|
|
|
NAAR PAGINA: 1 • 2 • 3 • 4 • 5 • 6 • 7 • 8 • 9 • 10 • 11 • 12 • 13 • 14 • 15 |
START
 ussen
1929 en 1935 schreven ze negen Ellery Queen boeken,
vier Barnaby Ross-boeken, elf
kortverhalen en stelden ze vier uitgaven samen van het een kort leven beschoren
tijdschrift Mystery League Magazine. Het koppel maakte ook gebruik van het
pseudoniem Barnaby Ross om gestalte te geven aan hun tweede creatie de detective Drury
Lane.Alhoewel het verband tussen de twee schrijvers nu vrij goed gekend is was dit toendertijd een goed bewaard geheim. Ze hielden hun "schrijfwijze" op een Queenachtige manier geheim en het Amerikaanse publiek wist niet wie die "Ellery Queen" nu eigenlijk wel was. In 1931 nodigde professor Engelse literatuur Mark Van Doren, zelf een detective schrijver, "Ellery Queen" uit in de Columbia University's School of Journalism (The Writers Club of Columbia) om er een voordracht te geven omtrent de techniek van het schrijven van detective verhalen. Ze weigerden, omdat ze hun identiteit niet wilden prijs geven. Tot dusver waren de boeken gepresenteerd als het werk van één man, de uitgever en de auteurs wilden dit, althans voorlopig, zo houden. Barbara Frost, die toen bij hun uitgever werkte, kreeg de inspiratie om hen een  masker te kopen. Het idee
van het masker kreeg bijval. Bij gebrek aan enthousiasme werd met kop of munt beslist
wie zou gaan en Lee verloor. Hij gaf de lezing terwijl hij een zwart masker droeg een
gimmick die hij nog verder zou gebruiken bij bvb. handtekeningsessies. |
   Boven links: Manfred B. Lee als gemaskerde "Ellery Queen" zoals hij ook te zien was op een van de kaften van The American Gun Mystery... Boven midden: Ellery Queen (Manfred) beschermt zijn identiteit tijdens zijn eerste publieke verschijning als auteur voordrachtgever bij de Writer's Club of Columbia. (nov 1931) Boven rechts: Frederic Dannay als gemaskerde Ellery Queen/ Barnaby Ross. |
| Er volgden steeds meer lezingen en al gauw kreeg Lee genoeg van de extra
last en stond erop dat Fred zijn deel ervan zou opnemen. Het gevaar was
natuurlijk dat Dannay zou verschijnen als "Ellery Queen"
voor studenten of lezers die Lee eerder in die rol hadden gehoord, dus de
auteurs - die vrijwel dezelfde bouw hebben - besloten dat wanneer een van
hen een lezing hield die een
zwart masker als vermomming zou dragen! Ze
dachten dat er misschien wat extra publiciteit mee zouden oogsten en dat was
inderdaad ook het geval. In tussentijd, waren onze productieve schrijvers bezig met het uitbrengen van, naast hun "Ellery Queen"verhalen, een nieuwe detectivereeks onder de naam "Barnaby Ross. De Ross-volumes verkochten niet zo goed (verklare wie kan, de auteurs konden het zelf nooit), en dus kwamen Lee en Dannay met een nieuwe promotiestunt. Ze zouden samen lezingen geven in een hotel in New York - beiden met maskers op. Barnaby Ross zou
Ellery Queen uitdagen om een bepaald mysterie op te
lossen - en hoe kon Ellery falen aangezien hij zelf had geholpen het
mysterie op te stellen?Dus kocht ook Dannay een masker en verscheen als Barnaby Ross. W. Colston Leigh, een manager werd op de hoogte gesteld van Lee's gesmaakte optreden in de Columbia University, nam contact en van het een kwam het ander. Het idee viel goed in de smaak en ze kregen een contract voor 50 weken in de meeste belangrijke hotels aan de Oostkust. Zo
beleefden ze trouwens heel wat plezier aan deze mystificatie door het land te doorkruisen
om voordrachten te geven in dialoogvorm. Ze verschenen dan gemaskerd
|
|
|
|
|
Gedurende deze
"voorstellingen" gaf Lee gestalte aan "Ellery Queen" terwijl
Dannay "Barnaby Ross" speelde. De dialoog "Who Killed
Ellery Queen?" werd geafficheerd als een verstandelijk gevecht
tussen twee van "Amerika's meest vooraanstaande kortverhaal schrijvers".
