(Nevins)

Zonder meer kunnen we stellen dat Poe een van EQ's favoriete schrijvers was. Niet in zijn minst door het detective genre leven in te blazen. Als bewijsmateriaal geven we een uitspraak van Ellery Queen zelf gepubliceerd in Ellery Queen's 1960 Anthology:

And Poe said: Let there be a detective story.
And it was so. And when Poe created the de-
tective story in his own image, and saw every-
thing that he had made, behold, it was very
good. And he cast the detective story origin-
ally in the classic form. And that form, as
it was in the beginning, is now and ever shall
be, world without end, the true form. Amen. 

Ondanks deze adoratie lag bij Queen de oplossing tot het verborgen-voorwerp-probleem enigszins anders dan bij Poe. In "The Purloined Letter", is de vermiste brief is een zo voor de handliggende plaats dat niemand er ook maar aan denkt om er te gaan zoeken. EQ's aanpak is wel verwant, maar toch anders. In EQ's verhalen wordt er vaak een publiek ritueel herhaald. Aan het eind van dit ritueel is er meestal één of andere container waarin het vermiste voorwerp dan is verborgen. In "The Trojan Horse" bijvoorbeeld staat er een voetbalwedstrijd te beginnen en de vermiste edelstenen zijn in de bal zelf verborgen. Deze container lijken symbolen voor een baarmoeder of ei. Dikwijls zullen deze voorwerpen dan nog buiten de perimeter van het onderzoek worden geplaatst. Het wegwerkende middel is dan ook vaak een andere voorwerp, vaak met fallische of mannelijke symboliek.. In "The Trojan Horse" is dit wegwerkende figuur de voetbalspelers zelf.

Een andere sterke invloed op de vroege Ellery Queen was Conan Doyle's Sherlock Holmes. Als zieke 12 jaar oude jongen werd Fred door een tante een boek te lezen gegeven, dit boek was De Avonturen van Sherlock Holmes en hij volledig overweldigd door Holmes' intellect. Als detective werd Ellery Queen zelf vaak omschreven als "de logische opvolger van Sherlock Holmes". Als een schrijver volgde hij Holmes in geest en er weerklinken echo's van Holmes in vele van de vroege Queenverhalen, zeker in de bundeling kortverhalen The Adventures of Ellery Queen. Als samensteller, verzamelde Queen een aantal parodieën en pastiches onder de naam The Misadventures of Sherlock Holmes.
Na de publicatie in 1945, ondanks Adrian Conan Doyle's aanhoudende maar vergeefse protest, ontdekte Fred Dannay dat zijn agent in 1941 niet alle toestemmingen voor het gebruik van het Sherlock materiaal had verworven voor gebruik in 101 Years' Entertainment. Toen Dannay Adrian van deze onopzettelijke fout op de hoogte bracht, dreigde die met een rechtszaak tegen 101 Years' Entertainment tenzij Dannay akkoord ging om The Misadventures publicatie te onderdrukken, waarmee Dannay niet anders kon dan akkoord gaan. In de latere uitgaven van 101 Years' Entertainment (te beginnen met de Garden City herdruk in 1945), werd een Nick Carter verhaal gebruikt als vervanging voor het Sherlock materiaal.

De volgende grote invloed was, zo mogelijk, van een nog meer verpletterende aard: Maurice Leblanc's Arsene Lupin, die held met buitengewone geestdrift, opperste brutaliteit, en vurige geest. Eerder de koele man, daar waar Holmes in vergelijking eerder te omschrijven valt als de koude man. Lupin's aantrekkingskracht op Fred's emoties was groter dan Holmes' appeal op z'n intellect. Fred Dannay:  "Maurice Leblanc's plotlijnen, in boeken als 813 (zijn meesterwerk), hadden een enorme invloed, zowel op technisch als creatief vlak van mijn verbeelding en na al die jaren sta ik nog steeds bij hem in het krijt."
Drury Lane kreeg zeker Lupin's buitengewone talent om zich te vermommen mee...

De novelist en dichter Thomas Hardy  (2 June 1840 – 11 January 1928) wordt beschouwd als een determinist, vooral omdat zijn hoofdrolspelers worden bestuurd door de aard van de dingen of door superieure krachten. Met andere woorden, de onafhankelijkheid van de menselijke wil in Hardy's fictie is moeilijk te bevestigen, omdat de strijd van de mens tegen de 'wil' alleen maar leidt tot zijn toekomstige mislukkingen. (Fazel Asadi Amjad, Esmaeil Najar Daronkolae - Thomas Hardy and Urbanization: The Role of Determinism in Tess of the D’Urbervilles).
Specifiek gericht op de Wrightsville verhalen deed Nick Fuller een gewaagde uitspraak "Was Ellery Queen een Thomas Hardy fan?" Hij gaat verder met enkele duidelijke verwijzingen in zowel Double, Double (een van de slachtoffers verandert zijn naam in Thomas Hardy) als Ten Day's Wonder, waar Diedrich Van Horn de plaats van God inneemt als de controlerende factor die zo typerend is voor Hardy's determinisme.
Nick gaat verder met te zeggen dat in Calamity Town "Nora de letters ontdekt vanwege "toeval, of het lot, of gewoon ongeluk", en Ellery slaagt er niet in om het mysterie op te lossen tot vier maanden na de moord vanwege "het Lot"
In The Murderer is a Fox is de ‘misdaad’ natuurlijk een ongeluk – Opnieuw het lot aan het werk. 'In zekere zin, Bayard, heeft puur toeval je vrouw vermoord.'
In Ten Days’ Wonder mijmert Ellery dat als hij bijgelovig zou zijn, hij zou zeggen dat zijn terugkeer naar Wrightsville voorbestemd was."
Dannay, die zelf ook poëzie schreef, moet Hardy's werk goed hebben gekend.

