zuiden van het land. James Burke en Eleanor Durkin voerden samen een vaudevilleroutine van liedjes en dialoog op, aanvankelijk zonder titel voor hun act of een zeldzame keer ondertiteld als "A Boy - A Girl -A Piano and Some Songs". Rond de zomer van 1920 noemden ze hun act  A Tête-à-Tête in Song* (aka Music and Chatter, 1920-1924).

Bij zijn terugkeer uit Europa had Burke ontdekt dat zijn vrouw in luxe leefde, en haar enige verklaring was dat 'Bert' haar kosten betaalde. Deze informatie gaf Burke aan zijn advocaat Benjamin Ehrlich door, en in februari 1920 werd een echtscheiding aangevraagd bij de rechtbank tegen mevrouw Elizabeth Catherine Burke, op basis van desertie. In april 1920 werd James een echtscheiding verleend.

Het daaropvolgende jaar huwde hij Eleanor Durkin in Sainte-Anne-de-Beaupré, Quebec. Ze bleven samen optreden. Burke die het overgrote deel van het zingen voor zijn rekening nam, had een geheel eigen manier om de nummers aan te brengen wat ze een toegevoegde waarde gaf, terwijl "Miss" Durkin, die ook piano speelde, zeker niet in de achtergrond verdween als het op stem en personaliteit aankwam.

Ze brachten een ongeveer 20 minuten durend programma dat over tijd wel wat werd aangepast maar waarvan nog beschrijvingen overblijven. Zo gaf Burke een "edition de luxe et de comedie" van het nummer Home Again Blues. Vervolgens demonstreerde hij hoe een mogelijk huwelijksaanzoek in de jaren 40 er zou gaan uitzien. Dan zou de vrouw de man ten huwelijk vragen. Een van de meest memorabele stukken was Burke's imitatie van Bert Williams die You Cannot Make Your Shimmy Shake of Tea zingt. De voorstelling sloot af met een komisch liedje, When Frances Dances with Me. Burke werd geprezen voor "zijn kundigheid om zijn voetenwerk te beheersen. Zijn sterkte waren "black faced" liederen maar hij kon ook moeilijke kinderliedjes aan.

If I Could Only Think, geschreven door Teddy Wild, was een nieuwe sketch van lied en dialoog voor James en Eleanor, ze werd vanaf oktober 1924 opgevoerd in Albany, N.Y. en daarna, gedurende de laatste helft van de maand, in Glens Falls. De liedjes in de act werden geschreven door Gilbert Wells en J. Rosamond Johnson.

Begin 1927 waren ze te zien in theaters aan de westkust om een nieuwe routine uit te proberen: Paying Off the Second Mortgage (Orpheum, 27 jan 1927). "Burke en Durkin" maakten er deel uit van een totaalprogramma. Dit was onderdeel van de "Innovation Week" in het Orpheum, waar Herman Timberg in plaats van een show met opeenvolgende individuele acts, één show samenstelde met 6 tot 8 acts waarin de artiesten ook met elkaar in interactie gingen. Het geheel werd niet positief ontvangen door critici.

Op 31 maart 1927 rapporteerden de kranten de terugkeer van James en Eleanor, Keith and Orpheum circuit vaudeville sterren, naar hun thuis in New Rochelle na een tournee in het Westen, waaronder ook Hollywood, en dat ze er wellicht zouden terugkeren binnen enkele maanden nadat hen een rol was aangeboden door een producer die hen op de planken zag in Los Angeles.

Reeds aangekondigd op 31 oktober 1928 begon de C.B. Maddock-eenheid pas echt in maart 1929 met een show genaamd Topical Topics (aka Typical Topics), dit onder leiding van Burke en Durkin. Hun eenheid had een cast van ongeveer 25 en, naast de hoofdrolspelers, een chorus van 12 leden. Goed voor 80 minuten in de Jefferson. Het concept was een herhaling van de innovatie waar ze eerder deel van uitmaakten aan de Westkust. Twee gemengde teams vormden de kern van de show, waarbij Burke optrad als de presentator en een superviserende rol op zich nam, naast het reguliere specialiteitsnummer van het duo tegen het einde van de avond. Critici waren streng: "Veel los materiaal gepresenteerd in nogal een rommeltje. Nog steeds behoefte aan verfijning."