Voor een aandachtige publiek werd deed Barnaby
Ross een zaak uit de doeken welke uitermate complex bleek om vervolgens
Ellery Queen uit te dagen de oplossing tot het mysterie te vinden. Als
vanzelfsprekend werd de handschoen opgenomen en steeds weer werd de oplossing gevonden
daar de sketch zorgvuldig van op voorhand was ingeoefend. Zo werd elke mogelijke kink in
de kabel tijdens het optreden voorkomen. Het was een voorbeeld van een eerste klasse stuk
politietheater. Men zegt zelfs dat de neven gedurende deze voorstellingen of kort nadien
werden gevraagd om hun mening te geven ten aanzien van onopgehelderde (locale) misdaden.
De twee auteurs beleefden minstens evenveel plezier aan deze voorstellingen als het publiek zelf, Lee misschien nog meer dan Dannay. De volgende anekdote uit 1933 illustreert niet alleen het plezier welke Lee/Dannay uit hun gemaskerde optreden kregen maar onthult ook nog eens hun favoriete gerechten: "...Spreken door een masker is één ding, maar er mee eten een ander. Dat mochten zowel Ellery Queen als Barnaby Ross, beroemde detective schrijvers ontdekken toen ze te gast waren biij het Authors' Epicure Club in het Duane Hotel, waar beide heren gemaskerd arriveerden. Een van de gasten zou de twee gemaskerden een leuke poets bakken. Op weg naar het middageten kocht hij 33 zwarte maskers voor de andere gasten. Jammer genoeg kon het plan niet worden uitgevoerd want de vergeetachtige heer vergat de maskers in zijn taxi. Dus uiteindelijk namen alleen de twee detectiveschrijvers gemaskeerd plaats aan de tafel. En ondanks hun maskers konden ze genieten van een viergangen menu. De truck van deze club is om beroemde auteurs zo ver te krijgen om hen hun favoriete gerecht toe te sturen en vervolgens op woensdag hen uit te nodigen op een lunch waar deze worden geserveerd. T. S. Stribling's favoriete gerecht was ajuinensoep met brood. Sigmund Spaeth's keuze viel op omelet met champignons, Helen Grace Carlisle specificeerde verse ananas met frambozen als dessert; als het warm is eet ze niks anders dan fruit als dessert. Ellery Queen houdt van garnalencocktails; Barnaby Ross, gebakken (sugar-cured) ham..." |
|
| Maar het was niet altijd alleen maar plezierig, zoals Manny eens uitlegde:
"Er waren gevaren in dat spel- op een lezing, In York, Pa., steeg de
temperatuur tot 103°, en onze glazen stoomden op onder onze maskers! Het
werd zo erg dat we niet meer konden lezen of zelfs zien. Complete fiasco. We
moesten ons verstoppen in het herentoilet van het station met de deuren op
slot tot we de stad uit konden." Lee en Dannay werden zo bedreven hierin dat ze de toehoorders zowel in verwarring brachten als amuseerden door elkaars zinnen af te maken. De reporters hadden hier natuurlijk een hele kluif aan en bovendien steeds iets om over te schrijven. Die curiositeitcultus, werd zeer doelbewust aangewakkerd en zorgde er mee voor dat de boekenverkoop astronomische cijfers begon aan te nemen. Allemaal tekenen dat ze ook kampioenen in hun voormalig vak van publiciteitsagenten waren geweest. Ik voeg hier onmiddellijk aan toe dat de kwaliteit van de boeken op zich een dermate succes zeker zou hebben gevalideerd. De voorwoorden en/of nawoorden die in de eerste tien boeken verschenen en geschreven waren door ene JJMcC droegen zeker ook bij tot de mystificatie van de identiteit van Ellery Queen (Je vindt hier meer over deze JJMcC... ). |
|
|
|
|
| Boven: Een maskerloze foto van Fred Dannay en een vrolijke Manfed B. Lee genomen voor 1938. | |
| Op
3 oktober
1936 verscheen in The New York Post een kort artikel waarin de ware identiteit
van zowel Ross als Queen werd uit de doeken gedaan. De reden die werd
aangegeven was hun contract met Hollywood. Een vrij klein artikel
wat er op kan wijzen dat de lezers niet echt op deze onthulling zaten te
wachten en dat dit "publiciteitskneepje" bedoelt om meer interesse in de "schrijver"
achter de verhalen te genereren mislukt was. Zeker niet te vergelijken met
de manier waarop hun idool Willard Huntington Wright er met S.S. Van Dine
wel was in geslaagd.