Op zoek naar de favoriete schrijvers van Manny Lee kwamen we bij een brief uit 1967 met een verklaring dat aanvankelijk voor "jongens uit de sloppenwijken" alleen Horatio Alger's helden beschikbaar waren, de meest onuitstaanbare etters uit de Amerikaanse literatuur of als hij het wat buiten zijn eigen klasse moest vinden dan bij de Merriwells, Frank en Dick, of bij Dink Stover in Yale. Daarbij kun je alvast was genoegens tellen waarvan hij kon genieten onder de bedlakens met de paperback Wild West Adventures.
Hij was gefascineerd door Abraham Lincoln, en heeft Winston Churchill's The Crisis wel zes maal gelezen.
Verder ook een schrijver genaamd Altshuler, wiens veld volledig ingenomen was door de nobele Redman, was één van zijn favorieten. Cooper was er ook één. Jules Verne nog een ander. Ook Poe natuurlijk. En Arthur Conan Doyle. Alsook een detective schrijver genaamd Arthur B. Reeve. Jack London mag je ook aan die lijst toevoegen. En, wat later, ook Joseph Conrad. En uiteindelijk net voor hij aan zijn derde decennium begon ook, James Branch Cabell, wiens Jurgen  in zijn dagen zowat de Bijbel onder de schoolgaande jeugd kon worden genoemd. In zijn twintiger jaren waren er, vanzelfsprekend ook de meer "ernstige" schrijver als - F. Scott Fitzgerald, Hemingway, Anatole France & co.
Manfred schreef ooit een fanbrief aan humorist Fred Allen waarin hij uitlegde dat hij een fan was van diens boek Treadmill to Oblivion (1954), het beschreef Allen's dagen bij de radio en was een groot succes in die tijd. Als tegenprestatie was Ellery Queen naar verluidt de onwetende inspiratiebron voor menige radio afleveringen met de Oosterse detective One Long Pan die moeite heeft met de uitspraak zo noemde hij Ellery Queen "Celery Spleen".

Shizuko Natsuki (1938-2016) was niet alleen een bekend Japanse schrijfsters van mysteries. Als zus van Fred's uitgever in Japan, Kozo Igarashi was ze ook de tolk voor Fred Dannay & Rose Koppel toen ze in 1977 voor het eerst Japan bezochten. Dus mag het geen verrassing heten te weten dat Shizuko Natsuki één van haar werken als eerbetoon aan Ellery Queen W no Higeki (1982) noemde. Als "De Tragedie van W" Mooi passend in de Drury Lane reeks. Het boek werd in 1984 nog verfilmd met als Engelse titel Murder at Mt. Fuji en werd ook verschillende malen in TV reeksen omgezet.

In zijn artikel "Ellery Queen is alive and Well and Living in Japan" beschrijft Ho-Ling Wong Ellery Queen's invloed op Japanse schrijvers.

In de jarig 80, kwam er een nieuwe richting, die meteen ook afstand nam van de voor die tijd gebruikelijke lichtere genre. Sōji Shimada’s boek The Tokyo Zodiac Murders kan beschouwd worden als het eerste voorbeeld hiervan en zijn eersteling was meteen ook een eerbetoon aan klassiekers als Ellery Queen en John Dickson Carr. Het had een verfijnd puzzelplot met een gesloten kamer mysterie, meester-detective, een uitdaging aan de lezer en zelfs een onthoofd lichaam. Of om precies te zijn lichamen.

De term shinhonkaku-ha, de Nieuwe Orthodoxe School, werd voor het eerste gebruikt door Shimada om te verwijzen naar de reeks boeken van Yukito Ayatsuji.
Het werd de naam voor de ganse literaire beweging geïnspireerd door de Golden Age detective boeken. Schrijvers van die richting verwerkten de klassieke elementen maar nog belangrijker, ze plaatsten de verhalen voornamelijk in hedendaagse tijd en settings. Deze schrijvers bewezen hiermee dat het puzzelmysterie perfect kon werken in moderne tijden.

Andere populaire schrijvers van de Nieuw Orthodoxe School zijn Rintarō Norizuki en Alice Arisugawa. Beide schrijvers zijn sterk door Ellery Queen beïnvloed. Beide hebben hun hoofdpersonage naar zichzelf genoemd, net zoals ook hun grote voorbeeld deed. Beide schrijvers voegen vaak een Uitdaging aan de Lezer aan hun verhalen toe. Zoals je ook uit zijn voornaam kunt afleiden, maakt ook Arisugawa vaak gebruik van de beeldspraak uit Alice in Wonderland, zoals ook Ellery Queen placht te doen, terwijl Norizuki Rintarō’s karakters die van Ellery Queen bijna volmaakt imiteren. Zo is zijn hoofdfiguur, een schrijver, ook genaamd Norizuki Rintarō, die zijn vader een politie-inspecteur helpt. Norizuki’s prijswinnend kortverhaal “An Urban Legend Puzzle” is een prachtig voorbeeld van de Nieuw Orthodoxe School. Alhoewel het een klassiek puzzelverhaal betreft, maakt de verwerking van urban legends het modern. Meer recente namen in de richting zijn die van Natsuhiko Kyōgoku en Mori Hiroshi.

Schrijver-artist Gōshō Aoyama voorzag de ingenieuze plots en puzzels die zoveel misdaadfans bekoorden voor zijn reeks Detective Conan. Meer hierover lees je hier...