Gedurende august 1929 werd de vaudeville act van James Burke en Eleanor Durkin gefilmd voor Vitaphone Varieties*** films  (reel 888)  onder de naam waarmee ze ook in het circuit de baan op gingen namelijk A Tête-à-Tête in Songs* . Geregisseerd door Murray Roth werd het volledig gefilmd in een ontvangstkamer speelden ze onder andere "Sincerely Yours" (Pink-ard-Belledna-Casey); "I'm from the East Side and She's from Tenth Avenue" (Eagen); "The Greeks Have Taken Dear Old Dixieland". De opname moest worden overgedaan. De film werd uitgebracht op 14 oktober 1929.

Ondertussen traden ze nog op met If I Could Only Think om tegen november 1929 te worden aangekondigd in een act Just Ourselves. 

Volgens de volkstelling van april 1930 verblijft James met zijn vrouw (en schoonfamilie) en hun net geadopteerde dochter nog in New York.

Tijdens hun optredens in 1930 (juni-augustus) deed Burke een succesvolle imitatie van Maurice Chevalier met het lied Nobody's Using it Now. Tegen het einde van oktober 1930 voerden ze opnieuw A Tête-à-Tête in Song* op in de geboorteplaats van Eleanor, Kansas City.

Vermoedelijk ruilde het koppel kort nadien de Oostkust in voor een de Westkust en Hollywood.

Na deze ruime ervaring op de scene zette hij, in 1932, zijn eerste stappen in de filmindustrie in: de Bette Davis film The Dark Horse (Warner Bros, 16 jun 1932), de kortfilm The Hollywood Handicap (Universal, 10 aug 1932) en The Painted Woman (Fox, 21. aug 1932).

Hij werd meteen getypecast als stoere politieagent met Ierse tongval en namen als Muldoon, Mulligan, Kelly, Maloney of Burke (!). Wanneer hij niet de rol van de lompe flik of de verbijsterde, sympathieke diender speelde, dook hij op in kostuumfilms in kleine rollen als soldaten of bewakers. Jarenlang was hij een van de favoriete acteurs in Hollywood voor rollen als stadsagenten, die hij met een beminnelijke glimlach en kleurrijke tongval vertolkte.

Burke speelde in verschillende komedies met W.C. Fields in de hoofdrol (1933-34). Vele van zijn film rollen tot 1935 waren zonder naamsvermelding.

Brief Candle (23 okt 1933) was een komisch drama voor het podium geproduceerd door het Beverly Hills Little Theatre. James Burke speelde een geharde zeeman en trok het merendeel van de lachsalvo's naar zich toe, waarbij hij zijn vaudeville-stijl tentoonspreidde bij het hanteren van grappige dialogen. "Het stuk is onbevredigend theater, het begint nergens en eindigt op dezelfde plaats." (Variety)

In Frank Capra's It Happened One Night (Columbia, 18 feb 1934) speelde hij (eens te meer zonder naamsvermelding) de rol van detective tegenover Clark Gable en Claudette Colbert. Wat men beschrijft als één van zijn beste rollen is deze van Charles Ruggles' de ruwe ranchervriend in Ruggles of Red Gap (Paramount, 8 maa 1935).

In oktober 1935 moest Eleanor bekomen in het Pasadena Hospital na in ingrijpende operatie, ze keerde pas begin november huiswaarts net toen Burke tekende voor Song and Dance Man (20th Century-Fox, 11 maa 1936), waarin hij naast Ruth Donnelly en Claire Trevor te zien was.

Vaudeville was nooit ver weg. In februari 1936 werd gemeld dat James tijdelijk schrijver werd. Hij had een vaudeville-act geschreven die Regis Toomey op tournee zou nemen. Burke schreef ook de act waarin Toby Wing toen schitterde en waarin hij een van de speciale liedjes verwerkte die zijn vrouw in vaudeville zong, Girls Never Be Brilliant, Be Dumb.

In Flight Into Nowhere (Columbia, 19 apr 1938) werd Burke ideaal gecast als de geflipte, snoevende piloot Ike Matthews. In Beau Geste (Paramount, 24 jul 1939) kreeg Burke de belangrijke rol van Luitenant Dufour, en ook zijn broer Thomas Burke verscheen als extra in de film.