Terwijl het zeker te bevestigen is dat rond 1936 veel artikels bevestigden dat Ellery Queen in werkelijkheid een duo was, werd Ellery toch veel vroeger "ontmaskerd" ... maar dan enkel als een deel van ons duo. |
|
|
The Film Daily van 7 november 1930 had dit kort stukje info in Phil
M. Daly's "Along the Rialto": "... and Mannie (sic) Lee van
Tiffany heeft zijn tweede roman in de maak voor Stokes..." . Geen
andere verwijzingen naar Ellery Queen's French Powder
Mystery dus de identiteit bleef redelijk veilig. Maar op 20 juli 1931 gaf The Film Daily wel een meer duidelijke hint naar de ware identiteit van Ellery Queen: "DIE Ellery Queen is het pseudoniem van één van de reclamejongens uit de industrie ...". Een verwijzing naar Manny zoals in de daaropvolgende jaren (1932 en 1933) andere, minder terughoudende publicaties in Variety aantoonden: "Manny Lee is een freelance persagent die schrijft onder de naam Ellery Queen" (Variety, 23 februari 1932) "Ellery Queen, de auteur van 'The Egyptian Cross Mystery,' zit achter het masker welke zijn uitgever hem om publiciteitsredenen laat dragen Manfred Lee." (Variety, 4 oktober 1932) "Ellery Queen, schrijver van detectiveverhalen, draagt in de stad bij publieke verschijningen nog steeds een masker, alhoewel het ondertussen algemeen gekend is dat Manfred Lee hier achter schuil gaat." (Variety, 8 november 1933) "Queen, door zijn uitgever opgebouwd als een mysterieus individu door het dragen van een masker bij elke publieke verschijning is in werkelijkheid Manfred Lee." (Variety, 5 september 1933) "Mr. Brett Stokes, van de Stokes uitgeverij, schrijft ons: "ik ben zeer geïnteresseerd om te weten waarvandaan u de informatie verkreeg met betrekking tot de identiteit van Ellery Queen, een identiteit welke tot op heden wordt bewaard als een staatsgeheim." (Verschillende maanden geleden brachten we in onze rubriek Hearsay Evidence al aan dan achter de naam Ellery Queen, auteur van "The Egyptian Cross Mystery," etc., in werkelijkheid Manfred Lee schuilging. We wilden alleen wat waardering voor ons detective werk.) Mr. Stokes gaat verder: "Ik ben evenwel niet in de mogelijkheid om te onthullen in welk aspect die identificatie onjuist is." (Ah ... geef ons dan een half krediet.)" (Richard Powell in Our Town, Narberth, PA - Dec 23, 1932) In een artikel "Why they use pen-names" in The Author and Journalist (1934-11, Vol 19) onthulde Mortimer Weisinger dat "the famous writer, Ellery Queen, is really Emanuel Lapofski (sic), a musician of note". In 1933 dan een eerste vingerwijzing zonder echt te bevestigen: "Overigens zijn Barnaby Ross en Ellery Queen één en dezelfde persoon?" vraagt de boekverkoper zich af. Barnaby Ross heeft een nieuw mysterie op de herfstlijst bij Viking, "Drury Lane's Last Case," en Stokes kondigde voor publicatie in oktober"The Siamese Twin Mystery" van Ellery Queen aan." (Books and bookmen in The New York Sun, Friday, 11 aug 1933). |
|
| Eens in Hollywood met de Barnaby Ross boeken
achter zich was er ook niet echt een reden meer op die spreidstand in
identiteit aan te houden zoals ook het volgende krantenartikel duidelijk
aantoont: "Nog een mysterieuze voetnoot is het gerucht dat Dhr.
Queen naar Hollywood gevolgd werd door de geest van Barnaby Ross, die vier
of vijf boeken schreef en dan beleefd werd omgebracht. "Ik heb geen
idee wie Barnaby Ross was," zegt de literaire agent van de heren Lee en Dannay." (Prescott Evening Courier, 29 jan 1937) |
|
|
|
|
|
Inleiding |
Plattegrond |
Q.B.I. |
Liist Verdachten | Wie?
| Q.E.D.
|
Moord en scene |
Nieuw |
Auteursrecht Copyright © MCMXCIX-MMXXIV Ellery Queen, een website rond deductie. Alle rechten voorbehouden. |
Rechts: GRUB STREET TURNS SLEUTH. Vertrekkende van feiten overgaand in
fictie, worden 3 schrijvers bekend onder hun "nom de plume" als
Ellery Queen, Barnaby Ross en "Diplomat", losgelaten op ware feiten
om tot een oplossing te komen van echte onopgeloste misdaden. Deze werden
voorgesteld door Captain John Ayer, hoofd van de NYPD's bureau voor vermiste
personen en dit in een van de nieuwe reeks programma's America's Grub
Street Speaks, iedere zondagavond op het WABC-Columbia netwerk.
